People in motion

Υπάρχουν πληροφορίες, που το ανθρώπινο μάτι επιλέγει να αγνοεί. Να τις βλέπει και να μην τις καταγράφει. Βλέπει έναν άνθρωπο, που περπατάει και συγκρατεί τις απολύτως απαραίτητες κινήσεις, για να ερμηνεύσει το δεδομένο. Τις υπόλοιπες τις ξεπερνάει αμέσως.

[22/365] Standing motion

Αυτή την δυνατότητα, που έχει η φωτογραφία, να παγώνει τα πιο «άχρηστα» δευτερόλεπτα, την λατρεύω. Αυτό το ΠΣΚ περπάτησα πολύ, για να συλλέξω πολλά άχρηστα δευτερόλεπτα. Μόνη, με παρέα αλλά και με ξένους, που τους φαινόμουν σαν εξωτικό φρούτο, να φωτογραφίζω με τρίποδα για ώρες.

[23/365] Riding motion

Μου έκαναν προτάσεις όλων των ειδών!
- Πρωτότυπες: «Κοπελία, να φωτογραφίσεις το Λευκό Πύργο».

- Επαγγελματικές: «Θα με βγάλεις μια φωτογραφία με τους φίλους μου;»

- Τουριστικές: «Στα κάστρα θα πας;»

- Πρακτικές: «Πως ακριβώς περιμένεις να περάσει το ποδήλατο από εδώ, που άφησες 1 μέτρο χώρο από την παραλία;»

- Συναδερφικής αλληλεγγύης: «Και εγώ φωτογραφίζω την παραλία»

- Διορθωτικές: «Να κουνήσω τον σκύλο ή τον θέλεις στο κάδρο;»

- Ύποπτες: «Θα είσαι πολύ ώρα εδώ;»

- Ενθαρρυντικές: «Μπράβο, μπράβο!»

- Προχωρημένες: «Αν είναι για το internet δεν με πειράζει. Στην τηλεόραση δεν θέλω να βγω»

- Κοκκινοσκοφίτσικες: «Γιατί είναι η φωτογραφική σου τόσο μεγάλη;»

- Χωροταξικές: «Από εδώ είσαι;»…

[24/365] Walking motion

Άλλοι έφευγαν τρέχοντας από το κάδρο και άλλοι αφού σιγουρεύονταν που φωτογραφίζω έμπαιναν επιδεικτικά και στήνονταν «αυθόρμητα». Κάποιοι πλησίαζαν και στέκονταν δίπλα μου για ώρα. Κοιτούσαν ότι κοιτούσα και ατένιζαν. Περίεργο πράγμα η σχέση ανθρώπου-φωτογραφικής μηχανής. Από όποια πλευρά και να στέκεται κάποιος.

[21/365] Flesh hooked

[21/365] Flesh hooked, originally uploaded by mafaldaQ

Hooked… και πάρτε το όπως θέλετε!

Rusty urban landscapes

Έχω πάει σε χωριό πολύ λίγες φορές και εκείνο ταξιδεύοντας, για μικρή στάση. Δεν είχα γιαγιά και παππού, αλλά και να είχα, πάλι χωριό δεν θα είχα. Σε πόλεις μεγάλωσαν οι γονείς μου και σε πόλη μεγάλωσα και εγώ. Και το αστικό τοπίο, ειδικό το φθαρμένο, με γοητεύει ιδιαίτερα. It feels like home.

[18/365] Morning view

Από μικρό παιδί ανέβαινα στο ταρατσάκι του πατρικού μου και χάζευα τα σπίτια και κυρίως τα εγκαταλελειμμένα. Και προσπαθούσα να φτιάξω ιστορίες για τους ανθρώπους, που έζησαν εκεί, όταν ακόμα όλα ήταν καινούρια και πως σπίτια και άνθρωποι, μεγάλωσαν, φθάρηκαν και η φθορά αποτυπώθηκε πάνω τους. Τα ρημάδια, που αγαπάω περισσότερο είναι συνήθως εκείνα τα αινιγματικά, που δεν μπορώ να πω αν ακόμα κατοικούνται. Σε αυτό το κιτρινισμένο ρημάδι, μερικές φορές βλέπω μια απλώστρα και μάλιστα χωρίς ρούχα. Και φτιάχνω 10-20 διαφορετικές ιστορίες.

[19/365] Night view

Έμαθα στην πόλη επίσης, να αγαπάω τις άσχημες και γκρίζες οικοδομές. Όπως αυτή δίπλα από το ρημάδι. Γεμάτη σπίτια και γραφεία και άσχημα, μεγάλα, αδιάκριτα παράθυρα. Γεμάτες χίλιες δυο παρεμβάσεις, όπως σωλήνες, κλιματιστικά, φθορές. Τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές.

Θα ήθελα η πόλη μου να είναι όμορφη και περιποιημένη, με πάρα πολύ πράσινο και καθαριότητα. Θα ήθελα να νιώθω και εγώ ότι βρίσκομαι σε ευρωπαϊκή πόλη, που όλα τα κτίρια συντηρούνται και καλλωπίζονται. Αλλά ταυτόχρονα με γοητεύει και η αίσθηση ότι ζω σε μια πόλη της μέσης Ανατολής, που ακόμα παλεύει να σταθεί στα πόδια της από την τελευταία καταστροφή. Μια φίλη, μου είπε ότι η Θεσσαλονίκη της θυμίζει την Βυρηττό και αυτό κατά βάθος, μου άρεσε.

[20/365] My view

Είχα μια δύσκολη εβδομάδα και η αισθητική μου, δεν αντέχει πολλές ομορφιές. Μπορεί από εβδομάδα, να καταφέρω να γοητεύομαι πάλι από πιο αντικειμενικά, όμορφα εικόνες.

Red flowers

Δεν μπορώ να πω ότι το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά είναι ένα χρώμα, που σχεδόν πάντα, κλέβει τις εντυπώσεις. Κάποιες αποχρώσεις είναι τόσο έντονες, που νιώθω ότι η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα, όταν τις κοιτάω. Ήθελα ένα χαλαρό τριήμερο-τριλογία, χωρίς πολύ σχεδιασμό, για να αδειάσω το μυαλό, από σκέψεις και εικόνες και τι καλύτερο για αυτό, από τα λουλούδια.

