st. art

Μπορεί και να γίνω στέγη σε διάφορα κείμενα, που φτάνουν πολύ ξαφνικά στα χέρια μου, γεμάτα από μουσική και πολλά χαμόγελα! Περιμένω και άλλα! Ελπίζω σύντομα!

_____________________________________________________________

Και έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, η ιστορία αυτή θυμίζει κοτόπουλο.

Όπως κοτόπουλο θυμίζει άλλοτε, και κάθε παρθένα, φρεσκογραμμένη ιστορία.

Θα ήταν απίθανο λοιπόν, η ιστορία αυτή που είναι γραμμένη από ένα κόκορα, να διαφέρει και πάρα πολύ...

Αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ο τρόπος με τον οποίο η μύγα προσπαθεί να εγκλιματιστεί στο δωμάτιό μου, και το γεγονός, ότι τα καταφέρνει σχεδόν πάντα!

Έτσι απλά ξεγλιστρά από το μικρό σκισιματάκι της κουρτίνας και εισβάλλει στην κυριολεξία στον προσωπικό μου χώρο, με ικανότητα και άνεση φοβερή!

Κάθεται πάνω στα χαρτιά και στα βιβλία μου και πολύ συχνά αράζει και κάτω απ' το κρεβάτι. Βέβαια θα μπορούσε να είναι και πιο διακριτική και να μη τρυπώνει στη ντουλάπα μου, όπως επίσης θα μπορούσε να αποφύγει τους επίμονους στροβιλισμούς της γύρω από τη λάμπα με το ηλεκτρικό φως..

Καμία φορά έρχεται και αράζει και πάνω μου.

Αυτό πάντως ομολογώ, ότι με πειράζει λιγότερο από τα άλλα.

Αλλά βέβαια! Αυτό είναι!
Κι άμα το σκεφτείς κι εσύ λίγο καλύτερα, θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο απλό είναι!

Λοιπόν εγώ κάνω μπάνιο τόσο συχνά, που καλά καλά δεν προλαβαίνω να βρωμίσω....

Και σχεδόν πάντα όλα είναι καθαρά και τακτοποιημένα. Μέχρι και στο τασάκι δεν υπήρχε ούτε ένα αποτσίγαρο. Ήταν όλα μαζεμένα..

Οπότε, αν δεν ήταν παρατημένα τα χθεσινά αποφάγια στο τραπέζι, καμία μύγα δεν θα είχε ενοχλήσει. Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό...

Μαζεύω τα κοτόπουλα, διώχνω τις μύγες, ξεσκονίζω τα έπιπλα, και αφήνω τον καθαρό αέρα ελεύθερο να γεμίσει το δωμάτιο.

Αφού κάνω κι εγώ ένα ακόμα μπάνιο, θα σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσε να μου φτιάξει το κέφι.

chicken hearted man

Πολύχρωμες μέρες

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή η μέρα κρατούσε περισσότερο από τις υπόλοιπες. Ειδικά σε περίοδο ειρήνης, σπάνια δηλαδή, κρατούσε και μια εβδομάδα. Πολύ πριν και λίγο μετά. Και ήταν πάντα κίτρινη και κόκκινη. Κίτρινη όπως ο θαυμασμός και κόκκινη όπως η ζωή. Για εκείνη ήταν μια υπόσχεση και για εμένα μια συμφιλίωση.

Την πρώτη φορά, που δεν θα μπορούσα να την θυμάμαι, την γιόρτασε με μια μεγάλη μαύρη σκιά. Και ζήτησε, από εκεί που το βλέμμα πάει, όταν πλημμυρίζει απελπισία, να φύγει αυτή η σκιά, έστω για λίγο. «Μετά θα καταφέρει. Θα την κάνω να τα καταφέρει». Κάθε τέτοια μέρα, γιόρταζε την απουσία της σκιάς και εγώ ξεφούσκωνα τον εγωισμό μου και την ισχυρογνωμοσύνη μου, για να χωρέσει.

