[30/365] Child loss, originally uploaded by mafaldaQ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Κι όμως κι εσένα κάποτε, παιδί μου, θα σε χάσω αφού να φύγω πρώτη είναι γραφτό…”
Αυτά έγραφα εδώ και λίγα χρόνια. Ήξερα πως τον βασάνιζε πολύ η σκέψη πως μπορούσε να με χάσει μια μέρα. Είχε ανάγκη μεγάλη απ’ την αγάπη μου, απ’ την παρουσία μου. “Μου έρχεται σαν τρέλα” έλεγε συχνά τους φίλους του, “όταν σκεφτώ και μόνο πως μπορεί να μου φύγει και να χάσω τη ζεστασιά της αγάπης της”.
Και να που ο Θεός τον κάλεσε πριν από μένα κι έτσι απόφυγε τη σκληρή δοκιμασία του χωρισμού. Έφυγε πάνω στην ωραιότερη ώρα του, αφού έδωσε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει στην τέχνη και στον άνθρωπο, κι ο κόσμος, που πολύ τον είχε αγαπήσει, τον έκλαψε πικρά.
Τώρα εγώ μένω ολομόναχη, χωρίς ελπίδα, με τη σπαραγμένη μου καρδιά. Η πίστη μου δεν είναι τέτοια που να μπορώ να σκέπτομαι πως σε λίγο θα βρεθώ και πάλι κοντά του. Θα το ήθελα τόσο, όμως δεν το μπορώ. Δεν ξέρω τίποτα ικανό να μ’ αποσπάσει απ’ αυτό το ζοφερό σκοτάδι που μ’ έριξε ο χαμός του. Ένα μόνο ξέρω, πως δε θα θοπέψω ποτέ πια τα λιγνά του χέρια που η αρρώστια τα ’χε κάνει διάφανα, και δε θ’ ακούσω ποτέ πια τον παλμό της καρδιάς του που ολοένα αδυνάτιζε, της καρδιάς του που η δική μου την είχε μάθει ν’ αγαπά.
Αυτά έγραφα εδώ και λίγα χρόνια. Ήξερα πως τον βασάνιζε πολύ η σκέψη πως μπορούσε να με χάσει μια μέρα. Είχε ανάγκη μεγάλη απ’ την αγάπη μου, απ’ την παρουσία μου. “Μου έρχεται σαν τρέλα” έλεγε συχνά τους φίλους του, “όταν σκεφτώ και μόνο πως μπορεί να μου φύγει και να χάσω τη ζεστασιά της αγάπης της”.
Και να που ο Θεός τον κάλεσε πριν από μένα κι έτσι απόφυγε τη σκληρή δοκιμασία του χωρισμού. Έφυγε πάνω στην ωραιότερη ώρα του, αφού έδωσε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει στην τέχνη και στον άνθρωπο, κι ο κόσμος, που πολύ τον είχε αγαπήσει, τον έκλαψε πικρά.
Τώρα εγώ μένω ολομόναχη, χωρίς ελπίδα, με τη σπαραγμένη μου καρδιά. Η πίστη μου δεν είναι τέτοια που να μπορώ να σκέπτομαι πως σε λίγο θα βρεθώ και πάλι κοντά του. Θα το ήθελα τόσο, όμως δεν το μπορώ. Δεν ξέρω τίποτα ικανό να μ’ αποσπάσει απ’ αυτό το ζοφερό σκοτάδι που μ’ έριξε ο χαμός του. Ένα μόνο ξέρω, πως δε θα θοπέψω ποτέ πια τα λιγνά του χέρια που η αρρώστια τα ’χε κάνει διάφανα, και δε θ’ ακούσω ποτέ πια τον παλμό της καρδιάς του που ολοένα αδυνάτιζε, της καρδιάς του που η δική μου την είχε μάθει ν’ αγαπά.
11 Μαΐου 1958
Κείμενο της ποιήτριας Μυρτιώτισσας (Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά),
που το έγραψε για το χαμό του γιού της, του ηθοποιού Γιώργου Παππά
Κείμενο της ποιήτριας Μυρτιώτισσας (Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά),
που το έγραψε για το χαμό του γιού της, του ηθοποιού Γιώργου Παππά
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν διάβασα το κείμενο, που μου έστειλε ο Monte-Cristo, για να είμαι ειλικρινής αγχώθηκα λιγάκι. Πάντα πίστευα, ότι οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την απώλεια, με αξιοπρέπεια. Χωρίς υπερβολές και χωρίς ακρότητες. Αν και δεν μπήκα στην διαδικασία να συγκρίνω τα μεγέθη της απώλειας, θεωρώ ότι μια μάνα δεν ξεπερνάει την απώλεια του παιδιού της. Η φράση «το παιδί μου» είναι απόλυτα κυριολεκτική. Δεν έχει φύλο, είναι πάντα παιδί και είναι δικό της.
Προσπάθησα να σκεφτώ εικόνες, που να υπονοούν την απώλεια. Αλλά θα ήταν τόσο άδικο να την υπονοήσω, όταν το ίδιο το κείμενο, στέκεται τόσο επιβλητικά και τόσο ξεκάθαρα πάνω στο θέμα. Και αν και έχει την μυρωδιά και την γεύση μιας ποιήτριας, θα μπορούσα να το έχω ακούσει ή δει σε οποιαδήποτε σπαραγμένη καρδιά.
Ευχαριστώ για το κείμενο και για τη βοήθεια στη φωτογράφιση. Τελικά κόμη μου, ίσως και να με ξέρεις καλύτερα από όσο νομίζω.
Προσπάθησα να σκεφτώ εικόνες, που να υπονοούν την απώλεια. Αλλά θα ήταν τόσο άδικο να την υπονοήσω, όταν το ίδιο το κείμενο, στέκεται τόσο επιβλητικά και τόσο ξεκάθαρα πάνω στο θέμα. Και αν και έχει την μυρωδιά και την γεύση μιας ποιήτριας, θα μπορούσα να το έχω ακούσει ή δει σε οποιαδήποτε σπαραγμένη καρδιά.
Ευχαριστώ για το κείμενο και για τη βοήθεια στη φωτογράφιση. Τελικά κόμη μου, ίσως και να με ξέρεις καλύτερα από όσο νομίζω.
3 comments:
`
Κι εγώ σ΄ευχαριστώ για όλα.
με σκότωσες πρωί πρωί....
Post a Comment