[15/365] Street flowers

Εκ των υστέρων, σκέφτηκα πως η τριλογία θα ήταν ιδανική για το «άδειασμα» μου, αν την είχα αφιερώσει στην αγαπημένη μου τετράποδη ανιψιά Ραλλού, αλλά έχω ακόμα 348 μέρες! Ακόμα θυμάμαι την τελευταία φορά, που την φιλοξένησα, ήμουν άγρυπνη 3 μέρες και όταν μίλησα με efou στο τηλέφωνο, το μόνο που είχα να πω ήταν «Εεεε παίζαμε…»

[16/365] Park flowers

Έχω, όμως, να σας αναθέσω μια εργασία! Όλοι θα συνεισφέρετε για αυτό το project, θέλετε δεν θέλετε! Ζητώ, λοιπόν, αγαπημένα διηγήματα, αποσπάσματα ή απλές δημοσιεύσεις. Για να προσπαθήσω να τα οπτικοποιήσω, με μια φωτογραφία. Δεν θέλω ποιήματα ή τραγούδια, για πολλούς και διάφορους λόγους. Θέλω πεζό κείμενο. Μπορεί να είναι κείμενο, από βιβλίο, από περιοδικό, από εφημερίδα, από blog, από οποιαδήποτε πηγή, αρκεί να είναι πεζό, να ξέρουμε ποιος το έχει γράψει και που έχει δημοσιευτεί και να μην ξεπερνά τις 400 λέξεις. Το θέμα και το ύφος ελεύθερα. Η γλώσσα μπορεί να είναι οποιαδήποτε, αρκεί να μου δίνετε και μια καλή μετάφραση, για να μπορώ να το καταλάβω. Μπορείτε ακόμα και να μου κάνετε προτάσεις, για το πώς «οπτικοποιήσατε» το κείμενο εσείς όταν το διαβάσατε.

[17/365] Cafe flowers

Μπορώ να εγγυηθώ, ότι θα προσπαθήσω να «οπτικοποιήσω» όλα τα κείμενα, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ, ότι όλες οι προσπάθειες θα είναι πετυχημένες :-)! Τα αποτελέσματα (φωτογραφία και κείμενο) θα τα δημοσιεύω εδώ. Για όσους δεν έχουν το mail μου: mafaldaqu@gmail.com. Και εννοείται πως όσο πιο δύσκολο είναι, τόσο το καλύτερο. Για την ώρα ευχαριστώ την Panirirtzou, τον Monte-Cristo και τους bookcrossers από το forum για τα κείμενα!

Τα βάζω σε μια σειρά και από αρχές Φεβρουαρίου… αρχίζω…

[14/365] Flowery street music

[14/365] Flowery street music, originally uploaded by mafaldaQ.

Δύσκολη εβδομάδα με τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως κάθε εβδομάδα. Δεν είχα κάτι στο μυαλό μου όταν προσπέρασα την λατέρνα αλλά στάθηκα δυο μέτρα παρακάτω, το σκέφτηκα, έβγαλα τη φωτογραφική και επέστρεψα. Ρώτησα από μακριά αν μπορώ και εισέπραξα ένα πολύ γλυκό χαμόγελο. Για αυτό το χαμόγελο, κράτησα αυτήν την φωτογραφία και αποφάσισα να κλείσω έτσι την εβδομάδα.

Δεν είμαι πολύ φανατική της λατέρνας. Αλλά είμαι οπαδός της μουσικής στο δρόμο. Όπως τα graffiti έτσι και η μουσική, πιστεύω ότι κάνουν πιο ανθρώπινη την οποιαδήποτε πόλη και ειδικά τη Θεσσαλονίκη.

Σκέφτομαι να αρχίσω κάτι με χρώμα γιατί πολύ ασπρόμαυρα τα βλέπω όλα τελευταία και αυτό με περιορίζει λιγάκι. Μπορεί και να καταφέρω να φέρω την άνοιξη νωρίτερα.

Bookcrossing

Ακόμα μια θεματική τριλογία, με θέμα αυτήν την φορά την αγαπημένη μου ασχολία! Το Bookcrossing! Δεν θα μπορούσα να μην το συμπεριλάβω σε ένα project 365 ημερών, από την στιγμή, που με απασχολεί καθημερινά. Από τον Νοέμβριο του 2006, που συναντήθηκα με την ιδέα, έγινε καθημερινή συνήθεια, άλλαξε τον τρόπο, που σκέφτομαι για τα βιβλία, έβαλε στην ζωή μου πολλούς και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι πάντα αποποιούμαι, οποιαδήποτε ρομαντικότητα μου προσάπτουν όσο ι με ξέρουν, με έκανε ρομαντική με την ακτιβιστική έννοια.

Και ναι πιστεύω ότι το Bookcrossing είναι το σύγχρονο μήνυμα στο μπουκάλι. Μπορεί να μην έγραφα ποτέ ένα μήνυμα και να το έβαζα σε ένα μπουκάλι, με στόχο να το ρίξω στην θάλασσα και να το βρει κάποιος. Όμως, με κάθε ευκαιρία, απελευθερώνω ένα βιβλίο και εύχομαι καθημερινά, να το βρει κάποιος.

[11/365] Random Act of BookCrossing Kindness

Το πρώτο πράγμα, που αγαπώ πολύ σε αυτήν την ιδέα είναι τα RABCK’s. Πρέπει να έχω λόγο για να κάνω κάτι καλό για κάποιον; Πρέπει να περιμένω κάτι σε αντάλλαγμα για αυτό; Πρέπει να απολογούμαι, αν νιώθω την ανάγκη να κάνω κάποιον να χαμογελάσει; Πρέπει, πριν και μετά το ευχαριστώ, να υπάρχει κάτι; Δεν μπορεί να είναι αυτόνομο; Έτσι σκέτο; Όχι, Όχι, Όχι, Όχι, Ναι και Ναι… Απλά τα πράγματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σκέφτονται και άλλοι έτσι.

Και έχω καλά νέα. Αυτοί οι άλλοι έχουν φωλιά και τους έχω εντοπίσει! Σχολάω αργά και τρέχω στα ΕΛΤΑ να πάρω κάτι, που με περιμένει. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα είναι κάτι από την φωλιά και χαμογελάω. Πιάνω το φάκελο και έχει σφραγίδα τον ballycumber. Αλλά δεν είναι από Ελλάδα, όπως περίμενα. Είναι από Ιταλία. Κάποια bookcrosser μου στέλνει ένα βιβλίο, που θέλω, έναν σελιδοδείκτη με την αγαπημένη μου ηρωίδα και μια κάρτα με ευχές. Δεν την ξέρω και δεν με ξέρει. Μπήκε σε όλον αυτόν τον κόπο, για να μου πει ευχαριστώ. Γιατί έπαιξε σε κάτι που διοργάνωσα και χάρηκε. Μα τι κόσμος υπάρχει εκεί έξω; Αυτόν τον κόσμο, τον βάζω μέσα και τον δίνω να τον καταβροχθίσει η υποσιτισμένη ελπίδα μου. Η δόλια, τον τελευταίο μήνα, αργοπεθαίνει.

