Ένα παιδάκι, που πίστευε στον Άγιο Βασίλη

Η μικρή Αννούλα, για πολλά χρόνια, μέχρι και που δεν την έλεγες μικρή Αννούλα, είχε μια πολύ κακιά συνήθεια… πίστευε στον Άγιο Βασίλη. Στήθηκε και μια υπερπαραγωγή, μικρού μήκους από το οικογενειακό περιβάλλον με εξαιρετική επιτυχία και τι παραπάνω θέλει ένα παιδί για να πιστέψει;

Βέβαια το ξεκαθάρισμα είχε γίνει από νωρίς. Ο Άγιος είναι για τα φτωχά, για τα άρρωστα και τα ορφανά παιδάκια. Και κυρίως για την Αφρική. Και δεν προλαβαίνει και δεν είναι και πολύ οικονομικά ευκατάστατος και έχει και πιο politically correct προτεραιότητες. Δεν μπορεί να ασχολείται με παιδάκια μικροαστών. Η μικρή Αννούλα είχε πάρει γραμμή, να ζητάει και να εύχεται τα καλύτερα για όλα τα παιδάκια του κόσμου και για εκείνη ότι περισσέψει. Και επειδή όντως ήταν πολύ δυσκολεμένος οικονομικά, η μικρή Αννούλα κατέληγε με ένα ζευγάρι ωραιότατες παντόφλες.

Κάθε χρόνο, όταν έμπαινε ο Δεκέμβριος και άρχιζαν οι ετοιμασίες για τον στολισμό του σπιτιού, άρχιζε και η κουβέντα για το πολυαναμενόμενο γράμμα. Να είναι απλό και λιτό, να ζητάει χαρά και υγεία γιατί αυτά είναι τα πιο πολύτιμα δώρα και να αφήνει περιθώριο στον Άγιο Βασίλη να της πετάξει από την μπαλκονόπορτα (που να βρεθεί τζάκι και καμινάδα σε πολυκατοικία του 50;), ότι έχει μείνει τελευταίο στον σάκο.

Ήρθε και η χρονιά, που τα οικονομικά του Αγίου και όχι μόνο, πήγαν κάπως καλύτερα από τις προηγούμενες χρονιές και έτσι είπαν στην Αννούλα να ζητήσει ό,τι θέλει…
- Ότι θέλω;
- Ναι παιδί μου. Φέτος ο Άγιος είπε να σου φέρει ό,τι θέλεις. Ήταν πολύ καλή χρονιά.
- Μήπως έχει όμως πολλά παιδάκια;
- Μην σε νοιάζει. Φέτος μπορεί.

Ένα ολόκληρο βράδυ έγραφε την λίστα. Ξεκίνησε το γράμμα με τα απολύτως απαραίτητα, όπως «Άγιε Βασίλη, φέτος θέλω:» και μετά η λίστα έμοιαζε με απογραφή του Jumbo, πριν τις γιορτές. Μετά από 6 χρόνια παντόφλες, είχαν προκύψει πολλά μπιχλιμπίδια-παιχνίδια, που είχε βάλει η μικρή Αννούλα, στο μάτι!

Μερικές μέρες μετά, στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα από την διοίκηση των ΕΛ.ΤΑ.

«Αγαπητή Αννούλα,
… μια άσχετη δικαιολογία με πολύ xmas spirit του γιατί άνοιξαν το γράμμά μου και το διάβασαν…

… λίγο γλείψιμο στον νέο διευθύνοντα σύμβουλο, που αποφάσισε να απαντάνε σε όλα τα παιδάκια, για να ξέρουν (τα παιδάκια) ότι ο Άγιος Βασίλης παρέλαβε το γράμμα τους…

και…

ο Άγιος Βασίλης, έχει πολλά να κάνει σε μια νύχτα. Υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε, που είναι ορφανά και που είναι άρρωστα. Δεν είναι δυνατόν να σου φέρει όλα όσα ζητάς, γιατί δεν θα μείνει και κάτι για τα υπόλοιπα παιδάκια. Να εύχεσαι χαρά και υγεία, γιατί αυτά είναι τα πιο πολύτιμα δώρα, για εσένα και όσους αγαπάς.

… και ένα στυλό δώρο…»

Καταρρακώθηκε η μικρή Αννούλα. Τι ντροπή… Να σου την λένε έτσι, μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και αλτρουιστικών γραμμάτων… Περίμενε με αγωνία, να δει κάτι, από αυτήν την πολλά υποσχόμενη λίστα γιατί ένιωθε ότι ο παππούλης, που την ξέρει και την διαβάζει τόσα χρόνια, θα την δικαιώσει…

Και τελικά πήρε ένα ακόμα ζευγάρι παντόφλες, το Νο. 35 της λίστας της και ένα σχόλιο από την μεγάλη της αδερφή… «αύξηση πήρε ο Άγιος… την κλασσική ΑΤΑ. Δεν του έπεσε το Lotto!».

Καλές γιορτές σε όλους και όλες και εύχομαι την νέα χρονιά, χαρά και υγεία, γιατί είναι τελικά τα πολυτιμότερα δώρα.

Μήπως να ξαναρχίσω;

Έχω πραγματικά πολύ καιρό να γράψω στο blog μου. Σχεδόν μπορώ να πω ότι το εγκατέλειψα, ενώ είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως μπορώ να διατηρώ δύο! Δεν θα απολογηθώ! Πολλά έγιναν από το καλοκαίρι, μέχρι σήμερα. Κατάφερα και επιτέλους γύρισα σελίδα στην ζωή μου και ξαναβρίσκω τους ρυθμούς μου... σιγά-σιγά.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους, που διακριτικά με προέτρεπαν να στρωθώ και να γράψω.

Ευχαριστώ τον κ. Άγγελο Μπάκα aka acrobat, που σχολίασε τόσο θετικά, τις ανταποκρίσεις μου, από το 3ο Συνέδριο. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για εμένα, που έγινα γραφίστρια εξαιτίας του Acro.

Ευχαριστώ την Elli, που αν και δεν γνωρίζω, επέμενε να με παροτρύνει και με έκανε να νιώθω ότι κάποιος εκεί έξω με διαβάζει. Elli διαβάζω όλα τα κείμενά σου στο Tobaccori ακόμα και αν δεν σχολιάζω και με τιμάει ιδιαίτερα η προτίμησή σου.

Ευχαριστώ τον Γιάννη Κωνσταντακόπουλο aka porcupine colors , για το πολύ θετικό σχόλιο στο blog του. Πραγματικά μεγάλη τιμή, γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα μου blog.

Ένα πολύ ιδιαίτερο ευχαριστώ στην Evablue, που όσο έγραφα, με διάβαζε και με έκανε να νιώθω ότι τα όσα γράφω μπορεί και να είναι κάτι παραπάνω από προσωπικά! Και για την πρόσφατη έκθεση στο ελληνικό bookcrossing forum. Ομολογώ ότι όταν έλαβα το sms, από τον ZlatkoGr και μπήκα να δω με ποιον μάλωνε (από συνήθεια), εξεπλάγην πολύ!

Νομίζω ότι έχω αναφέρει όλους τους ηθικούς αυτουργούς για το come back! Για να αποδοθούν οι ευθύνες σωστά όταν θα με βαρεθείτε :)!

Έχω ήδη γράψει τις επόμενες ιστορίες αλλά και πολλές σκέψεις. Και υπόσχομαι να είμαι επιμελής. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι περισσότερο από καθετί, μου κάνει πολύ καλό να γράφω. Και μου έχει λείψει... Οπότε υπομονή. Θα βαρεθείτε να με διαβάζετε.

Εξαιρετικά Αφιερωμένο

Sunrise Avenue - Fairytale Gone Bad lyrics

Άργησα να την βάλω την τελεία αλλά πότε δεν είναι αργά.

Η μετακόμιση ΙΙ - Ο καναπές

Στο μικρό μου σπιτάκι, ήθελα έναν πολύ μεγάλο κόκκινο καναπέ. Να γίνεται διπλό κρεβάτι, για να μπορώ να φιλοξενώ πολύ κόσμο. Να είναι άνετος για να μπορούμε να καθόμαστε ώρες και να μιλάμε. Να είναι τριθέσιος τουλάχιστον γιατί δεν ήθελα άλλα συνοδευτικά. Να είναι κατακόκκινος γιατί πάντα έτσι τον φανταζόμουν.

