Λέξεις ανάμεσα στις γραμμές

Μελετώντας κάποια αγαπημένα αρχιτεκτονήματα, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον Daniel Libeskind και το project “The Jewish Museum - Berlin”. Ένα δημιούργημα σε απευθείας διάλογο με τον χρήστη και την χρηστικότητα. Επί 3 χρόνια μετά την δημιουργία του, το μουσείο παρέμενε κενό εκθεμάτων. Ωστόσο δεχόταν καθημερινά δεκάδες επισκέπτες, που περιηγούνταν στο άδειο εσωτερικό του και αποχωρούσαν αποσβολωμένοι και φορτισμένοι από το ανθρώπινο δράμα, που επανέφερε η αρχιτεκτονική του χώρου.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες, για την μεγαλοπρέπεια της σύλληψης της ιδέας, για τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς του και για την ιδιαίτερη ευαισθησία του. Το σημείο, που με άγγιξε περισσότερο από όλο το project, ήταν η πρόταση, που κατέθεσε ο νεαρός και άπειρος τότε δημιουργός. Σε αντίθεση με άλλους καταξιωμένους αρχιτέκτονες, επικεντρώθηκε στο συναίσθημα παρά στην λογική. Επηρεασμένος από την ημιτελή όπερα «Moses and Aaron» του Schönberg, κατέληξε στο ότι η ιστορία των Εβραίων είναι γραμμένη ανάμεσα από τις γραμμές της επίσημης ιστορίας. Ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν μπορείς να την διαβάσεις καθαρά. Απλά την νιώθεις.

Κάπως έτσι σκεφτόμουν πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να είμαστε κόσμιοι και κοινωνικοί. Να προσέχουμε τα λόγια μας, να μην λέμε ότι αισθανόμαστε, να εγκαταλείπουμε την παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια πολύ νωρίς, για να ενταχθούμε καλύτερα και γρηγορότερα στο κοινωνικό σύνολο. Ωστόσο είναι τόσο εκκωφαντικός ο θόρυβος των πραγματικών μας σκέψεων, των πραγματικών μας αναγκών, του θυμού μας και της χαράς μας και όλων των ειλικρινών συναισθημάτων, που καμιά φορά, μπορεί κάποιος να τις νιώσει. Οι σκέψεις μας ανάμεσα από τα λόγια μας.

Κάπως έτσι λειτουργεί για εμένα αυτός ο χώρος… Υπάρχουν πάντα σκέψεις ανάμεσα από τα λόγια, αλλά δεν υπάρχει πάντα κουράγιο, να γίνουν κείμενο. Μην με μαλώνετε, που αργώ πολύ να γράψω. Αν δεν έκανα τόσο τακτικά χρήση στο delete, θα με μαλώνατε για το αντίθετο!