[12/365] Meetups

Ο βασικός λόγος, που είμαι bookcrosser είναι οι άλλοι bookcrosser. Η φωλιά, που έλεγα. Μπορεί για πάρα πολλά πράγματα, να γκρινιάζω και να εκνευρίζομαι και να συγχύζομαι, για τη Θεσσαλονίκη και τον συντηρητισμό της και την οπισθοδρομικότητα της, αλλά εντάξει. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης «τα σπάει». Έχει ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί! Είναι ένα χαρούμενο τσούρμο. Και είμαι πολύ περήφανη, που είμαι μέρος της, που συναντιόμαστε κάθε μήνα (επίσημα… γιατί ανεπίσημα…), που τσιμπολογάμε φαγώσιμα, που πάμε εκδρομές, που, που, που, που… Και φυσικά επειδή είναι καλοί και έχουν επεκταθεί, μπορεί κανείς να τους βρει και σε Αθήνα, σε Λάρισα, σε Χανιά και σε άλλες πόλεις! Και τους αγαπάω μωρέ. Πήρα και μια κάρτα την Τετάρτη και συγκινήθηκα πολύ… Τέτοιοι είναι…

[13/365] Wild releases and Challenges

Ας πούμε πως δεν ερχόταν ειδοποιητήριο για τα ΕΛΤΑ. Και ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν γραφτό μου να βρω τη φωλιά. Δεν ξέρω αν θα είχα απελευθερώσει τόσα βιβλία, αλλά έστω και ένα θα το άφηνα στο δρόμο και θα περίμενα καθημερινά να μάθω νέα του. Γιατί θέλει ανθρώπους με καλή καρδιά, για να μείνεις πιστός σε μια ιδέα και να την αγαπήσεις, όσο περισσότερο μπορείς. Αλλά η ιδέα του να αφήνεις ένα βιβλίο, που σου ανήκει, στον δρόμο και να το παρακολουθείς, να αγγίζει άλλους ανθρώπους, ξένους και να συνεχίζει το ταξίδι του, είναι από μόνη της, η καλύτερη ιδέα, που βρήκα, εδώ και 12 χρόνια, που χρησιμοποιώ το internet. Και χρειάζεται μόνο ένα email, για να καταλάβεις, πόσο καλή είναι. Ένα catch!

Life @ streets

Ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα με το project 365 και μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη από την επιμονή και από την ανταπόκριση που έχω. Τόσο από εμένα όσο και από «συναδέρφους» σε flickr, που πήραν την ίδια απόφαση με εμένα αλλά και με φίλους, που είχαν την υπομονή να το παρακολουθήσουν.

Ωστόσο, προκειμένου να αντέξω τις υπόλοιπες 358 μέρες και να μπορώ να γράφω και για άλλα θέματα, που με ενδιαφέρουν, πήρα μερικές αποφάσεις. Οι φωτογραφίες κάθε εβδομάδας θα χωρίζονται σε 2 τριλογίες με κάποιο θέμα και μια ελεύθερη μέρα, που θα φωτογραφίζω ότι θέλω, πιο ελεύθερα.

[8/365] Can you leave?

Ξεκίνησα λοιπόν την πρώτη τριλογία (Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή) με θέμα την ζωή στο δρόμο και είχα αρκετές σκέψεις, κάποιες εκπλήξεις και πολλές προτάσεις από φίλους και γνωστούς. Τα αδέσποτα και μάλιστα ο συγκεκριμένος μούργος, είχαν την τιμητική τους για αρχή. Με πονάει πολύ, που βλέπω αδέσποτα, ειδικά τον χειμώνα. Πίσω από κάθε ζώο, που ζει στο δρόμο, συνήθως υπάρχει ένα άλλο ζώο, που αποφάσισε να το υιοθετήσει, να παίξει μαζί του και μετά να το παρατήσει στο δρόμο.


Δεν ξέρω την ιστορία του συγκεκριμένου, αλλά με εντυπωσίασε η ηρεμία του, καθώς το πλησίαζα σε απόσταση αναπνοής, για να το φωτογραφίσω την ώρα που κοιμάται. Προσπάθησε να προστατευθεί αλλά δεν αγρίεψε, όπως ίσως θα είχα κάνει εγώ αν ερχόταν κάποιος άγνωστος κατά πάνω μου, με τόσο θράσος.

[9/365] Can you help me?

Σάββατο μεσημέρι, μετά την πορεία για την Παλαιστίνη και ενώ είμαι σίγουρη, πως έχω τραβήξει την φωτογραφία της ημέρας, περπατάμε στον δρόμο και βλέπω την κοπέλα. Με μεγαλύτερο σεβασμό προς το πρόσωπο της, προσπαθώ να την φωτογραφίσω χωρίς να με αντιληφθεί. Όταν βλέπω την φωτογραφία στην οθόνη του υπολογιστή, συνειδητοποιώ ότι με κοιτάει κατάματα. Ήταν δύσκολη η στιγμή και αποφάσισα πως δεν θα το ξανακάνω. Τουλάχιστον όχι τώρα κοντά, παρά τις προτροπές φίλων. Τόσο κοστίζει η δυστυχία; 2 ευρώ;

[10/365] Can you fly?

Σήμερα, επέλεξα φυσικό κάτοικο του δρόμου. Όχι από ανάγκη ή από δυστυχία ή από επάγγελμα ή από κακομεταχείριση. Από επιλογή. Και τα πέτυχα τα μοντελάκια μου να τσιμπολογάνε διάφορα φαγώσιμα.

Αύριο, αρχίζει μια νέα τριλογία, που θα την δημοσιεύσω μόλις ολοκληρωθεί. Για τους ανυπόμονους, υπάρχει η δυνατότητα, να τις βλέπετε καθημερινά, στο σχετικό set. Οφείλω συνέπεια και στα δύο groups, που επέλεξα να μοιράζομαι το project (flickr & friendfeed) και έτσι θα προσπαθήσω να μην χάνω μέρες.

[7/365] Reflections of rain

[7/365] Reflections of rain, originally uploaded by mafaldaQ.

La pluie confirme mes sentiments. Certains amours ne lui ont pas résisté; leurs couleurs mal fixées ont été délavées. La pluie agit tel le révélateur du photographe qui, sous la lumière rouge, porte l'image à la vie. Elle achève la cristallisation.

Parfois la pluie me permet d'être amoureux sans objet. Un jour, le sang battant dans les tempes, le coeur tumescent, je révélai ma passion à un ami. Il me demanda l'identité de ma dulcinée. Je répondis que je ne la connaissais pas encore. Mais j'étais certain de son existence : la pluie ne ment pas. Pour un temps, c'est une histoire sans disputes et sans jalousie, mais aussi sans baisers et sans partage. Cet amour orphelin ne tarde pas à s'incarner. La pluie possède une vertu prémonitoire; elle annonce la femme que j'aimerai comme le suestados prévient de l'arrivée d'une tempête.

La pluie tombe comme nous tombons amoureux : en déjouant les prévisions."

Πριν μερικούς μήνες, που κατέβηκα Αθήνα, διάβασα στο ταξίδι ένα βιβλιαράκι, που μου άρεσε πολύ. Με έκανε να αγαπήσω τη βροχή ακόμα περισσότερο και λίγο λυπήθηκα όταν το "απελευθέρωσα". Αλλά ότι αγαπάς, δεν χάνεται και έτσι αυτό πιάστηκε και γρήγορα μάλιστα. Σήμερα προσπάθησα να βρω μια ιστορία που είχα αγαπήσει πολύ αλλά δεν τα κατάφερα να την βρω στα ελληνικά. Βρήκα αυτήν την ιστορία στα γαλλικά και αν κρίνω από το στραπατσαρισμένο κείμενο στο babelfish, είναι αυτή που έψαχνα. Όποιος θέλει μπορεί να την μεταφράσει. Νομίζω πως θα σας αρέσει όσο και σε εμένα.