Και τον βρήκα. Και τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Και τον παράγγειλα και τον πλήρωσα. Λίγο πριν φύγω από το κατάστημα, με ρώτησε η πωλήτρια: «Ξέρετε αν χωράει να ανέβει στο σπίτι;» και ξαφνικά πανικοβλήθηκα. Έτρεξα σπίτι και μέτρησα τις σκάλες για να αποφανθούν αν χωράει. Και φυσικά δεν χωρούσε. Αλλά εγώ τον ήθελα και έπρεπε να βρω μια λύση, μέσα σε 24 ώρες. Για να μπορώ να ακυρώσω την παραγγελία.

Σκέψου… σκέψου… Γερανός;

- Γεια σας.

- Γεια σας.

- Έχετε γερανούς;

- Ναι αλλά για ποιο λόγο;

- Έχω έναν κόκκινο καναπέ να ανεβάσω στον τέταρτο όροφο. Μπορείτε;

- Τι καναπέ;

- Κόκκινο σας είπα.

- Πολύ χρήσιμη πληροφορία. Εννοώ τι μέγεθος καλή μου.

- Αααα ναι. Τριθέσιος, τόσοΧτόσοΧτόσο

- Που είναι το σπίτι;

- Στο κέντρο. Εκεί.

- Εντάξει. Πότε;

- 5 Σεπτεμβρίου το απόγευμα.

- Ωραία. Θα σου τηλεφωνήσουμε την προηγούμενη για περισσότερες λεπτομέρειες.

Τις επόμενες 13 ημέρες, τις πέρασα βουτηγμένη στα τρελά σχέδια. Θα έρχονται φίλοι και θα αράζουν στον καναπέ, θα ανοίγει και θα μπορούν να κοιμούνται, θα κάνουμε κάτι τρελές μαζώξεις, θα βρω και ένα μεγάλο κατακόκκινο ρολόι για να τα ισορροπήσω. Πήγαινα στο σπίτι και κοιτούσα το σημείο και χαιρόμουν. Και μετά, μια μέρα πριν, χτύπησε το πρωί στη δουλειά το κινητό μου.

- Γεια σας

- Γεια σας

- Από τους γερανούς τηλεφωνώ.

- Αααα ναι! Τι ωραία. Τι χρειάζεστε;

- Ξέρετε πήγε εκεί το συνεργείο σήμερα και είδε ότι είναι αδύνατο να κάτσει γερανός… Είναι πολύ στενό, το στενό σας και πολύ κεντρικό και δεν μπορεί να «ανοίξει» τα πόδια να σταθεροποιηθεί σωστά.

Ο χρόνος σταμάτησε. Κατάφερα και ακινητοποιήθηκα ενώ γύρω μου το περιοδικό έπρεπε να πάει τυπογραφείο, τα φυλλάδια για αύριο ήθελαν διορθώσεις, το banner δεν μπορούσε να στηθεί, η κασέτα με το σποτάκι ήταν σε λάθος format και κόσμος μπαινόβγαινε! Μου πρότειναν να απευθυνθώ σε συνεργείο με ασανσεράκι και ξαναβρήκα την αναπνοή μου. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον κ. Ευριπίδη και με διαβεβαίωσε ότι την επόμενη μέρα, στις 6, θα ήταν στο σπίτι να ανεβάσει τον καναπέ.

Όταν έφτασε ο καναπές, κάναμε μια προσπάθεια να τον ανεβάσουμε από τις σκάλες αλλά στάθηκε αδύνατο. Έτσι τον αφήσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας και έβαλα την ανιψιά μου, να τον φυλάει μέχρι να έρθει ο κ. Ευριπίδης. Αλλά εκείνος δεν φάνηκε. Το είχε ξεχάσει. Και έτσι ο καναπές φορτώθηκε και πήγε στην αποθήκη του κατασκευαστή, για να μην αναγκαστώ να τρατάρω όλη νύχτα καφέ και σοκολατάκια στους ένοικους και επισκέπτες της οικοδομής.

Το επόμενο απόγευμα και με την ψυχή στο στόμα, στήθηκα και πάλι να περιμένω τον καναπέ. Είδα το φορτηγάκι να στρίβει στο στενό μου και αισθάνθηκα ότι όλα είχαν τελειώσει. Αλλά 3 μέτρα πιο πάνω, κάποιοι είχαν κλείσει το δρόμο και στήθηκε ένας ωραιότατος καβγάς. Ο κ. Ευριπίδης κατέβηκε να μαλώσει με τους κακούς, πιάστηκαν στα χέρια ενώ οι δύο γιγαντόσωμοι τύποι, που είχε για να τον κουβαλήσουν, τον ξεφόρτωσαν και τον έφερναν στα χέρια, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι ο κ. Ευριπίδης. Ενώ ο καναπές έμπαινε για δεύτερη φορά στην πολυκατοικία, ο κ. Ευριπίδης είχε καλέσει την αστυνομία για να ανοίξουν τον δρόμο. Όλη η γειτονιά στο πόδι και εγώ να προσπαθώ να πείσω τους δυο Γολιάθ ότι είναι αδύνατο να πάει από τις σκάλες.

- Ρε κοπελιά σου λέω μπορούμε.

- Μα δοκιμάσαμε και χθες και δεν ανέβαινε λέμε.

- Άμα σου τον πάω μέχρι επάνω τι μου δίνεις;

- Δεν πάει λέμε. Αφήστε τον εδώ να έρθει το ασανσέρ.

- Πάει λέμε και θα μας δώσεις και ένα φιλάκι.

- Ας πάει επάνω και το συζητάμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο, σφηνώσαμε στον ημιώροφο. Στην γωνία επάνω. Έξω ακουγόταν οι φωνές και εμείς μέσα τραβούσαμε ότι μπορούσαμε για να ξεκολλήσουμε. Καθίσαμε λιγάκι να το φιλοσοφήσουμε αλλά δεν βγήκε άκρη. Σπρώξε, τράβα, πάρ’ το αλλιώς για πολύ ώρα και το κόκκινο τέρας εκεί στην γωνία ακίνητο. Κάποια στιγμή ο κάτω Γολιάθ πήρε την πρωτοβουλία και τον έσπρωξε τόσο, που μας ήρθε σαν ανεξέλεγκτη νταλίκα κατά πάνω μας. Αλλά ξεκόλλησε. Και πήρε το δρόμο για τον τέταρτο. Όταν καταφέραμε και φτάσαμε στο σπίτι, τον τοποθετήσαμε στο σωστό σημείο και σωριαστήκαμε. Και ξαφνικά μια φιγούρα στο μπαλκόνι δίπλα μας.

Ο κ. Ευριπίδης είχε καταφέρει να ξεκολλήσει και είχε φτάσει ακριβώς από κάτω. Είχε στήσει το ασανσεράκι και είχε ανέβει για να δει την μπαλκονόπορτα και αν χωράει. Και ήταν τώρα στο μπαλκόνι μου. Μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας και επανήλθα στην αρχική χρήση του καναπέ:

- Περάστε να σας κεράσουμε κάτι.

- Μα πως;

Καθίσαμε όλοι μαζί στον καναπέ και χαρήκαμε πολύ που τελικά ήταν τετραθέσιος και είχε ανέβει στο σπίτι.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η μετακόμιση Ι - Το πλυντήριο

Μεγάλη και δύσκολη η στιγμή, που αποφασίζει κάποιος να κόψει τον ομφάλιο λώρο, από την οικογένειά του και αποφασίζει να πάει να ζήσει κάπου μόνος. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση της αναγκαστικής αποχώρησης λόγω σπουδών, ούτε στην περίπτωση του γάμου. Σε εκείνη τη δύσκολη περίπτωση, που απλά μια μέρα λες «Μάγκες δεν πάει άλλο. Λέω να πάω να ζήσω μόνος». Εντάξει δεν λες μάγκες αλλά το concept παραμένει το ίδιο. Αυτήν την απόφαση την πήρα πριν από 3 χρόνια και 2 μήνες και την ολοκλήρωσα πριν από 3 χρόνια ακριβώς!

