Την Μαρία, την είχα προγραμματίσει για λίγο αργότερα αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό, να την «εκθέσω» στην ημέρα των γενεθλίων της. Σήμερα, λοιπόν, η πιο μικρή συμμετέχουσα έχει γενέθλια και αν είστε bcs, παρακαλώ για περάστε και από εδώ για τις ευχούλες! Λοιπόν, Χρόνια πολλά κορίτσι και να είσαι πάντα χαμογελαστή και χαρούμενη.
Τι είναι το studio και γιατί διαφέρει;
Για όσους και όσες δεν έχει τύχει να βρεθούν σε επαγγελματικό studio, θέλω να ενημερώσω για τις συνθήκες. Θα το γράψω, όσο απλά το καταλαβαίνω. Έτσι και αλλιώς οι επαγγελματίες τα ξέρουν ήδη οπότε και δεν θα μπουν στον κόπο να αναζητήσουν πληροφορίες εδώ.
Το studio, που θα φωτογραφίζαμε εμείς, είναι ένα μέτριο σε μέγεθος studio (5mX10m). Η γενική αρχή λέει όσο μεγαλύτερο, τόσο το καλύτερο αλλά εξαρτάται και σε τι εφαρμογές χρησιμοποιείται. Το δικό μας, λοιπόν, στην μια πλευρά (την στενή) έχει φόντα (άσπρο, μαύρο και γκρι) χαρτονένια, τα οποία είναι σε ρολό στο ταβάνι και μπορεί κάποιος να τα κατεβάσει, όσο θέλει έτσι ώστε να καλύψουν τον τοίχο αλλά και το πάτωμα. Τα φόντα εξυπηρετούν το φως αλλά και την ανυπαρξία περιττών στοιχείων πίσω από το φωτογραφιζόμενο θέμα.
Είχαμε δυο μεγάλα flash, που μπορούν και συγχρονίζονται μεταξύ τους (ανάβουν ταυτόχρονα) και φυσικά συγχρονίζουν και με μια φωτογραφική, ασύρματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν εγώ πατάω το κουμπάκι να βγει η φωτογραφία, ανάβει ταυτόχρονα και το flash. Από οποιοδήποτε σημείο. Τα flash είναι κρεμασμένα με μηχανισμό από το ταβάνι και έτσι ο φωτογράφος μπορεί και κινείται ελεύθερα χωρίς να έχει στα πόδια του τρίποδες για να τα στηρίζουν. Επίσης εύκολα αλλάζει η θέση τους και η γωνία τους. Τόσο εύκολα, που σε κάποια στιγμή, το ένα μας ξέφυγε και δεν μπορούσαμε να το κατεβάσουμε.
Εμείς χρησιμοποιούσαμε το ένα μόνο, γιατί αυτό συνηθίζεται και γιατί ακόμα δεν έχω εμπειρία. Επιπλέον, για να χρησιμοποιηθούν τα flash σωστά, χρειάζονται και επαγγελματίες βοηθοί. Μερικές φορές, πιο επαγγελματίες και από τον φωτογράφο, ο οποίος εστιάζει μόνο στο θέμα και αμελεί πολύ ουσιαστικά θέματα. Όταν θα κάνω το αφιέρωμα στον Araki, θα δείξω μερικά παραδείγματα, όπου οι βοηθοί λειτουργούν σαν 3ο και 4ο χέρι πάνω στην φωτογραφική.