[6/365] Accidental lucky

[6/365] Accidental lucky, originally uploaded by mafaldaQ.

Έχω ένα σοβαρό πρόβλημα σχετικά με τη φωτογραφία. Δεν μπορώ να πλησιάσω έναν ξένο και να τον φωτογραφίσω, από κοντά. Το πρόβλημα αυτό το έχουν πολλοί φίλοι φωτογράφοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Άλλοι φοβούνται ότι θα προσβάλουν το πρόσωπο, που φωτογραφίζουν, άλλοι φοβούνται επίθεση, από το ίδιο πρόσωπο ή από συνοδεία του. Άλλοι σκέφτονται ότι αν πλησιάσουν θα χάσει τον αυθορμητισμό του. Άλλοι είναι απλά ντροπαλοί. Ας πούμε ότι εγώ λίγο πολύ είμαι από όλα τα παραπάνω. Αναφέρομαι πάντα στην φωτογραφία δρόμου και στην προσέγγιση τελείως ξένων ανθρώπων.

Επειδή υπάρχουν στιγμές, που μια πιάνει μια πελώρια λαχτάρα να φωτογραφίσω κάτι, αλλά δεν έχω το θράσος, να φωτογραφίσω απευθείας, έχω αναπτύξει ένα προσωπικό σύστημα, που το ονομάζω κλεμμένες φωτογραφίες. Κρατάω ή καλύτερα βαστάω τη φωτογραφική, την βάζω σε λειτουργία program (κάτι σαν αυτόματος πιλότος), ανοίγω τελείως τον φακό (όσο πιο ευρυγώνιο μπορώ) και καθώς προχωράω, κόβω ταχύτητα και φωτογραφίζω. Συνήθως δεν γίνομαι αντιληπτή. Το παίζω και πολύ ανέμελη. Συνήθως όμως και οι φωτογραφίες είναι επιεικώς απαράδεκτες. Τραγικό κάδρο, κουνημένες, ανεστίαστες και άλλα τόσα κακά. Κάτι σαν να φωτογραφίζει η φωτογραφική την ώρα που πέφτει. Και πολύ συχνά, το ίδιο το θέμα δεν είναι καν στο κάδρο.

Πάρα πολύ σπάνια κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες, είναι συμπαθητικές. Δεν τολμώ καν να τις ονομάσω καλές αλλά τέλος πάντων βλέπονται. Όταν μου συμβαίνει αυτό, χαίρομαι τόσο πολύ, που θεωρώ ότι κάτι πολύ καλό μου έχει συμβεί και νιώθω πολύ τυχερή. Είμαι μια καλή κλέφτρα.

Σήμερα, που άρχισα να αντιμετωπίζω τις πρώτες μου δυσκολίες σχετικά με το project (τι να βγάλω, πότε θα προλάβω, πωπω τι κρύο, που κάνει σήμερα, πρέπει να είναι η φωτογραφία έξω, μήπως δεν έπρεπε να το ξεκινήσω κ.α.) ήρθε κατά πάνω μου ένα καροτσάκι με δυο δεσποινίδες. Και κάπως χάρηκα!

Νατάσα - 03

H Νατάσσα είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά, που έχουν κάνει ποτέ πρακτική, εκεί που δουλεύω. Όταν της πρότεινα να έρθει, πέταξε τη σκούφια της, γιατί είναι από τη φύση της παιδί εκφραστικό και έξω καρδιά και ενθουσιάστηκε πολύ! Στο γραφείο με φωνάζει boss και επειδή όσο boss είμαι εγώ για εκείνη είναι και εκείνη για εμένα, την φωνάζω και εγώ boss και συνεννοούμαστε. Την περίμενα να γελάει διαρκώς στη φωτογράφιση και να πειράζει τους πάντες, όπως κάνει συνήθως, αλλά μόλις κάθισε κάτω από το επιβλητικό φως άλλαξε.

Προσωπικά δεν πιστεύω πως υπάρχουν φωτοαγενείς άνθρωποι. Απλά η διάθεση, οι ανασφάλειες, οι σκέψεις, οι φοβίες, οι εμμονές και ότι έχουμε μέσα μας, πιστεύω πως καταφέρνουν και εξωτερικεύονται. Και αλλάζουν το σώμα μας και το πρόσωπο μας ανά περίπτωση. Επίσης πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η εντύπωση που έχουμε για τον εαυτό μας, αλλά και η εντύπωση που πιστεύουμε ότι έχουν οι άλλοι για εμάς.

Πιστεύω κατηγορηματικά ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, που βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους, που ξέρει και νιώθει ότι τον αγαπούν, νιώθει άνετα και νιώθει και όμορφος. Όχι μόνο όμορφα αλλά και όμορφος. Αν θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον φακό, θα πρέπει να έχει πάρα πολλά αποθέματα άνεσης, γιατί πραγματικά η όλη διαδικασία, είναι λιγάκι απειλητική και ενοχλητική. Σαν επίσκεψη στην αισθητικό για καθαρισμό. Με πολύ φως και πολύ λεπτομέρεια. Σε αυτήν την πρόκληση, λοιπόν, υπάρχουν διαφορετικές αντιδράσεις.

Άλλες κοπέλες αγχώθηκαν και είτε έμεναν αρχικά ανέκφραστες τελείως είτε τις έπιανε νευρικό γέλιο. Για αυτό καθιερώσαμε κάποιες δοκιμαστικές λήψεις, για να χαλαρώσουν λίγο με την διαδικασία. Θυμόμουν διαρκώς τον Δάσκαλο Μάνο, που μας έδινε διάφορες λύσεις για ανάλογα προβλήματα. Είχαμε αφιερώσει ειδικό μάθημα χαλάρωσης και συνεργασίας με το μοντέλο, προκειμένου να καταφέρουμε να βγάλουμε φωτογραφίες όπως θέλουμε.

Έκανε έναν βασικό διαχωρισμό. Υπάρχουν μοντέλα, που επιβάλλονται στον φωτογράφο με την στάση τους και φωτογράφοι, που επιβάλλονται στο μοντέλο με την επικοινωνία. Στην πρώτη περίπτωση το μοντέλο έχει μια συγκεκριμένη άποψη για την ιδανική φωτογραφία του ενώ στην δεύτερη περίπτωση ο φωτογράφος, σκέφτεται μόνο το θέμα, χωρίς να σκέφτεται, τι είναι ικανό να κάνει το μοντέλο. Το ιδανικό είναι ένας συνδυασμός και από τα δύο.

Σε κάποια από τα κορίτσια, το κατάφερα. Σε κάποια άλλα όχι. Από βδομάδα θα φροντίσω να «ανεβάσω» άλλες 3 κοπέλες. Υπομονή. 16 ήταν! Κάποια στιγμή, θα τις δείτε όλες!

[5/365] Street professionals

[5/365] Street professionals, originally uploaded by mafaldaQ.

