Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις κάτι, που αγαπάς τόσο πολύ. Να το εγκαταλείπεις πάνω που έχεις αρχίσει να νιώθεις τόσο καλά και τόσο οικεία μαζί του. Μαζί της. Ίσως φαίνεται υπερβολικό, ίσως είναι απλή ανάγκη να χαρώ. Ίσως είναι ένα κρυφό κάλεσμα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Χαίρομαι πολύ που ο επόμενος προορισμός είναι η Βαρκελώνη και εκεί πιστεύω ότι θα βρω γιατρειά αλλά πρέπει να το δω και να το πιστέψω.
Σκέφτομαι το μετρό και πληγώνομαι. Όχι επειδή δεν θα καταφέρω να το βιώσω σε καθημερινότητα στην δική μου πόλη, όσο επειδή δεν θα είμαι εδώ να αναπνέω την κουλτούρα και την καθημερινή ανάσά της. Το μικρό ταξίδι στο υπόγειο, με κυλιόμενες, με τούνελ, με σκάλες και μετά η αναμονή δίπλα στις ράγες. Γρήγορη επιβίβαση, γρήγορη αποβίβαση και πάλι το ταξίδι για το φως. Και μέσα, ένα βιβλίο ταξιδεύει κάποιον καλοντυμένο νέο, ένα εγγονάκι κοιτάει τον παππού στα μάτια και ακούει με προσοχή και εγώ χαζεύω τα δρομολόγια, παλεύοντας να τα αποστηθίσω. Η παρέα μου, παρατηρεί λαίμαργα τις φάτσες των υπολοίπων, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την προσωπική ιστορία του καθενός, με βασικό δεδομένο το ντύσιμο και την έκφραση του προσώπου. Ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι, που χαίρομαι πάντα να παίζω αρκεί να μην υπάρχουν κοντά μου χάρτες. Λατρεύω τους χάρτες, τα δρομολόγια, τα εισιτήρια και ότι θυμίζει έστω και συνειρμικά ταξίδι. Ακόμα και αν είναι εικονικό ή απλά πολύ σύντομο.
Σκέφτομαι τη νύχτα, που σε καλωσορίζει στην αγκαλιά της, με κάθε πιθανό τρόπο. Σε κρατάει σφιχτά και σου υπόσχεται ότι αν την εμπιστευθείς, θα περάσεις καλά μαζί της. Σε κάθε γωνία, ένα χαμόγελο και ένα "περάστε". Τα ποτά ίδια, οι άνθρωποι με την ίδια γνώριμη, ανοιχτή σαν παράθυρο στην Μεσόγειο, ψυχή, οι χώροι με γυρίζουν πίσω αρκετά χρόνια και η μουσική. Δυνατή, ρυθμική, επιτακτική. Εδώ ήρθες να χορέψεις. Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις... απλά πρέπει να ακολουθήσεις τον ρυθμό....
Σκέφτομαι ότι δεν κατάφερα να της χαρίσω ένα όμορφο πορτρέτο όπως το είδαν τα μάτια μου. Τώρα που κοιτάω τις προσπάθειες μου νιώθω πολύ άβολα. Νιώθω ότι την αδικώ και μπορεί να μου θυμώσει. Αλλά της έταξα να ξαναέρθω. Πιο καλά προετοιμασμένη και με περισσότερο χρόνο και συγκέντρωση. Και τότε ίσως καταφέρω και την φωτογραφίσω όπως της αξίζει.
Σκέφτομαι το μετρό και πληγώνομαι. Όχι επειδή δεν θα καταφέρω να το βιώσω σε καθημερινότητα στην δική μου πόλη, όσο επειδή δεν θα είμαι εδώ να αναπνέω την κουλτούρα και την καθημερινή ανάσά της. Το μικρό ταξίδι στο υπόγειο, με κυλιόμενες, με τούνελ, με σκάλες και μετά η αναμονή δίπλα στις ράγες. Γρήγορη επιβίβαση, γρήγορη αποβίβαση και πάλι το ταξίδι για το φως. Και μέσα, ένα βιβλίο ταξιδεύει κάποιον καλοντυμένο νέο, ένα εγγονάκι κοιτάει τον παππού στα μάτια και ακούει με προσοχή και εγώ χαζεύω τα δρομολόγια, παλεύοντας να τα αποστηθίσω. Η παρέα μου, παρατηρεί λαίμαργα τις φάτσες των υπολοίπων, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την προσωπική ιστορία του καθενός, με βασικό δεδομένο το ντύσιμο και την έκφραση του προσώπου. Ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι, που χαίρομαι πάντα να παίζω αρκεί να μην υπάρχουν κοντά μου χάρτες. Λατρεύω τους χάρτες, τα δρομολόγια, τα εισιτήρια και ότι θυμίζει έστω και συνειρμικά ταξίδι. Ακόμα και αν είναι εικονικό ή απλά πολύ σύντομο.
