[31/365] I did it!, originally uploaded by mafaldaQ
I have been tagged by Evi και πρέπει να γράψω 25 πράγματα για εμένα. Πωπω πολύ βαρετό μου φαίνεται αλλά θα καταβάλω μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, να μη σας πεθάνω από την πλήξη!
1. Γεννήθηκα στον 10ο μήνα. Καλοπερνούσα εκεί μέσα και δεν έλεγα να βγω η μουλάρα. Είδαν και έπαθαν να με πείσουν ότι εντάξει, καλά είναι και εκεί έξω.
2. Όταν με το καλό βγήκα είχα άσπρα μαλλιά. Κάτι σαν τον Μικρό Κουμπί ένα πράγμα. Με τον καιρό, άρχισαν να σκουραίνουν.
3. Δεν πρόλαβα γιαγιά και παππού και το έχω τρελό απωθημένο. Μονίμως κυνηγάω παππούδια και γιαγιούλες, για να τα υιοθετήσω. Έχω δε αγιάτρευτη προτίμηση σε παραπονιάρηδες. Με την καλή έννοια. Όχι γκρινιάρηδες.
4. Δεν είχα επίσης χωριό. Πάσχα, Χριστούγεννα έμενα στην πόλη, επειδή η μαμά ήταν από Θεσσαλονίκη και ο μπαμπάς από Κοζάνη, οπότε δεν είχαμε κάπου να πάμε. Άκουγα τα άλλα παιδάκια, που γύριζαν με τραχανάδες, κοτούλες, αυγουλάκια, γουρουνάκια και ελίτσες και πίστευα ότι πήγαιναν να κάνουν διακοπές σε delicatessen.
5. Πίστευα για 27,7 χρόνια ότι οι δυο μουλάρες ξαδέρφες μου ερχόταν στο σπίτι μας το πρωί, για να με κάνουν να φάω όλη την κρεμούλα μου (τότε δυσκολευόμουν… τώρα…), ενώ αυτές έρχονταν είτε να την φάνε, είτε να ζητιανέψουν από την φιλόπτωχο και φιλομούλαρη μαμά μου, από ένα πιάτο η καθεμία!
6. Και ναι ρε… Πίστευα μέχρι τα 14,45 μου στον Αϊ Βασίλη. Που το κακό; Αμάν πια όλοι με αυτό λες και ήμουν κανένα καθυστερημένο. Ευκολόπιστο το λένε οι Politically correct άνθρωποι!
7. Στα 4,9 μου με σουβλίσαν κατά λάθος. Όχι όπως τον Αθανάσιο Διάκο, που έπρεπε να γίνω 28,2 για να μάθω τι έπαθε ο δύσμοιρος. Με έσπρωξαν κατά λάθος (;) πάνω σε ένα κατσικάκι, την ώρα που το σουβλίζαν. Έκτοτε δεν έχω βάλει αμνοερίφιο στο στόμα μου!
8. Άρχισα να αγαπάω τον καπνό στα 12, όταν άρχισε ο νουνός μου να φέρνει δώρο στον μπαμπά μου, πούρα Αβάνας. Γιατί σε εμένα έφερε μόνο μια λαμπάδα, την οποία και καίω λίγο-λίγο για να μου φτάσει μέχρι τα βαθιά γεράματα!
9. Το mafalda, μου το κόλλησε ένας δάσκαλος στην Δ’ Δημοτικού.
10. Οι αδερφές μου, πολλά χρόνια μεγαλύτερες, με χρησιμοποιούσαν ασύστολα στα παιδικά μου χρόνια, για να πηγαίνουν σε πονηρά ραντεβουδάκια! «Μαμά, λέω να πάω τη μικρή μια βόλτα» ήταν το συνθηματικό και η αθώα μαμά έδειχνε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Παρά το γεγονός ότι συνήθως το πρότειναν νύχτα. Μετά τις 9 κατά προτίμηση σαν βόλτα με σκυλάκι! Έχω μετρήσει άπειρες φορές τα άστρα ακόμα και όταν είχε συννεφιά!