Μεγάλη γιορτή σήμερα και δεν θέλω κακεντρεχή σχόλια για το γεγονός ότι δεν ξέρω καλά τα σημερινά έθιμα… Το γεγονός ότι πήγα σε «θρησκευτικό» σχολείο δεν με κάνει και ειδικό επί αυτών των θεμάτων… Εξάλλου ενημερώθηκα και πλέον ξέρω ότι στα Φώτα, δεν παίρνουμε ένα φαναράκι και βγαίνουμε έξω να βρούμε το φως.

Αλλά είχα μια ελπίδα ότι θα πάω στην πλ. Αριστοτέλους και θα βρω πολύ κόσμο, με χαριτωμένα και στολισμένα παιδάκια, να κοιτάνε από μακριά την φάντη (ακόμα περιφρουρείται αν προσέξετε την κλούβα στο βάθος) και γονείς στο κατόπι τους.

Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήταν μια «τέτοια» μέρα. Πολύ μουντίλα, υγρασία και το κρύο καλά κρατεί αλλά δεν λέει να χιονίσει. Βέβαια στην πλατεία όλοι οι μικροπωλητές εκεί, περιμένοντας. Ήθελα να αγοράσω ένα μπαλονάκι, μόνο και μόνο για να το «απελευθερώσω» και να το φωτογραφίσω να εξαφανίζεται, αλλά η όποια διάθεση μου, για χαρούμενη φωτογραφία είχε εξαφανιστεί πρώτη.

Δυστυχώς, εγώ δεν είμαι επαγγελματίας για να «ελέγχω» τη διάθεση μου ή να λειτουργώ ανεξάρτητα από αυτήν. Και ο καιρός όπως και το φως παραμένουν πολύ ισχυροί παράγοντες για αυτήν.

[4/365] Say a little pray for you

[4/365] Say a little pray for you, originally uploaded by mafaldaQ.

Σήμερα το πρωί, ξύπνησα με πυρετό, όπως ήταν αναμενόμενο από τα χθεσινοβραδινά δέκατα. Με βαριά καρδιά, άφησα το ζεστό μου παπλωματάκι και πήγα να κάνω ένα μπανάκι, μπας και πέσει λίγο ο πυρετός. Ντύθηκα ζεστά και έφυγα για τη δουλειά. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και σκέφτηκα «Να δεις που όλοι πήραν άδεια σήμερα». Όταν έφτασα στο γραφείο έκανα έναν δυνατό καφέ και κάθισα λίγο με τους συνεργάτες μου, να συντονίσουμε την εβδομάδα μας. Λίγη ώρα μετά ήξερα, πως οι δυο πρώτοι μήνες του 2009 θα είναι ιδιαίτερα δύσκολοι και στρώθηκα να τους αντιμετωπίσω.

Βρέθηκα μπροστά στο pc, να κλείνω διάφορες εκκρεμότητες και με ένα ποτήρι αναβράζον παυσίπονο γιατί ο πυρετός πάλευε να επικρατήσει επί ενός πονοκέφαλου. Όταν είδαν ότι μπορούσαν να συνυπάρξουν ειρηνικά, μοίρασαν δίκαια τις περιοχές τους και άρχισαν το πλιάτσικο. Ταυτόχρονα. Για καλή μου τύχη, υπήρξε επέμβαση από την εργοδοσία, στην θέρμανση του γραφείου και δεν αναγκάστηκα να δουλεύω στους 11oC. Όχι δεν απειλήθηκε με απόλυση το καλοριφέρ. Απλά έγιναν διαφορετικές ρυθμίσεις.

Αργά το απόγευμα, σχόλασα και αποφάσισα να περπατήσω λίγο στην άδεια πόλη, μήπως και καταφέρω και βρω ένα δώρο για μια φίλη, που έχει γενέθλια αύριο. Ένα βιβλίο θα ήταν μια καλή λύση και από όσο θυμόμουν (δεν είχαν μείνει πολλά από το εγκεφαλικό μου πλιάτσικο) ήθελε το τελευταίο Harry Potter. Σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο, χάζεψα αρκετή ώρα τα φωτογραφικά λευκώματα, μέχρι να μου το φέρουν. Το αγόρασα και έφυγα. Αντιστάθηκα στον πειρασμό να πάρω ένα λεύκωμα του Reuters.

Στον δρόμο για το σπίτι, πέρασα από εκείνη την «θαμμένη» εκκλησία στην συμβολή της Ικτίνου και της Μακ. Κινγκ. Εκεί σκέφτηκα να ανάψω ένα κεράκι στο παρεκκλήσι, που έχει επί της Ικτίνου. Όχι γιατί είμαι πιστεύω σε κάποιον θεό, ούτε επειδή θέλω να ενισχύσω οικονομικά την εκκλησία. Απλά πάντα με άγγιζε ο συμβολισμός του ανάμματος του κεριού. Είτε για να φωτίσω το σκοτάδι, είτε για να αναζητήσω στο σκοτάδι, είτε για να ευχαριστήσω, είτε για να θρηνήσω. Σήμερα, ένιωθα πως είχα όλους τους λόγους, για να το ανάψω. Αλλά ο σημαντικότερος ήταν το γεγονός ότι μπορούσα να το ανάψω.

Υ.Γ. Για όσους βαρεθούν να πατήσουν τα links, είχα μια βαρετή μέρα και χάρηκα πολύ για αυτό. Γιατί είχα. Μεγάλη πολυτέλεια τη σήμερον αυτό.

Μαρία - 02

Την Μαρία, την είχα προγραμματίσει για λίγο αργότερα αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό, να την «εκθέσω» στην ημέρα των γενεθλίων της. Σήμερα, λοιπόν, η πιο μικρή συμμετέχουσα έχει γενέθλια και αν είστε bcs, παρακαλώ για περάστε και από εδώ για τις ευχούλες! Λοιπόν, Χρόνια πολλά κορίτσι και να είσαι πάντα χαμογελαστή και χαρούμενη.

Τι είναι το studio και γιατί διαφέρει;
Για όσους και όσες δεν έχει τύχει να βρεθούν σε επαγγελματικό studio, θέλω να ενημερώσω για τις συνθήκες. Θα το γράψω, όσο απλά το καταλαβαίνω. Έτσι και αλλιώς οι επαγγελματίες τα ξέρουν ήδη οπότε και δεν θα μπουν στον κόπο να αναζητήσουν πληροφορίες εδώ.

Το studio, που θα φωτογραφίζαμε εμείς, είναι ένα μέτριο σε μέγεθος studio (5mX10m). Η γενική αρχή λέει όσο μεγαλύτερο, τόσο το καλύτερο αλλά εξαρτάται και σε τι εφαρμογές χρησιμοποιείται. Το δικό μας, λοιπόν, στην μια πλευρά (την στενή) έχει φόντα (άσπρο, μαύρο και γκρι) χαρτονένια, τα οποία είναι σε ρολό στο ταβάνι και μπορεί κάποιος να τα κατεβάσει, όσο θέλει έτσι ώστε να καλύψουν τον τοίχο αλλά και το πάτωμα. Τα φόντα εξυπηρετούν το φως αλλά και την ανυπαρξία περιττών στοιχείων πίσω από το φωτογραφιζόμενο θέμα.