Είχα κατά νου ότι χρειάζονται κάποια χρήματα στην άκρη. Για την μετακόμιση, για τα δύο πρώτα ενοίκια, για τα μικροπράγματα και τα μεγαλοπράγματα, που θα χρειαστεί το νέο σπίτι και κυρίως για τις πρώτες δυσκολίες. Ωραία. Τα έχουμε! Αργότερα ανακάλυψα ότι όσα και να έχεις στην άκρη, θα υπάρξουν απρόοπτα, που δεν θα καλύπτονται εύκολα αλλά it’s ok! Όλα αντιμετωπίζονται με καλή διάθεση.

Αυτό που δεν φανταζόμουν, ήταν οι μικρολεπτομέρειες.

Μικρολεπτομέρεια 1^η:

Το πλυντήριο των ρούχων! Το δώρο του μπαμπά μου για την μετακόμιση και ελαφρό υπονοούμενο για τα άπλυτα μου. Όταν νοικιάζεις ένα σπίτι ελέγχεις αν έχει τους χώρους που χρειάζεσαι, αν είναι σε καλή θέση και κατάσταση και άλλα ουσιαστικά. Σαφώς και δεν ελέγχεις αν υπάρχει δυνατότητα να μπει το πλυντήριο ρούχων. Κακώς.

Εγώ ανακάλυψα μια μέρα πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων (Επίσημη αργία μέσα στον Αύγουστο) ότι το πλυντήριο ήταν καθοδόν και η δυνατότητα να συνδεθεί, είχε εισιτήριο για την τελετή έναρξης. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις σε μια άδεια Θεσσαλονίκη, στα μέσα Αυγούστου, υδραυλικό να σε βοηθήσει; Αδύνατο. Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι, χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις.

Μετά από 6,5 καφέδες και 32 τηλέφωνα, κατάφερα να φέρω στο σπίτι, 2 ώρες πριν φτάσει το πλυντήριο, τον Γιώργο τον υδραυλικό, που τον πέτυχα να φορτώνει το αυτοκίνητο, για μπάνια στη Χαλκιδική αλλά με λυπήθηκε και ήρθε. Τον περίμενα πίσω από την πόρτα, αγχωμένη και σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και ήρθε.

- Καλημέρα

- Καλημέρα. Λοιπόν, το πλυντήριο πρέπει να μπει στην κουζίνα. Πρέπει να δείτε αν υπάρχει η δυνατότητα να μπει, οπουδήποτε στο σπίτι, πριν το φέρουν. Είναι πολύ…

- Άραξε λιγάκι κοπελιά. Κάνε ένα καφεδάκι, να χαλαρώσουμε, να κάνουμε και 1-2 τσιγάρα και μετά το συζητάμε.

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, από αυτό του αγχωμένου, που εξαρτάται από τον χαλαρό. Φονικά έχουν γίνει για τέτοιες καταστάσεις. Αλλά κρατήθηκα. Έκανα τον καφέ και καθίσαμε στις 2 μοναδικές για την στιγμή καρέκλες του σπιτιού.

- Τι νέα;

- Τα ίδια μωρέ. Να σας δείξω λιγάκι τον χώρο. Ένα ναι ή ένα όχι θέλω για να πάρω να ακυρώσω το πλυντήριο και …

- Άραξε είπαμε. Το πλυντήριο θα μπει. Πήγες διακοπές;

- Όχι. Σίγουρο δηλαδή; Αφού δεν είδατε την κουζίνα.

- Γιατί όχι; Εγώ λέω να φύγω σήμερα για δεύτερο πόδι. Καλά είναι;

- Εξαρτάται το μέρος. Πάμε λιγάκι στην κουζίνα. Σας παρακαλώ.

- Πρέπει να πας διακοπές άμεσα…

Συζητήσαμε διεξοδικά για τη Χαλκιδική, για τις διακοπές, για το σπίτι, για το μέλλον, ελαφρά για την πολιτική κατάσταση της χώρας και αρκετά για τα πολιτιστικά δρώμενα. Όταν με το καλό, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα, πήγε στην κουζίνα και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα. Έσκυψε κάτω από τον νεροχύτη και ως αναμενόμενο, ήρθα αντιμέτωπη με μοναδικής αισθητικής εικόνες.

Θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση για όσες, δεν έχει τύχει να χρειαστούν τη συνδρομή τεχνικού στο σπίτι. Δεν είναι τα πράγματα όπως στις αμερικάνικες ταινίες. Δεν τον καλείς για να σου φτιάξει τα «υδραυλικά». Τον καλείς για να σου φτιάξει τα υδραυλικά. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες.

Χαμένη στις σκέψεις τις μετακόμισης και αγχωμένη με το πλυντήριο, παρακολουθώ τις εργασίες και προσπαθώ να αποφύγω την άμεση έκθεση σε «ιδιαίτερες» εικόνες. Και ξαφνικά:

- Καλέ εεεε, έχεις και ωραία θέα από εκεί που στέκεσαι.

- Εεεε;

- Εεεε είμαι και ομορφάντρας πανάθεμα με.

Καμιά φορά, το βράδυ μετά από μια κουραστική ημέρα, μπαίνω να κάνω ένα ντους και νομίζω, ότι η κούραση είναι σκόνη, πάνω στο δέρμα μου και ξεπλένεται με το ζεστό νερό. Για το άγχος δεν είχα βρει μέχρι εκείνη την στιγμή φάρμακο.

- Τι να σας πω; Το καλό να λέγεται.

- Λοιπόν. Εγώ τώρα πρέπει να πάω να αγοράσω μια σωλήνα. Δεν θα αργήσω. Εσύ, όμως, τώρα που θα λείπω… φρόνιμα…

- Βεβαίως. Τι εννοείτε;

Γύρισε πολύ γρήγορα, τελείωσε και την εγκατάσταση, ήπιε ακόμα έναν χαλαρό καφέ, συζητήσαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για το επάγγελμα μου, για το επάγγελμα του και μετά μάζεψε τα εργαλεία για να φύγει. Στην πόρτα του αποχαιρετισμού:

- Φεύγω τώρα. Πάω να λούσω την κορμάρα μου, στην θάλασσα.

- Καλά θα κάνετε.

- Γυναίκες τρέμετε…

- Εεε βεβαίως

- Αααα ξέχασα το γυαλί..

- Προς θεού… Σημαντικό…

- Εεεε μα βέβαια… Ξέρεις πως πέφτουν οι γυναίκες με αυτό;

Έκλεισα την πόρτα και σκεφτόμουν για αρκετή ώρα το πώς. Αλλά είχα πλυντήριο και αυτό έφτανε.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Έλλειψη σήμανσης

Στους πρωτοετείς, συχνά πυκνά αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα της γραφιστικής, στην καθημερινότητα μας. Όχι μόνο ως τμήμα της προώθησης και επιβίωσης των προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και ως κώδικα επικοινωνίας γενικότερα. Κάνουμε εκτενή αναφορά στην οδική σήμανση, στο information design (πληροφοριακή σήμανση αν υπάρχει αυτός ο όρος) καθώς και στην σημειολογία των χρωμάτων και των σχημάτων-συμβόλων. Είναι ένας πολύ διαφωτιστικός κύκλος μαθημάτων, γιατί δίνει μια σφαιρικότερη αίσθηση για τον κλάδο και οι σπουδαστές αισθάνονται περισσότερο ως μέρος της καθημερινότητας, παρά ως μέσο για την προώθηση της εμπορικότητας.

Αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της κατάλληλης σήμανσης βρέθηκε η μικρή Αννούλα, όταν από καθαρή τύχη, βρέθηκε σε ένα χιονοδρομικό κέντρο της Ελβετίας. Η πρώτη επαφή με το εμπειρία ήταν αξέχαστη. Το χιόνι ως δεδομένο είχε παλαιότερη καταγραφή αλλά σε διαφορετικό χρώμα (κάτι σε επόμενη μέρα, καφέ σαν λάσπη) και σε διαφορετική ποσότητα. Ανακάλεσε εικόνες από την προσφιλή σειρά «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» αλλά το μόνο κοινό, που βρήκε ήταν η βουκολικότητα του τοπίου. Το μικρό ανύπαρκτο και το λιβάδι άσπρο.