Και φυσικά και τα κατάφερα. Αλίμονο. Αλλά αυτή η μέρα έγινε πράσινη. Όπως το βλέμμα της. Και δόθηκε διαταγή, να κρατάει λιγότερο, από όλες τις άλλες ημέρες. Την πρώτη φορά, που αλίμονο, την θυμάμαι πολύ καθαρά, κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Την δεύτερη κράτησε μια ώρα, το πολύ.

Και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς να μεσολαβήσει νεότερη διαταγή, κάποιοι αποφάσισαν, ότι θα κρατήσει ένα ολόκληρο βράδυ! Και με κάλεσαν να μου το ανακοινώσουν. Ανταρσία! Πρωτάκουστο! Κατερρίφθη ο προσωπικός μου φασισμός; Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Πήγα, δηλαδή αποφασισμένη, με επιχειρήματα, να εξηγήσω, την διάρκεια και άλλες σχετικές θεωρίες.

Μετά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι μόνο τις ντουντούκες, τα χρώματα, τα γέλια, τα κουτιά, τα σακούλια, τα κόκκινα ποτήρια, τα κίτρινα μπαλόνια, την τεράστια mafalda, που έλιωνε, παρά το μοναχικό μηδενικό της και κάτι ασυνήθιστες φάτσες!

Επειδή δεν θα καταφέρω να την ξανακάνω κίτρινη και κόκκινη και επειδή όσο παρέμεινε πράσινη, μου έκοβε την ανάσα, λέω να την βάψω μοβ! Και να το πάρω απόφαση, επιτέλους, ότι η χαρά και η αγάπη, κρύβεται στην ανταρσία και στο ασυνήθιστο.

Και εγώ αγαπώ πολύ, κάτι ασυνήθιστα, που τα λένε: Δάφνη, Γιάννη, Έφη, Γαλήνη, Λαυρεντία, Αντώνη, Γεράσιμο, Αλέξανδρο, Πόπη, Μελίνα, Μάριο. Αγαπώ και εκείνα που ήθελαν πολύ να είναι εκεί αλλά δεν τα κατάφεραν και στεναχωρήθηκαν πολύ όπως Λια, Αργυρή και Δημήτρη. Αγαπώ και Θωμά, που δεν δίστασε, παρά τις όποιες σκέψεις. Μα πάνω από όλα, αγαπώ πολύ Ευαγγελίτσα και Παύλο, που είναι πάντα εκεί. Ακόμα και όταν δεν είναι.

Στους καλούς φίλους, δεν εύχεσαι. Βοηθάς να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους. Έμενε απλά να συναντηθούμε. Νιώθω πολύ τυχερή, που σας γνώρισα! Και από εμένα ένα μεγάλο ευχαριστώ.

A burning letter from Thessaloniki with love

- Αμάν tut… όλο το συνέδριο έχεις στο μυαλό σου.

- Και που να το έχω δηλαδή; Υπάρχει και κάτι άλλο; Όχι απαραίτητα πιο ευχάριστο. Απλά όχι δυσάρεστο.

- Οι διακοπές.

Και κάπως έτσι εξανάγκασα κάποιον δύσμοιρο και πολύ καημένο γραφίστα, να γράψει το παρακάτω κείμενο. Ήταν μεσημέρι και μόλις είχαμε γυρίσει από το φαγητό! Εμένα με εκφράζει απόλυτα. Άραγε να τον μαστιγώσω λιγάκι για να κάνει δικό του blog;

Διακοπές;

Κανονικά έπρεπε να τρελαίνομαι, να πετάω, να μην κρατιέμαι, να έχω ήδη πάει. Και… δεν τρελαίνομαι καθόλου, σέρνομαι στην καθημερινοπραγματικότητα, κρατιέμαι δεμένος πισθάγκωνα στο κατάρτι και φυσικά είμαι εδώ.