Είχαμε δυο μεγάλα flash, που μπορούν και συγχρονίζονται μεταξύ τους (ανάβουν ταυτόχρονα) και φυσικά συγχρονίζουν και με μια φωτογραφική, ασύρματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν εγώ πατάω το κουμπάκι να βγει η φωτογραφία, ανάβει ταυτόχρονα και το flash. Από οποιοδήποτε σημείο. Τα flash είναι κρεμασμένα με μηχανισμό από το ταβάνι και έτσι ο φωτογράφος μπορεί και κινείται ελεύθερα χωρίς να έχει στα πόδια του τρίποδες για να τα στηρίζουν. Επίσης εύκολα αλλάζει η θέση τους και η γωνία τους. Τόσο εύκολα, που σε κάποια στιγμή, το ένα μας ξέφυγε και δεν μπορούσαμε να το κατεβάσουμε.

Εμείς χρησιμοποιούσαμε το ένα μόνο, γιατί αυτό συνηθίζεται και γιατί ακόμα δεν έχω εμπειρία. Επιπλέον, για να χρησιμοποιηθούν τα flash σωστά, χρειάζονται και επαγγελματίες βοηθοί. Μερικές φορές, πιο επαγγελματίες και από τον φωτογράφο, ο οποίος εστιάζει μόνο στο θέμα και αμελεί πολύ ουσιαστικά θέματα. Όταν θα κάνω το αφιέρωμα στον Araki, θα δείξω μερικά παραδείγματα, όπου οι βοηθοί λειτουργούν σαν 3ο και 4ο χέρι πάνω στην φωτογραφική.

Επίσης, στη διάθεση μας είχαμε ανακλαστήρες (επιφάνειες που αντανακλούν το φως και φωτίζουν επιλεκτικά), ανεμιστήρα (πολύ χρήσιμος αλλά και βαρύς), διάφορα τυπικά αξεσουάρ διαμόρφωσης του φωτός (soft box, χωνί κλπ) και φυσικά φωτόμετρο. Χωρίς μπαταρία αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μου έδειξα εμπιστοσύνη και έκρινα το φως με το αποτέλεσμα. Κάνοντας ένα τραγικό λάθος…

Ο λόγος, που φωτογραφίζουμε σε studio είναι για να έχουμε την ένταση του φωτός του ήλιου, αλλά ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από εμάς. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χώρος φωτίζεται σαν να υπάρχει ένας μικρός ήλιος στον χώρο και έτσι όλα «γράφουν» ιδανικά. Αυτό δίνει την δυνατότητα στον φωτογράφο να φωτογραφίζει με ISO 100 και να πετυχαίνει την μεγαλύτερη δυνατή ευκρίνεια. Ήμουν όμως τόσο αγχωμένη να φωτογραφίσω όλες τις κοπέλες και όπως ήθελαν και όπως ήθελα, που αγνόησα το ISO και το άφησα στα 1600, από το προηγούμενο βράδυ, που τα πίναμε με παρέα σε ένα μπαράκι. Εντάξει μπορείτε να το πείτε και hangover. Και όταν αρχίσαμε τα πρώτα δοκιμαστικά, απορούσα που όσο και να χαμηλώναμε το flash, οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ φωτεινές αλλά το μυαλό μου δεν πήγε εκεί.

Το αποτέλεσμα ήταν 3000 φωτογραφίες, γεμάτες με κόκκο ή pixel. Πείτε το όπως σας βολεύει. Αυτό σε πειραματικό επίπεδο, που δουλεύω είναι ελάχιστο. Αν όμως η φωτογράφιση ήταν επαγγελματική θα έπρεπε να πετάξω τις φωτογραφίες και να επαναλάβω τη φωτογράφιση γιατί θα είχαν κακό τύπωμα.

Δεν θέλετε να ξέρετε πόση γκρίνια άκουσα από τον Δάσκαλο Παύλο για αυτό το λάθος όπως και για κάθε κακό κάδρο ή για κάθε out of focus φωτογραφία. Αλλά, αγαπάω να κάνω λάθη και να με μαλώνουν για αυτά, άνθρωποι που με αγαπάνε και νοιάζονται για εμένα, γιατί έτσι γίνομαι καλύτερη. Εξάλλου, ξέρω πως όσο αμελούσα, να επαναλάβω το project, στεναχωριόταν αλλά δεν γκρίνιαζε. Ήξερε πως όταν θα είμαι έτοιμη, θα το κάνω και περίμενε υπομονετικά, να γκρινιάξει μετά με την ψυχή του.

[3/365] Winter fruits

[3/365] Winter fruits, originally uploaded by mafaldaQ.

Κυριακή πρωί και αποφάσισα να ξυπνήσω χωρίς ξυπνητήρι. Λίγος ύπνος παραπάνω το Σαββατοκύριακο είναι πάντα καλός. Κατά τις 1 περίπου πήρα την απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πάω να μαγειρέψω κάτι. Πόσες μέρες μπορεί να ζήσει κάποιος μόνο με βασιλόπιττα; Έριξα μερικές πατάτες στο φούρνο και κάθισα στον υπολογιστή να ενημερωθώ για τις εξελίξεις. Με πολύ βαριά καρδιά. Ήδη είχα αρρωστήσει το προηγούμενο βράδυ μετρώντας τα θύματα και διαβάζοντας τις ανταποκρίσεις. Αλλά για έναν περίεργο λόγο, το πρώτο tweet, που διάβασα έλεγε «mia kalimera me xionakia se olous:)».

Έτρεξα στο παράθυρο και είδα μόνο βροχή. «Δεν μπορεί», σκέφτηκα… «κάπου έχει χιονίσει στην Θεσσαλονίκη»… Σκούντηξα λιγάκι τον ZlatkoGr στο msn, πήρα και ένα τηλέφωνο την gia-wk και όλα έδειχναν ότι κοντά στον Χορτιάτη έχει χιονίσει και το έχει στρώσει. Το σκέφτηκα λιγάκι. Που να τρέχω τώρα μέχρι εκεί. Είχε πάει και 2:30, σε λίγο θα σκοτεινιάσει, έχω και τις πατάτες στο φούρνο.

Τελικά ο Δάσκαλος Δημήτρης είχε δίκαιο όταν έλεγε ότι έχω πολλές εμμονές. Η χειρότερη από όλες είναι οι ιδέες μου. Άμα μου «καρφωθεί» μια, πρέπει να την ολοκληρώσω για να ησυχάσω. Έτσι ντύθηκα, κατέβασα και τις πατάτες και έφυγα.

