Δεν μένω πια εδώ...

Μπήκα να ξεσκονίσω λίγο, να ρίξω μια ματιά στα λουλούδια, να μαζέψω την αλληλογραφία και φεύγω βιαστικά πάλι. Σκέφτηκα πολλές φορές να το κλείσω τελείως. Να μαζέψω τα διάφορα και να το αδειάσω. Δεν είμαι ακόμα όμως έτοιμη. Ίσως αργότερα.

Για την ώρα παλεύω να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Όσοι με ξέρετε προσωπικά, ξέρετε πως υπάρχει κάποιο σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγείας.

Συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι μεγάλος σε ηλικία και η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση, οπότε και κάποια στιγμή θα συμβεί το μοιραίο. Ένας, ένας οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τον εγκαταλείπουν. Δυστυχώς μετά από μια ηλικία, οι προτεραιότητες αλλάζουν και οι ευθύνες μιας απόφασης αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας. Δεν έχω να κατηγορήσω κάποιον για αυτό.

Αυτό με το οποίο παλεύω να βρω την ισορροπία μου είναι η ρευστότητα της κάθε στιγμής, της κάθε απόφασης, της κάθε ενέργειας. Τον πρώτο καιρό προσπαθούσα και έκανα σχέδια, πρόγραμμα, έβαζα σε μια τάξη τις σκέψεις και τις ενέργειες μου. Το αντιμετώπιζα ακόμα επιφανειακά. Αργότερα αναγκάστηκα να ακυρώσω τις διακοπές μου, για να αποδειχθεί εκ των υστέρων πως δεν υπήρχε ανάγκη. Τότε κατάλαβα πόσο δύσκολα θα είναι όλα.

Είναι αδύνατο να ξέρω το πρωί, τι με περιμένει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό ως γενικότητα θα μπορούσε να ισχύει για όλους, απλά για εμένα είναι καθεστώς. Έχω μοιραστεί τις επισκέψεις στο νοσοκομείο, με τις δυο μεγαλύτερες αδερφές μου, με τις οποίες μιλάμε κάθε 2 ώρες. «Άλλαξε κάτι;», «Θα πας εσύ;», «Είναι σειρά μου;», «Εντάξει άμα δεν μπορείς πετάγομαι εγώ». Τα όσα συμβαίνουν στο νοσοκομείο, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις, τακτικές και έκτακτες, των αδερφών μου και των δικών μου, δημιουργούν ένα χαοτικό 24ωρο, που αλλάζει διαρκώς και χωρίς απαραίτητα προφανή λόγο.

12:15 μ.μ.
- Πάμε για καφέ μετά τη δουλειά;
- Δεν μπορώ έχω βάρδια. Πρέπει να ανέβω

12:23 μ.μ.
- Μπορώ να ανέβω εγώ σήμερα και εσύ αύριο γιατί έχω να πάω σε έναν γιατρό;
- Ναι οκ.

12:26 μ.μ.
- Χριστινάκι, να ακυρώσουμε τον καφέ αύριο; Η θεία δεν μπορεί να πάει αύριο και πρέπει να πάω στη θέση της
- Να κανονίσουμε για μεθαύριο;
- Μωρέ να τα πούμε το πρωί καλύτερα; 3 φορά που σου το αλλάζω. Μην το ξαναπάθω.

12:30 μ.μ.
- άμα θέλεις ακόμα πάμε για καφέ μετά
- Κανόνισα να πάω για ψώνια. Να το ακυρώσω;
- Όχι, όχι.

12:35 μ.μ.
- Οι γιατροί λένε ότι μπορεί αύριο να μπει χειρουργείο οπότε ακύρωσα τον γιατρό μου. Πάνε κανονικά σήμερα εσύ και αύριο πάω εγώ.

Και ο κύκλος συνεχίζεται. Και συνεχίζεται. Και άλλες φορές φεύγω από το σπίτι στις 8:00 το πρωί και γυρίζω στις 23:00 και άλλες σχολάω στην ώρα μου και τρέχω να προλάβω να κάνω όλα όσα πιθανόν είχα αναβάλει για αργότερα και για άλλη μέρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Έχω αποθέματα υπομονής. Διάθεση και κουράγιο δεν έχω, να ασχοληθώ με κάτι, να το προγραμματίσω, να σκεφτώ πώς και πότε θα το κάνω και να το δω να διαλύεται μέσα σε δυο λεπτά. Δεν θέλω να στριμώχνω στα κενά μου και με το ζόρι κάτι, που θέλω να κάνω. Άμα θέλει εκείνο, θα βρει τη στιγμή να έρθει.

Μην με ρωτάτε, αν μπορώ να κάνω κάτι αύριο. Ρωτήστε με μόνο για σήμερα και πάλι σίγουρη δεν θα είμαι. Μη θυμώνετε άμα ακυρώνω κάτι τελευταία στιγμή ή άμα δεν εμφανίζομαι πολύ. Μη με μαλώνετε που δεν γράφω εδώ. Δεν θα γράφω εδώ παρά μόνο αν γεννηθεί μια ιδέα, καθίσω εκείνο το λεπτό και την γράψω και ταυτόχρονα την ανεβάσω. Αν στο παρελθόν η παρότρυνση «γράψε κάτι» με βοηθούσε να ξεκολλήσω και να αρχίσω πάλι, τώρα δεν είναι το ίδιο. Απλά με αγχώνει. Και δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος.

Ελπίζω να έκλεισα όλα τα παράθυρα, πριν βγω. Φθινοπώριασε και φυσάει πολύ τα βράδια. Μπορεί να κάνω πολύ καιρό να μπω και να ελέγξω αν όλα καλά.

Θεσσαλονίκη 8/9/2009

Πως μεγαλώνουν έτσι τα άτιμα;

ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΑ 78ΕΤΩΝ, originally uploaded by aizenxaim.

Πριν πολλά-πολλά χρόνια, ένα καλοκαιρινό βραδάκι, ανάμεσα στα κενό χρόνο από δυο καρδιοχτύπια, χαμογέλασε για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένα περίεργο πλάσμα. Στην αρχή ήταν τόσο μικρούλη, που φοβόσουν να το πιάσεις στα χέρια σου, μη σπάσει. Το κοιτούσαμε εγώ και οι αδερφές μου και απορούσαμε, πως χωράει μια ψυχή, σε ένα τόσο μικρό κορμάκι. Τότε, που απορούσαμε πως θα γίνει να μεγαλώσει, μας είπε εκείνη: «Για να μεγαλώσουν τα μωρά, πρέπει να έχουν αγάπη» και την ακούσαμε. Εγώ, που σε κάτι τέτοια, της έδειχνα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, το παράκανα λίγο. Και αυτό, όμως, είχε ένα χαμόγελο, φωτεινό σαν τον ήλιο και δεν σου άφηνε και μεγάλο περιθώριο να κάνεις κάτι άλλο.

ΝΙΚΟΣ ΓΙΟΒΑΝΕΒΙΤΣ ΑΝΕΡΓΟΣ, originally uploaded by aizenxaim.

Όπως ήταν αναμενόμενο, μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Δεν έχω παράπονο. Και επειδή δεν ξέρω, ποιον ή ποία πρέπει να ευχαριστήσω, για το πόσο όμορφα και γρήγορα μεγάλωσε, θα ευχαριστήσω τον κόσμο όλο.

ΑΝΤΡΕΑΣ ΡΟΥΜΑΝΟΣ, originally uploaded by aizenxaim.

