Την σκέφτομαι πολύ τελευταία… Πιο πολύ και από τότε. Στην αρχή. Δεν άνοιγα τα μάτια το πρωί γιατί περίμενα να έρθει να με ξυπνήσει. Μάταια. Τα τελευταία τρία χρόνια, έγινε η πρώτη καλημέρα το πρωί και η τελευταία καληνύχτα το βράδυ. Ακόμα και όταν το κρεβάτι, που κοιμάμαι δεν έχει κομοδίνο, για να κάτσει. Αλλά κατά τη διάρκεια της ημέρας, την άφηνα να ηρεμεί. Καμιά φορά, που και που, θυμάμαι κάτι αστείο και το λέω. Σαν να έγινε χθες και σαν να είναι ακόμα εδώ ανάμεσα μας. Αλλά αυτό μόνο.
Εδώ και μέρες όμως είναι διαφορετικά. Σκέφτομαι διαφορετικά. Και αποφεύγω να πηγαίνω εκεί. Σχεδόν κρύβομαι. Δεν είναι ότι δεν προλαβαίνω. Πήγαινα κάθε εβδομάδα και με χειρότερο πρόγραμμα. Δεν είναι ότι βαριέμαι. Πάντα έχουμε κάτι να πούμε και να συζητήσουμε. Ούτε είναι ότι έχω κουραστεί. Είναι που φοβάμαι.
Τακτοποίησα κάποιες σκέψεις, με μια λογική σειρά, σαν το timeline της Tate και έβαλα τα γεγονότα παράλληλα. Και είδα ότι τελικά μοιάζουμε πάρα πολύ. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Βίοι παράλληλοι, χαρακτήρες που αλληλοσυμπληρώνονται και νοοτροπίες, που επαναλαμβάνονται. Και δεν κάναμε καν, την ίδια ζωή. Απλά εγώ προέκυψα. Και δεν είναι τόσο τρομακτικό να βλέπεις το παρελθόν και να λες κάτι μου θυμίζει.. Είναι, που αυτομάτως κάνεις την ίδια σκέψη και για το μέλλον και χωρίς ερωτηματικό.
Και φοβάμαι τόσο πολύ την σκιά. Νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει, μια, κάπου να με τρομοκρατεί. Να με κάνει να σκέφτομαι όχι τον προορισμό, που είναι και κάπως φυσικό, όσο το ταξίδι, που κρατάει πολύ και πονάει περισσότερο. Και όλες αυτές οι σκέψεις, αυτές τις ημέρες. Αυτή η μάζα που κινείται ωθούμενη από το έντονο συναίσθημα. Κρύβεσαι σε μια γωνιά, ελπίζεις να μην προσέξουν ότι έχεις κρυφτεί και σκέφτεσαι… ur next (?)
Έχω κάνει πολλά ταξίδια στην ζωή μου. Κανονικά με φυσική μετακίνηση και πνευματικά, όπου το μυαλό πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Λίγο φόβο ένιωσα και πιο πολύ ενθουσιασμό. Τώρα φοβάμαι και ελπίζω να μην βρεθεί στο δρόμο μου, μια εγώ, να με αναγκάσει να κάνω ότι πρέπει. Θέλω να με αφήσει να κάνω ότι θέλω, για να μπορέσω να διαφυλάξω την ψυχή μου.
Και όταν θα φτάσω στο τέλος του ταξιδιού, θα περιμένει εκείνη. Για να της ζητήσω συγνώμη, που την ανάγκασα να ξεπουλήσει την δική της αξιοπρέπεια, για να μπορώ εγώ, να την έχω και να παίζω μαζί της για μερικές ώρες παραπάνω. Και άμα με αγκαλιάσει όπως εκείνη την Παρασκευή, εγώ θα πω χαλάλι! Και δεν θα με ενδιαφέρει πλέον η σκιά.
5 comments:
((((((((((((mafaldaQ))))))))))))
((((((((((((((((((((((κουμπαρούλα))))))))))))))))))))))
Σ' αγαπώ πολύ και το ξέρεις. Θα είμαι δίπλα σου να σ' αγκαλιάζω μέχρι να διαλυθούν οι σκιές...
Ενα μικρό παιδί κυνηγάει συνεχώς την σκιά του για να την πιάσει και απορεί γιατί δεν τα καταφέρνει...
Κάποια άλλα δεν την βλέπουν μα γνωρίζουν και δεν τα ενδιαφέρει...
Ας ζήσουμε κυνηγώντας σκιές, έχουν και αυτές τις ομορφιές τους...
Πανέμορφο κείμενο και ελπίζω να ήμουν εγώ που σε τρόμαξα:)
Όντως πανέμορφο κείμενο. Είμαστε όλοι κοντά σου για να κάνουμε τις σκιές πολύχρωμες πεταλούδες.Ίσως έχουν τις ομορφιές τους κι οι σκιές αρκεί να μην τις συναντάς μπροστά σου αλλά να τις αφήνεις πίσω σου εκεί όπου ανήκουν.
Πρέπει να ομολογήσω ότι εκείνοι που με παρότρυναν να γράψω (έστω και με τρομακτικό τρόπο :) ) με βοήθησαν τελικά! Σας ευχαριστώ όλες και όλους για τη συμπαράσταση! Όταν με το καλό φύγει η σκιά της σκιάς και τελειώσει και το συνέδριο, που για την ώρα λειτουργεί σαν soft light για την ψυχή μου, θα γράψω... Για εκείνες τις χάρτινες ψυχούλες.
Post a Comment