Στο λεωφορείο, εγώ και 2 γιαγιάδες. Και ο οδηγός. Ήθελα να μάθω αν όντως εκεί, που πάω έχει χιόνι αλλά πως το ρωτάς; Αν ήθελα να πάω στο Παπανικολάου, θα ρωτούσα «Σε ποια στάση πρέπει να κατέβω για το Παπανικολάου;» και θα μου έλεγε. Αλλά τώρα δύσκολα τα πράγματα. Ήμουν τόσο αποφασισμένη, που πήγα και ρώτησα:

-Καλημέρα και Χρόνια πολλά.
-Χρόνια πολλά. (σκέψη: εεε όχι και καλημέρα στις 3:00…)
-Έχει χιονίσει επάνω στο Παπανικολάου;
- … (σκέψη: τι με πέρασες ρε κοπελιά; Για την ΕΜΥ;)
- Ξέρετε εγώ θέλω να δω χιόνι.
-… (σκέψη: Πλάκα μας κάνει…)
- Και σκέφτηκα ότι ψηλά επάνω στο Παπανικολάου θα το έχει στρώσει. Εσείς τι λέτε; Δεν θα το έχει στρώσει τώρα;

Του πήρε λίγη ώρα να συνέλθει αλλά μετά ενθουσιάστηκε και το πήρε και προσωπικά. Ανεβαίναμε τον δρόμο του Πανοράματος και κοιτούσαμε με απογοήτευση δεξιά και αριστερά. Σχεδόν απολογητικά έλεγε κάθε λίγο «Χθες είχε χιόνια εδώ. Αλήθεια. Να δεις, που θα βρούμε πιο πάνω». Και όταν βγήκαμε από Πανόραμα και αρχίσαμε να βλέπουμε τα πρώτα άσπρα, χαρά που κάναμε και οι δυο! Μου έδωσε και ένα πανάκι για να καθαρίσω το τζάμι, μήπως και ήθελα να βγάλω φωτογραφίες και από το λεωφορείο. Όταν φτάσαμε Παπανικολάου, χαιρετηθήκαμε και κατέβηκα. Εκεί και η φωτογραφία. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και έμεινα στο κρύο μόνο 1,5 ώρα. Νομίζω πως έχω μια υποψία πυρετού αλλά δεν πειράζει. Άξιζε το κρύο.

Τελικά καλά έκανα και το ξεκίνησα το project.

Josef Koudelka

Βιογραφικό
Στις 10 Ιανουαρίου 1938, σε μια μικρή πόλη της Μοραβίας, το Boskovice (Μποσκοβίτσε), γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή φωτογράφους, ο Josef Koudelka. Στην εφηβεία του, κατά παρότρυνση ενός φούρναρη φίλου του πατέρα του, φωτογραφίζει την οικογένεια του και το οικείο περιβάλλον του. Αργότερα αποφασίζει να σπουδάσει αεροναυπηγική στο Πολυτεχνείο της Πράγας. Το 1961 ολοκληρώνει τις σπουδές του και εργάζεται έως το 1967 ως μηχανικός, ενώ παράλληλα φωτογραφίζει θεατρικές παραστάσεις κατά παραγγελία.

Josef Koudelka - Istanbul Pera Müzesi, originally uploaded by jsmithinistanbul

Το 1961 συναντάει την Anna Farova, Ιστορικό τέχνης, με την οποία συνεργάζεται για πολλά χρόνια. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει για πρώτη φορά εκτός Τσεχοσλαβακίας, ως μουσικός ενός παραδοσιακού συγκροτήματος, στην Ιταλία. Σε αυτό το ταξίδι εικάζεται και η πρώτη του συνάντηση με τους τσιγγάνους. Αρχικά ερωτεύτηκε την φυσική ομορφιά των τσιγγάνων της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ σύντομα συνειδητοποίησε ότι αυτό που τον γοήτευε περισσότερο, ήταν ο τρόπος ζωής τους.

Josef Koudelka I, originally uploaded by darkkavenger

Το 1967 αποφασίζει να ασχοληθεί κατά αποκλειστικότητα με την φωτογραφία. Την επόμενη χρονιά ταξιδεύει με την κοινωνιολόγο Milena Hubschmannova στην Ρουμανία, για να φωτογραφίσει την φυλή των Ρόμα. Την ημέρα, που επιστρέφει στην Πράγα, γίνεται η εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Πράγα (Αύγουστος 1968) και φωτογραφίζει όλα τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Οι φωτογραφίες του φυγαδεύονται στις Η.Π.Α., όπου το πρακτορείο Magnum τις δημοσιεύει ανώνυμα (ένας ανώνυμος τσεχοσλοβάκος φωτογράφος), σε πολλά διεθνή περιοδικά και εφημερίδες. Κερδίζει το Robert Capa Award. Έτσι γίνεται και η πρώτη του επαφή με το μεγάλο πρακτορείο. Λίγο αργότερα αναπτύσσεται μια εξαιρετική φιλία με τους ιδρυτές του πρακτορείου και ιδιαίτερα με τον Elliott Erwitt, τον Henri Cartier-Bresson και τον Robert Delpire. Επίσημο μέλος του πρακτορείου γίνεται το 1974.

Josef Koudelka III, originally uploaded by darkkavenger

Το 1970 φεύγει από την Τσεχοσλοβακία με μια τρίμηνης διάρκειας visa για την Αγγλία, όπου και του δίνεται άσυλο και μένει έως το 1979. Ταξιδεύει όλη την Ευρώπη και φωτογραφίζει τους τσιγγάνους, όντας περιπλανώμενος και νομάδας. Πλέον μέλος του Magnum, αρνείται να φωτογραφίσει σε αποστολές και επιλέγει να περιπλανάται και να «συλλέγει» εικόνες, από την καθημερινότητα της Ευρώπης. Το 1987 του δίνεται η Γαλλική υπηκοότητα. Από αυτή την περίοδο, έχουν προκύψει οι συλλογές Gypsies (1978) και Exiles (1988) και πάρα πολλά βραβεία και εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη.

Josef Koudelka (2007), originally uploaded by muralto

Καταφέρνει να επιστρέψει στην Τσεχοσλοβακία το 1990, για να φωτογραφίσει το Black Triangle, μια φωτογραφική μελέτη για τις περιβαλλοντολογικές καταστροφές στην χώρα του. Το 1994 δέχεται την πρόσκληση του Eric Heumann, συμπαραγωγού της ταινίας «Το βλέμμα του Οδυσσέα», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, για να ακολουθήσει τα γυρίσματα και να φωτογραφίσει το οδοιπορικό της ταινίας σε Ελλάδα, Αλβανία, Ρουμανία και πρώην Γιουγκοσλαβία. Εγκαταλείπει τα γυρίσματα, λίγο μετά τον θάνατο του ηθοποιού Gian Maria Volonte, στις 6 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.

Πλέον ζει στην Γαλλία, κάνει σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις και φωτογραφίζει κυρίως ευρωπαϊκά τοπία, χρησιμοποιώντας πανοραμική φωτογραφική μηχανή.

At the Athens Koudelka exhibition IV - _MG_9725edbwcr_1, originally uploaded by papazimouris

Στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε, πρόσφατα, αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη και υπάρχουν αρκετές αναφορές σε φωτογραφικά forum και σε blogs, με πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση, αυτή του Μάνου Λυκάκη, στο photomind.