Χθες, πήγα φουσκωμένη σαν βατράχι από την περηφάνια μου, να δω την πρώτη ομαδική έκθεση φωτογραφίας, που συμμετέχει, μετά από ένα χρόνο μαθήματα στο Φ.Ε.Κ. (Φωτογραφικό Εργαστήρι Καλαμαριάς). Είχα μια αγωνία να δω τις φωτογραφίες της, που με το ζόρι πρόσεχα τις φωτογραφίες των άλλων, αλλά όπως πάντα το έπαιζα πολύ ψύχραιμη και cool. Και κάποια στιγμή, αφού πρώτα είχαμε δει σχεδόν όλες τις υπόλοιπες συμμετοχές, φτάσαμε και στις δικές της μπροστά. Πέντε πορτρέτα ανθρώπων του δρόμου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να φωτογραφίσεις, χωρίς να προσβάλεις, έναν άνθρωπο, που ζει στο δρόμο. Το έχω προσπαθήσει πολλές φορές και πάντα δεν έβρισκα τα κότσια να πάω και να τους μιλήσω. Να τους ζητήσω να φωτογραφηθούν.

NASCO ΡΟΥΜΑΝΟΣ, originally uploaded by aizenxaim.

- Χριστίνα τους μίλησες;
- Ναι βέβαια.
- Τι τους είπες για να τους φωτογραφίσεις; Τι είπατε γενικά;
- Απλά τους εξηγούσα πως θέλω να τους φωτογραφίσω. Μόνο ένας ήταν αρνητικός και μου είπε «Γιατί θέλεις να με φωτογραφίσεις; Είμαι κανένας διάσημος;»
- Τι του απάντησες;
- Ακριβώς επειδή δεν είστε διάσημος, θεωρώ πως πρέπει να σας ζητήσω την άδεια για να σας φωτογραφίσω και για τον ίδιο λόγο θέλω να σας φωτογραφίσω.

Το ξέρω πως είναι ένας καλός άνθρωπος. Έκανα, ότι περνούσε από το δικό μου χέρι, να νιώθει και να είναι ελεύθερη να γίνει ό,τι θέλει. Από την πρώτη στιγμή, που συναντηθήκαμε, είδα στα μάτια της, εκείνο τον μεγάλο ήλιο. Αλλά είναι κάτι στιγμές, που μου κόβεται η ανάσα, όταν σκέφτομαι ότι όσο μεγαλώνει, μεγαλώνει και ο ήλιος μέσα της.

IVAN ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ, originally uploaded by aizenxaim.

Όποιος βρεθεί κοντά στο Στρατόπεδο Κόδρα, να πάει να την δει την έκθεση. Θα είναι εκεί μέχρι την Κυριακή 14/6. Όχι μόνο για να θαυμάσει την Χριστίνα μου αλλά και για τις υπόλοιπες συμμετοχές και για την προσπάθεια, που έχουν κάνει όλα τα παιδιά, κυρίως της φωτογραφίας και του κινηματογράφου. Ξεχώρισα μια συμμετοχή με φωτογραφίες από τη Σχολή τυφλών, μια συμμετοχή με φωτογραφίες – αποτυπώσεις των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων και μια συμμετοχή με φωτογραφίες από σφαγεία γουρουνιών. Όλα φιλότιμες προσπάθειες αλλά αυτά, πώς να το κάνουμε, με άγγιξαν περισσότερο. Και περιμένω εντυπώσεις. Κυρίως για την Χριστίνα μου.

Θεσσαλονίκη 12/6/2009

Κάτι (τέτοιες) μέρες και σήμερα,

σκέφτομαι…

Θα το κλείσω το ρημάδι. Την ψυχή μου, μου έβγαλε. Υπάρχουν στιγμές, που νιώθω ότι κυνηγάω τις σκέψεις μου στον αέρα. Οι σκέψεις είναι σαν τις μπαμπαλάρες του καλοκαιριού. Τις φυσάς, για να τις δεις να πετάνε μακριά και σε διάφορα σημεία, ελπίζοντας ότι θα σταθούν κάπου και θα γεννήσουν και άλλες μπαμπαλάρες, για να έχεις να φυσάς. Έτσι για τη χαρά, που σου δίνει η σκανδαλιά. Άμα πρέπει να τις κυνηγήσεις και μετά να τις ντύσεις με γράμματα, κάτι έχει πεθάνει.

Θα αδειάσω την τσάντα μου. Θα βρω έναν τρόπο, να είναι μικρότερη και ελαφρύτερη. Πριν ξυπνήσω μια μέρα και ακούσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το κροτάλισμα του φακού, όταν προσπαθεί να εστιάσει. Από τότε, που εγκατέλειψα το φιλμάκι και πέρασα στην ψηφιακή, νιώθω μισή. Δεν μου αρκεί το κλικ, ενώ κάποτε, από μόνο του, μου έδινε τεράστια χαρά.

Θα τραβήξω το καλώδιο. Το έκανα παλιά, για άλλη συσκευή και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Στην αρχή ένιωθα αποκομμένη. Μετά, το είχα ήδη ξεχάσει. Μπορώ να το κάνω και τώρα. Δεν είναι πως με έχει δεμένη με τη γυάλα μου και δεν μπορώ να ξεφύγω. Ούτε καν μπορεί να με κρατήσει πάνω από 2 ώρες, μέσα σε 4 πράσινους τοίχους. Άμα το μυαλό μου έχει μείνει έξω, θα πάω να το βρω ό,τι και να γίνει. Αλλά να μωρέ… Το ρημάδι μου δίνει την αίσθηση, ότι κάτι τρέχω να προλάβω και ποτέ δεν το προλαβαίνω.

Θα μαζέψω τα απολύτως απαραίτητα και θα φύγω. Μια φωτογραφία σε ροζ κάδρο, μια πετρούλα για καλή τύχη, ένα χαρτάκι, που μυρίζει παιδική κρέμα και είναι γεμάτο μουτζούρες, μια τούφα πρώτα μαλλάκια και ίσως και ένα ροζ τριγωνάκι για το κεφάλι, από εκείνα που φοράνε στις παραλίες το καλοκαίρι. Αρκετά είναι νομίζω. Μετά θα ψάξω να βρω τον Jean Grenier και θα τον ρωτήσω για τα νησιά του. Εκεί σκέφτομαι να πάω. Τόσα χρόνια τα ψάχνω.

Και μετά σταματάω να σκέφτομαι για λίγο και ξέρω πως Ιούνιος είναι και θα περάσει. Όπως άλλοι πριν από αυτόν και ίσως και άλλοι μετά από αυτόν. Σας δίνω λοιπόν το ελεύθερο, μέχρι να περάσει και αυτός ο Ιούνης, να μην μπαίνετε στο blog. Σκέτο ψυχοπλάκωμα θα είναι και δεν λέει καλοκαιριάτικα. Τα λέμε από Ιούλιο, με το καλό.

Θεσσαλονίκη 11/6/2009

Αγαπητό Καναρίνι,

Πριν από μερικές εβδομάδες, πέρασα από το σπίτι, που γεννήθηκα, για να το δω μια τελευταία φορά, πριν το γκρεμίσουν. Δεν μπορώ να πω ότι περνούσα τυχαία, εκεί κρυμμένο, που είναι. Με πήγε ο δρόμος μόνος του. Με οδήγησε το αδιέξοδο δρομάκι μπροστά στην κεραμιδί πόρτα και αν και πλέον μεγάλη, μου φάνηκε όπως πάντα, τεράστια.

