Αναμονή

Καθημερινά, ξοδεύω πολύ χρόνο σε κατάσταση αναμονής. Στην ουρά για να πληρώσω, στην ουρά για να πληρωθώ. Στην αίθουσα αναμονής με ένα χαρτάκι και ένα νουμεράκι. Και μια ψεύτικη υπόσχεση χρονικής διάρκειας. Στην στάση του λεωφορείου και στην άκρη του δρόμου ψάχνοντας ΤΑΧΙ. Μπροστά στο φούρνο μικροκυμάτων ή και αντιμέτωπη με την οθόνη του υπολογιστή. Δέκατα του δευτερολέπτου ή και ώρες. Θα υπάρχει κάπου, κάποιο άκυρο στατιστικό, που θα λέει πόσες μέρες από την ζωή μου είναι όλος αυτός ο χρόνος αν αθροιστεί. Όχι ότι με ενδιαφέρει.

Ο χρόνος αυτός αντιμετωπίζεται ως χαμένος χρόνος. Τι άδικη θεώρηση ακόμα και αν πρόκειται για ένα δευτερόλεπτο. Είναι χρόνος μετάβασης. Είναι ο απαραίτητος χρόνος, να αποφορτιστεί η ψυχή, προκειμένου να προετοιμαστεί για την επόμενη κατάσταση! Είναι ο χρόνος, που το μυαλό αδειάζει και γίνεται δεκτικό σε νέες σκέψεις. Σκέψεις, που είναι μοναδικά παιδιά, του πιο απρόσμενου γάμου. Των εικόνων του παρελθόντος και των προσδοκιών του μέλλοντος. Και αυτές οι σκέψεις, αποκτούν ζωή και ψυχή μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Γεννάμε απίστευτες σκέψεις στην αναμονή. Και άλλοτε τις μεγαλώνουμε με αγάπη, ως στοργικοί γονείς και τις βγάζουμε στην κοινωνία σαν ολοκληρωμένες ιδέες, ενώ άλλοτε τις πνίγουμε, σιωπηλά και τις πετάμε στον καιάδα των άκυρων αποφάσεων, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν για τα παιδιά μας και όχι για εμάς. Και εκείνες που κατάφεραν και γλίτωσαν από την καταστροφική μανία, είναι τόσο λυτρωτικές...

Και όλη αυτή η “γένεση”, συνήθως, ονομάζεται αναμονή, παίρνει ένα κοινότυπο αριθμό και καταγράφεται στον εγκέφαλο σαν αιτία εκνευρισμού, στεναχώριας και φόρτισης. Άδικο αλλά και ταυτόχρονα και θλιβερό.

Σε μια αναμονή έχω εγκλωβιστεί, εδώ και μέρες. Και οι εικόνες του παρελθόντος είναι άσχημες και τραγικές και πονάνε τα μάτια μου κάθε φορά που τις φέρνω μπροστά μου. Οι προσδοκίες του μέλλοντος είναι μικρές, ταπεινές και ανίσχυρες. Σχεδόν τραγικά κυνικές και απαισιόδοξες. Ότι γραπτό προσπαθώ να “γεννήσω”, είναι μαύρο και πολύ σκοτεινό και βαθύ όσο ένα πηγάδι για το κέντρο της γης. Τόσο όσο πρέπει να είναι να χωρέσει την χολή και το σκοτάδι. Οφείλω αυτά τα παιδιά μου, να τα πνίξω πριν προλάβουν να πουν τις πρώτες λέξεις τους και μετά βωμολοχήσουν. Να τα σκοτώσω, πριν περπατήσουν και φύγουν τρέχοντας, να στοιχειώσουν άλλες καρδιές.

Μην με μαλώνετε που δεν γράφω στο blog μου. Ξέρω ότι το διαβάζουν άνθρωποι που αγαπώ και δεν θέλω, τα «μαύρα» παιδιά μου, να τους βρουν και να τους κάνουν κακό.

Άμα με το καλό, βγω από την αναμονή μου, θα βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τα πάντα. Τότε θα βρω και την διάθεση να γράφω ευχάριστα και εμπνευσμένα από τα βιώματα των ανθρώπων, που αγαπώ. Θα μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω, να μιλήσω για εκείνες τις καρδούλες, που λιώνουν και καίγονται, σαν τσιγαρόχαρτα, στις πυρές των συναισθημάτων τους και των αλληλεπιδράσεων τους.

Θα σας σκέφτομαι και θα εύχομαι μακρύ, γεμάτο ταξίδι και λύτρωση στον προορισμό. Θα πνίγω καθετί στενάχωρο στις μικρές χαρές μου και εσείς χωρίς να το ξέρετε, θα κάνετε ότι μπορείτε να με γεμίζετε με τέτοιες, πολλές. Και μετά όλα θα πάνε κάπως. Μπορεί και καλά. Όχι ότι με ενδιαφέρει πλέον.