11. Το πρώτο μου μεθύσι ήταν από σπιτικό λικέρ φράουλα, μια παραμονή Ανάστασης, στα 8,8 μου. Για να μην πάρουν χαμπάρι οι γονείς μου, ότι οι αδερφές μου, με ξέχασαν μέσα στο ντουλάπι με τα ποτά, κάθε φορά που πήγαινα να μιλήσω έτρωγα κλωτσιά από τη μεγάλη. Μύριζα πολύ το άτιμο. Σαν μπαχτσές με φράουλες!
12. Βαριόμουν ανελέητα τα θρησκευτικά, τη γεωγραφία, τα αρχαία και την ιστορία. Είτε κοιμόμουν, είτε ζωγράφιζα τους καθηγητές/καθηγήτριες μου σε διάφορες άσεμνες στάσεις. Έχω μεγάλη συλλογή με αποβολές.
13. Όταν ήμουν μικρή έπαιρνα το 141 και καθόμουν και άκουγα την ώρα με τις ώρες. Όταν με ρωτούσαν γιατί το κάνω έλεγα «Αλλάζει συνέχεια».
14. Λατρεύω τα λεμόνια. Το σχήμα, το χρώμα, το άρωμα, την γεύση, τα πάντα. Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτά, αλλά από την τρελή κατάχρηση, μου έχουν απαγορευτεί και μπορώ να τα τρώω μόνο σε μικρές δόσεις και παπαριασμένα. Μέσα σε υγρά. Κατά επέκταση λατρεύω όσους παραγγέλνουν ποτά ή ροφήματα, που συνοδεύονται από φέτες λεμόνι και πάντα τις ζητιανεύω.
15. Δεν αντέχω το σπανάκι, το συκώτι, τα ψάρια (κυρίως ότι έχει λέπια) και τα πράσα. Αν και έβλεπα με το ζόρι (τρελό αστιγματισμό) δεν το παραδεχόμουν για να μην με αναγκάσουν να φάω ψάρια.
16. Κρασί μόνο κόκκινο και αν έχω δικαίωμα επιλογής, μόνο ξηρό. Μετά το τρελό λικεράκι απέκτησα μια απέχθεια στα γλυκά ποτά.
17. Δεν ξέρω πως πίνω τον καφέ μου. Δεν ξέρω καν ποιον καφέ προτιμώ. Κάθε μέρα βάζω την αναλογία τυχαία. Και φυσικά μπορώ να πιω τον καφέ σε κάθε αναλογία και μορφή. Καφές να είναι ότι νάναι! Ακόμα και σκέτες κουταλιές σε μεγάλη ανάγκη.
18. Βαριέμαι απίστευτα να μιλάω στο τηλέφωνο. Υπάρχουν 3 άνθρωποι, μόνο, που μπορώ να μιλάω μαζί τους, με τις ώρες. Ο Δάσκαλος Παύλος, η μεγάλη μου αδερφή και η Ευαγγελίτσα. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια τηλέφωνο κράτησε 8 ώρες. Και μέναμε και 5 λεπτά με τα πόδια, μακριά. Ξεκίνησε «Άντε ρε. Έλα από το σπίτι να δούμε καμιά ταινία». «Μπα μωρέ βαριέμαι» και τελείωσε «Εεε αφού δεν έρχεσαι εσύ, έρχομαι εγώ. Μπουγάτσα ή τυρόπιτα;».
19. Όταν είμαι κρυολογημένη/συναχωμένη/κουρασμένη/πολύ άυπνη, αποκτάω μια πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Καθόμαστε και πίνουμε καφέ στο Διατηρητέο και πλησιάζει μια ζητιάνα. Αφού αρνούμαστε ευγενικά, πάει να φύγει και λέει «Παναγιά μαζί σας» και απαντάω «Μπα. Έχουμε κλείσει δίκλινο. Δεν χωράμε». Τυχαίο παράδειγμα.