Επίσης, στη διάθεση μας είχαμε ανακλαστήρες (επιφάνειες που αντανακλούν το φως και φωτίζουν επιλεκτικά), ανεμιστήρα (πολύ χρήσιμος αλλά και βαρύς), διάφορα τυπικά αξεσουάρ διαμόρφωσης του φωτός (soft box, χωνί κλπ) και φυσικά φωτόμετρο. Χωρίς μπαταρία αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μου έδειξα εμπιστοσύνη και έκρινα το φως με το αποτέλεσμα. Κάνοντας ένα τραγικό λάθος…
Ο λόγος, που φωτογραφίζουμε σε studio είναι για να έχουμε την ένταση του φωτός του ήλιου, αλλά ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από εμάς. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χώρος φωτίζεται σαν να υπάρχει ένας μικρός ήλιος στον χώρο και έτσι όλα «γράφουν» ιδανικά. Αυτό δίνει την δυνατότητα στον φωτογράφο να φωτογραφίζει με ISO 100 και να πετυχαίνει την μεγαλύτερη δυνατή ευκρίνεια. Ήμουν όμως τόσο αγχωμένη να φωτογραφίσω όλες τις κοπέλες και όπως ήθελαν και όπως ήθελα, που αγνόησα το ISO και το άφησα στα 1600, από το προηγούμενο βράδυ, που τα πίναμε με παρέα σε ένα μπαράκι. Εντάξει μπορείτε να το πείτε και hangover. Και όταν αρχίσαμε τα πρώτα δοκιμαστικά, απορούσα που όσο και να χαμηλώναμε το flash, οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ φωτεινές αλλά το μυαλό μου δεν πήγε εκεί.
Το αποτέλεσμα ήταν 3000 φωτογραφίες, γεμάτες με κόκκο ή pixel. Πείτε το όπως σας βολεύει. Αυτό σε πειραματικό επίπεδο, που δουλεύω είναι ελάχιστο. Αν όμως η φωτογράφιση ήταν επαγγελματική θα έπρεπε να πετάξω τις φωτογραφίες και να επαναλάβω τη φωτογράφιση γιατί θα είχαν κακό τύπωμα.
Δεν θέλετε να ξέρετε πόση γκρίνια άκουσα από τον Δάσκαλο Παύλο για αυτό το λάθος όπως και για κάθε κακό κάδρο ή για κάθε out of focus φωτογραφία. Αλλά, αγαπάω να κάνω λάθη και να με μαλώνουν για αυτά, άνθρωποι που με αγαπάνε και νοιάζονται για εμένα, γιατί έτσι γίνομαι καλύτερη. Εξάλλου, ξέρω πως όσο αμελούσα, να επαναλάβω το project, στεναχωριόταν αλλά δεν γκρίνιαζε. Ήξερε πως όταν θα είμαι έτοιμη, θα το κάνω και περίμενε υπομονετικά, να γκρινιάξει μετά με την ψυχή του.
Τι είναι το studio και γιατί διαφέρει;
Για όσους και όσες δεν έχει τύχει να βρεθούν σε επαγγελματικό studio, θέλω να ενημερώσω για τις συνθήκες. Θα το γράψω, όσο απλά το καταλαβαίνω. Έτσι και αλλιώς οι επαγγελματίες τα ξέρουν ήδη οπότε και δεν θα μπουν στον κόπο να αναζητήσουν πληροφορίες εδώ.
Το studio, που θα φωτογραφίζαμε εμείς, είναι ένα μέτριο σε μέγεθος studio (5mX10m). Η γενική αρχή λέει όσο μεγαλύτερο, τόσο το καλύτερο αλλά εξαρτάται και σε τι εφαρμογές χρησιμοποιείται. Το δικό μας, λοιπόν, στην μια πλευρά (την στενή) έχει φόντα (άσπρο, μαύρο και γκρι) χαρτονένια, τα οποία είναι σε ρολό στο ταβάνι και μπορεί κάποιος να τα κατεβάσει, όσο θέλει έτσι ώστε να καλύψουν τον τοίχο αλλά και το πάτωμα. Τα φόντα εξυπηρετούν το φως αλλά και την ανυπαρξία περιττών στοιχείων πίσω από το φωτογραφιζόμενο θέμα.
Είχαμε δυο μεγάλα flash, που μπορούν και συγχρονίζονται μεταξύ τους (ανάβουν ταυτόχρονα) και φυσικά συγχρονίζουν και με μια φωτογραφική, ασύρματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν εγώ πατάω το κουμπάκι να βγει η φωτογραφία, ανάβει ταυτόχρονα και το flash. Από οποιοδήποτε σημείο. Τα flash είναι κρεμασμένα με μηχανισμό από το ταβάνι και έτσι ο φωτογράφος μπορεί και κινείται ελεύθερα χωρίς να έχει στα πόδια του τρίποδες για να τα στηρίζουν. Επίσης εύκολα αλλάζει η θέση τους και η γωνία τους. Τόσο εύκολα, που σε κάποια στιγμή, το ένα μας ξέφυγε και δεν μπορούσαμε να το κατεβάσουμε.