Σε μια πρώτη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι αυτά τα ξύλινα μακριά παπούτσια, που φοράνε σε αυτά τα μέρη, έχουν πλάκα, γιατί γέρνεις μπροστά και πίσω χωρίς να πέφτεις. Ή μήπως όχι; Επιπλέον το φρένο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα εδώ αλλά χρησιμοποιούνται τα φυσικά ή αφύσικα εμπόδια. Εκείνα τα μεταλλικά μπαστουνάκια, που τα λένε μπατόν, δεν είναι ίδιας χρήσης με τις εξελληνισμένες μπατονέτες. Είναι για να ανοίγεις τρύπες στρόγγυλες στο χιόνι και όλοι να ξέρουν από πού πέρασες. Το τένις εδώ παίζεται με πολύ μεγάλες και κακές ρακέτες και όταν τελειώνεις, τις φοράς στα πόδια, για να μην τις κουβαλάς.

Σε μια δεύτερη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι υπάρχουν πολλά συστήματα για να ανεβαίνεις στο βουνό και να χαζεύεις την θέα. Υπάρχει το τελεφερίκ, που μπαίνεις σε ένα κλειστό βαγονάκι και σε πάει ψηλά, υπάρχει και το ανοιχτό τελεφερίκ, που είναι σαν ένα ανάποδο κεφαλαίο Τ! Ενδιαφέρον. Μάταια περίμενε η μικρή Αννούλα να δει, πως σε ανεβάζει αυτό επάνω. Ήταν πολύ πρωί και όλοι έπαιρναν το κλειστό. Και είπε να αναλάβει πρωτοβουλία και να αποφασίσει μόνη της το πώς χρησιμοποιείται. Ανάποδο Τ! Ααα σαν μονόζυγο. Άρα κρεμιόμαστε! Και κρεμάστηκε.

«… πωπω πολύ δύσκολο αυτό το τελεφερίκ… την άλλη φορά να πάρω το κλειστό… φαίνεται πιο ξεκούραστο. Είναι και μακριά η διαδρομή και όσο πάει και μεγαλώνει η απόσταση από το έδαφος… μήπως με αυτό όπου σου αρέσει αφήνεις τα χέρια και πέφτεις; Δεν με τρελαίνει το σημείο αλλά μου κόβονται και τα χέρια… Γιατί το έχουν τόσο ψηλά… ευτυχώς είναι πολύ μαλακό το χιόνι…»

Κοίταξε κάτω και είδε το χιονοδρομικό σε διαστάσεις μικρό έως απελπιστικά μικρό σπίτι στο άσπρο λιβάδι… Κοίταξε ψηλά και είδε το βουνό. Αποφάσισε με συνοπτικές διαδικασίες να πάει προς το σπίτι. Αλλά η κάθοδος δύσκολη και το χιόνι πολύ και μαλακό. Και άρχισε να πέφτει και ο ήλιος σιγά-σιγά και το ρημάδι το σπίτι δεν μεγάλωνε… Μετά άκουσε πολύ θόρυβο και μετά τσουπ μια σκαλίτσα μπροστά της. Σαν εκείνα τα ψυχολογικά τεστ. «Ξαφνικά στην έρημο περπατάς και βρίσκεις μια σκάλα… πως είναι;». Ποιος τα φτιάχνει αυτά τα τεστ; Είναι δυνατόν; Τέλος πάντων αυτή ήταν από σκοινί. Και στήριζε και ένα φασαριατζίδικο ελικόπτερο επάνω της. Κάτι της έλεγαν και αποφάσισε να την ανέβει για να καταλάβει…

Την επόμενη μέρα, την πήραν από το χέρι και την πήγαν στην εκκίνηση του gym-fit τελεφερίκ και της έδειξαν την νέα σήμανση, που όλη νύχτα είχε ετοιμάσει ο άμοιρος γραφίστας. «Σε αυτό δεν κρεμιόμαστε. Καθόμαστε και πιανόμαστε από το πόδι του Τ». Ομολογουμένως τα ανθρωποσύμβολα, ήταν πολύ πετυχημένα. Είχε ανθρωπάκι, που κρεμιόταν όπως η μικρή Αννούλα και ένα τεράστιο Χ επάνω και ανθρωπάκι καθιστό χωρίς Χ. Η μικρή Αννούλα χάρηκε που εξαιτίας της διορθώθηκε το πρόβλημα της ανύπαρκτης σήμανσης και αποφάσισε άμα μεγαλώσει και δεν καταφέρει να γίνει γιατρός για άσχετους λόγους, να γίνει γραφίστρια.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η απορία...

Στην Ελλάδα, μετά από κάθε γάμο, ακολουθεί φαγητό. Το λένε και γλέντι, αλλά η ουσία είναι πάντα το φαγητό και όχι απαραίτητα μετά από γάμο. Θέλω να ζω στην φαντασίωση, ότι είμαστε ο μοναδικός λαός, που είτε λυπάται, είτε χαίρεται, τρώει για να το ξεπεράσει. Ασύστολα.

Σε ένα τέτοιο κοσμικό γεγονός, χτύπησε, με αμείλικτο τρόπο, η αναπτυσσόμενη περιέργεια, μιας 9χρονης. Φήμες λένε ότι σχετίζεται με τους ηθικούς αυτουργούς της ιστορίας της σημαδούρας, αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί κάτι από επίσημες πηγές. Τραγικά τυχαίο αποτελεί το γεγονός ότι η 9χρονη, έχει στην κατοχή της, μια θεία Άννα.

Πρέπει να γίνουν κάποιες διευκρινήσεις, για όσους δεν έχει τύχει να παραβρεθούν, σε μια τόσο ψυχαναγκαστική διαδικασία. Στα φαγοπότια των γάμων, λοιπόν:

• Πάει όλο το σόι. Ακόμα και άνθρωποι, που βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου.
• Τα τραπέζια είναι συνήθως χωρισμένα στις δύο βασικές κατηγορίες: Νέοι και μεγάλοι. Όπου νέοι βάλε άνθρωποι βαριεστημένοι μεταξύ 12 και 30 χρονών καθώς και οι αδέσμευτοι ανεξαρτήτου ηλικίας. Όπου μεγάλοι, βάλε ότι περισσεύει, καθώς και τα παιδιά, γιατί καλύτερο babysitting, κοστίζει.
• Το φαγητό είναι πάντα μέτριο, ως απαράδεκτο και σερβίρεται με κάτι δίσκους σαν τέντες. Όλοι γκρινιάζουν για την ποιότητα εκτός και είναι από την πλευρά, που αποφάσισε το μέρος.
• Το χορό σέρνουν (στην κυριολεξία), πάντα οι άνω-των-εβδομήντα-αλλά-το-λέει-η-καρδιά-τους και πάντα υπάρχουν τραγικές επιπλήξεις προς όσους δεν θέλουν να συμμετέχουν.
• Τα παιδιά, σκυλοβαριούνται και συνήθως, εντοπίζουν τον πιο γλυκό και ήρεμο, υπερήλικα να του βγάλουν το λάδι με διάφορα σκέρτσα.

Θα μπορούσα να γράφω και άλλα πολλά, αλλά θα σταθώ στο τελευταίο. Η μεγάλη πλέον, Αννούλα, κάθεται σε ένα τραπέζι νέων και καταγράφει τις τάσεις αυτών των κοινωνικών συγκεντρώσεων, με πρόθεση μια μέρα, να κάνει blog και να τις περιγράψει. Έβλεπε, πολύ μακριά! Το μάτι (το δεξί για να μιλάμε με δεδομένα), σταματάει στο τραπέζι, με τους μεγάλους (μέσος όρος το 68.3, με τα δύο ανήλικα) και παρατηρεί την 9χρονη, να πλησιάζει το πρώτο θύμα. Πλησιάζει και ψιθυρίζει κάτι, σε μια θεία πολύ καθωσπρέπει, που ξέρουμε ότι είναι 55 χρονών. Και τα τελευταία 17 χρόνια. Κάτι της απαντάει αλλά η μικρή επιμένει. Ξαφνικά η θείτσα, ασπρίζει και κουνάει το κεφάλι απελπισμένα. Η 9χρονη την κοιτάει με απορία και παράπονο και συνεχίζει στον διπλανό θείτσο. Μέσα σε μισή ώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, είχε ξεκληρίσει, ένα τραπέζι με 12 υπερήλικες, με την ίδια ακριβώς τακτική. Ο ένας, μετά τον άλλον, άσπριζαν, κοκκίνιζαν, ξεφυσούσαν, την έδιωχναν, την μάλωναν και εκείνη συνέχιζε στον επόμενο.