Προσπαθώντας να δω την κρυμμένη αυλή, από τα χαλάσματα δίπλα στο σπίτι, έπεσε το μάτι μου, πάνω στο κλουβάκι σου. Κρεμασμένο σε ένα παράθυρο, στον δεύτερο όροφο της εγκαταλελειμμένης μονοκατοικίας. Ξαφνιάστηκα πολύ ομολογώ, γιατί ξέρω πως στο σπίτι μας, δεν μένουν άνθρωποι, εδώ και μερικά χρόνια. Εσύ πως βρέθηκες εκεί; Ξέμεινες; Σε φροντίζει κάποιος; Μήπως χρειάζεσαι κάτι; Ήσουν πολύ ψηλά για να σε ρωτήσω. Αλλά, σε σκέφτομαι συνέχεια, από την ημέρα εκείνη.

Βασικά, σκέφτομαι το σπίτι. Σκέφτομαι, πως σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει και μαζί του θα έχεις φύγει κι εσύ, που δεν σε ξέρω προσωπικά και όλες οι παιδικές αναμνήσεις μου. Είναι βέβαια λίγες, γιατί έζησα εκεί μόνο 4 χρόνια, αλλά δεν είναι μόνο οι δικές μου.

Όταν έφυγε, το σπίτι, που έμενα, είχε ποτίσει από εκείνη και εγώ πνιγόμουν. Σε κάθε γωνίτσα υπήρχε μια μυρουδιά, μια εικόνα, μια σκέψη, ένας ήχος δικός της και εγώ ένιωθα τόσο κοντά της, που μερικές φορές πίστευα, πως με είχε πάρει μαζί της. Έφυγα. Και μου έλειπε αφόρητα. Τόσο πολύ, που πονούσα κάθε φορά, που τη σκεφτόμουν. Αποφάσισα, όποτε μου κοβόταν η ανάσα από τον πόνο, να πηγαίνω να τη βρίσκω στο νέο της σπίτι. Μετά έφυγε και από εκεί. Άλλαξε και πάλι μέρος και ήταν αδύνατο να την εντοπίσω. Την αναζήτησα στο σπίτι, που έμενα, αλλά είχε περάσει και είχε πάρει όλα τα σημάδια της και από εκεί. Έτσι σκέφτηκα, ότι ίσως στο σπίτι, που γεννήθηκε και μεγάλωσε, εκεί που περπάτησε πρώτη φορά, εκεί που άκουσε τη φωνή της πρώτη φορά, εκεί που κάθε βράδυ παρακαλούσε να συναντήσει τη δική της μανούλα, θα υπάρχει κάτι δικό της.

Έτσι σε συνάντησα. Δεν με ξέρεις και δεν την ξέρεις, οπότε και δεν μπορώ να σου ζητήσω να την ψάξεις. Μπορώ, όμως, να περάσω μια μέρα, που να σε βολεύει και εσένα, να μπω και να την ψάξω εγώ; Άμα χρειάζεσαι και κάτι μπορώ να σου το φέρω. Δεν θέλω να σε αναστατώσω. Δεν με πειράζει, που μένεις εκεί. Νιώθω καλύτερα, να μένει κάποιος εκεί, αν έχει γυρίσει και εκείνη. Μην είναι μόνη της.

Θα περάσω πάλι σε μερικές μέρες να δω αν έχεις απαντήσει. Ξέρω πως δε σε βολεύει και πολύ το επίσημο σύστημα αλληλογραφίας, που συνήθως χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, οπότε και θα πρέπει να έρθω εγώ. Σκέψου το λιγάκι και με ενημερώνεις, τότε.

Να είσαι καλά.

Θεσσαλονίκη 9/6/2009

To tweet or not to tweet?

My Twitter Class of '08, originally uploaded by mallix.

Τους τελευταίους 2 μήνες, η καθημερινότητα μου έχει απορροφήσει όλο τον ελεύθερο μου χρόνο. Σε συνδυασμό με την Άνοιξη, είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθώ σε ένα θέμα και να γράψω ένα ολοκληρωμένο post. Θα μπορούσα να ανεβάζω ένα post την ημέρα ή και παραπάνω αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν όπως θα τα ήθελα εγώ. Απέχω λοιπόν, από το βαρύ και φορτωμένο μου blog (ωωω ναι το ξέρω και εγώ!) και προτιμώ να διαβάζω άλλα και να εκφράζομαι με πιο γρήγορους και άμεσους τρόπους.

Τι διαβάζεις;
Ότι μου γυαλίσει όπως πάντα. Συνεχίζω να τρέφομαι, κατά αποκλειστικότητα, από τον Google Reader μου και να σκανάρω κείμενα, προκειμένου να βρω κάτι ενδιαφέρον. Επιμένω να μην comment τα post, που με κερδίζουν και καταφέρνω και τα διαβάζω ολόκληρα, για διάφορους λόγους. Εκτός από εξαιρέσεις. Τελευταία, συχνάζω λίγο περισσότερο και στην μεγάλη μαρμίτα, που λέγεται friendfeed και μου δίνει τα καλύτερα των φίλων και των ανθρώπων, που σέβομαι τη δραστηριότητα τους, στο internet.

Προσπάθησα λιγάκι να εξοικειωθώ με το digg και με το reddit, αλλά δεν τα κατάφερα ακόμα. Συνεχίζω να παρακολουθώ στενά την ελληνική δραστηριότητα στο internet και αυτά τα δυο κάπως με αποπροσανατολίζουν. Για όσους δεν τα έχουν ξανακούσει, είναι ας πούμε θεματικά χωνευτήρια πληροφοριών, που διαδρούν με τους χρήστες (βαθμολόγηση) και αναδεικνύουν τα καλύτερα κείμενα ανά κατηγορία. Χρήσιμο επίσης είναι το buzz αλλά μου έχει δώσει λίγο την εντύπωση της καθαρής επιβράβευσης των φίλων, γνωστών, followers. Εντάξει μπορεί να είμαι υπερβολική αλλά τέλος πάντων. Εκεί μπορείτε να βρείτε και πάλι τα «καλύτερα» για ελληνικά δεδομένα.

Τέλος πάντων, έχει πέσει πολύ μελέτη και αυτό πιστεύω πως είναι χαρά και υποχρέωση κάθε blogger. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον, που γράφει για να τον διαβάσουν και δεν διαβάζει. Η γη γυρίζει γύρω από τον δικό της άξονα και είναι η μόνη, που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για εγωκεντρισμό. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να επανεξετάσουν τις προθέσεις τους…

Τι γράφεις;
Γράφω για αυτά, που διαβάζω, που κάνω, που με απασχολούν, που με εκνευρίζουν, που με κάνουν να χαμογελάω, που θέλω να μοιραστώ, αλλά δεν θέλω να τα αναλύσω σε ένα post. Σήμερα το πρωί ξύπνησα κεφάτη. Εεε εντάξει δεν θα γράψω post για αυτό εκτός και αν ο λόγος είναι σημαντικός και worth analyzing it. Και ναι γράφω στο twitter. Επειδή όλο και κάποιος/α θα βρεθεί να ρωτήσει τι είναι αυτό, διαβάστε εδώ μια εξαιρετική ανάλυση στα ελληνικά (άνοιξη είναι είπα να μη σας κουράσω), δείτε και ένα γαμάτο βιντεάκι και εντάξει… Θα το καταλάβετε.



Και ναι ρε! Μου αρέσει. Έκλεισα πρόσφατα ένα χρόνο στο twitter και μπορώ να πω ότι το είδα ζεστά το τελευταίο εξάμηνο. Όπως λέει και το εξαιρετικό άρθρο «Twitter Quitters Just Don't Get It». Πάρτε και ένα κειμενάκι στα αγγλικά, που μου άρεσε πάρα πολύ και ταυτίστηκα:

Twitter is fascinating. half text, half chat, half blog, half forum. The hashtags and a good front end make it easy to see what's happening in the twitterverse. I also like listening to Jim on the radio, seeing the comments of listeners and Jim himself responding on Twitter and on the radio.