Χρόνια πολλά! Χρόνια πολλά και του χρόνου με υγεία! Οι προδιαγραφές ήταν πάντα αισιόδοξες και ενθαρρυντικές. Η χρονιά είχε «μπει» όπως έπρεπε και οι υποσχέσεις (αυτό ή όχι) για περισσότερη ενέργεια, δημιουργικότητα και δύναμη, έπεφταν βροχή. Well, well…

Ξεκινώντας ανάστροφα και αποχαιρετώντας το 2007 έχουνε ακόμα 6 μήνες να χαρούνε το υπόλοιπο. Πιστοί στην παράδοση του κάθε πέρσι και καλύτερα. Έξη μήνες όμως τι; Καλοκαίρι; Και οι υπόλοιποι έξη, που πέρασαν καλοκαίρι δεν θύμιζαν; Αρκετά! Ή θα το πάρουνε απόφαση να κάνουν ετήσιες διακοπές, ή η ιδέα της σφιχτοκωλιασμένης διαβολοεβδομάδας του 15άυγουστου για «απόδραση» θα πρέπει να εξολοθρευτεί. Για πάντα!

Λέξεις ανάμεσα στις γραμμές

Μελετώντας κάποια αγαπημένα αρχιτεκτονήματα, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον Daniel Libeskind και το project “The Jewish Museum - Berlin”. Ένα δημιούργημα σε απευθείας διάλογο με τον χρήστη και την χρηστικότητα. Επί 3 χρόνια μετά την δημιουργία του, το μουσείο παρέμενε κενό εκθεμάτων. Ωστόσο δεχόταν καθημερινά δεκάδες επισκέπτες, που περιηγούνταν στο άδειο εσωτερικό του και αποχωρούσαν αποσβολωμένοι και φορτισμένοι από το ανθρώπινο δράμα, που επανέφερε η αρχιτεκτονική του χώρου.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες, για την μεγαλοπρέπεια της σύλληψης της ιδέας, για τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς του και για την ιδιαίτερη ευαισθησία του. Το σημείο, που με άγγιξε περισσότερο από όλο το project, ήταν η πρόταση, που κατέθεσε ο νεαρός και άπειρος τότε δημιουργός. Σε αντίθεση με άλλους καταξιωμένους αρχιτέκτονες, επικεντρώθηκε στο συναίσθημα παρά στην λογική. Επηρεασμένος από την ημιτελή όπερα «Moses and Aaron» του Schönberg, κατέληξε στο ότι η ιστορία των Εβραίων είναι γραμμένη ανάμεσα από τις γραμμές της επίσημης ιστορίας. Ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν μπορείς να την διαβάσεις καθαρά. Απλά την νιώθεις.

Κάπως έτσι σκεφτόμουν πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να είμαστε κόσμιοι και κοινωνικοί. Να προσέχουμε τα λόγια μας, να μην λέμε ότι αισθανόμαστε, να εγκαταλείπουμε την παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια πολύ νωρίς, για να ενταχθούμε καλύτερα και γρηγορότερα στο κοινωνικό σύνολο. Ωστόσο είναι τόσο εκκωφαντικός ο θόρυβος των πραγματικών μας σκέψεων, των πραγματικών μας αναγκών, του θυμού μας και της χαράς μας και όλων των ειλικρινών συναισθημάτων, που καμιά φορά, μπορεί κάποιος να τις νιώσει. Οι σκέψεις μας ανάμεσα από τα λόγια μας.

Κάπως έτσι λειτουργεί για εμένα αυτός ο χώρος… Υπάρχουν πάντα σκέψεις ανάμεσα από τα λόγια, αλλά δεν υπάρχει πάντα κουράγιο, να γίνουν κείμενο. Μην με μαλώνετε, που αργώ πολύ να γράψω. Αν δεν έκανα τόσο τακτικά χρήση στο delete, θα με μαλώνατε για το αντίθετο!

Η σκιά της ομοιότητας και της συνέχειας

Την σκέφτομαι πολύ τελευταία… Πιο πολύ και από τότε. Στην αρχή. Δεν άνοιγα τα μάτια το πρωί γιατί περίμενα να έρθει να με ξυπνήσει. Μάταια. Τα τελευταία τρία χρόνια, έγινε η πρώτη καλημέρα το πρωί και η τελευταία καληνύχτα το βράδυ. Ακόμα και όταν το κρεβάτι, που κοιμάμαι δεν έχει κομοδίνο, για να κάτσει. Αλλά κατά τη διάρκεια της ημέρας, την άφηνα να ηρεμεί. Καμιά φορά, που και που, θυμάμαι κάτι αστείο και το λέω. Σαν να έγινε χθες και σαν να είναι ακόμα εδώ ανάμεσα μας. Αλλά αυτό μόνο.