Όταν η κατά συρροή 9χρονη δολοφόνος, αποτελείωσε το τραπέζι, κοίταξε προσεκτικά όλα τα γύρω τραπέζια, για να βρει τους επόμενους ιδανικούς υποψήφιους. Και το μάτι της έπεσε στην μεγάλη Αννούλα. Είχε αρχίσει να απελπίζεται, οπότε, μια σίγουρη θεία, είναι πάντα το βάλσαμο, σε αυτές τις περιπτώσεις.

- Να σου κάνω μια ερώτηση;

- Την ίδια με αυτήν, που κάνεις εδώ και ώρα και έχει αδειάσει το μαγαζί;

- Ναι, ναι

- Ακούω

- Θα μου πεις τι είναι η πίπα;

«… Η στιγμή χρειάζεται εξαιρετική ψυχραιμία. Η σύγχρονη παιδαγωγική, λέει ότι στα παιδιά, αρέσει να προκαλούν τις αντιδράσεις των μεγαλύτερων, γιατί από αυτές καταλαβαίνουν, τη σημαντικότητα των λεγομένων τους. Άραγε έχω ασπρίσει πολύ;»

- Βεβαίως. Είναι ένα αντικείμενο, με το οποίο, μπορείς και καπνίζεις, χωρίς να επιβαρύνεσαι από την πίσσα, που έχουν τα τσιγάρα.

- Όχι αυτό. Το άλλο το σεξουαλικό.

«… είναι πολύ αργά για μελισσούλες. Εξάλλου τις έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει σε άλλη κουβέντα. Και πες ότι τις επαναφέρω… Πως ακριβώς τις χρησιμοποιώ, στην συγκεκριμένη ερώτηση; Έπρεπε, να το έχω διαβάσει, όλο εκείνο τον τόμο, για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων. Η πονηρή, το ξέρει ότι με έχει στριμώξει.»

- Λοιπόν, μικρή, κατά συρροή, ανόητη ανιψιά, ήρθε η ώρα να σου πω τι είναι αυτό, που ρωτάς με τέτοια εμμονή και ξεκληρίζεις το σόι μου. Είναι….

Η 9χρονη ακούει πολύ προσεκτικά και δεν αντιδράει. Κάνει κάποιες πολύ καίριες ερωτήσεις, που κάνουν την μεγάλη Αννούλα να σκέφτεται, ότι τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο πιστεύει και ότι κάποιοι ίσως να την έχουν ξεγελάσει. Ωστόσο, η απορία έχει ικανοποιηθεί και μένει το παράπονο.

- Και γιατί όσοι ρωτούσα, με έδιωχναν και μου έλεγαν να πάω στην μαμά μου; Τόσο κακό είναι;

Μερικές ώρες μετά το φαγοπότι, όταν όλοι έχουν επιστρέψει σε καλή κατάσταση στα σπίτια τους και προσπαθούν να ξεχάσουν την 9χρονη και τις «παράλογες» απορίες τους, η μεγάλη Αννούλα πέφτει να κοιμηθεί προβληματισμένη. Τις ανησυχίες της έρχεται να διαταράξει, η αθώα κατασκευάστρια της, που αδυνατεί να κοιμηθεί. Ήταν ένα από τα θύματα του τραπεζιού των μεγάλων και αυτό από μόνο του προκαλεί μια αϋπνία. Έως και τρεις ανάλογα την ιδιοσυγκρασία.

- Μεγάλη Αννούλα ξύπνα. Πρέπει να μου πεις

- Τι ρε μάνα; Τι σε έπιασε;

- Τελικά τι ήταν αυτό, που ρωτούσε το παιδί και όλοι αναστατώθηκαν;

- Σε ρώτησε και εσένα. Δεν θυμάσαι;

- Θυμάμαι. Αυτό λέω. Τι είναι η πίπα;

«… κάποιος μου κάνει πλάκα… αυτή η γυναίκα, που κάθεται στο κρεβάτι μου, είναι υπεύθυνη για 3 παιδιά και εν μέρει ηθικός αυτουργός για δύο εγγόνια… Μάλλον το ονειρεύομαι… Τώρα θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει ο Γκουσγκούνης και θα με ρωτήσει τι φαγητό μαγείρεψα σήμερα… Μετά θα εμφανιστεί μια γιγάντια μέλισσα και θα μου ζητήσει συγνώμη, που την έμπλεξα σε λάθος ιστορία… Μετά θα έρθει και ο Φροϋντ, ντυμένος Άγιος Βασίλης και θα μου πει ότι και τα Χριστούγεννα, είναι έκφραση της γενετήσιας ορμής… Μετά…»

- Αυτό που θα σου πω, να ξέρεις ότι μπορεί να σε σοκάρει. Αλλά είναι η μέρα μου σήμερα και μια που ήδη έχω μια έτοιμη απάντηση, λέω να το διακινδυνέψω… Επιμένω όμως πρώτα να μάθω γιατί όταν σε ρώτησε η 9χρονη, άσπρισες… Αφού δεν ξέρεις…

- Εεεε βρε πουλάκι μου… Είδα τους άλλους πριν που αντιδρούσαν ανάλογα και είπα ας το κάνω και εγώ… Κάτι θα ξέρουν εκείνοι.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η σημαδούρα...

Την πρώτη φορά που ανακοίνωσαν στην μικρή Αννούλα, ότι σε μερικούς μήνες θα αποκτήσει ανιψάκι, προβληματίστηκε λιγάκι. Σκέφτηκε, τι μπορεί να είναι αυτό, που θα κάνει τόσο πολύ να έρθει. Σχεδόν απογοητεύτηκε, που περίμενε πολύ για να δει ένα πράγμα λίγο μεγαλύτερο από τον γάτο της. Και δεν ήταν καν παιχνιδιάρικο όπως εκείνος. Όλη την ώρα κοιμόταν. Τη δεύτερη φορά, που της ανακοίνωσαν ότι θα αποκτήσει και δεύτερο ανιψάκι, είχε πάρει το κολάι. Σκέφτηκε… αυτό μπορεί να έρθει πιο μεγάλο ή μπορεί και να μεγαλώνει γρηγορότερα.

Μερικά χρόνια μετά, όταν τα ανιψάκια στάθηκαν στα πόδια τους και είπαν και τις πρώτες λέξεις τους, η μικρή Αννούλα, είχε αποκτήσει δυο ιδιαίτερα διαδραστικά παιχνίδια για την εποχή της. Στο σπίτι, στην αυλή, στο εξοχικό, στην παραλία… Παντός καιρού και συνθηκών. Διαθέσιμα για παιχνίδι συνέχεια. Οι κατασκευαστές τα είχαν εξοπλίσει και με πολλά αξεσουάρ για να υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες.

Το πιο πλήρες σετ εξοπλισμού ήταν εκείνο της παραλίας. Κάθε ανίψι είχε βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια, σωσίβιο, μάσκα, αναπνευστήρα για το νερό και κουβαδάκια, τσουγράνα, φτυάρι, φόρμες και άλλα άχρηστα για την άμμο! Όλα σε ακραία χρώματα και σχέδια. Σαν έκρηξη εργοστασίου χρωμάτων. Η απόφαση «Πάμε παραλία», πάντα έπρεπε, να τύχει της υποστήριξης, μιας φορτωτικής τουλάχιστον.

Και φυσικά όλα άρχιζαν, με την περιττή φράση «Θέλεις να παίξουμε;» λες και υπήρχε περίπτωση, να υπάρξει αρνητική απάντηση. «Θα σου φορέσουμε όλο μας τον εξοπλισμό και θα σε ρίξουμε στο νερό. Πλάκα δεν έχει;». Απίστευτη. 2 σετ μπρατσάκια, δύο σωσίβια, ένα κροκόδειλο και ένα δελφίνι που ήταν αδύνατο λόγο αέρα να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση, δύο διαφορετικού χρώματος βατραχοπέδιλα και μια μάσκα! Και βουρ στο νερό. Σαν θαύμα. Ο αέρας στα πολύχρωμα αξεσουάρ, δεν επέτρεπε, ούτε στο ελάχιστο την βύθιση, ενώ η ρυμούλκηση της μικρής φουσκωτής Αννούλας, γινόταν με ένα σκοινάκι.