A curious soup of one-liners, retweets, followdays, hashes and tweeple. Strange twibes roam around the ether, and now and then a nine day wander, such as Twitchhiker will surface. Celebrities post up their thoughts, followers are counted, advertising is sketched out and URL-shortening services live again!

It's fascinating to be a part of this evolving technology.

Και εντάξει ρε σεις. Ο κύριος, που το γράφει, είναι ένας 51χρονος ταρίφας ο άνθρωπος. Δεν το λέω με την κακή έννοια. Εννοώ πως δεν είναι κανένας tech savvy, υπεργαμάτος developer, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος. Αλλά το έχει πιάσει το νόημα… Και το έχει προσαρμόσει στις ανάγκες του.

Εννοείται ότι έχω διαβάσει όλα τα άρθρα για το twitter και έχω προβληματιστεί για το αν κάνω ορθή χρήση και αν πρέπει να ακολουθώ κάποιο savoir faire αλλά νομίζω έχω καταλήξει στο πρώτο και σημαντικότερο κανόνα μου. Θα γράφω όπως θέλω και για ότι θέλω και όσο θέλω και σε όποιον/α δεν αρέσει… ας με unfollow!

Υ.Γ.: Δεν έχω εγκαταλείψει το blogging όπως είναι προφανές, αλλά χρησιμοποιώ πολλά διαφορετικά μέσα για να εκφράζομαι. Τα σημαντικά και αυτά, που θέλω χώρο να αναλύσω, θα γίνονται posts. Τα άλλα αλλού!

Θεσσαλονίκη, 25/5/2009

Τι περίεργο πράγμα η Άνοιξη

Όταν είμαι ερωτευμένη:

... μου κόβεται η όρεξη. Δεν το σκέφτομαι καν. Μπορεί να περάσουν μέρες και εγώ να ζω μόνο από καφέ. Και το ρημάδι δεν διαμαρτύρεται! Μόνο μερικές φορές, που νιώθω μια ελαφριά ζαλάδα!

... τα χειρότερα να μου συμβούν στη δουλειά, τα αντιμετωπίζω με χαμόγελο και αισιοδοξία. Δεν εκνευρίζομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, δεν στεναχωριέμαι και όλα φτιάχνονται. Όχι ότι όταν δεν είμαι ερωτευμένη δεν τα αντιμετωπίζω όλα! Απλά το στομάχι γίνεται κόμπος και νιώθω το έλκος να μου χτυπάει την πόρτα!

... περπατάω στο δρόμο και χαζεύω βιτρίνες. Όταν δεν είμαι, περπατάω βιαστικά και δεν βλέπω καν που πηγαίνω. Έχουμε δουλειές… Δεν θα χαζολογάμε τώρα!

... ακούω το κινητό μου. Επιλεκτικά… συγκεκριμένους ήχους μόνο! Από απόσταση χιλιομέτρων. Όταν δεν είμαι, το ξεχνάω στο γραφείο, το ξεχνάω σε συρτάρια, το βάζω στο αθόρυβο και ξεχνάω να το αλλάξω. Αγνοώ παντελώς την ύπαρξη του. Δεν με αφορά. Δεν είναι καν δικό μου.

... πίνω κρασί. Κόκκινο πάντα. Όταν δεν είμαι, μια μπυρίτσα και εκείνη χωρίς αλκοόλ.

... το αρνούμαι κατηγορηματικά. Εγώ; Η κυνική; Η σοβαρή; Η απόλυτη ορθολογίστρια; Η ισοπεδωτική ρεαλίστρια; Η αυταρχική αναρχοαυτόνομη; Όταν δεν είμαι, επιτρέπω στον εαυτό μου στιγμές χαζοχαρουμενίασης, χωρίς να φοβάμαι ότι κάποιος θα με «μυριστεί».

Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, είπε κάποτε σε μια δύσκολή του, στιγμή «Τους μεγαλύτερους έρωτες μου, τους έζησα μόνος μου» και γέλασα. Πολλά χρόνια μετά γελάω ακόμα… αλλά με τον εαυτό μου.

Καλό Μήνα ;)

Θεσσαλονίκη 1/4/2009

[74/365] Wtf?

[74/365] Wtf?, originally uploaded by mafaldaQ.

Τη Δευτέρα το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, έπεσα πάνω στην φάτσα και σκέφτηκα... τελικά δεν είμαι μόνη. Μόλις συνέλθω από την κούραση (τελειώσει το tdf, σταματήσουν να με χώνουν σε διάφορα, διάφοροι φίλοι, διαβάσω τα 3000+ στον reader, μαγειρέψω κάτι παραγγελιές, μπω σε μια καλή πορεία με τα "ανοιχτά" μου project) και καταφέρω και κοιμηθώ πάνω από 3 ώρες συνεχόμενες... θα επανέλθω...

Την ακούσατε την άνοιξη;

Πολύ θα ήθελα να ακούσω μια έναστρη νύχτα...

Καλή Άνοιξη σε όλους και όλες!
Εμένα με έπιασε για τα καλά!

Θεσσαλονίκη 5/3/2009

Πως τα κατάφερα πάλι!

Πάνω που είχα πάρει φόρα και είχα βάλει σε μια τάξη τα 245 posts, που ήθελα να κάνω, «πέσανε» σε μια βδομάδα πολλά και καλά και ενδιαφέροντα projects και με αποδεκάτισαν τελείως…

Ααα με την ευκαιρία, μια που τελειώσαμε με τον Φεβρουάριο για ψηφίστε από 32 ως 58 για την καλύτερη του Φεβρουαρίου… Το 365 συνεχίζεται… Δεν ξεχνιέμαι…

Project Παιδικό Βιβλίο

Έχω ως αρχή μου ότι οι άνθρωποι αγαπιούνται από τα «όχι» τους και όχι από τα «ναι» τους. Αλλά όλοι έχουμε αδυναμίες και πρόσωπα, που αγαπάμε πάνω από κάθε όχι και πάνω από κάθε κούραση και πάνω από κάθε εξάντληση. Έτσι όταν η Σταυρούλα, μου είπε για την κακή εμπειρία, που είχε ο Βαγγέλης, όταν αποφάσισε να κάνει ένα μεράκι του πραγματικότητα, δεν ένιωσα πως είχα ως επιλογή την άρνηση. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος με πολύ φαντασία και ταλέντο και μπορεί και εικονογραφεί τις λέξεις και «ταξιδεύει» μαζί τους. Του λες μερικές σκέψεις και έχει φτιάξει στο μυαλό του όλη την εικόνα. Είναι ένα παιδί, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα ενήλικο σώμα, με εκπαιδευμένα χέρια. Και θέλει να του πω μια ιστορία.

