Πριν πολλά-πολλά χρόνια, ένα καλοκαιρινό βραδάκι, ανάμεσα στα κενό χρόνο από δυο καρδιοχτύπια, χαμογέλασε για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένα περίεργο πλάσμα. Στην αρχή ήταν τόσο μικρούλη, που φοβόσουν να το πιάσεις στα χέρια σου, μη σπάσει. Το κοιτούσαμε εγώ και οι αδερφές μου και απορούσαμε, πως χωράει μια ψυχή, σε ένα τόσο μικρό κορμάκι. Τότε, που απορούσαμε πως θα γίνει να μεγαλώσει, μας είπε εκείνη: «Για να μεγαλώσουν τα μωρά, πρέπει να έχουν αγάπη» και την ακούσαμε. Εγώ, που σε κάτι τέτοια, της έδειχνα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, το παράκανα λίγο. Και αυτό, όμως, είχε ένα χαμόγελο, φωτεινό σαν τον ήλιο και δεν σου άφηνε και μεγάλο περιθώριο να κάνεις κάτι άλλο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Δεν έχω παράπονο. Και επειδή δεν ξέρω, ποιον ή ποία πρέπει να ευχαριστήσω, για το πόσο όμορφα και γρήγορα μεγάλωσε, θα ευχαριστήσω τον κόσμο όλο.
Χθες, πήγα φουσκωμένη σαν βατράχι από την περηφάνια μου, να δω την πρώτη ομαδική έκθεση φωτογραφίας, που συμμετέχει, μετά από ένα χρόνο μαθήματα στο Φ.Ε.Κ. (Φωτογραφικό Εργαστήρι Καλαμαριάς). Είχα μια αγωνία να δω τις φωτογραφίες της, που με το ζόρι πρόσεχα τις φωτογραφίες των άλλων, αλλά όπως πάντα το έπαιζα πολύ ψύχραιμη και cool. Και κάποια στιγμή, αφού πρώτα είχαμε δει σχεδόν όλες τις υπόλοιπες συμμετοχές, φτάσαμε και στις δικές της μπροστά. Πέντε πορτρέτα ανθρώπων του δρόμου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να φωτογραφίσεις, χωρίς να προσβάλεις, έναν άνθρωπο, που ζει στο δρόμο. Το έχω προσπαθήσει πολλές φορές και πάντα δεν έβρισκα τα κότσια να πάω και να τους μιλήσω. Να τους ζητήσω να φωτογραφηθούν.
- Χριστίνα τους μίλησες;
- Ναι βέβαια.
- Τι τους είπες για να τους φωτογραφίσεις; Τι είπατε γενικά;
- Απλά τους εξηγούσα πως θέλω να τους φωτογραφίσω. Μόνο ένας ήταν αρνητικός και μου είπε «Γιατί θέλεις να με φωτογραφίσεις; Είμαι κανένας διάσημος;»
- Τι του απάντησες;
- Ακριβώς επειδή δεν είστε διάσημος, θεωρώ πως πρέπει να σας ζητήσω την άδεια για να σας φωτογραφίσω και για τον ίδιο λόγο θέλω να σας φωτογραφίσω.
Το ξέρω πως είναι ένας καλός άνθρωπος. Έκανα, ότι περνούσε από το δικό μου χέρι, να νιώθει και να είναι ελεύθερη να γίνει ό,τι θέλει. Από την πρώτη στιγμή, που συναντηθήκαμε, είδα στα μάτια της, εκείνο τον μεγάλο ήλιο. Αλλά είναι κάτι στιγμές, που μου κόβεται η ανάσα, όταν σκέφτομαι ότι όσο μεγαλώνει, μεγαλώνει και ο ήλιος μέσα της.
Όποιος βρεθεί κοντά στο Στρατόπεδο Κόδρα, να πάει να την δει την έκθεση. Θα είναι εκεί μέχρι την Κυριακή 14/6. Όχι μόνο για να θαυμάσει την Χριστίνα μου αλλά και για τις υπόλοιπες συμμετοχές και για την προσπάθεια, που έχουν κάνει όλα τα παιδιά, κυρίως της φωτογραφίας και του κινηματογράφου. Ξεχώρισα μια συμμετοχή με φωτογραφίες από τη Σχολή τυφλών, μια συμμετοχή με φωτογραφίες – αποτυπώσεις των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων και μια συμμετοχή με φωτογραφίες από σφαγεία γουρουνιών. Όλα φιλότιμες προσπάθειες αλλά αυτά, πώς να το κάνουμε, με άγγιξαν περισσότερο. Και περιμένω εντυπώσεις. Κυρίως για την Χριστίνα μου.
Θεσσαλονίκη 12/6/2009
11 comments:
Μου άρεσε περισσότερο η φωτογραφία του Nasco του Ρουμάνου... Μου έκανε εντύπωση το όλο στήσιμο, η στάση του σώματός του... ίσως και το ότι φαίνεται λίγο πειραγμένο το χρώμα της... νομίζω ότι ξεχωρίζει!
Μπράβο στην Χριστίνα και μακάρι να μπορέσει να διαχειριστεί τον ήλιο της όσο καλύτερα γίνεται κάνοντάς την ευτυχισμένη.