Εδώ και μέρες όμως είναι διαφορετικά. Σκέφτομαι διαφορετικά. Και αποφεύγω να πηγαίνω εκεί. Σχεδόν κρύβομαι. Δεν είναι ότι δεν προλαβαίνω. Πήγαινα κάθε εβδομάδα και με χειρότερο πρόγραμμα. Δεν είναι ότι βαριέμαι. Πάντα έχουμε κάτι να πούμε και να συζητήσουμε. Ούτε είναι ότι έχω κουραστεί. Είναι που φοβάμαι.

Τακτοποίησα κάποιες σκέψεις, με μια λογική σειρά, σαν το timeline της Tate και έβαλα τα γεγονότα παράλληλα. Και είδα ότι τελικά μοιάζουμε πάρα πολύ. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Βίοι παράλληλοι, χαρακτήρες που αλληλοσυμπληρώνονται και νοοτροπίες, που επαναλαμβάνονται. Και δεν κάναμε καν, την ίδια ζωή. Απλά εγώ προέκυψα. Και δεν είναι τόσο τρομακτικό να βλέπεις το παρελθόν και να λες κάτι μου θυμίζει.. Είναι, που αυτομάτως κάνεις την ίδια σκέψη και για το μέλλον και χωρίς ερωτηματικό.

Και φοβάμαι τόσο πολύ την σκιά. Νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει, μια, κάπου να με τρομοκρατεί. Να με κάνει να σκέφτομαι όχι τον προορισμό, που είναι και κάπως φυσικό, όσο το ταξίδι, που κρατάει πολύ και πονάει περισσότερο. Και όλες αυτές οι σκέψεις, αυτές τις ημέρες. Αυτή η μάζα που κινείται ωθούμενη από το έντονο συναίσθημα. Κρύβεσαι σε μια γωνιά, ελπίζεις να μην προσέξουν ότι έχεις κρυφτεί και σκέφτεσαι… ur next (?)

Έχω κάνει πολλά ταξίδια στην ζωή μου. Κανονικά με φυσική μετακίνηση και πνευματικά, όπου το μυαλό πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Λίγο φόβο ένιωσα και πιο πολύ ενθουσιασμό. Τώρα φοβάμαι και ελπίζω να μην βρεθεί στο δρόμο μου, μια εγώ, να με αναγκάσει να κάνω ότι πρέπει. Θέλω να με αφήσει να κάνω ότι θέλω, για να μπορέσω να διαφυλάξω την ψυχή μου.

Και όταν θα φτάσω στο τέλος του ταξιδιού, θα περιμένει εκείνη. Για να της ζητήσω συγνώμη, που την ανάγκασα να ξεπουλήσει την δική της αξιοπρέπεια, για να μπορώ εγώ, να την έχω και να παίζω μαζί της για μερικές ώρες παραπάνω. Και άμα με αγκαλιάσει όπως εκείνη την Παρασκευή, εγώ θα πω χαλάλι! Και δεν θα με ενδιαφέρει πλέον η σκιά.

Αναμονή

Καθημερινά, ξοδεύω πολύ χρόνο σε κατάσταση αναμονής. Στην ουρά για να πληρώσω, στην ουρά για να πληρωθώ. Στην αίθουσα αναμονής με ένα χαρτάκι και ένα νουμεράκι. Και μια ψεύτικη υπόσχεση χρονικής διάρκειας. Στην στάση του λεωφορείου και στην άκρη του δρόμου ψάχνοντας ΤΑΧΙ. Μπροστά στο φούρνο μικροκυμάτων ή και αντιμέτωπη με την οθόνη του υπολογιστή. Δέκατα του δευτερολέπτου ή και ώρες. Θα υπάρχει κάπου, κάποιο άκυρο στατιστικό, που θα λέει πόσες μέρες από την ζωή μου είναι όλος αυτός ο χρόνος αν αθροιστεί. Όχι ότι με ενδιαφέρει.