20. Όταν δεν είμαι καλά/έχω τα νεύρα μου/τα έχω πάρει γενικά/δεν έχω έμπνευση/δεν μου βγαίνει κάτι, ψάχνω ένα ελάχιστο θέμα και το κάνω θέμα. Μια ολόκληρη μέρα κλαιγόμουν σε όλο τον κόσμο, ότι θα πεθάνω επειδή με τσίμπησε ένα γιγαντιαίο κουνούπι. Και όταν λέω όλο τον κόσμο, κυριολεκτώ. Στα αφεντικά μου, στις συναδέρφους, στους φίλους, στον περιπτερά, στους συνεργάτες, σε κάτι μαστόρια που γυάλιζαν τα μάρμαρα της πολυκατοικίας. Σε όλους όσους συνάντησα εκείνη την ημέρα. Μου φτιάχνει πολύ τη διάθεση ο extravaganza kitsch αυτοσαρκασμός.
21. Έχω κάνει δυο πολύ σοβαρές εγχειρήσεις και οι γονείς μου δεν το έχουν μάθει. Οι φίλοι μου το έμαθαν πολλά χρόνια αργότερα. Με χαλάει πολύ η αυτολύπηση και η λύπηση που προβάλλεται ασυναίσθητα από το περιβάλλον. Διαλέγω τους φίλους μου, με το αυστηρό κριτήριο, του να μπορούν να χαρούν με τη χαρά μου και όχι να μπορούν να λυπηθούν με την λύπη μου.
22. Υπάρχουν περίοδοι, που επιθυμώ να εξαφανίζομαι. Να φεύγω από τα πάντα και από τους πάντες. Όσο μεγαλώνω, αυτές οι περίοδοι μικραίνουν σε διάρκεια αλλά η ανάγκη δεν παύει να υπάρχει. Έχω «χάσει» πολύ κόσμο, επειδή δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό ή επειδή δεν μπόρεσε να το δεχτεί. Δεν μετανιώνω για όσους έχω «χάσει». Θέλω να με αγαπάνε για τα «όχι» μου και όχι για τα «ναι» μου.
23. Δεν βλέπω ή μάλλον δε θυμάμαι τα όνειρα μου. Θα μπορούσα να ακούω με τις ώρες, τα όνειρα των άλλων. Τα βρίσκω τόσο ενδιαφέροντα και μαγεύομαι. Ότι και να είναι.
24. Είμαι εκπαιδευμένη να ακούω, αυτά που οι άλλοι εννοούν, όταν μιλάνε. Ακόμα και αν λένε τελείως διαφορετικά πράγματα. Έχω ένα wild thing με την μεταγλώσσα του προφορικού λόγου. Σπάνια «ακούω» λάθος. Για κακή μου τύχη, δεν ακούω, όταν αυτός που μιλάει προσπαθεί να μου δείξει ότι «ενδιαφέρεται»… Έχω προκαλέσει απίστευτα επεισόδια εξαιτίας αυτής της ανικανότητας μου. Από τύχη δεν έχω φάει ξύλο ακόμα.
25. Αισθάνομαι απίστευτη αμηχανία όταν: με φωτογραφίζουν (εεε ναι), μου χαρίζουν ένα δώρο, με συστήνουν σε κάποιο σημαντικό πρόσωπο, με σταματάνε στο δρόμο για αυτόγραφα (lol!). Παθαίνω το σύνδρομο «Πωπω. Τι πρέπει να κάνω τώρα;» και παγώνω. Καλύτερα να μου τα στέλνουν. Να συνέρχομαι πρώτα και μετά να το αντιμετωπίζω ψύχραιμα!
Τα κατάφερα! Και τώρα θα πάω να κάνω tag σε άλλους 25 και μετά όλοι αυτοί θα με βρίζουν αλλά θα έχει πλάκα.
1. Γεννήθηκα στον 10ο μήνα. Καλοπερνούσα εκεί μέσα και δεν έλεγα να βγω η μουλάρα. Είδαν και έπαθαν να με πείσουν ότι εντάξει, καλά είναι και εκεί έξω.
2. Όταν με το καλό βγήκα είχα άσπρα μαλλιά. Κάτι σαν τον Μικρό Κουμπί ένα πράγμα. Με τον καιρό, άρχισαν να σκουραίνουν.
3. Δεν πρόλαβα γιαγιά και παππού και το έχω τρελό απωθημένο. Μονίμως κυνηγάω παππούδια και γιαγιούλες, για να τα υιοθετήσω. Έχω δε αγιάτρευτη προτίμηση σε παραπονιάρηδες. Με την καλή έννοια. Όχι γκρινιάρηδες.
