Έλλειψη σήμανσης

Στους πρωτοετείς, συχνά πυκνά αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα της γραφιστικής, στην καθημερινότητα μας. Όχι μόνο ως τμήμα της προώθησης και επιβίωσης των προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και ως κώδικα επικοινωνίας γενικότερα. Κάνουμε εκτενή αναφορά στην οδική σήμανση, στο information design (πληροφοριακή σήμανση αν υπάρχει αυτός ο όρος) καθώς και στην σημειολογία των χρωμάτων και των σχημάτων-συμβόλων. Είναι ένας πολύ διαφωτιστικός κύκλος μαθημάτων, γιατί δίνει μια σφαιρικότερη αίσθηση για τον κλάδο και οι σπουδαστές αισθάνονται περισσότερο ως μέρος της καθημερινότητας, παρά ως μέσο για την προώθηση της εμπορικότητας.

Αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της κατάλληλης σήμανσης βρέθηκε η μικρή Αννούλα, όταν από καθαρή τύχη, βρέθηκε σε ένα χιονοδρομικό κέντρο της Ελβετίας. Η πρώτη επαφή με το εμπειρία ήταν αξέχαστη. Το χιόνι ως δεδομένο είχε παλαιότερη καταγραφή αλλά σε διαφορετικό χρώμα (κάτι σε επόμενη μέρα, καφέ σαν λάσπη) και σε διαφορετική ποσότητα. Ανακάλεσε εικόνες από την προσφιλή σειρά «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» αλλά το μόνο κοινό, που βρήκε ήταν η βουκολικότητα του τοπίου. Το μικρό ανύπαρκτο και το λιβάδι άσπρο.

Σε μια πρώτη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι αυτά τα ξύλινα μακριά παπούτσια, που φοράνε σε αυτά τα μέρη, έχουν πλάκα, γιατί γέρνεις μπροστά και πίσω χωρίς να πέφτεις. Ή μήπως όχι; Επιπλέον το φρένο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα εδώ αλλά χρησιμοποιούνται τα φυσικά ή αφύσικα εμπόδια. Εκείνα τα μεταλλικά μπαστουνάκια, που τα λένε μπατόν, δεν είναι ίδιας χρήσης με τις εξελληνισμένες μπατονέτες. Είναι για να ανοίγεις τρύπες στρόγγυλες στο χιόνι και όλοι να ξέρουν από πού πέρασες. Το τένις εδώ παίζεται με πολύ μεγάλες και κακές ρακέτες και όταν τελειώνεις, τις φοράς στα πόδια, για να μην τις κουβαλάς.

Σε μια δεύτερη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι υπάρχουν πολλά συστήματα για να ανεβαίνεις στο βουνό και να χαζεύεις την θέα. Υπάρχει το τελεφερίκ, που μπαίνεις σε ένα κλειστό βαγονάκι και σε πάει ψηλά, υπάρχει και το ανοιχτό τελεφερίκ, που είναι σαν ένα ανάποδο κεφαλαίο Τ! Ενδιαφέρον. Μάταια περίμενε η μικρή Αννούλα να δει, πως σε ανεβάζει αυτό επάνω. Ήταν πολύ πρωί και όλοι έπαιρναν το κλειστό. Και είπε να αναλάβει πρωτοβουλία και να αποφασίσει μόνη της το πώς χρησιμοποιείται. Ανάποδο Τ! Ααα σαν μονόζυγο. Άρα κρεμιόμαστε! Και κρεμάστηκε.

«… πωπω πολύ δύσκολο αυτό το τελεφερίκ… την άλλη φορά να πάρω το κλειστό… φαίνεται πιο ξεκούραστο. Είναι και μακριά η διαδρομή και όσο πάει και μεγαλώνει η απόσταση από το έδαφος… μήπως με αυτό όπου σου αρέσει αφήνεις τα χέρια και πέφτεις; Δεν με τρελαίνει το σημείο αλλά μου κόβονται και τα χέρια… Γιατί το έχουν τόσο ψηλά… ευτυχώς είναι πολύ μαλακό το χιόνι…»

Κοίταξε κάτω και είδε το χιονοδρομικό σε διαστάσεις μικρό έως απελπιστικά μικρό σπίτι στο άσπρο λιβάδι… Κοίταξε ψηλά και είδε το βουνό. Αποφάσισε με συνοπτικές διαδικασίες να πάει προς το σπίτι. Αλλά η κάθοδος δύσκολη και το χιόνι πολύ και μαλακό. Και άρχισε να πέφτει και ο ήλιος σιγά-σιγά και το ρημάδι το σπίτι δεν μεγάλωνε… Μετά άκουσε πολύ θόρυβο και μετά τσουπ μια σκαλίτσα μπροστά της. Σαν εκείνα τα ψυχολογικά τεστ. «Ξαφνικά στην έρημο περπατάς και βρίσκεις μια σκάλα… πως είναι;». Ποιος τα φτιάχνει αυτά τα τεστ; Είναι δυνατόν; Τέλος πάντων αυτή ήταν από σκοινί. Και στήριζε και ένα φασαριατζίδικο ελικόπτερο επάνω της. Κάτι της έλεγαν και αποφάσισε να την ανέβει για να καταλάβει…

Την επόμενη μέρα, την πήραν από το χέρι και την πήγαν στην εκκίνηση του gym-fit τελεφερίκ και της έδειξαν την νέα σήμανση, που όλη νύχτα είχε ετοιμάσει ο άμοιρος γραφίστας. «Σε αυτό δεν κρεμιόμαστε. Καθόμαστε και πιανόμαστε από το πόδι του Τ». Ομολογουμένως τα ανθρωποσύμβολα, ήταν πολύ πετυχημένα. Είχε ανθρωπάκι, που κρεμιόταν όπως η μικρή Αννούλα και ένα τεράστιο Χ επάνω και ανθρωπάκι καθιστό χωρίς Χ. Η μικρή Αννούλα χάρηκε που εξαιτίας της διορθώθηκε το πρόβλημα της ανύπαρκτης σήμανσης και αποφάσισε άμα μεγαλώσει και δεν καταφέρει να γίνει γιατρός για άσχετους λόγους, να γίνει γραφίστρια.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.