Μετά από ελάχιστα λεπτά, ακούστηκε η φωνή της κατασκευάστριας, να καλεί τα ανίψια σε φαγητό και όπως κάνουν πάντα τα παιδιά, το παιχνίδι εγκαταλείφθηκε επιτόπου. Στην λογική, θα φάω και θα γυρίσω, να το βρω, εκεί που το άφησα, για να συνεχίσω να παίζω. Εξαιρετικό πλάνο αν δεν λάβει κανείς υπόψη την ρευστότητα του μέσου και το ελαφρό αεράκι. Η αυτορυμούλκηση αδύνατη. Και το αεράκι άρχισε να δυναμώνει. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η παραλία χαιρετούσε μια χαρούμενη σημαδούρα, που απομακρυνόταν κατά την αναρχική βούληση του ανέμου.

Μερικές ώρες μετά, αρκετά χιλιόμετρα μακριά, ψαρεύτηκε η πολύχρωμη σημαδούρα, δέθηκε σε μικρό σκαφάκι και τραβήχτηκε προς την αρχική παραλία! Ο ήλιος είχε αφήσει υπέροχες κατακόκκινες λωρίδες στα σημεία που μπορούσε να δει και το θαλασσινό νερό είχε μαρινάρει την μικρή Αννούλα. Φυσικά κανείς δεν είχε αντιληφθεί την απουσία αλλά έψαχναν για αρκετές ώρες τον χαμένο εξοπλισμό.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η υπόσχεση...

Η Σοφία, μια καλή φίλη και πλέον, πρώην μαθήτρια μου, ετοιμάζεται στις 12 Σεπτεμβρίου, να φύγει για το Master της ζωής της, στο Λονδίνο. Είμαι πολύ περήφανη, που καταφέρνει παρά τις όποιες αντιξοότητες, να ακολουθεί το όνειρο της και θέλω να δω όλα μου τα «παιδιά» να βρουν το κουράγιο να το κάνουν. Παρά το γεγονός ότι αποφάσισα να μην συνεχίσω να διδάσκω, δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσω να τα «κυνηγάω» για το καλύτερο και το περισσότερο.

Σε μια χαλαρή κουβέντα, που είχαμε μια από αυτές τις ημέρες, μου θύμισε ότι μπορώ, ανά πάσα στιγμή, να της φτιάξω την διάθεση, με τις «ιστορίες». Προσπάθησε να φτιάξει ένα Top 10, αλλά μάταια γιατί της ήταν δύσκολο να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη. Μου ζήτησε για πολλοστή φορά, να τις καταγράψω με κάποιον τρόπο και για πρώτη φορά άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά.

Μέρες τώρα, η καρδιά μου έχει ραγίσει και η σκέψη μου έχει μαυρίσει με όσα βλέπω και ακούω καθημερινά. Νιώθω να πνίγομαι στη θλίψη των γεγονότων και να χάνω την αισιοδοξία με την οποία θα ήθελα να ξεκινήσει η νέα αρχή μου. Η πρόταση της Σοφίας μου φάνηκε ενδιαφέρουσα αλλά και λυτρωτική ταυτόχρονα. Μέχρι λοιπόν να φύγει, θα προσπαθήσω να καταγράψω εδώ, όσες περισσότερες «ιστορίες» μπορώ και θα ήθελα να με βοηθήσετε να τις βάλω σε μια σειρά, για να διαμορφωθεί το top 10!

Σοφίες ευχαριστώ… Αν και με τρόμαξε η ανατροπή στους ρόλους, αρχικά, μπορεί και να μου αρέσει τελικά!

«Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε…

είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σου». Μια δήλωση, που έγινε μάλλον με αρκετή αφέλεια και πολύ εγωισμό. Παραδέχομαι ότι μπορεί να ενέχει, μια δόση αλήθειας αλλά οι δηλώσεις εξετάζονται πάντα υπό την προσεκτική μελέτη των συμφραζόμενων, οπότε και τώρα χάνει κάθε ελπίδα να διερευνηθεί αυτή η αλήθεια.

Κάθισα στον καναπέ και πήρα ένα τηλέφωνο. Μόλις άκουσα γνώριμη φωνή είπα το συνθηματικό και έκλεισα το τηλέφωνο. Συγκεντρώθηκα στο κόκκινο ρολόι, για να διατηρήσω τα μάτια ανοιχτά και μέτρησα πολύ πειθαρχημένα 10 ολόκληρα λεπτά. Ξαφνικά τα θυμήθηκα όλα. Το μυαλό μου γέμισε εικόνες σχεδόν ασπρόμαυρες και πλέον ήξερα τι πρέπει να κάνω. Άλλαξα με πολύ κόπο, χώρο και άνοιξα δύο παράθυρα. Συγκεντρώθηκα στο πράσινο ρολόι. Πάντα πίστευα, ότι τα ρολόγια τοίχου συμβάλλουν πιο πολύ στην ανάγκη μου για αυτοσυγκέντρωση, παρά στην απορία μου για την ώρα. Μέτρησα 5 λεπτά. Κάτι τράβηξε την προσοχή μου. Κοίταξα προσεκτικά και χαμογέλασα. Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα και να νιώθω πιο ασφαλής, όταν ακούστηκε το κλειδί στην πόρτα. Μετά ήχος από πετρογκαζάκι και κουταλάκι σε πορσελάνη. Μετά ψυγείο και μαχαίρι σε ξύλο. Έτοιμος και ο μαγικός ζωμός.

Δύο άνθρωποι, που με αγαπάνε, καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, αμίλητοι και εγώ συγκεντρωνόμουν στο κόκκινο ρολόι. Έχασα πολλές φορές το μέτρημα. Κάποια στιγμή βρήκα το κουράγιο και μίλησα. «Δεν είναι η κατάλληλη ώρα να το σχολιάσω αλλά όταν ανακοινώνεις τέτοιες αποφάσεις, γίνεσαι πολύ τρομακτική και πολύ απόλυτη. Δεν αφήνεις κανένα περιθώριο». Μήνυμα. Ναι η δήλωση επιβεβαιώθηκε. Σήμερα έγινα πολύ κακιά, πολύ απόλυτη, πολύ τρομακτική. Αλλά θα το ξεπεράσει γρήγορα. Είναι πιο υγιές να θυμώνεις με κάποιον, παρά να στεναχωριέσαι. Αύριο το πρωί θα είναι εξοργισμένος και μεθαύριο θα είναι μια χαρά. «Εσύ;». Εγώ έχω ανθρώπους, που με αγαπάνε, δίπλα μου, για να θυμάμαι ότι κάποιοι άντεξαν και χειρότερα και είναι ακόμα εκεί. Λίγο πριν κλείσω τα μάτια, άκουσα ένα ψίθυρο στο αυτί μου, από μια πολύ οικεία φωνή «Εγώ. Όλα καλά; Γιατί;».

Αποφάσισα να στείλω ολιγοήμερες διακοπές τον εγωισμό μου, που τόσο αγαπώ και κανακεύω με κάθε ευκαιρία και ήρθε να μου κάνει παρέα η αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τα είπαμε λιγάκι και συμφωνήσαμε, ότι τώρα, που λείπει ο «κακός», πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Μελετήσαμε την περίπτωση, βάλαμε όλα τα δεδομένα κάτω και οργανώσαμε το τέλειο έγκλημα. Τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Μαύρος και κακός, γρήγορος και απόλυτος. Και το εκτελέσαμε. Όσο πιο γρήγορα και άμεσα μπορούσαμε. Και μετά γυρίσαμε τοίχο-τοίχο σπίτι και μας περίμενε ο εγωισμός, φουσκωμένος παρά ποτέ για να μας κατσαδιάσει. Αλλά ήρθαν οι άνθρωποι, που με αγαπάνε και τους διώξανε. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει.

Δεν ξέρω. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω όπως κάθε φορά, που καταστρέφω, ό,τι φοβάμαι. Αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι καλύτερα. Τουλάχιστον για εκείνον. Μόνοι οι άνθρωποι, που με αγαπάνε, μπορούν να ανεχτούν τις παραξενιές μια βρωμόγριας. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος, που είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.

Οι σκέψεις της Μαδρίτης

Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις κάτι, που αγαπάς τόσο πολύ. Να το εγκαταλείπεις πάνω που έχεις αρχίσει να νιώθεις τόσο καλά και τόσο οικεία μαζί του. Μαζί της. Ίσως φαίνεται υπερβολικό, ίσως είναι απλή ανάγκη να χαρώ. Ίσως είναι ένα κρυφό κάλεσμα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Χαίρομαι πολύ που ο επόμενος προορισμός είναι η Βαρκελώνη και εκεί πιστεύω ότι θα βρω γιατρειά αλλά πρέπει να το δω και να το πιστέψω.