4. Δεν είχα επίσης χωριό. Πάσχα, Χριστούγεννα έμενα στην πόλη, επειδή η μαμά ήταν από Θεσσαλονίκη και ο μπαμπάς από Κοζάνη, οπότε δεν είχαμε κάπου να πάμε. Άκουγα τα άλλα παιδάκια, που γύριζαν με τραχανάδες, κοτούλες, αυγουλάκια, γουρουνάκια και ελίτσες και πίστευα ότι πήγαιναν να κάνουν διακοπές σε delicatessen.
5. Πίστευα για 27,7 χρόνια ότι οι δυο μουλάρες ξαδέρφες μου ερχόταν στο σπίτι μας το πρωί, για να με κάνουν να φάω όλη την κρεμούλα μου (τότε δυσκολευόμουν… τώρα…), ενώ αυτές έρχονταν είτε να την φάνε, είτε να ζητιανέψουν από την φιλόπτωχο και φιλομούλαρη μαμά μου, από ένα πιάτο η καθεμία!
6. Και ναι ρε… Πίστευα μέχρι τα 14,45 μου στον Αϊ Βασίλη. Που το κακό; Αμάν πια όλοι με αυτό λες και ήμουν κανένα καθυστερημένο. Ευκολόπιστο το λένε οι Politically correct άνθρωποι!
7. Στα 4,9 μου με σουβλίσαν κατά λάθος. Όχι όπως τον Αθανάσιο Διάκο, που έπρεπε να γίνω 28,2 για να μάθω τι έπαθε ο δύσμοιρος. Με έσπρωξαν κατά λάθος (;) πάνω σε ένα κατσικάκι, την ώρα που το σουβλίζαν. Έκτοτε δεν έχω βάλει αμνοερίφιο στο στόμα μου!
8. Άρχισα να αγαπάω τον καπνό στα 12, όταν άρχισε ο νουνός μου να φέρνει δώρο στον μπαμπά μου, πούρα Αβάνας. Γιατί σε εμένα έφερε μόνο μια λαμπάδα, την οποία και καίω λίγο-λίγο για να μου φτάσει μέχρι τα βαθιά γεράματα!
9. Το mafalda, μου το κόλλησε ένας δάσκαλος στην Δ’ Δημοτικού.
10. Οι αδερφές μου, πολλά χρόνια μεγαλύτερες, με χρησιμοποιούσαν ασύστολα στα παιδικά μου χρόνια, για να πηγαίνουν σε πονηρά ραντεβουδάκια! «Μαμά, λέω να πάω τη μικρή μια βόλτα» ήταν το συνθηματικό και η αθώα μαμά έδειχνε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Παρά το γεγονός ότι συνήθως το πρότειναν νύχτα. Μετά τις 9 κατά προτίμηση σαν βόλτα με σκυλάκι! Έχω μετρήσει άπειρες φορές τα άστρα ακόμα και όταν είχε συννεφιά!
11. Το πρώτο μου μεθύσι ήταν από σπιτικό λικέρ φράουλα, μια παραμονή Ανάστασης, στα 8,8 μου. Για να μην πάρουν χαμπάρι οι γονείς μου, ότι οι αδερφές μου, με ξέχασαν μέσα στο ντουλάπι με τα ποτά, κάθε φορά που πήγαινα να μιλήσω έτρωγα κλωτσιά από τη μεγάλη. Μύριζα πολύ το άτιμο. Σαν μπαχτσές με φράουλες!
12. Βαριόμουν ανελέητα τα θρησκευτικά, τη γεωγραφία, τα αρχαία και την ιστορία. Είτε κοιμόμουν, είτε ζωγράφιζα τους καθηγητές/καθηγήτριες μου σε διάφορες άσεμνες στάσεις. Έχω μεγάλη συλλογή με αποβολές.
13. Όταν ήμουν μικρή έπαιρνα το 141 και καθόμουν και άκουγα την ώρα με τις ώρες. Όταν με ρωτούσαν γιατί το κάνω έλεγα «Αλλάζει συνέχεια».