Εμείς χρησιμοποιούσαμε το ένα μόνο, γιατί αυτό συνηθίζεται και γιατί ακόμα δεν έχω εμπειρία. Επιπλέον, για να χρησιμοποιηθούν τα flash σωστά, χρειάζονται και επαγγελματίες βοηθοί. Μερικές φορές, πιο επαγγελματίες και από τον φωτογράφο, ο οποίος εστιάζει μόνο στο θέμα και αμελεί πολύ ουσιαστικά θέματα. Όταν θα κάνω το αφιέρωμα στον Araki, θα δείξω μερικά παραδείγματα, όπου οι βοηθοί λειτουργούν σαν 3ο και 4ο χέρι πάνω στην φωτογραφική.
Επίσης, στη διάθεση μας είχαμε ανακλαστήρες (επιφάνειες που αντανακλούν το φως και φωτίζουν επιλεκτικά), ανεμιστήρα (πολύ χρήσιμος αλλά και βαρύς), διάφορα τυπικά αξεσουάρ διαμόρφωσης του φωτός (soft box, χωνί κλπ) και φυσικά φωτόμετρο. Χωρίς μπαταρία αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μου έδειξα εμπιστοσύνη και έκρινα το φως με το αποτέλεσμα. Κάνοντας ένα τραγικό λάθος…
Ο λόγος, που φωτογραφίζουμε σε studio είναι για να έχουμε την ένταση του φωτός του ήλιου, αλλά ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από εμάς. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χώρος φωτίζεται σαν να υπάρχει ένας μικρός ήλιος στον χώρο και έτσι όλα «γράφουν» ιδανικά. Αυτό δίνει την δυνατότητα στον φωτογράφο να φωτογραφίζει με ISO 100 και να πετυχαίνει την μεγαλύτερη δυνατή ευκρίνεια. Ήμουν όμως τόσο αγχωμένη να φωτογραφίσω όλες τις κοπέλες και όπως ήθελαν και όπως ήθελα, που αγνόησα το ISO και το άφησα στα 1600, από το προηγούμενο βράδυ, που τα πίναμε με παρέα σε ένα μπαράκι. Εντάξει μπορείτε να το πείτε και hangover. Και όταν αρχίσαμε τα πρώτα δοκιμαστικά, απορούσα που όσο και να χαμηλώναμε το flash, οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ φωτεινές αλλά το μυαλό μου δεν πήγε εκεί.
Το αποτέλεσμα ήταν 3000 φωτογραφίες, γεμάτες με κόκκο ή pixel. Πείτε το όπως σας βολεύει. Αυτό σε πειραματικό επίπεδο, που δουλεύω είναι ελάχιστο. Αν όμως η φωτογράφιση ήταν επαγγελματική θα έπρεπε να πετάξω τις φωτογραφίες και να επαναλάβω τη φωτογράφιση γιατί θα είχαν κακό τύπωμα.
Δεν θέλετε να ξέρετε πόση γκρίνια άκουσα από τον Δάσκαλο Παύλο για αυτό το λάθος όπως και για κάθε κακό κάδρο ή για κάθε out of focus φωτογραφία. Αλλά, αγαπάω να κάνω λάθη και να με μαλώνουν για αυτά, άνθρωποι που με αγαπάνε και νοιάζονται για εμένα, γιατί έτσι γίνομαι καλύτερη. Εξάλλου, ξέρω πως όσο αμελούσα, να επαναλάβω το project, στεναχωριόταν αλλά δεν γκρίνιαζε. Ήξερε πως όταν θα είμαι έτοιμη, θα το κάνω και περίμενε υπομονετικά, να γκρινιάξει μετά με την ψυχή του.
No comments:
Post a Comment