Έτσι βρέθηκα να σκέφτομαι ιστορίες για παιδιά και να ονειρεύομαι πως θα ήταν το ιδανικό παιδικό βιβλίο. Έχω απίστευτη ανασφάλεια, γιατί είμαι πολύ απαιτητική από τα παιδικά βιβλία. Αλλά προσπαθώ και μου έχει γίνει εμμονή. Ελπίζω να καταφέρω κάτι και να πάρω και την πίκρα της Σταυρούλας και τη στεναχώρια του Βαγγέλη. Αλήθεια, ποιο είναι το αγαπημένο σας παραμύθι;

Project βιβλίο

Με μεγάλη μυστικότητα έγιναν οι πρώτες επαφές και οι πρώτες προσπάθειες συντονισμού για ένα βιβλίο, που δεν θα έχει πατρίδα και σύνορα. Θα έχει σαν θέμα κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και έχει γίνει δεύτερη φύση μου. Όταν ήρθε η επίσημη πρόσκληση να συμμετέχω και εγώ σε αυτό, πήρα τόση χαρά, που χαμογελούσα 3 μέρες συνεχόμενες. Κάτι ψιλά μου ξέφυγαν και σε twitter αλλά παραπάνω δεν μπορώ να πω. Βέβαια για μια βδομάδα, έχασα τον ύπνο μου, την ψυχραιμία μου, την ηρεμία μου και οριακά την υπομονή μου, γιατί για να γίνει πραγματικότητα, πρέπει να συνεργαστούμε αρκετοί και από αρκετά σημεία της γης και το μόνο μας εργαλείο είναι το internet αλλά… δεν είναι όλοι τόσο πολύ εξοικειωμένοι…

Τριήμερο στα Γιάννενα

Εκεί επάνω που κόντευα να καταρρεύσω από τα δυο παραπάνω, τα όσα συνεχίζω να παλεύω και σε συνδυασμό με μια πολύ επιβαρημένη επαγγελματικά εβδομάδα, χτυπάει το κινητό. «Ξύπνησες πουλάκι; Άντε ετοιμάσου». Στο πρώτο τηλέφωνο, γύρισα πλευρό και συνέχισα να κοιμάμαι. Στο 4ο ήξερα πως έπρεπε να ξυπνήσω και να είμαι στα ΚΤΕΛ σε 15 λεπτά και αυτή η σκέψη ήταν σαν ένεση καφεΐνης.

Το χαρούμενο αλλά νυσταγμένο τσούρμο ήταν εκεί. Ρίξανε μια βιαστική ματιά στο βαλιτσάκι μου και πετάξανε 3-4 περιττά. «Λοιπόν, άκου να δεις κοπελιά… Στεναχώριες, φουρτούνες, τσατίλες, ζόρια, νεύρα κρόσσια και άλλα τέτοια δεν χωράνε. Ένα εισιτήριο πλήρωσες. Τι θέλεις να κάνεις μετακόμιση; Πάρε μαζί σου την αϋπνία σου και την υπερκόπωση σου και κάπου θα βρούμε να την πετάξουμε στο δρόμο». Με άφησαν βέβαια να πάρω το «μωρό μου» για να μην χάσω επαφή με τον κόσμο και γίνει κάτι συνταρακτικό. Αλλά ήταν αλλιώς. Και ήταν απλά τέλεια.

3 μέρες στα Γιάννενα:
- Περπάτησα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να αγχωθώ.
- Έφαγα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να νευριάσω.
- Γέλασα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να στεναχωρηθώ.
- Χόρεψα τόσο (ναι εγώ), που δεν μπορούσα να θυμώσω.

Και γύρισα πίσω παντελώς κομμάτια αλλά με ένα χαμόγελο τόσοοοοοο, που είπε και μια μικρή. Ρε ρουσάκια, είστε πολύ κάφροι όλοι, με την καλή έννοια, για αυτό και σας αγαπάω τόσο!

((((((((((((((((((a1pha, casper85, denyblue, efou, emil1, eva4eva, gia-wk, Koishii, MariKar, nana-t, panigirtzou, pengman, planet-mom, quino-salonika, tasa, the-elfish, zlatkoGR)))))))))))))))))))))

Υ.Γ. Τώρα τέρμα το διάλειμμα και τα κεφάλια μέσα! Έχουμε τόσα να κάνουμε!

Θεσσαλονίκη 4/3/2009

[44/365] Love dance

[44/365] Love dance, originally uploaded by mafaldaQ.

[...] Ήξερε να ξυπνάει επιθυμίες, να προκαλεί ερωτικά, είχε τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού και δε βιαζόταν. Βρέθηκα στην πίστα να χορεύω κάτι πολύ γρήγορο. Με κρατούσε από το χέρι. Μια απομακρυνόμασταν προς τα πίσω, μια ερχόμασταν πολύ κοντά. Με παρέσυρε σε φιγούρες τρελές, ένα κράμα ροκ σε μοντέρνα έκδοση, ένα αλερετούρ από την αγκαλιά του στη ζάλη της άλλης άκρης, εκεί που βρίσκεσαι για μια στιγμή, με μόνο προορισμό να γυρίσεις πίσω να ερωτοτροπήσεις φευγαλέα με το άλλο κορμί, τόσο μόνο, όσο και ο ρυθμός της μουσικής επιτρέπει. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και παραιτήθηκα στην αγκαλιά του λαχανιασμένη. Οι γρήγορες στροφές σε συνδυασμό με τη βότκα με είχαν ζαλίσει [...]

Από τo «Οι μεγάλοι έρωτες δε φοράνε νυφικό» της Μήτση Βαλάκα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ένα κείμενο από τη Panigirtzou. Μέρες το συζητούσαμε και έλεγα «Που θα βρω ζευγάρι να χορεύει και θα καταφέρω να το φωτογραφίσω», αλλά ήμασταν κάπως τυχερές και σε ένα ποτάκι, καταφέραμε και «κλέψαμε» μια φωτογραφία. Ευχαριστώ πολύ κορίτσι, για όλα.

Θεσσαλονίκη 21/2/2009

Έχω μερικές απορίες... Βοήθεια κανείς;

Έχω μερικές απορίες και το google, δεν μου έδωσε κάποια ικανοποιητική απάντηση, οπότε τις θέτω δημόσια και ελπίζω σε κάποια ικανοποίηση από όσους και όσες τολμηρές με διαβάζουν! Για να έχει και περισσότερο ενδιαφέρον, όποιος ή όποια απαντήσει ικανοποιητικά σε όλες ή στις παραπάνω από τις μισές, κερδίζει σοκολατίτσα από το fair trade. Όχι αυτήν, που μου έστειλε η e. και την καταβρόχθισα σε 2 δευτερόλεπτα και μάλιστα με το αλουμινόχαρτο… Μια άλλη, που θα γλιτώσει από την λαιμαργία μου.

Questions, originally uploaded by Oberazzi.

Περί Πολιτισμού
Είναι το youtube η post-television αποβλάκωση; Πόσες ώρες μπορεί να καεί κάποιος εκεί σερί; Ίδιες ώρες έκθεσης στο youtube και στην ελληνική τηλεόραση, προκαλούν την ίδια εγκεφαλική ζημιά; Τι είναι χειρότερο.

Shopping mall questions, originally uploaded by Wok.

Περί Κοινωνικού Διαλόγου
Είναι το facebook chat η post-mirc ελεγχόμενη λογοδιάρροια; Πως γίνεται να έχω ηρεμία, σε msn (132 φίλοι), gtalk (45 επαφές), email (limitless possibilities) και καμιά ακόμα web 2 εφαρμογές και όταν μπαίνω για 2 δευτερόλεπτα σε facebook να πετάγονται τουλάχιστον 3 chatοπαράθυρα; Στημένη μου την έχετε ρε;

question mark ?, originally uploaded by Leo Reynolds.

Περί Ενημέρωσης
Είναι τα blogs αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης; Εντάξει είμαι υπέρμαχος της ενημέρωσης μέσω Internet αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Δεν απαιτείται αξιολόγηση του μέσου; Δεν χρειάζεται διασταύρωση της πληροφορίας; Είναι όλοι οι bloggers αδέκαστοι;

Question marks on the wall, originally uploaded by lone black rider.

Περί Δεοντολογίας
Είναι το flickr, χώρος δημοσίευσης αριστουργηματικών φωτογραφιών από σοβαρούς φωτογράφους μόνο; Οπότε και τα σχόλια είναι διαφορετικά; Πιο κόσμια; Ανεβάζω την ίδια φωτογραφία σε facebook και σε flickr. Τα σχόλια είναι πολύ διαφορετικά.