Σκέφτομαι τη νύχτα, που σε καλωσορίζει στην αγκαλιά της, με κάθε πιθανό τρόπο. Σε κρατάει σφιχτά και σου υπόσχεται ότι αν την εμπιστευθείς, θα περάσεις καλά μαζί της. Σε κάθε γωνία, ένα χαμόγελο και ένα "περάστε". Τα ποτά ίδια, οι άνθρωποι με την ίδια γνώριμη, ανοιχτή σαν παράθυρο στην Μεσόγειο, ψυχή, οι χώροι με γυρίζουν πίσω αρκετά χρόνια και η μουσική. Δυνατή, ρυθμική, επιτακτική. Εδώ ήρθες να χορέψεις. Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις... απλά πρέπει να ακολουθήσεις τον ρυθμό....
Σκέφτομαι ότι δεν κατάφερα να της χαρίσω ένα όμορφο πορτρέτο όπως το είδαν τα μάτια μου. Τώρα που κοιτάω τις προσπάθειες μου νιώθω πολύ άβολα. Νιώθω ότι την αδικώ και μπορεί να μου θυμώσει. Αλλά της έταξα να ξαναέρθω. Πιο καλά προετοιμασμένη και με περισσότερο χρόνο και συγκέντρωση. Και τότε ίσως καταφέρω και την φωτογραφίσω όπως της αξίζει.
3 comments:
Volver
Yo adivino el parpadeo
De las luces que a lo lejos
Van marcando mi retorno
Son las misma que alumbraron
Con su pálido reflejo
Unas horas de dolor
Y aunque no quise el regreso
Siempre se vuelve
Al primer amor
La vieja calle
Donde le cobijo
Tuya es su vida,
Tuyo es su querer
Bajo el valor de las estrellas
que con indiferencia
Hoy me ven volver
Volver…
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
la aclaro en mi cien
Sentir…
que es un soplo la vida
que veinte años no es nada
que febril la mirada
Hurrante entre la sombra
Te busca y te nombra
Vivir…
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que lloro otra vez
Tengo miedo del encuentro
Con el pasado que vuelve
A enfrentarse con mi vida
Tengo miedo de la noche
que poblada de recuerdo
Encadenan mi soñar
Pero el viajero que huye
Tarde o temprano
Detiene su azar
Y aunque el olvido
que todo lo destruye
aya matado
A mi vieja ilusión
Cuarto escondida
Y una esperanza humilde
que es toda la fortuna
De mi corazón
Volver…
Con la frente marchita
La nieve del tiempo
La aclaro en mi cien
Sentir…
que es un soplo la vida
que veinte años no es nada
que febril la mirada
herrante entre la sombra
Te busca y te nombra
Vivir…
Con el alma ferrada
A un dulce recuerdo
que yo notaré…
Cantante: Estrella Morente
Disco: Mujeres
Canción: Volver
Επανέρχομαι με νέα αφιέρωση και αυτή την φορά μεταφρασμένη!
Historia De Un Amor
Ya no estás más a mi lado, corazón.
En el alma sólo tengo soledad.
Y si ya no puedo verte,
Por qué Dios me hizo quererte?
Para hacerme sufrir más?
Siempre fuiste la razón de mi existir.
Adorarte para mi fue religión.
Y en tus besos yo encontraba,
El calor que me brindaba,
El amor, y la pasión.
Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual.
Que me hizo comprender,
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagándola después.
Ay que vida tan oscura,
Sin tu amor no viviré.
Es la historia de un amor.
Ιστορία ενός έρωτα
Δεν είσαι πλέον δίπλα μου, καρδιά μου,
και μεσ'την ψυχή μου έχω μόνο μοναξιά,
αν δεν μπορώ πλέον να σε βλέπω,
γιατί ο Θεός με έκανε να σ'αγαπήσω;
Για να με κάνει να υποφέρω περισσότερο;
Ήσουν η αιτία της ύπαρξης μου.
Το να σε λατρεύω, για μένα, ήταν θρησκεία.
Στα φιλιά σου βρήκα,
τη θέρμη που μου έδωσ την αγάπη και το πάθος.
Αυτή είναι η ιστορία ενός έρωτα,
που όμοιο του δεν έχει.
Που με έκανε να καταλάβω,
όλα τα καλά και όλα τα κακά.
Που έδωσε φως στη ζωή μου,
που έσβησε μετά.
Τι σκοτεινή ζωή!
Χωρίς την αγάπη σου, δεν θα ζήσω.
Αυτή είναι η ιστορία ενός έρωτα...
Για αυτό και εγώ έχω ήδη κλείσει τα εισιτήρια για Πρωτοχρονιά! Να μην πω και για τα άλλα σχέδια! Ευχαριστώ αγαπητέ!
Post a Comment