Madrid

Η δεύτερη φορά είναι πάντα πιο ώριμη και πιο εντυπωσιακή. Υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγεις όλους του ηλίθιους τουριστικούς προορισμούς και να επικεντρωθείς στα σημαντικά. Όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη κουλτούρα και σε έναν άλλον τόπο. Μπορεί να μοιάζουμε τραγικά αλλά είμαστε ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί.

Την πρώτη φορά είχα έρθει κοντά στα Χριστούγεννα. Κρύο και υγρασία πολύ. Οι μέρες μου αρκετές αλλά και η δουλειά πολύ και έπρεπε να τρέχω για να προλάβω να δω όλα όσα ήθελα. Κατάφερα να αρπάξω και ένα ωραιότατο κρυολόγημα, προσπαθώντας να βρω το Πράδο. Όταν γύρισα, πίσω, η πρώτη φράση που έλεγα σε όσους με ρωτούσαν ήταν "Στο μετρό αν καταφέρεις και κλείσεις τον ήχο για λίγο, είναι ολόιδιοι με εμάς". Είχα πολλά να πω αλλά αυτή η αίσθηση, ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου δεν άλλαζε.

Τώρα ήρθα κοντά στον Δεκαπενταύγουστο. Ζέστη υποφερτή και ελαφρό αεράκι. Οι μέρες λιγότερες αλλά όλες δικές μου, καθότι ήρθα για διακοπές. Αυτήν την φορά το Prado, το Reina και το Thyssen τα βρήκα πολύ εύκολα. Ο Atocha ήταν απλά επιλογή της στάσης του μετρό. Πέντε χρόνια μετά και πάλι όλα έμοιαζαν πολύ γνώριμα. Και κυρίως οι άνθρωποι. Ζεστοί, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, γεμίζουν τις κεντρικές πλατείες με τις φωνές και τα λαμπερά τους μάτια.

Και πήγα. Την αναζήτησα με μεγάλη μανία όπως και τότε και πολύ λαχτάρα. Την θυμόμουν πολύ κοντά στην είσοδο αλλά την βρήκα στο 2ο όροφο. Σε μια τεράστια αίθουσα, με φυσικό σχεδόν φωτισμό, δεσπόζει σε ένα τοίχο σχεδόν μόνη της. Γύρω της, οι σκέψεις του και οι πειραματισμοί του. Όλα τόσο μικρά, σχεδόν χαρτάκια. Και εκείνη, βουτηγμένη στον πόνο, στην τραγωδία, στην εξαθλίωση και στην απελπισία, έτοιμη να καταπιεί τον όποιον περαστικό παρατηρητή της. Σαν μια θεατρική σκηνή με πολλαπλά δρώμενα, που αλλεπιρρεάζουν το ένα το άλλο και δεν ξέρεις πιο πρώτο να παρακολουθήσεις. Και όλα είναι αποτρόπαια και εγκληματικά φορτισμένα με την κραυγή. Έχω έρθει πολλές φορές, αντιμέτωπη με εικαστικό, που αποτυπώνει πόνο, αγώνα, απελπισία, σπαραγμό. Κανένα δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο. Και αυτή η απουσία χρώματος τόσο επιβλητική, τόσο αυστηρή και τόσο ψυχαναγκαστική. Είναι σαν να σε υποχρεώνει, να αντιμετωπίσεις ψυχρά το γεγονός, χωρίς το αίσθημα της αηδίας, που μπορεί να προκαλέσει το χρώμα, σχεδόν ενστικτωδώς.

Στους πεζόδρομους και στις πλατείες, τα μάτια μου γέμισαν από χρώμα, χαμόγελα, καλοσύνη και ένιωσα και εγώ την μεγάλη της αγκαλιά. Που είναι ανοιχτή για κάθε ξένο και για κάθε ντόπιο. Και σε καλεί από παντού, να περπατήσεις, να την γνωρίσεις, να της μιλήσεις, να της πει τον πόνο σου και τη χαρά σου. Είναι μια γυναίκα, που έχει μάθει να ακούει και να καταλαβαίνει. Ώριμη και ήρεμη, έτοιμη να σου προσφέρει ότι η ψυχή σου έχει ανάγκη. Το σκεφτόμουν και την πρώτη φορά και δεν το απέφυγα τώρα. Θα μπορούσα να ζήσω για πάντα εδώ.

Λυπάμαι που θα πρέπει να την αφήσω για την κοσμοπολίτικη και ξελογιάστρα Βαρκελώνη. Θέλω να την αφήσω να με παρασύρει για πάντα, μέσα στην αγάπη και την καλοσύνη της. Μπορεί κάποτε να το πετύχω.