Σχόλια σε facebook	Σχόλια σε flickr
Ρε μ@λ@κ@ πάλι σκαλίζεις τη μύτη σου;	Εξαιρετικό βάθος πεδίου!
Καλά κορίτσι είσαι θεά σε αυτή τη φωτογραφία	Δημιουργικό αυτοπορτρέτο.
Καλά το καινούριο σκουφί είναι γαμάτο!	Note σε σκουφί: Πολύ ωραία αντίθεση στα χρώματα
Ρε συ αυτός ο μ@λ@κ@ς τι κάνει από πίσω;	Ωω τι πετυχημένα που έχεις αιχμαλωτίσει τον αυθορμητισμό του πλήθους!

Μερικές φορές πρόκειται και για το ίδιο άνθρωπο. Τι διχασμός!

Question!, originally uploaded by -bast-.

Περί Κινηματικής Λογικής
Είναι το twitter ο νέος χώρος εκκόλαψης ηγετών – ψώνιων και κινημάτων; Θα πρέπει τη λέξη follower, να την εκλαμβάνουμε ως ακόλουθος και ίσως και με την έννοια υποτακτικός; Αν κάποια μου κάνει follow, πρέπει να κάνω και εγώ; Και αν εγώ πω: «Ας κάνω» και πάρω μια απάντηση «Τα tweets μου είναι διαθέσιμα μόνο για τους φίλους μου», να αρκεστώ σε ένα block ή να χώσω και 2-3 μπινελίκια για το θράσος; Και εμένα ρε γιατί με έκανες follow;

Questioned Proposal, originally uploaded by eleaf.

Περί Κοινωνικού Σχολιασμού
Γιατί κάποιοι blog surfers ή και bloggers, δεν σχολιάζουν τα posts που διαβάζουν; Και στον αντίποδα, γιατί σε κάποια posts, στήνεται τρελό chatάκι; Ποιο ακριβώς είναι το μέτρο; Εντάξει συμφωνώ με μπλογκόλιθο Zlatko ότι μόνο όταν κάτι του αρέσει πολύ θα γράψει ένα well done like comment αλλά αν έχεις κάτι άλλο να πεις; Θα το πεις; Θα το κουβεντιάσεις; Μπορούμε να πούμε ότι η επιτυχία ενός Post κρίνεται από τα comments ή από τα google statistics ή από την χαρά που μας έδωσε όταν το διαβάσαμε ή το γράψαμε; Τέλος πάντων είναι μετρήσιμη ή είναι σαν την mastercard; Ανεκτίμητη;

Question mark in Esbjerg, originally uploaded by alexanderdrachmann.

Περί Κομμουνισμού
Δεν είναι πολύ ωραίο να μοιράζεσαι στον greader τα καθημερινά σου ευρήματα; Δεν νιώθεις σαν να διαβάζει ο καθένας διαφορετική εφημερίδα και μετά συζητάτε τα καλύτερα; Γιατί καίγομαι τόσο πολύ στο commenting; Το σκέτο share έχει την ίδια αξία με το commented share;

questions questions, originally uploaded by Rock Alien.

Περί Mυθοποίησης
Υπάρχουν κάτι απίθανα urban legends για τους υπονόμους της Θεσσαλονίκης και για τα στοιχειωμένα σπίτια της Άνω Πόλης. Υπάρχουν web 2.0 legends? Τα προσωπικά μας δεδομένα διαμοιράζονται σε μοχθηρές εταιρείες υπογείως σε διάφορες εφαρμογές και φωτιά να πέσει να κάψει όλα τα social networks, like? Αν εγώ μπω σε ένα λεωφορείο και πω : «Καλημέρα σας. Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι σήμερα φοράω κόκκινο βρακί» θα εκτεθώ λιγότερο από το να το γράψω ως status στο facebook, στο msn, στο gtalk, στο twitter, σε κάποιο forum, στο blog μου; Έχει να κάνει με τον αριθμό των αποδεκτών ή με την επαγγελματική τους ιδιότητα; Αν για παράδειγμα στο λεωφορείο είναι κάποιος εκπρόσωπος της Med, δεν θα το χρησιμοποιήσει; Και τέλος πάντων αν χαίρομαι πολύ με κάτι και θέλω να το μοιραστώ μετά φταίνε οι μοχθηρές εταιρίες; Όχι εγώ που έχω βγάλει το κόκκινο βρακί μου σε δημόσια θέα;

good question, originally uploaded by There is.

Περί Aξιοπιστίας
Είναι η wikipedia αξιόπιστο reference για να μάθω για κάτι; Αν ναι γιατί δεν γίνεται αποδεκτή στη βιβλιογραφία ή στις πηγές των επίσημων εγγράφων; Πόσοι γνωρίζουν ότι η wikipedia είναι ο δημόσιος χώρος όπου ο καθένας μπορεί να γράψει για οποιοδήποτε θέμα; Πόσοι έχουν προσέξει το «the free encyclopedia that anyone can edit»; Είναι το anyone ok;

There is | Question, originally uploaded by e-magic.

Περί Διαλογισμού
Τι είναι σημαντικότερο; Να απαντάς ή να ρωτάς; (via yiannis_k's photostream).

Question Everything, originally uploaded by dullhunk.

Παρακαλώ όπως με διαφωτίσετε!

Bonus Ερώτηση! Απαντήστε θετικά και κερδίστε και μια μαρμελάδα fair-trade! Απαντήστε αρνητικά και θα δείτε τι έχετε να πάθετε...

Δεν βαρεθήκατε, να μου στέλνετε ενδιαφέροντα, αστεία, επείγοντα, σημαντικά, δακρύβρεχτα ομαδικά emails από εκείνα που έχουν στο κείμενο 1.456.000 αποδέκτες, από τα 456.789 fw που έπαθε το email και ξέμειναν όλοι εκεί, να καρτερούν να γίνει το email τους ένας ακόμα αποδέκτης ανεπιθύμητης αλληλογραφίας;

Σας έχω νέα! Είμαι rss junkie και όλα αυτά, που μου στέλνετε θα τα έχω δει ήδη αλλού, έτη φωτός πριν τα δείτε εσείς. Επίσης, έχω facebook και το ξέρετε. Μου τα έχετε ήδη «καρφώσει» στον «αστείο τοίχο» μου. More than once. Και τέλος αν κάτι επιμένετε να το στείλετε, έχετε την αξιοπρέπεια να σβήσετε τους προηγούμενους αποδέκτες. Ας μην βάζουμε τα χεράκια μας, για να βγάζουμε τα ματάκια μας, μόνοι μας.

Έλεος!

Θεσσαλονίκη 20/2/2009

[48/365] Carnival light

[48/365] Carnival light, originally uploaded by mafaldaQ.

Σήμερα Τσικνοπέμπτη, έχω διάθεση για μια old-time classic ιστορία της Μικρής Αννούλας.

Η Μικρή Αννούλα γεννήθηκε με χρονοκαθυστέρηση σε μια ομαδούλα ανθρώπων, που αγαπούσαν πολύ να φτιάχνουν πράγματα. Κεντήματα, φαγιά, έπιπλά, ρούχα. Προκομμένη ομαδούλα όλοι. Επειδή ήταν μικρή και οι άλλοι όλοι μεγάλοι, συνειδητοποίησαν την παρουσία της, όταν έπρεπε να πάει σχολείο για πρώτη φορά και αναφώνησαν «Ω είναι και αυτό εδώ». Μεγάλες στιγμές!