Κι εμένα ο Nasco μου άρεσε πολύ, καθώς και το χαμόγελο του Νίκου Γιοβάνεβιτς. Φαίνεται καθαρά ότι δεν τους ενόχλησε, αφέθηκαν χωρις να κρυφτούν καθόλου. Μεγάλο ταλέντο να μπορεί να πλησιάζει έτσι τους ανθρώπους. Να την χαίρεσαι και να την καμαρώνεις.
Όλες οι φωτό είναι πολύ καλές! Ήμουν απο τις τυχερές που την καμάρωσα απο κοντά! Ένα αστέρι γεννιέται και αυτο που μου άρεσε περισσότερο και το χάρηκα ιδιαιτέρως είναι το τσαμπουκαλεμένο θέλω της! (Τα υπόλοιπα σχόλια της τα άφησα στο flickr ;P)
Νίκος Γιοβάνεβιτς δαγκωτό και από μένα! Είναι σκέτη γλύκα! Και εγώ, σαν την Panigirtzou τυχερή που τα απόλαυσα από κοντά, χάρηκα τόσο πολύ με την φαντασία και το ταλέντο των παιδιών που πήραν μέρος...Χριστινάκι, και σ'ανώτερα!
Μπράβο στη Χριστίνα, πολύ ωραίες φωτό! Κ τη θαυμάζω που μπόρεσε κ τους μίλησε για να τους φωτογραφίσει.
Θέλει να έχεις ένα σχετικό θάρρος για να τους μιλήσεις, έτσι; Μπράβο λοιπόν γι' αυτό. Και μπράβο που πέτυχε τον κυρ-Νίκο της 2ης φωτογραφίας που βγάζει κάτι εξαιρετικά θετικό με το χαμόγελο και το πρόσωπό του.
Γενικά η έκθεση ήταν αρκετά καλή φωτογραφικά αλλά όχι εξίσου καλή ζωγραφικά. Δεν βρήκα κάτι που να μου αρέσει εκεί κι ας είχε τη μεγαλύτερη έκταση απ' τα υπόλοιπα...
(Υ.Γ. Ωραίο αεράκι στο κτήριο!)
δεν προλαβα να δω την εκθεση αλλα αυτες οι φωτογραφιες μου κοψαν την ανασα, ειναι οι ιδιες ηλιοι και ξερω πως η Χριστινα το χει μεσα της ετσι κι αλλιως, αφου ενα βλεμμα φτανει για να σε πεισει κανεις οτι αυτο το παιδι λαμπει... και ειναι αυτοφωτο! :) συγχαρητηρια χαζοθεια μου και παντα τετοια!
@karry: Ευχαριστούμε (ο γνωστός πληθυντικός περηφάνιας). Έχω εμπιστοσύνη σε αυτήν και τις δυνατότητές της!
@e.: Τη χαίρομαι πολύ, τολμώ να πω και το ξέρει το άτιμο. Ευχαριστούμε πολύ. Εγώ για κάποιο λόγο περίεργο ενθουσιάστηκα με την Κυριακούλα αλλά όλες μου άρεσαν πολύ.
@panigirtzou: Καλά της έκανες γιατί ακόμα είμαστε (και πάλι ο γνωστός πληθυντικός περηφάνιας) ολίγον newbies στο internet και έτσι δεν ξέρουμε πολλά από τέτοια ;)! Αλλά θα το διορθώσουμε άμεσα αυτό! Ευχαριστούμε!
@Shiroi: Ευχαριστούμε και συγγνώμη για τα σφαγμένα γουρούνια. Ήταν άλλου παιδιού η συμμετοχή. Αλλά ναι μωρέ. Είναι πολύ γλυκός!
@deadendmind: Θα ήθελα να έχω βοηθήσει αλλά χαίρομαι που τα κατάφερε μόνη της. Έχει άλλη χαρά αυτό και ξέρει πως ότι χρειαστεί θα είμαι εκεί. Ευχαριστούμε!
@ZlatkoGR: Εγώ κόλλησα στα ζωγραφικά όταν ανακαλύψαμε το παράθυρο! Μα τι παράθυρο. Έπρεπε να το πάρουμε μαζί μας… Ευχαριστούμε!
@Artemis: Μωρέ το άτιμο το έχει, το έχει. Και ναι είμαι χαζοθεία και το χαίρομαι! Χρόνια τώρα. Παιδιόθεν θα έλεγα :)
Εξαιρετικές οι φωτογραφίες, μπράβο στην κοπέλα (ανιψούλα από ότι κατάλαβα;) Και μπράβο της για τα κότσια που είχε να πάει να τους το ζητήσει απευθείας - εμένα με πιάνουν οι ντροπές κι όταν ταξίδευα έβγαζα τον κόσμο στα μουλωχτά.
Καταπληκτικές;;; πολύ ωραία δουλειά, με αρκετή ευαισθησία, χωρίς πολλά σχόλια, μας αφήνει να δούμε το θέμα της όπως θέλουμε εμείς, δεν μας σερβίρει άποψη. Πολύ καλές φωτογραφίες, χωρίς πολλά τερτίπια, ειλικρινείς, δυνατές, το στήσιμο δεν φαίνεται έντονα, ίσως απο την πίστη των "μοντέλων" πως δεν πρόκειται να βγουν "ωραίοι". Και χίλια μπράβο της για το θάρρος της! Καλή συνέχεια να έχει!
Post a Comment