Επίσης, μπορείτε να διαβάσετε μια από τις μοναδικές συνεντεύξεις του, να δείτε ένα ντοκιμαντέρ για τον ίδιο και τις φωτογραφίες του (part 1, part 2) αλλά και να ανακαλύψετε τις φωτογραφίες του (εδώ, εδώ και εδώ)

Γιατί τον επέλεξα;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους εν ζωή. Είναι και ένας από τους πολύ αγαπημένους μου, τόσο λόγω της ζωής του όσο και λόγω του έργου του. Έζησε πολλά χρόνια, σχεδόν άστεγος με ελάχιστα χρήματα, ακόμα και όταν η φήμη του μπορούσε να του εξασφαλίσει μια καλή ζωή. Ό,τι αγάπησε, το φωτογράφησε και ό,τι φωτογράφησε, το αγάπησα και εγώ. Δεν έχω μια αγαπημένη φωτογραφία ή δυο για να σας δείξω. Είναι όλες εξίσου σημαντικές, με μεγαλύτερη αγάπη στις συλλογές gypsies και exile. Και νομίζω πως πραγματοποίησε κάθε του επιθυμία…

«I want to see everything. Τo look at everything.
I want to be the view itself.»
Josef Koudelka

[2/365] City xmas lights

[2/365] City xmas lights, originally uploaded by mafaldaQ.

Δυσκολευόμουν να βγω από το σπίτι σήμερα. Απίστευτη υγρασία και κρύο και είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι είναι μια καλή μέρα, για να φωτογραφίσω indoors κάτι μέσα στο σπίτι. Αλλά με ξεσήκωσαν τα ανίψια μου και πήγα για ένα καφεδάκι. Είναι πολύ όμορφη η πόλη την νύχτα, ειδικά όταν βρέχει, γιατί όλα προκαλούν αντανακλάσεις, αλλά δεν είναι και ότι καλύτερο για την φωτογραφική, οπότε δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες.

Studio 01 - Evi

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι, πριν από ένα εξάμηνο περίπου και εγώ έψαχνα να βρω το κουράγιο για να ξαναμπω στο studio. Δεν ήξερα αν ήθελα και αν τελικά μου άρεσε. Την πρώτη φορά με τα κορίτσια, ήταν πειραματισμός και όλες είχαμε εξαιρετική διάθεση αλλά πως επαναλαμβάνεται αυτό;

Οι περισσότεροι, θα συμφωνήσουν ότι όλη η «μαγεία» είναι εκεί έξω στο δρόμο, στο τυχαίο, στο αναπάντεχο, στο στιγμιαίο και στο αυθόρμητο. Να περπατάς και ξαφνικά να γεννηθεί μια εικόνα και να είσαι εκεί να την καταγράψεις. Και ακόμα πιο ιδανικά, να βλέπεις εικόνες εκεί, που άλλοι δεν βλέπουν ή που προσπερνούν χωρίς να ξανακοιτάξουν. Είναι μαγευτικό και πολύ γοητευτικό να ξεκινάς να βγεις από το σπίτι και να νιώθεις ότι όλα σε περιμένουν εκεί έξω.

Ακόμα περισσότεροι, θα συμφωνήσουν ότι η διαδικασία να φωτογραφίσεις σε studio είναι το τελείως αντίθετο. Μια «στημένη» και προβλεπόμενη διαδικασία, με ελεγχόμενο φως και συνθήκες, όπου θα ζητήσεις κάτι και θα το πάρεις αμέσως χωρίς σκέψη και τριβή. Ίσως και να είναι έτσι, όταν μιλάμε για φωτογραφήσεις μόδας με επαγγελματίες φωτομοντέλα, στυλίστες, μακιγιέζ, βοηθούς φωτογράφων και φυσικά φωτογράφους. Αυτές οι φωτογραφίες με αφήνουν συχνά αδιάφορη ή ίσως να μείνω λίγο παραπάνω στην τεχνική η την άποψη του φωτογράφου. Δεν έχουν κάποια καλλιτεχνική αξία πέρα από την επιτυχημένη προώθηση ενός προϊόντος ή μια υπηρεσίας. Δεν το κατακρίνω. Απλά δεν μπορώ να το κάνω. Αν μπορούσα δεν θα εργαζόμουν σε μια Μ.Κ.Ο. αλλά σε μια διαφημιστική εταιρεία.

Η δική μου «εμμονή», για φωτογράφηση στο studio, προήρθε από την ανάγκη μου, να αποδείξω τη θέση μου, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι. Όχι σε θεωρητικό επίπεδο, όπως έγραφα χθες σε μια κουβέντα, αλλά σε πρακτικό επίπεδο. Η πραγματική ομορφιά κρύβεται στην ατέλεια, που προκαλεί την διαφορετικότητα. Και βρίσκω οτιδήποτε διαφορετικό, πολύ γοητευτικό και όμορφο.

Όσο για το «στημένο» και το προβλεπόμενο του studio, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές όταν συμμετέχουν μη-επαγγελματίες και προκαλώ όποιον το αμφισβητεί, να το δοκιμάσει πρώτα και μετά να με ενημερώσει. Έχω ευχαριστήσει, όλα τα κορίτσια πολλές φορές, για εκείνο το σαββατοκύριακο, είτε επειδή κάθισαν απέναντι μου και δέχτηκαν να τις ταλαιπωρώ για ώρες, είτε επειδή ανέλαβαν τον ρόλο των επαγγελματιών βοηθών είτε επειδή ήταν εκεί. Ήρθε η ώρα να τις εκθέσω λίγο και ξεκινάω με την πρώτη θαρραλέα, την Evi.

Δεν είχε συμμετάσχει άλλη φορά σε φωτογράφιση. Δεν μπορώ να πω ότι είχα καταφέρει μέχρι εκείνη την στιγμή να κερδίσω την εμπιστοσύνη της ως φωτογράφος. Όπως λέει και ο Δάσκαλος Μάνος, όλοι οι άνθρωποι αρέσκονται στο να φωτογραφίζονται απλά έχουν ανασφάλεια με το αποτέλεσμα. Η Evi όπως κάθε φορά που την συναντάω ήταν χαμογελαστή και ενθουσιασμένη για το εγχείρημα.

Ενώ ήθελα να την φωτογραφίσω σοβαρή για να πετύχουμε κάποιες πιο «ακραίες» φωτογραφίες, δεν μπορούσα παρά να την πειράζω διαρκώς. Όσο και να ήθελα να ζητήσω κάτι και να το πάρω αμέσως χωρίς σκέψη και τριβή, δεν μπορούσα να αντισταθώ σε έναν άνθρωπο, που γελάει με κάθε χιλιοστό του σώματος και του προσώπου, όπως η Evi. Ξέρω ότι το αποτέλεσμα της άρεσε, παρά τον όποιο λογικό αυτοσαρκασμό. Βλέπετε οι μη-επαγγελματίες διαθέτουν χιούμορ και το χρησιμοποιούν χωρίς να φοβόνται ότι θα τους χαλάσει την εικόνα τους.

Ξέρω, επίσης, ότι η Evi δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει μια επαγγελματία. Γιατί θα την πετύχετε και στο δρόμο και θα είναι έτσι όπως είναι στις φωτογραφίες. Χωρίς βέβαια τον καθρέπτη στο χέρι. Evi καλή χρονιά και πάντα τέτοια!