14. Λατρεύω τα λεμόνια. Το σχήμα, το χρώμα, το άρωμα, την γεύση, τα πάντα. Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτά, αλλά από την τρελή κατάχρηση, μου έχουν απαγορευτεί και μπορώ να τα τρώω μόνο σε μικρές δόσεις και παπαριασμένα. Μέσα σε υγρά. Κατά επέκταση λατρεύω όσους παραγγέλνουν ποτά ή ροφήματα, που συνοδεύονται από φέτες λεμόνι και πάντα τις ζητιανεύω.
15. Δεν αντέχω το σπανάκι, το συκώτι, τα ψάρια (κυρίως ότι έχει λέπια) και τα πράσα. Αν και έβλεπα με το ζόρι (τρελό αστιγματισμό) δεν το παραδεχόμουν για να μην με αναγκάσουν να φάω ψάρια.
16. Κρασί μόνο κόκκινο και αν έχω δικαίωμα επιλογής, μόνο ξηρό. Μετά το τρελό λικεράκι απέκτησα μια απέχθεια στα γλυκά ποτά.
17. Δεν ξέρω πως πίνω τον καφέ μου. Δεν ξέρω καν ποιον καφέ προτιμώ. Κάθε μέρα βάζω την αναλογία τυχαία. Και φυσικά μπορώ να πιω τον καφέ σε κάθε αναλογία και μορφή. Καφές να είναι ότι νάναι! Ακόμα και σκέτες κουταλιές σε μεγάλη ανάγκη.
18. Βαριέμαι απίστευτα να μιλάω στο τηλέφωνο. Υπάρχουν 3 άνθρωποι, μόνο, που μπορώ να μιλάω μαζί τους, με τις ώρες. Ο Δάσκαλος Παύλος, η μεγάλη μου αδερφή και η Ευαγγελίτσα. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια τηλέφωνο κράτησε 8 ώρες. Και μέναμε και 5 λεπτά με τα πόδια, μακριά. Ξεκίνησε «Άντε ρε. Έλα από το σπίτι να δούμε καμιά ταινία». «Μπα μωρέ βαριέμαι» και τελείωσε «Εεε αφού δεν έρχεσαι εσύ, έρχομαι εγώ. Μπουγάτσα ή τυρόπιτα;».
19. Όταν είμαι κρυολογημένη/συναχωμένη/κουρασμένη/πολύ άυπνη, αποκτάω μια πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Καθόμαστε και πίνουμε καφέ στο Διατηρητέο και πλησιάζει μια ζητιάνα. Αφού αρνούμαστε ευγενικά, πάει να φύγει και λέει «Παναγιά μαζί σας» και απαντάω «Μπα. Έχουμε κλείσει δίκλινο. Δεν χωράμε». Τυχαίο παράδειγμα.
20. Όταν δεν είμαι καλά/έχω τα νεύρα μου/τα έχω πάρει γενικά/δεν έχω έμπνευση/δεν μου βγαίνει κάτι, ψάχνω ένα ελάχιστο θέμα και το κάνω θέμα. Μια ολόκληρη μέρα κλαιγόμουν σε όλο τον κόσμο, ότι θα πεθάνω επειδή με τσίμπησε ένα γιγαντιαίο κουνούπι. Και όταν λέω όλο τον κόσμο, κυριολεκτώ. Στα αφεντικά μου, στις συναδέρφους, στους φίλους, στον περιπτερά, στους συνεργάτες, σε κάτι μαστόρια που γυάλιζαν τα μάρμαρα της πολυκατοικίας. Σε όλους όσους συνάντησα εκείνη την ημέρα. Μου φτιάχνει πολύ τη διάθεση ο extravaganza kitsch αυτοσαρκασμός.
21. Έχω κάνει δυο πολύ σοβαρές εγχειρήσεις και οι γονείς μου δεν το έχουν μάθει. Οι φίλοι μου το έμαθαν πολλά χρόνια αργότερα. Με χαλάει πολύ η αυτολύπηση και η λύπηση που προβάλλεται ασυναίσθητα από το περιβάλλον. Διαλέγω τους φίλους μου, με το αυστηρό κριτήριο, του να μπορούν να χαρούν με τη χαρά μου και όχι να μπορούν να λυπηθούν με την λύπη μου.