Στην πρώτη σχολική της απόκρια, η Μικρή Αννούλα άκουγε τα άλλα παιδάκια να συζητάνε τι θα ντυνόντουσαν την Τσικνοπέμπτη, στα wild parties του Δημοτικού και σκέφτηκε πως πολλά παιδάκια ίσως να είναι φτωχά, γιατί περιμένουν με τόση λαχτάρα, μια μέρα να βάλουν ρουχαλάκια. Γύρισε σπίτι προβληματισμένη και το συζήτησε λίγο με την Μεσαία αλλά Μεγάλη Αδερφή της. Της εξήγησε πως δεν πεινάνε τα παιδάκια. Απλά μασκαρεύονται κάτι. Ντύνονται βρε παιδί μου λίγο διαφορετικά και περνάνε καλά. «Εγώ τι θα ντυθώ;» και βαθιά περισυλλογή έπεσε στο οικογενειακό τραπέζι.

Έγινε ένα μικρό συμβούλιο και αποφασίστηκε, την ενδυματολογική προσέγγιση της Μικρής Αννούλας να την αναλάβει η Μεσαία αλλά Μεγάλη Αδερφή της, που το είχε πιο πολύ με τα υφάσματα και τα ραψίματα. Το είχε όμως και πολύ στην οικολογική συνείδηση… Αφού μετρήθηκε η Μικρή Αννούλα προσεκτικά και πέρασαν και μερικές μέρες, της παρουσιάστηκε η πρώτη της στολή. Με αγωνία περίμενε η Μικρή Αννούλα να δει μια στολή Ζορό, μια στολή cowboy ή στο τσακίρ κέφι μια στολή μπαλαρίνας, αλλά μάταια.

«Πως σου φαίνεται Μικρή Αννούλα;». Με προσοχή περιεργάστηκε το τεράστιο κόκκινο καπέλο και το κατάλευκο και όχι ιδιαίτερα κολακευτικό για τη σιλουέτα της κορμάκι-μπυτζαμάκι. Βέβαια ήταν μικρή και τέτοια στυλιστικά θέματα δεν την απασχολούσαν , ακόμα, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. «Τι είναι;», ρώτησε δειλά και προσεκτικά, μην προσβάλει τη δημιουργό. «Μα είναι ένα μανιτάρι». Μερικές μέρες μετά, η Μικρή Αννούλα αντιμετώπισε μερικά προβληματάκια μετακίνησης του καπέλου και χρησιμοποιήθηκε για σκιά στον κήπο του σπιτιού, που γινόταν το πάρτι.

Η οικογένεια ενθουσιάστηκε και ανέθεσε στην Μεσαία αλλά Μεγάλη Αδερφή της, να σχεδιάζει κάθε χρόνο τα κουστούμια της Μικρής Αννούλας. Μάταια, η Μικρή Αννούλα πήγαινε φωτογραφίες από trendy κουστούμια όπως η Βασίλισσα της Νύχτας, ο Batman και άλλα, για να εμπνευστεί η Μεσαία αλλά Μεγάλη Αδερφή της. Μια χρονιά μπανάνα, μια χρονιά πιπεριά, μια χρονιά αγγούρι, μια χρονιά ντομάτα, μια χρονιά καρότο. Μπαξές η Μικρή Αννούλα και όταν με το καλό άλλαξε κατηγορία και πήγε στο άλλο το μεγαλύτερο σχολείο, βρήκε το κουράγιο και είπε «Εεεε λέω φέτος να μη ντυθώ γιατί μεγάλωσα τώρα». Και υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην ξαναντυθεί.

Αν εσείς σήμερα βγείτε και αποφασίσετε να ντυθείτε κάτι αλλά δεν έχετε στολή, μπορώ να κοιτάξω στη ντουλάπα της Μικρής Αννούλας. Μπορεί να μη βρω μωρουδιακά αλλά τις τόσο πετυχημένες από άποψη ραπτικής στολές, αλλά αποτυχημένες για το socializing της Μικρής Αννούλας, σίγουρα θα τις βρω. Μικροδιορθώσεις θα κάνουμε και είστε έτοιμοι!

Θεσσαλονίκη 19/2/2009

Ένας ντροπαλός επαναστάτης

Ανάμεσα μας ζει ένας ντροπαλός άνθρωπος, που τον λένε Joaquín Salvador Lavado. Γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια, στην Αργεντινή και γρήγορα ανακάλυψε πως μπορούσε να εκφραστεί, ζωγραφίζοντας. Η έντονη εσωστρέφεια του, σε συνδυασμό με το πολύ πικρό και κυνικό χιούμορ του, τον απώθησε από τη σχολή καλών τεχνών στη Mendoza και στράφηκε προς την εικονογράφηση. Αρχικά για βιοποριστικούς λόγους. Εκείνα, τα χρόνια τα παλιά, οι καλοί εικονογράφοι ήταν περιζήτητοι σε εφημερίδες, περιοδικά και φυσικά στη διαφήμιση.

Joaquín Baldín "Sr Plop" y D. Joaquín Salvador Lavado "Quino",
originally uploaded by Joaquín Baldín.

Όταν κάποια στιγμή βρήκε τη σύντροφο του και παντρεύτηκε, πήγε για μήνα του Μέλιτος στη Βραζιλία. Εκεί εκτός από τα συνηθισμένα, συναντήθηκε με πολλούς γελοιογράφους και εικονογράφους και «έπεσε στο τραπέζι» μια πρόταση να σχεδιάσει κάτι, για μια διαφήμιση πλυντηρίων. Οι περισσότερες νιόπαντρες, γυρίζουν πίσω από το μήνα του μέλιτος και ελπίζουν να έχουν «σκαρώσει» κανένα πιτσιρίκι αλλά ο Joaquin πήρε την πρωτοβουλία και «γέννησε» ένα πεντάχρονο κοριτσάκι. Η μικρή δεν κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια και τα χρήματα των διαφημιστών και έμεινε στο σπίτι, να παίζει μοναχό του. Σχεδόν προφητικό για το μέλλον της.

Quino. Autorretrato y retrato, originally uploaded by arteyrevolucion.

Λίγα χρόνια μετά ο Joaquín, που πλέον υπογράφει με το όνομα Quino, την καλεί για να συζητήσουν λιγάκι, τις ανησυχίες του. Της μιλάει για όλα όσα τον ενοχλούν και τον πονούν και εκείνη διαμαρτύρεται, για την απομόνωση της και την καθημερινότητά της. Θα πρέπει αυτή η κουβέντα να κράτησε πολύ και πατέρας και κόρη να συζητήσανε πάρα πολλά θέματα, γιατί λίγο αργότερα δειλά-δειλά η μικρή, που πλέον έχει αποκτήσει όνομα και λέγεται mafalda, αρχίζει να κυκλοφορεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Αρχικά με τον πατέρα της και στη συνέχεια με ολόκληρη παρέα.

Είναι τόσο διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδάκια και την προβληματίζουν τόσα πολλά πράγματα, που σύντομα, ο κόσμος αρχίζει να την αγαπάει και να την συμπονάει. Και ο Quino έχει αρχίσει χωρίς να το συνειδητοποιεί, να σχεδιάζει το Magnum opus του και ίσως το πιο «αθώο» πολιτικοποιημένο comic strip, που σχεδιάστηκε ποτέ. Η μικρή, γίνεται η φωνή ενός ευαίσθητου ενήλικα, που βιώνει τον Ψυχρό πόλεμο, τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, την τραγική πολιτική κατάσταση τόσο στην Αργεντινή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο ίδιος σε διάφορες σπάνιες δηλώσεις του, υποστηρίζει πως ο Felipe, το ντροπαλό και ονειροπόλο αγόρι, είναι ένας ήρωας εμπνευσμένος από την παιδική του ηλικία. Δεν παραδέχτηκε ποτέ ανοιχτά ότι η Mafalda είναι το alter ego της ενηλικίωσης του. Ο δικός του Σούι Τα. Η παιδούλα αγαπήθηκε όσο καμία άλλη από κάθε καταπιεσμένο εργατικό, κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα. Αγαπήθηκε και από ανθρώπους εκτός κινηματικής λογικής για την οξυδέρκεια της σε συνδυασμό με την ηλικία της. Και γρήγορα το δημιούργημα κατάπιε τον δημιουργό και απόκτησε ζωή από μόνο του. Αποποιήθηκε την πατρότητα του. Είναι πολλοί εκείνοι που αγνοούν το όνομα του ή οτιδήποτε άλλο έχει σχεδιάσει. Αλλά αναγνωρίζουν αμέσως την παιδούλα.

