Πολύχρωμες μέρες

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή η μέρα κρατούσε περισσότερο από τις υπόλοιπες. Ειδικά σε περίοδο ειρήνης, σπάνια δηλαδή, κρατούσε και μια εβδομάδα. Πολύ πριν και λίγο μετά. Και ήταν πάντα κίτρινη και κόκκινη. Κίτρινη όπως ο θαυμασμός και κόκκινη όπως η ζωή. Για εκείνη ήταν μια υπόσχεση και για εμένα μια συμφιλίωση.

Την πρώτη φορά, που δεν θα μπορούσα να την θυμάμαι, την γιόρτασε με μια μεγάλη μαύρη σκιά. Και ζήτησε, από εκεί που το βλέμμα πάει, όταν πλημμυρίζει απελπισία, να φύγει αυτή η σκιά, έστω για λίγο. «Μετά θα καταφέρει. Θα την κάνω να τα καταφέρει». Κάθε τέτοια μέρα, γιόρταζε την απουσία της σκιάς και εγώ ξεφούσκωνα τον εγωισμό μου και την ισχυρογνωμοσύνη μου, για να χωρέσει.

Και φυσικά και τα κατάφερα. Αλίμονο. Αλλά αυτή η μέρα έγινε πράσινη. Όπως το βλέμμα της. Και δόθηκε διαταγή, να κρατάει λιγότερο, από όλες τις άλλες ημέρες. Την πρώτη φορά, που αλίμονο, την θυμάμαι πολύ καθαρά, κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Την δεύτερη κράτησε μια ώρα, το πολύ.

Και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς να μεσολαβήσει νεότερη διαταγή, κάποιοι αποφάσισαν, ότι θα κρατήσει ένα ολόκληρο βράδυ! Και με κάλεσαν να μου το ανακοινώσουν. Ανταρσία! Πρωτάκουστο! Κατερρίφθη ο προσωπικός μου φασισμός; Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Πήγα, δηλαδή αποφασισμένη, με επιχειρήματα, να εξηγήσω, την διάρκεια και άλλες σχετικές θεωρίες.

Μετά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι μόνο τις ντουντούκες, τα χρώματα, τα γέλια, τα κουτιά, τα σακούλια, τα κόκκινα ποτήρια, τα κίτρινα μπαλόνια, την τεράστια mafalda, που έλιωνε, παρά το μοναχικό μηδενικό της και κάτι ασυνήθιστες φάτσες!

Επειδή δεν θα καταφέρω να την ξανακάνω κίτρινη και κόκκινη και επειδή όσο παρέμεινε πράσινη, μου έκοβε την ανάσα, λέω να την βάψω μοβ! Και να το πάρω απόφαση, επιτέλους, ότι η χαρά και η αγάπη, κρύβεται στην ανταρσία και στο ασυνήθιστο.

Και εγώ αγαπώ πολύ, κάτι ασυνήθιστα, που τα λένε: Δάφνη, Γιάννη, Έφη, Γαλήνη, Λαυρεντία, Αντώνη, Γεράσιμο, Αλέξανδρο, Πόπη, Μελίνα, Μάριο. Αγαπώ και εκείνα που ήθελαν πολύ να είναι εκεί αλλά δεν τα κατάφεραν και στεναχωρήθηκαν πολύ όπως Λια, Αργυρή και Δημήτρη. Αγαπώ και Θωμά, που δεν δίστασε, παρά τις όποιες σκέψεις. Μα πάνω από όλα, αγαπώ πολύ Ευαγγελίτσα και Παύλο, που είναι πάντα εκεί. Ακόμα και όταν δεν είναι.

Στους καλούς φίλους, δεν εύχεσαι. Βοηθάς να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους. Έμενε απλά να συναντηθούμε. Νιώθω πολύ τυχερή, που σας γνώρισα! Και από εμένα ένα μεγάλο ευχαριστώ.