Σκέφτομαι το μετρό και πληγώνομαι. Όχι επειδή δεν θα καταφέρω να το βιώσω σε καθημερινότητα στην δική μου πόλη, όσο επειδή δεν θα είμαι εδώ να αναπνέω την κουλτούρα και την καθημερινή ανάσά της. Το μικρό ταξίδι στο υπόγειο, με κυλιόμενες, με τούνελ, με σκάλες και μετά η αναμονή δίπλα στις ράγες. Γρήγορη επιβίβαση, γρήγορη αποβίβαση και πάλι το ταξίδι για το φως. Και μέσα, ένα βιβλίο ταξιδεύει κάποιον καλοντυμένο νέο, ένα εγγονάκι κοιτάει τον παππού στα μάτια και ακούει με προσοχή και εγώ χαζεύω τα δρομολόγια, παλεύοντας να τα αποστηθίσω. Η παρέα μου, παρατηρεί λαίμαργα τις φάτσες των υπολοίπων, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την προσωπική ιστορία του καθενός, με βασικό δεδομένο το ντύσιμο και την έκφραση του προσώπου. Ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι, που χαίρομαι πάντα να παίζω αρκεί να μην υπάρχουν κοντά μου χάρτες. Λατρεύω τους χάρτες, τα δρομολόγια, τα εισιτήρια και ότι θυμίζει έστω και συνειρμικά ταξίδι. Ακόμα και αν είναι εικονικό ή απλά πολύ σύντομο.

Σκέφτομαι τη νύχτα, που σε καλωσορίζει στην αγκαλιά της, με κάθε πιθανό τρόπο. Σε κρατάει σφιχτά και σου υπόσχεται ότι αν την εμπιστευθείς, θα περάσεις καλά μαζί της. Σε κάθε γωνία, ένα χαμόγελο και ένα "περάστε". Τα ποτά ίδια, οι άνθρωποι με την ίδια γνώριμη, ανοιχτή σαν παράθυρο στην Μεσόγειο, ψυχή, οι χώροι με γυρίζουν πίσω αρκετά χρόνια και η μουσική. Δυνατή, ρυθμική, επιτακτική. Εδώ ήρθες να χορέψεις. Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις... απλά πρέπει να ακολουθήσεις τον ρυθμό....

Σκέφτομαι ότι δεν κατάφερα να της χαρίσω ένα όμορφο πορτρέτο όπως το είδαν τα μάτια μου. Τώρα που κοιτάω τις προσπάθειες μου νιώθω πολύ άβολα. Νιώθω ότι την αδικώ και μπορεί να μου θυμώσει. Αλλά της έταξα να ξαναέρθω. Πιο καλά προετοιμασμένη και με περισσότερο χρόνο και συγκέντρωση. Και τότε ίσως καταφέρω και την φωτογραφίσω όπως της αξίζει.

Madrid

Η δεύτερη φορά είναι πάντα πιο ώριμη και πιο εντυπωσιακή. Υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγεις όλους του ηλίθιους τουριστικούς προορισμούς και να επικεντρωθείς στα σημαντικά. Όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη κουλτούρα και σε έναν άλλον τόπο. Μπορεί να μοιάζουμε τραγικά αλλά είμαστε ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί.

Την πρώτη φορά είχα έρθει κοντά στα Χριστούγεννα. Κρύο και υγρασία πολύ. Οι μέρες μου αρκετές αλλά και η δουλειά πολύ και έπρεπε να τρέχω για να προλάβω να δω όλα όσα ήθελα. Κατάφερα να αρπάξω και ένα ωραιότατο κρυολόγημα, προσπαθώντας να βρω το Πράδο. Όταν γύρισα, πίσω, η πρώτη φράση που έλεγα σε όσους με ρωτούσαν ήταν "Στο μετρό αν καταφέρεις και κλείσεις τον ήχο για λίγο, είναι ολόιδιοι με εμάς". Είχα πολλά να πω αλλά αυτή η αίσθηση, ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου δεν άλλαζε.

Τώρα ήρθα κοντά στον Δεκαπενταύγουστο. Ζέστη υποφερτή και ελαφρό αεράκι. Οι μέρες λιγότερες αλλά όλες δικές μου, καθότι ήρθα για διακοπές. Αυτήν την φορά το Prado, το Reina και το Thyssen τα βρήκα πολύ εύκολα. Ο Atocha ήταν απλά επιλογή της στάσης του μετρό. Πέντε χρόνια μετά και πάλι όλα έμοιαζαν πολύ γνώριμα. Και κυρίως οι άνθρωποι. Ζεστοί, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, γεμίζουν τις κεντρικές πλατείες με τις φωνές και τα λαμπερά τους μάτια.

Και πήγα. Την αναζήτησα με μεγάλη μανία όπως και τότε και πολύ λαχτάρα. Την θυμόμουν πολύ κοντά στην είσοδο αλλά την βρήκα στο 2ο όροφο. Σε μια τεράστια αίθουσα, με φυσικό σχεδόν φωτισμό, δεσπόζει σε ένα τοίχο σχεδόν μόνη της. Γύρω της, οι σκέψεις του και οι πειραματισμοί του. Όλα τόσο μικρά, σχεδόν χαρτάκια. Και εκείνη, βουτηγμένη στον πόνο, στην τραγωδία, στην εξαθλίωση και στην απελπισία, έτοιμη να καταπιεί τον όποιον περαστικό παρατηρητή της. Σαν μια θεατρική σκηνή με πολλαπλά δρώμενα, που αλλεπιρρεάζουν το ένα το άλλο και δεν ξέρεις πιο πρώτο να παρακολουθήσεις. Και όλα είναι αποτρόπαια και εγκληματικά φορτισμένα με την κραυγή. Έχω έρθει πολλές φορές, αντιμέτωπη με εικαστικό, που αποτυπώνει πόνο, αγώνα, απελπισία, σπαραγμό. Κανένα δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο. Και αυτή η απουσία χρώματος τόσο επιβλητική, τόσο αυστηρή και τόσο ψυχαναγκαστική. Είναι σαν να σε υποχρεώνει, να αντιμετωπίσεις ψυχρά το γεγονός, χωρίς το αίσθημα της αηδίας, που μπορεί να προκαλέσει το χρώμα, σχεδόν ενστικτωδώς.

Στους πεζόδρομους και στις πλατείες, τα μάτια μου γέμισαν από χρώμα, χαμόγελα, καλοσύνη και ένιωσα και εγώ την μεγάλη της αγκαλιά. Που είναι ανοιχτή για κάθε ξένο και για κάθε ντόπιο. Και σε καλεί από παντού, να περπατήσεις, να την γνωρίσεις, να της μιλήσεις, να της πει τον πόνο σου και τη χαρά σου. Είναι μια γυναίκα, που έχει μάθει να ακούει και να καταλαβαίνει. Ώριμη και ήρεμη, έτοιμη να σου προσφέρει ότι η ψυχή σου έχει ανάγκη. Το σκεφτόμουν και την πρώτη φορά και δεν το απέφυγα τώρα. Θα μπορούσα να ζήσω για πάντα εδώ.

Λυπάμαι που θα πρέπει να την αφήσω για την κοσμοπολίτικη και ξελογιάστρα Βαρκελώνη. Θέλω να την αφήσω να με παρασύρει για πάντα, μέσα στην αγάπη και την καλοσύνη της. Μπορεί κάποτε να το πετύχω.

my dear diary

Τα φετινά Χριστούγεννα, όπως και τα περσινά αλλά και τα προπέρσινα ήταν χάλια.
Λιτά και φτηνά και οπωσδήποτε ανακυκλωμένα.

Τα ίδια έθιμα τόσα χρόνια, ίδιες γιορτές κι αργίες με τα ίδια τραγούδια, τα ίδια φαγητά, το ίδιο δέντρο, τα ίδια στολίδια στους δρόμους και η καθιερωμένη γνωστή και μη εξαιρετέα εξόρμηση στην αγορά.

