Sunday, June 17, 2007

Λέξεις ανάμεσα στις γραμμές

Μελετώντας κάποια αγαπημένα αρχιτεκτονήματα, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον Daniel Libeskind και το project “The Jewish Museum - Berlin”. Ένα δημιούργημα σε απευθείας διάλογο με τον χρήστη και την χρηστικότητα. Επί 3 χρόνια μετά την δημιουργία του, το μουσείο παρέμενε κενό εκθεμάτων. Ωστόσο δεχόταν καθημερινά δεκάδες επισκέπτες, που περιηγούνταν στο άδειο εσωτερικό του και αποχωρούσαν αποσβολωμένοι και φορτισμένοι από το ανθρώπινο δράμα, που επανέφερε η αρχιτεκτονική του χώρου.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες, για την μεγαλοπρέπεια της σύλληψης της ιδέας, για τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς του και για την ιδιαίτερη ευαισθησία του. Το σημείο, που με άγγιξε περισσότερο από όλο το project, ήταν η πρόταση, που κατέθεσε ο νεαρός και άπειρος τότε δημιουργός. Σε αντίθεση με άλλους καταξιωμένους αρχιτέκτονες, επικεντρώθηκε στο συναίσθημα παρά στην λογική. Επηρεασμένος από την ημιτελή όπερα «Moses and Aaron» του Schönberg, κατέληξε στο ότι η ιστορία των Εβραίων είναι γραμμένη ανάμεσα από τις γραμμές της επίσημης ιστορίας. Ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν μπορείς να την διαβάσεις καθαρά. Απλά την νιώθεις.

Κάπως έτσι σκεφτόμουν πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να είμαστε κόσμιοι και κοινωνικοί. Να προσέχουμε τα λόγια μας, να μην λέμε ότι αισθανόμαστε, να εγκαταλείπουμε την παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια πολύ νωρίς, για να ενταχθούμε καλύτερα και γρηγορότερα στο κοινωνικό σύνολο. Ωστόσο είναι τόσο εκκωφαντικός ο θόρυβος των πραγματικών μας σκέψεων, των πραγματικών μας αναγκών, του θυμού μας και της χαράς μας και όλων των ειλικρινών συναισθημάτων, που καμιά φορά, μπορεί κάποιος να τις νιώσει. Οι σκέψεις μας ανάμεσα από τα λόγια μας.

Κάπως έτσι λειτουργεί για εμένα αυτός ο χώρος… Υπάρχουν πάντα σκέψεις ανάμεσα από τα λόγια, αλλά δεν υπάρχει πάντα κουράγιο, να γίνουν κείμενο. Μην με μαλώνετε, που αργώ πολύ να γράψω. Αν δεν έκανα τόσο τακτικά χρήση στο delete, θα με μαλώνατε για το αντίθετο!

3 comments:

Anonymous said...

Παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια! Απ'τη στιγμή που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, η αθωότητα πήγε περίπατο...... Όσο για την περιβόητη ειλικρίνεια τους...φτάνει μέχρι τον ωμό κυνισμό!
Ευτυχώς που ύπαρχει αυτή η συμβατικότητα στην ενήλικη ζωή....δεν θα μπορούσα να ζώ σε μια κοινωνία μικρών δικτατορίσκων....
Τόσο ισχυρών που οι σκέψεις τους αναπηδούν μέσα από τα λόγια μας....όπως δυστυχώς και αυτή τη στιγμή....

dragongrrrr said...

Είχα διαβάσει για αυτό εδώ και αρκετό καιρό. Μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον μάλιστα. Πρέπει να το δεις για να το νιώσεις...

mafaldaQ said...

@dragongrrrr
Είχα την χαρά να το επισκεφτώ αλλά γεμάτο. Πράγματι είναι μοναδική η εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν ήταν άδειο!

@Monte-Cristo
Η ειλικρίνεια είναι πάντα μαγευτική και αφοπλιστική! Από όπου και να προέρχεται!