22. Υπάρχουν περίοδοι, που επιθυμώ να εξαφανίζομαι. Να φεύγω από τα πάντα και από τους πάντες. Όσο μεγαλώνω, αυτές οι περίοδοι μικραίνουν σε διάρκεια αλλά η ανάγκη δεν παύει να υπάρχει. Έχω «χάσει» πολύ κόσμο, επειδή δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό ή επειδή δεν μπόρεσε να το δεχτεί. Δεν μετανιώνω για όσους έχω «χάσει». Θέλω να με αγαπάνε για τα «όχι» μου και όχι για τα «ναι» μου.
23. Δεν βλέπω ή μάλλον δε θυμάμαι τα όνειρα μου. Θα μπορούσα να ακούω με τις ώρες, τα όνειρα των άλλων. Τα βρίσκω τόσο ενδιαφέροντα και μαγεύομαι. Ότι και να είναι.
24. Είμαι εκπαιδευμένη να ακούω, αυτά που οι άλλοι εννοούν, όταν μιλάνε. Ακόμα και αν λένε τελείως διαφορετικά πράγματα. Έχω ένα wild thing με την μεταγλώσσα του προφορικού λόγου. Σπάνια «ακούω» λάθος. Για κακή μου τύχη, δεν ακούω, όταν αυτός που μιλάει προσπαθεί να μου δείξει ότι «ενδιαφέρεται»… Έχω προκαλέσει απίστευτα επεισόδια εξαιτίας αυτής της ανικανότητας μου. Από τύχη δεν έχω φάει ξύλο ακόμα.
25. Αισθάνομαι απίστευτη αμηχανία όταν: με φωτογραφίζουν (εεε ναι), μου χαρίζουν ένα δώρο, με συστήνουν σε κάποιο σημαντικό πρόσωπο, με σταματάνε στο δρόμο για αυτόγραφα (lol!). Παθαίνω το σύνδρομο «Πωπω. Τι πρέπει να κάνω τώρα;» και παγώνω. Καλύτερα να μου τα στέλνουν. Να συνέρχομαι πρώτα και μετά να το αντιμετωπίζω ψύχραιμα!
Τα κατάφερα! Και τώρα θα πάω να κάνω tag σε άλλους 25 και μετά όλοι αυτοί θα με βρίζουν αλλά θα έχει πλάκα.
8 comments:
Το 22 το έχω και εγώ... μόνο που όσο πάει και μεγαλώνει με τα χρόνια. Προσπαθώ να το περιορίσω... όσο μπορώ.
(((((Mafaldoula))))))
Κι επειδή πάτησα enter χωρίς να το θέλω, να προσθέσω: Thanks for sharing! :-)
@karry: Ξέρω τι εννοείς. Κι εγώ το προσπαθώ.
@deadendmind: (((((κορίτσι)))))! Περιμένω και τα δικά σου :)
Μα καλά, κι εσύ τους πίστεψες ότι είναι καλά εκεί έξω;
(Αυτό με την ακρίβεια στα δεκαδικά ψηφία της ηλικίας σου να το προσέξεις…)
Ωραίo το καινούριο layout, εμπνευστικο! Και τα λόγια ωραία, εμπνευστικά! Έμπνευση???
>....Γιατί σε εμένα έφερε μόνο μια λαμπάδα, την οποία και καίω λίγο-λίγο για να μου φτάσει μέχρι τα βαθιά γεράματα!
LOL!
(((((((((((Mafalda)))))))))))))
@Darthiir: Είμαι πολύ ευκολόπιστη, τι να λέμε. Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα; Πολλά πρέπει να προσέξω μάλλον αλλά τα δεκαδικά τα αγαπώ. Δίνουν μια άλλη αίγλη στα νούμερα!
@clown: Ευχαριστώ. Μάλλον!
@Monte-Cristo: Μου φαίνεται πολύ αστείο, που από όλο το κείμενο, εσύ και το Σοφάκι απομονώσατε αυτό! Αλλά είναι η αλήθεια :)
Post a Comment