Έχω ένα σοβαρό πρόβλημα σχετικά με τη φωτογραφία. Δεν μπορώ να πλησιάσω έναν ξένο και να τον φωτογραφίσω, από κοντά. Το πρόβλημα αυτό το έχουν πολλοί φίλοι φωτογράφοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Άλλοι φοβούνται ότι θα προσβάλουν το πρόσωπο, που φωτογραφίζουν, άλλοι φοβούνται επίθεση, από το ίδιο πρόσωπο ή από συνοδεία του. Άλλοι σκέφτονται ότι αν πλησιάσουν θα χάσει τον αυθορμητισμό του. Άλλοι είναι απλά ντροπαλοί. Ας πούμε ότι εγώ λίγο πολύ είμαι από όλα τα παραπάνω. Αναφέρομαι πάντα στην φωτογραφία δρόμου και στην προσέγγιση τελείως ξένων ανθρώπων.
Επειδή υπάρχουν στιγμές, που μια πιάνει μια πελώρια λαχτάρα να φωτογραφίσω κάτι, αλλά δεν έχω το θράσος, να φωτογραφίσω απευθείας, έχω αναπτύξει ένα προσωπικό σύστημα, που το ονομάζω κλεμμένες φωτογραφίες. Κρατάω ή καλύτερα βαστάω τη φωτογραφική, την βάζω σε λειτουργία program (κάτι σαν αυτόματος πιλότος), ανοίγω τελείως τον φακό (όσο πιο ευρυγώνιο μπορώ) και καθώς προχωράω, κόβω ταχύτητα και φωτογραφίζω. Συνήθως δεν γίνομαι αντιληπτή. Το παίζω και πολύ ανέμελη. Συνήθως όμως και οι φωτογραφίες είναι επιεικώς απαράδεκτες. Τραγικό κάδρο, κουνημένες, ανεστίαστες και άλλα τόσα κακά. Κάτι σαν να φωτογραφίζει η φωτογραφική την ώρα που πέφτει. Και πολύ συχνά, το ίδιο το θέμα δεν είναι καν στο κάδρο.
Πάρα πολύ σπάνια κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες, είναι συμπαθητικές. Δεν τολμώ καν να τις ονομάσω καλές αλλά τέλος πάντων βλέπονται. Όταν μου συμβαίνει αυτό, χαίρομαι τόσο πολύ, που θεωρώ ότι κάτι πολύ καλό μου έχει συμβεί και νιώθω πολύ τυχερή. Είμαι μια καλή κλέφτρα.
Σήμερα, που άρχισα να αντιμετωπίζω τις πρώτες μου δυσκολίες σχετικά με το project (τι να βγάλω, πότε θα προλάβω, πωπω τι κρύο, που κάνει σήμερα, πρέπει να είναι η φωτογραφία έξω, μήπως δεν έπρεπε να το ξεκινήσω κ.α.) ήρθε κατά πάνω μου ένα καροτσάκι με δυο δεσποινίδες. Και κάπως χάρηκα!
5 comments:
Τα χέρια τους συντονισμένα και το βλέμμα στην ίδια κατεύθυνση.. ήσουν πολύ τυχερή!
Βέβαια βοηθάει και το γεγονός ότι κάθονται σε διπλό καροτσάκι (από εκείνα για τα διδυμάκια) οπότε υπάρχει και η σχετική ευθυγράμιση.
Καθώς εφευγα, σκεφτόμουν ότι ο φακός πρέπει σχεδόν να ακουμπούσε στην γούνα της μπροστά μικρής. Τόσο κοντά πρώτη φορά πάω :)
τόσο κοντά που φαίνονται και τα ψιχουλα..χεχε..σουσαμακιαααααα:)
καλά ε... γλύκα τα μικρά!!! φτου φτου φτου μη βασκαθείτε κι εσείς και η φωτογράφος σας!
μ' αυτά και με εκείνα, τώρα κάθε μέρα που περνάει μου έγινε συνήθεια και θέλω να μπαίνω να βλέπω τι θα φωτογραφίσεις πάλι...!!!(και θα σκασω αν δεν αφησω το comment μου!)
@georgia: Ναι πράγματι! Το μασουλούσαν το κουλουράκι! Απορώ που δεν έχουν και σε φάτσα :)!
@artemis: Θα γίνω η καθημερινή συνήθεια σας; Να αφήνεις πουλάκι μου! Ότι έχετε ευχαρίστηση!
Post a Comment