Η θεωρία της γυάλας…

Ένα πικρόχολο και στενάχωρο post… Με αφορμή ένα usb σκληρό δίσκο!

Μετά από πολύ σκέψη, στεναχώρια, πίκρα, απογοήτευση και απελπισία, κατέληξα στη θεωρία της γυάλας. Πάρα πολλοί είναι οι άνθρωποι, που επιλέγουν ή επιλέγονται να ζουν σε μια γυάλα. Η γυάλα έχει όλα όσα χρειάζονται αλλά επιθυμούν διακαώς όλα όσα δεν χρειάζονται. Το γυαλί, έχει μια μαγική ιδιότητα, να τους προστατεύει από τα εξωτερικά ερεθίσματα όπως ζέστη, κρύο, υγρασία, θόρυβος και άλλα.

Στην γλυκιά, διαφανή του απομόνωση, μπορούν και ακούν ξεκάθαρα μόνο τους ήχους, που παράγουν. Μόνο τις σκέψεις τους, μόνο τις κουβέντες τους, μόνο τις φωνές τους. Μπορούν και βλέπουν τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους αλλά δεν μπορούν να τους ακούσουν. Άλλοτε για να διασκεδάσουν την πλήξη τους, καταβάλουν και μια παραπάνω προσπάθεια, να καταλάβουν από το άνοιγμα του στόματος, τι μπορεί να λένε. Άλλοτε απλά προσπαθούν να τους καταλάβουν οι υπόλοιποι.

Σε μια τέτοια γυάλα έβαλα τον εαυτό μου πριν από 5 χρόνια περίπου. Έπρεπε να απομονωθώ και να σταματήσω να ακούω τις φωνές γύρω μου, για να εξασκηθώ σε ένα πολύ δύσκολο ρόλο. Και πριν καν προλάβω να χαρώ, που τα κατάφερα… και πάνω, που ετοιμαζόμουν να σηκώσω τη γυάλα και να βγω εκεί έξω… μου δόθηκε νέος ρόλος… ακόμα πιο δύσκολος και απαιτητικός και μάλιστα έπρεπε να συνεργαστώ με άλλο πρόσωπο. Έτσι σήκωσα ελαφρά τη γυάλα, την βοήθησα να μπει επειδή ήταν πολύ αδύναμη και κάτσαμε να δούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε…

Κάτσαμε εκεί αρκετά. Μιλούσαμε, μιλούσαμε και γέμιζε η γυάλα μου με τη φωνή της. Μέχρι που σιώπησε μια μέρα και δεν ξαναμίλησε. Και απέμεινα σιωπηλή να κοιτάω μια φωτογραφία. Σιωπηλή όχι γιατί δεν είχα κάτι να πω. Σιωπηλή γιατί ήλπιζα ότι αν κάνω ησυχία μπορεί και να ξανακούσω τη φωνή της. 3 χρόνια τώρα δεν προσπάθησα καν να σηκώσω τη γυάλα. Και αν έλεγε κάτι εκείνο το δευτερόλεπτο και εγώ δεν το άκουγα;

Ήρθαν φίλοι και χτύπησαν πολλές φορές το γυαλί. Κάποιοι κατάφεραν και τρύπωσαν μέσα με τη συμφωνία να μην κάνουν φασαρία. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, έδιωξα όποιον προσπαθούσε να με βγάλει από τη γυάλα μόνο για να τον ακούσω. Και μια μέρα εκεί που καθόμουν σιωπηλή στο σκαμνάκι μου, μπήκαν κάτι άγνωστοι. Ήταν και λιγάκι σκοτεινά και σκουντουφλούσαν. Ρώτησαν «είναι κανείς εδώ;». Απάντηση δεν πήραν. Έτσι κάθισαν λιγάκι να τα πούνε. Και τους άκουγα και δεν διαμαρτυρόμουν. Και άμα μαζευτήκαμε και γίναμε πολλοί, είπαμε να βγαίνουμε που και που για να είμαστε πιο άνετα.

Όσοι επιλέγουν, με το ζόρι, να παραβιάζουν την ησυχία της γυάλας μου, επειδή η δική τους απλά δεν τους χωράει, θα μείνουν έξω. Παλεύω καθημερινά να την κρατάω άδεια από τις σκέψεις μου, για να βρει χώρο να μιλήσει και την ακούσω. Όχι για να τη δανείσω σε φουσκωμένους εγωισμούς και σε ξένους προσωπικούς φασισμούς. Όχι σε κάτι πρέπει, που επιβάλλουν, για λόγους ευγένειας, να γίνεται η ερώτηση «τι κάνεις;» αλλά να αδιαφορούν εγκληματικά για την απάντησή της. Είναι ανοιχτή σε όσους μπορούν να αντιληφθούν, ποια είναι τα όρια μου και φροντίζουν να μην τα καταπατούν. Δεν έχουν ανάγκη να τους πω τι πρέπει να κάνουν και τι όχι!

Με έχουν κατηγορήσει ότι φταίω για απίστευτα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Και πολλές φορές μου αρέσει… Αλλά έλεος…. Να φταίω, που ξέχασα να αλλάξω κατάσταση στο msn messenger;