είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σου». Μια δήλωση, που έγινε μάλλον με αρκετή αφέλεια και πολύ εγωισμό. Παραδέχομαι ότι μπορεί να ενέχει, μια δόση αλήθειας αλλά οι δηλώσεις εξετάζονται πάντα υπό την προσεκτική μελέτη των συμφραζόμενων, οπότε και τώρα χάνει κάθε ελπίδα να διερευνηθεί αυτή η αλήθεια.
Κάθισα στον καναπέ και πήρα ένα τηλέφωνο. Μόλις άκουσα γνώριμη φωνή είπα το συνθηματικό και έκλεισα το τηλέφωνο. Συγκεντρώθηκα στο κόκκινο ρολόι, για να διατηρήσω τα μάτια ανοιχτά και μέτρησα πολύ πειθαρχημένα 10 ολόκληρα λεπτά. Ξαφνικά τα θυμήθηκα όλα. Το μυαλό μου γέμισε εικόνες σχεδόν ασπρόμαυρες και πλέον ήξερα τι πρέπει να κάνω. Άλλαξα με πολύ κόπο, χώρο και άνοιξα δύο παράθυρα. Συγκεντρώθηκα στο πράσινο ρολόι. Πάντα πίστευα, ότι τα ρολόγια τοίχου συμβάλλουν πιο πολύ στην ανάγκη μου για αυτοσυγκέντρωση, παρά στην απορία μου για την ώρα. Μέτρησα 5 λεπτά. Κάτι τράβηξε την προσοχή μου. Κοίταξα προσεκτικά και χαμογέλασα. Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα και να νιώθω πιο ασφαλής, όταν ακούστηκε το κλειδί στην πόρτα. Μετά ήχος από πετρογκαζάκι και κουταλάκι σε πορσελάνη. Μετά ψυγείο και μαχαίρι σε ξύλο. Έτοιμος και ο μαγικός ζωμός.
Δύο άνθρωποι, που με αγαπάνε, καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, αμίλητοι και εγώ συγκεντρωνόμουν στο κόκκινο ρολόι. Έχασα πολλές φορές το μέτρημα. Κάποια στιγμή βρήκα το κουράγιο και μίλησα. «Δεν είναι η κατάλληλη ώρα να το σχολιάσω αλλά όταν ανακοινώνεις τέτοιες αποφάσεις, γίνεσαι πολύ τρομακτική και πολύ απόλυτη. Δεν αφήνεις κανένα περιθώριο». Μήνυμα. Ναι η δήλωση επιβεβαιώθηκε. Σήμερα έγινα πολύ κακιά, πολύ απόλυτη, πολύ τρομακτική. Αλλά θα το ξεπεράσει γρήγορα. Είναι πιο υγιές να θυμώνεις με κάποιον, παρά να στεναχωριέσαι. Αύριο το πρωί θα είναι εξοργισμένος και μεθαύριο θα είναι μια χαρά. «Εσύ;». Εγώ έχω ανθρώπους, που με αγαπάνε, δίπλα μου, για να θυμάμαι ότι κάποιοι άντεξαν και χειρότερα και είναι ακόμα εκεί. Λίγο πριν κλείσω τα μάτια, άκουσα ένα ψίθυρο στο αυτί μου, από μια πολύ οικεία φωνή «Εγώ. Όλα καλά; Γιατί;».
Αποφάσισα να στείλω ολιγοήμερες διακοπές τον εγωισμό μου, που τόσο αγαπώ και κανακεύω με κάθε ευκαιρία και ήρθε να μου κάνει παρέα η αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τα είπαμε λιγάκι και συμφωνήσαμε, ότι τώρα, που λείπει ο «κακός», πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Μελετήσαμε την περίπτωση, βάλαμε όλα τα δεδομένα κάτω και οργανώσαμε το τέλειο έγκλημα. Τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Μαύρος και κακός, γρήγορος και απόλυτος. Και το εκτελέσαμε. Όσο πιο γρήγορα και άμεσα μπορούσαμε. Και μετά γυρίσαμε τοίχο-τοίχο σπίτι και μας περίμενε ο εγωισμός, φουσκωμένος παρά ποτέ για να μας κατσαδιάσει. Αλλά ήρθαν οι άνθρωποι, που με αγαπάνε και τους διώξανε. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει.
Δεν ξέρω. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω όπως κάθε φορά, που καταστρέφω, ό,τι φοβάμαι. Αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι καλύτερα. Τουλάχιστον για εκείνον. Μόνοι οι άνθρωποι, που με αγαπάνε, μπορούν να ανεχτούν τις παραξενιές μια βρωμόγριας. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος, που είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.
1 comment:
Δεν γεννήθηκα, για να μισώ, αλλά για ν'αγαπώ..."Αντιγόνη" Σοφοκλής.
Από πότε τα αγριοκούνελα απέκτησαν παραξενιές;
Το βρωμόγρια το αφήνω ασχολίαστο! Μην έρθω από εκεί.
Καλή αρχή με τα μαθήματα....Άντε σε κάνα δυο χρονάκια, να έχουμε και τζάμπα ξεναγό....
Πάντως στο δηλώνω από τώρα, εγώ εκείνο το καφεδάκι θα το πιω....Δεν κατάλαβα τόση προίκα δώσαν οι παπούδες μας στο κορίτσι, ένα περγαμόντο, θα μας το κεράσει, δεν μπορεί;
Καλή επιτυχία σ'όλα τα σχέδια σου! Είναι τόσα πολλά και τόσο όμορφα! Φιλιά!
Post a Comment