Ε λοιπόν αρκετά. Βαρεθήκαμε ήδη το κουραστικότατο παιχνιδάκι που παίζετε. Να παίξετε μόνοι σας φέτος χιονοπόλεμο, γιατί εμείς την κάνουμε για τις ζέστες.

Άντε γεια κορόιδα!! Παγώστε και καταψυχθείτε και κλειστείτε πάλι στο μίζερο καβουρόσπιτό σας. Πάμε!

Από το βλέμμα του και μόνο μπορούσες να διακρίνεις πως ήταν σίγουρα η τελευταία κουβέντα του Δημοσθένη, του αρχηγού της Γ' συνομωσίας υποψιασμένων καβουριών.

Να δεις που είναι αλήθεια. Μα καλά, έχει τρελαθεί εντελώς;

Να ξεκινήσουμε τώρα, Δεκέμβρη μήνα για τις ζέστες; Ε όχι!

Λυπάμαι αλλά και να φανώ αδύναμος δεν με πειράζει καθόλου.

Να περάσω τα Χριστούγεννα μου στο δρόμο, παγωμένος και πεινασμένος ενώ όλοι οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν τη ζέστη και τις λιχουδιές σε ένα kohili bar? Δε ν ο μ ι ζ ω……

Παρακαλάω να ξεχαστεί το θέμα γιατί μυρίζομαι μπελάδες...

} Στον ύπνο μου έβλεπα παράξενες γαρίδες, περίπου μια αγέλη που χόρευε και τραγουδούσε. Φεγγοβολούσαν όλες, μα εκείνος ο ηλικιωμένος γαριδογενειοφόρος με το περίεργο κόκκινο σκουφάκι στη μέση, έλαμπε σαν άστρο.

Κερνούσε άφθονο κρασί και φαγητό και το γέλιο του έφτανε μέχρι το φεγγάρι....

takis cool

st. art

Μπορεί και να γίνω στέγη σε διάφορα κείμενα, που φτάνουν πολύ ξαφνικά στα χέρια μου, γεμάτα από μουσική και πολλά χαμόγελα! Περιμένω και άλλα! Ελπίζω σύντομα!

_____________________________________________________________

Και έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, η ιστορία αυτή θυμίζει κοτόπουλο.

Όπως κοτόπουλο θυμίζει άλλοτε, και κάθε παρθένα, φρεσκογραμμένη ιστορία.

Θα ήταν απίθανο λοιπόν, η ιστορία αυτή που είναι γραμμένη από ένα κόκορα, να διαφέρει και πάρα πολύ...

Αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ο τρόπος με τον οποίο η μύγα προσπαθεί να εγκλιματιστεί στο δωμάτιό μου, και το γεγονός, ότι τα καταφέρνει σχεδόν πάντα!

Έτσι απλά ξεγλιστρά από το μικρό σκισιματάκι της κουρτίνας και εισβάλλει στην κυριολεξία στον προσωπικό μου χώρο, με ικανότητα και άνεση φοβερή!

Κάθεται πάνω στα χαρτιά και στα βιβλία μου και πολύ συχνά αράζει και κάτω απ' το κρεβάτι. Βέβαια θα μπορούσε να είναι και πιο διακριτική και να μη τρυπώνει στη ντουλάπα μου, όπως επίσης θα μπορούσε να αποφύγει τους επίμονους στροβιλισμούς της γύρω από τη λάμπα με το ηλεκτρικό φως..

Καμία φορά έρχεται και αράζει και πάνω μου.

Αυτό πάντως ομολογώ, ότι με πειράζει λιγότερο από τα άλλα.

Αλλά βέβαια! Αυτό είναι!
Κι άμα το σκεφτείς κι εσύ λίγο καλύτερα, θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο απλό είναι!

Λοιπόν εγώ κάνω μπάνιο τόσο συχνά, που καλά καλά δεν προλαβαίνω να βρωμίσω....

Και σχεδόν πάντα όλα είναι καθαρά και τακτοποιημένα. Μέχρι και στο τασάκι δεν υπήρχε ούτε ένα αποτσίγαρο. Ήταν όλα μαζεμένα..

Οπότε, αν δεν ήταν παρατημένα τα χθεσινά αποφάγια στο τραπέζι, καμία μύγα δεν θα είχε ενοχλήσει. Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό...

Μαζεύω τα κοτόπουλα, διώχνω τις μύγες, ξεσκονίζω τα έπιπλα, και αφήνω τον καθαρό αέρα ελεύθερο να γεμίσει το δωμάτιο.

Αφού κάνω κι εγώ ένα ακόμα μπάνιο, θα σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσε να μου φτιάξει το κέφι.

chicken hearted man

Πολύχρωμες μέρες

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή η μέρα κρατούσε περισσότερο από τις υπόλοιπες. Ειδικά σε περίοδο ειρήνης, σπάνια δηλαδή, κρατούσε και μια εβδομάδα. Πολύ πριν και λίγο μετά. Και ήταν πάντα κίτρινη και κόκκινη. Κίτρινη όπως ο θαυμασμός και κόκκινη όπως η ζωή. Για εκείνη ήταν μια υπόσχεση και για εμένα μια συμφιλίωση.

Την πρώτη φορά, που δεν θα μπορούσα να την θυμάμαι, την γιόρτασε με μια μεγάλη μαύρη σκιά. Και ζήτησε, από εκεί που το βλέμμα πάει, όταν πλημμυρίζει απελπισία, να φύγει αυτή η σκιά, έστω για λίγο. «Μετά θα καταφέρει. Θα την κάνω να τα καταφέρει». Κάθε τέτοια μέρα, γιόρταζε την απουσία της σκιάς και εγώ ξεφούσκωνα τον εγωισμό μου και την ισχυρογνωμοσύνη μου, για να χωρέσει.

Και φυσικά και τα κατάφερα. Αλίμονο. Αλλά αυτή η μέρα έγινε πράσινη. Όπως το βλέμμα της. Και δόθηκε διαταγή, να κρατάει λιγότερο, από όλες τις άλλες ημέρες. Την πρώτη φορά, που αλίμονο, την θυμάμαι πολύ καθαρά, κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Την δεύτερη κράτησε μια ώρα, το πολύ.

Και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς να μεσολαβήσει νεότερη διαταγή, κάποιοι αποφάσισαν, ότι θα κρατήσει ένα ολόκληρο βράδυ! Και με κάλεσαν να μου το ανακοινώσουν. Ανταρσία! Πρωτάκουστο! Κατερρίφθη ο προσωπικός μου φασισμός; Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Πήγα, δηλαδή αποφασισμένη, με επιχειρήματα, να εξηγήσω, την διάρκεια και άλλες σχετικές θεωρίες.

Μετά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι μόνο τις ντουντούκες, τα χρώματα, τα γέλια, τα κουτιά, τα σακούλια, τα κόκκινα ποτήρια, τα κίτρινα μπαλόνια, την τεράστια mafalda, που έλιωνε, παρά το μοναχικό μηδενικό της και κάτι ασυνήθιστες φάτσες!

Επειδή δεν θα καταφέρω να την ξανακάνω κίτρινη και κόκκινη και επειδή όσο παρέμεινε πράσινη, μου έκοβε την ανάσα, λέω να την βάψω μοβ! Και να το πάρω απόφαση, επιτέλους, ότι η χαρά και η αγάπη, κρύβεται στην ανταρσία και στο ασυνήθιστο.

Και εγώ αγαπώ πολύ, κάτι ασυνήθιστα, που τα λένε: Δάφνη, Γιάννη, Έφη, Γαλήνη, Λαυρεντία, Αντώνη, Γεράσιμο, Αλέξανδρο, Πόπη, Μελίνα, Μάριο. Αγαπώ και εκείνα που ήθελαν πολύ να είναι εκεί αλλά δεν τα κατάφεραν και στεναχωρήθηκαν πολύ όπως Λια, Αργυρή και Δημήτρη. Αγαπώ και Θωμά, που δεν δίστασε, παρά τις όποιες σκέψεις. Μα πάνω από όλα, αγαπώ πολύ Ευαγγελίτσα και Παύλο, που είναι πάντα εκεί. Ακόμα και όταν δεν είναι.

Στους καλούς φίλους, δεν εύχεσαι. Βοηθάς να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους. Έμενε απλά να συναντηθούμε. Νιώθω πολύ τυχερή, που σας γνώρισα! Και από εμένα ένα μεγάλο ευχαριστώ.