my dear diary

Τα φετινά Χριστούγεννα, όπως και τα περσινά αλλά και τα προπέρσινα ήταν χάλια.
Λιτά και φτηνά και οπωσδήποτε ανακυκλωμένα.

Τα ίδια έθιμα τόσα χρόνια, ίδιες γιορτές κι αργίες με τα ίδια τραγούδια, τα ίδια φαγητά, το ίδιο δέντρο, τα ίδια στολίδια στους δρόμους και η καθιερωμένη γνωστή και μη εξαιρετέα εξόρμηση στην αγορά.

Ε λοιπόν αρκετά. Βαρεθήκαμε ήδη το κουραστικότατο παιχνιδάκι που παίζετε. Να παίξετε μόνοι σας φέτος χιονοπόλεμο, γιατί εμείς την κάνουμε για τις ζέστες.

Άντε γεια κορόιδα!! Παγώστε και καταψυχθείτε και κλειστείτε πάλι στο μίζερο καβουρόσπιτό σας. Πάμε!

Από το βλέμμα του και μόνο μπορούσες να διακρίνεις πως ήταν σίγουρα η τελευταία κουβέντα του Δημοσθένη, του αρχηγού της Γ' συνομωσίας υποψιασμένων καβουριών.

Να δεις που είναι αλήθεια. Μα καλά, έχει τρελαθεί εντελώς;

Να ξεκινήσουμε τώρα, Δεκέμβρη μήνα για τις ζέστες; Ε όχι!

Λυπάμαι αλλά και να φανώ αδύναμος δεν με πειράζει καθόλου.

Να περάσω τα Χριστούγεννα μου στο δρόμο, παγωμένος και πεινασμένος ενώ όλοι οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν τη ζέστη και τις λιχουδιές σε ένα kohili bar? Δε ν ο μ ι ζ ω……

Παρακαλάω να ξεχαστεί το θέμα γιατί μυρίζομαι μπελάδες...

} Στον ύπνο μου έβλεπα παράξενες γαρίδες, περίπου μια αγέλη που χόρευε και τραγουδούσε. Φεγγοβολούσαν όλες, μα εκείνος ο ηλικιωμένος γαριδογενειοφόρος με το περίεργο κόκκινο σκουφάκι στη μέση, έλαμπε σαν άστρο.

Κερνούσε άφθονο κρασί και φαγητό και το γέλιο του έφτανε μέχρι το φεγγάρι....

takis cool