σκέφτομαι…
Θα το κλείσω το ρημάδι. Την ψυχή μου, μου έβγαλε. Υπάρχουν στιγμές, που νιώθω ότι κυνηγάω τις σκέψεις μου στον αέρα. Οι σκέψεις είναι σαν τις μπαμπαλάρες του καλοκαιριού. Τις φυσάς, για να τις δεις να πετάνε μακριά και σε διάφορα σημεία, ελπίζοντας ότι θα σταθούν κάπου και θα γεννήσουν και άλλες μπαμπαλάρες, για να έχεις να φυσάς. Έτσι για τη χαρά, που σου δίνει η σκανδαλιά. Άμα πρέπει να τις κυνηγήσεις και μετά να τις ντύσεις με γράμματα, κάτι έχει πεθάνει.
Θα αδειάσω την τσάντα μου. Θα βρω έναν τρόπο, να είναι μικρότερη και ελαφρύτερη. Πριν ξυπνήσω μια μέρα και ακούσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το κροτάλισμα του φακού, όταν προσπαθεί να εστιάσει. Από τότε, που εγκατέλειψα το φιλμάκι και πέρασα στην ψηφιακή, νιώθω μισή. Δεν μου αρκεί το κλικ, ενώ κάποτε, από μόνο του, μου έδινε τεράστια χαρά.
Θα τραβήξω το καλώδιο. Το έκανα παλιά, για άλλη συσκευή και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Στην αρχή ένιωθα αποκομμένη. Μετά, το είχα ήδη ξεχάσει. Μπορώ να το κάνω και τώρα. Δεν είναι πως με έχει δεμένη με τη γυάλα μου και δεν μπορώ να ξεφύγω. Ούτε καν μπορεί να με κρατήσει πάνω από 2 ώρες, μέσα σε 4 πράσινους τοίχους. Άμα το μυαλό μου έχει μείνει έξω, θα πάω να το βρω ό,τι και να γίνει. Αλλά να μωρέ… Το ρημάδι μου δίνει την αίσθηση, ότι κάτι τρέχω να προλάβω και ποτέ δεν το προλαβαίνω.
Θα μαζέψω τα απολύτως απαραίτητα και θα φύγω. Μια φωτογραφία σε ροζ κάδρο, μια πετρούλα για καλή τύχη, ένα χαρτάκι, που μυρίζει παιδική κρέμα και είναι γεμάτο μουτζούρες, μια τούφα πρώτα μαλλάκια και ίσως και ένα ροζ τριγωνάκι για το κεφάλι, από εκείνα που φοράνε στις παραλίες το καλοκαίρι. Αρκετά είναι νομίζω. Μετά θα ψάξω να βρω τον Jean Grenier και θα τον ρωτήσω για τα νησιά του. Εκεί σκέφτομαι να πάω. Τόσα χρόνια τα ψάχνω.
Και μετά σταματάω να σκέφτομαι για λίγο και ξέρω πως Ιούνιος είναι και θα περάσει. Όπως άλλοι πριν από αυτόν και ίσως και άλλοι μετά από αυτόν. Σας δίνω λοιπόν το ελεύθερο, μέχρι να περάσει και αυτός ο Ιούνης, να μην μπαίνετε στο blog. Σκέτο ψυχοπλάκωμα θα είναι και δεν λέει καλοκαιριάτικα. Τα λέμε από Ιούλιο, με το καλό.
Θα το κλείσω το ρημάδι. Την ψυχή μου, μου έβγαλε. Υπάρχουν στιγμές, που νιώθω ότι κυνηγάω τις σκέψεις μου στον αέρα. Οι σκέψεις είναι σαν τις μπαμπαλάρες του καλοκαιριού. Τις φυσάς, για να τις δεις να πετάνε μακριά και σε διάφορα σημεία, ελπίζοντας ότι θα σταθούν κάπου και θα γεννήσουν και άλλες μπαμπαλάρες, για να έχεις να φυσάς. Έτσι για τη χαρά, που σου δίνει η σκανδαλιά. Άμα πρέπει να τις κυνηγήσεις και μετά να τις ντύσεις με γράμματα, κάτι έχει πεθάνει.
Θα αδειάσω την τσάντα μου. Θα βρω έναν τρόπο, να είναι μικρότερη και ελαφρύτερη. Πριν ξυπνήσω μια μέρα και ακούσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το κροτάλισμα του φακού, όταν προσπαθεί να εστιάσει. Από τότε, που εγκατέλειψα το φιλμάκι και πέρασα στην ψηφιακή, νιώθω μισή. Δεν μου αρκεί το κλικ, ενώ κάποτε, από μόνο του, μου έδινε τεράστια χαρά.
Θα τραβήξω το καλώδιο. Το έκανα παλιά, για άλλη συσκευή και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Στην αρχή ένιωθα αποκομμένη. Μετά, το είχα ήδη ξεχάσει. Μπορώ να το κάνω και τώρα. Δεν είναι πως με έχει δεμένη με τη γυάλα μου και δεν μπορώ να ξεφύγω. Ούτε καν μπορεί να με κρατήσει πάνω από 2 ώρες, μέσα σε 4 πράσινους τοίχους. Άμα το μυαλό μου έχει μείνει έξω, θα πάω να το βρω ό,τι και να γίνει. Αλλά να μωρέ… Το ρημάδι μου δίνει την αίσθηση, ότι κάτι τρέχω να προλάβω και ποτέ δεν το προλαβαίνω.
Θα μαζέψω τα απολύτως απαραίτητα και θα φύγω. Μια φωτογραφία σε ροζ κάδρο, μια πετρούλα για καλή τύχη, ένα χαρτάκι, που μυρίζει παιδική κρέμα και είναι γεμάτο μουτζούρες, μια τούφα πρώτα μαλλάκια και ίσως και ένα ροζ τριγωνάκι για το κεφάλι, από εκείνα που φοράνε στις παραλίες το καλοκαίρι. Αρκετά είναι νομίζω. Μετά θα ψάξω να βρω τον Jean Grenier και θα τον ρωτήσω για τα νησιά του. Εκεί σκέφτομαι να πάω. Τόσα χρόνια τα ψάχνω.
Και μετά σταματάω να σκέφτομαι για λίγο και ξέρω πως Ιούνιος είναι και θα περάσει. Όπως άλλοι πριν από αυτόν και ίσως και άλλοι μετά από αυτόν. Σας δίνω λοιπόν το ελεύθερο, μέχρι να περάσει και αυτός ο Ιούνης, να μην μπαίνετε στο blog. Σκέτο ψυχοπλάκωμα θα είναι και δεν λέει καλοκαιριάτικα. Τα λέμε από Ιούλιο, με το καλό.
Θεσσαλονίκη 11/6/2009
3 comments:
θα περιμένουμε..!
M'αρέσει τo dark mood καλοκαιριάτικα!
Φτάνει το με το τσιφτετέλι,...
Γράφε!
:)
εγώ θα μπαίνω ;)
γράφε εσύ!
Post a Comment