Το 1974 ο Quino σταματάει να σχεδιάζει τη mafalda, έχοντας κλείσει σχεδόν μια δεκαετία. Όπως δηλώνει και ο ίδιος:

[..]I think that I made the right decision when I stopped doing Mafalda, and I don’t miss her at all. […]
[…]I drew Mafalda for 10 years, so I always tell them the same thing. I say: imagine having to do the same thing every morning from the day you were born until today. Would you like that? They always say no.[…]

Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει τευχάκια σε πάρα πολλές γλώσσες, βιβλία, αφιερώματα, μέχρι και ταινία. Στην ερώτηση "Πως καταφέρνει η mafalda και παραμένει τόσο επίκαιρη 30 χρόνια μετά" απαντάει:

"The human race still has a lot of issues to address. The world of which Mafalda was so critical, the world that existed in 1973 when I stopped producing the strip has not disappeared; perhaps it’s even got worse. Though it flatters me to know that Mafalda is still being read, it’s also sad to think that the social injustice she denounced remains in place."

Και να μερικά σημεία, που μου φάνηκαν τόσο μα τόσο επίκαιρα:

Αν η Mafalda μάθαινε για τη Γάζα:

Αν η Mafalda έβλεπε ελληνική τηλεόραση:

Και αν ενημερωνόταν από τα ελληνικά ΜΜΕ:

Αν η Mafalda κυκλοφορούσε λίγο στα καφέ της Θεσσαλονίκης:

Αν η Mafalda ήταν ελληνίδα blogger:

Εγώ, που από μικρό παιδί, μου έχουν κολλήσει αυτό το όνομα, θα ταυτιζόμουν με το παρακάτω:

Θεσσαλονίκη 18/2/2009

Χειροποίητα αντικείμενα

[41/365] Music is in the air

Πριν από μερικούς μήνες, είχα γράψει για το biographix, ένα post για τα mobile. Όταν κάποια στιγμή, έπρεπε να φωτογραφίσω κάτι, που να είμαι εγώ αλλά να μην είμαι εγώ, φωτογράφισα ένα, που πήρα πρόσφατα από το Tallinn. Και σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ πιο όμορφο, αν το είχα φτιάξει εγώ. Εντάξει ίσως όχι πιο όμορφο αλλά σίγουρα πιο μοναδικό.

Όλοι έχουμε σταθεί μπροστά σε μαγαζιά με χειροποίητα και διαφορετικά αντικείμενα. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη χρηστική αξία, ούτε και ιδιαίτερα τέλεια, από άποψη εκτέλεσης αλλά τόσο χαριτωμένα. Και συνήθως σκεφτόμαστε ότι είναι είτε ακριβά, είτε περιττά και τα προτιμάμε μόνο όταν πρόκειται για δώρο σε κάποιο πρόσωπο, που θα τα εκτιμήσει.

Άλλες πάλι φορές, στεκόμαστε μπροστά από βιτρίνες από ζαχαροπλαστεία και θαυμάζουμε τα τέλεια από άποψη εμφάνισης γλυκίσματα. Από άποψη γεύσης, δεν θα το διαπραγματευτώ εδώ. Έχω δώσει τα διαπιστευτήρια μου, πριν από κάποιες μέρες. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι η συγκεκριμένη βιτρίνα, παραπάνω, είναι ζαχαροπλαστείου αλλά εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτά τα ευφάνταστα αντικείμενα, είναι άνθρωποι, με φαντασία και πολύ διάθεση να δημιουργήσουν κάτι. Δεν δέχομαι τη φράση «Δεν πιάνουν τα χέρια μου». Τα χέρια εκπαιδεύονται να πιάνουν και να δημιουργούν. Θέλει υπομονή και καλή διάθεση. Χρειάζεται τελειομανία μόνο στο βαθμό, που θα μας επιτρέπει να χαιρόμαστε και να προσπαθούμε και όχι στην υπερβολή, του να δημιουργήσουμε κάτι τελειότερο από ένα τυποποιημένο προϊόν.

Τα υλικά μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ότι, αρχικά τα χέρια μας, μπορούν να χειριστούν με ευκολία και σιγά-σιγά έρχεται η εξοικείωση με πιο δύσκολα υλικά. Η deadendmind μπορεί να αφαιρεθεί με τις ώρες σε μια παραλία, μαζεύοντας βότσαλα. Τα διαλέγει προσεκτικά, τα κουβαλάει με πολύ πόνο ψυχής και όχι μόνο και μετά τους δίνει μορφή ανάλογα με το σχήμα. Η Karry μου έστειλε πριν από μερικές μέρες αυτό το υπέροχο περιστέρι. Δεν είμαι σίγουρη για το υλικό αλλά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Η Casper85, φτιάχνει ονειροπαγίδες από διάφορες κλωστές. Η efou φτιάχνει πραγματάκια με χάντρες. Μια Κυριακή απόγευμα, η Shiroi Taka, η Panigirtzou, η dragongrrr και η efou, φτιάξαμε πολλά – πολλά μπρελόκ με χάντρες και δερματάκι. Ήταν ένα ευχάριστο και δημιουργικό απόγευμα, σχεδόν αγχολυτικό. Εντάξει είχαμε την dragongrrr, που έχει εκπαιδευμένα χέρια, να φτιάχνει 3 φορές πιο γρήγορα από εμάς, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Απλά το χαρήκαμε.

Σήμερα συζητώντας με την Panigirtzou, μου είπε πως θα ήθελε να μάθει να κάνει γλυκά του κουταλιού. Πολλά και διαφορετικά και να τα συσκευάζει σε μικρά, περιποιημένα βαζάκια. Μου φάνηκε πολύ δημιουργικό και ας μην έχουν μεγάλη διάρκεια, ειδικά όταν πέφτουν στα δικά μου χέρια.

Προτείνω να το δοκιμάσετε και ότι πετύχει. Όχι μόνο τα γλυκά του κουταλιού, αλλά ότι σας έρθει με τη φαντασία σας. Αν δεν πετύχει, να το χαρίσετε σε έναν άνθρωπο, που αγαπάτε πολύ. Θα είναι το καλύτερο δώρο, που θα έχει λάβει και ας μην το ξέρει. Γιατί θα είναι μοναδικό. Το επόμενο σας θα είναι καλύτερο αλλά όχι το πρώτο. Αν πάλι είστε τόσο ανασφαλής με τα δημιουργήματά σας, να προτιμάτε τα χειροποίητα δώρα και ας είναι λίγο πιο ακριβά από ένα τυποποιημένο. Βοηθάτε έναν άνθρωπο, να ζήσει κάνοντας αυτό που αγαπάει και τον εκφράζει. Μεγάλη πολυτέλεια αυτό τη σήμερον. Αν δεν έχετε εντοπίσει μαγαζιά στην πόλη σας, μπορώ πάντα να προτείνω το etsy και φυσικά από το fair-trade.

Θεσσαλονίκη 17/2/2009