Ο χρόνος αυτός αντιμετωπίζεται ως χαμένος χρόνος. Τι άδικη θεώρηση ακόμα και αν πρόκειται για ένα δευτερόλεπτο. Είναι χρόνος μετάβασης. Είναι ο απαραίτητος χρόνος, να αποφορτιστεί η ψυχή, προκειμένου να προετοιμαστεί για την επόμενη κατάσταση! Είναι ο χρόνος, που το μυαλό αδειάζει και γίνεται δεκτικό σε νέες σκέψεις. Σκέψεις, που είναι μοναδικά παιδιά, του πιο απρόσμενου γάμου. Των εικόνων του παρελθόντος και των προσδοκιών του μέλλοντος. Και αυτές οι σκέψεις, αποκτούν ζωή και ψυχή μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Γεννάμε απίστευτες σκέψεις στην αναμονή. Και άλλοτε τις μεγαλώνουμε με αγάπη, ως στοργικοί γονείς και τις βγάζουμε στην κοινωνία σαν ολοκληρωμένες ιδέες, ενώ άλλοτε τις πνίγουμε, σιωπηλά και τις πετάμε στον καιάδα των άκυρων αποφάσεων, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν για τα παιδιά μας και όχι για εμάς. Και εκείνες που κατάφεραν και γλίτωσαν από την καταστροφική μανία, είναι τόσο λυτρωτικές...

Και όλη αυτή η “γένεση”, συνήθως, ονομάζεται αναμονή, παίρνει ένα κοινότυπο αριθμό και καταγράφεται στον εγκέφαλο σαν αιτία εκνευρισμού, στεναχώριας και φόρτισης. Άδικο αλλά και ταυτόχρονα και θλιβερό.

Σε μια αναμονή έχω εγκλωβιστεί, εδώ και μέρες. Και οι εικόνες του παρελθόντος είναι άσχημες και τραγικές και πονάνε τα μάτια μου κάθε φορά που τις φέρνω μπροστά μου. Οι προσδοκίες του μέλλοντος είναι μικρές, ταπεινές και ανίσχυρες. Σχεδόν τραγικά κυνικές και απαισιόδοξες. Ότι γραπτό προσπαθώ να “γεννήσω”, είναι μαύρο και πολύ σκοτεινό και βαθύ όσο ένα πηγάδι για το κέντρο της γης. Τόσο όσο πρέπει να είναι να χωρέσει την χολή και το σκοτάδι. Οφείλω αυτά τα παιδιά μου, να τα πνίξω πριν προλάβουν να πουν τις πρώτες λέξεις τους και μετά βωμολοχήσουν. Να τα σκοτώσω, πριν περπατήσουν και φύγουν τρέχοντας, να στοιχειώσουν άλλες καρδιές.

Μην με μαλώνετε που δεν γράφω στο blog μου. Ξέρω ότι το διαβάζουν άνθρωποι που αγαπώ και δεν θέλω, τα «μαύρα» παιδιά μου, να τους βρουν και να τους κάνουν κακό.

Άμα με το καλό, βγω από την αναμονή μου, θα βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τα πάντα. Τότε θα βρω και την διάθεση να γράφω ευχάριστα και εμπνευσμένα από τα βιώματα των ανθρώπων, που αγαπώ. Θα μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω, να μιλήσω για εκείνες τις καρδούλες, που λιώνουν και καίγονται, σαν τσιγαρόχαρτα, στις πυρές των συναισθημάτων τους και των αλληλεπιδράσεων τους.

Θα σας σκέφτομαι και θα εύχομαι μακρύ, γεμάτο ταξίδι και λύτρωση στον προορισμό. Θα πνίγω καθετί στενάχωρο στις μικρές χαρές μου και εσείς χωρίς να το ξέρετε, θα κάνετε ότι μπορείτε να με γεμίζετε με τέτοιες, πολλές. Και μετά όλα θα πάνε κάπως. Μπορεί και καλά. Όχι ότι με ενδιαφέρει πλέον.