Εγώ, ο ύπνος και η γιόγκα

Όπως καταλάβατε... η επιλογή μου ήταν γιόγκα. Πήγα σε ένα πολύ καλό κέντρο, όπου, μου τα εξήγησαν όλα, πολύ όμορφα. Και με το δίκιο τους. Δεν θα προσπαθήσω να μεταφέρω ακριβώς τις πληροφορίες. Εγώ κατάλαβα πως: δεν θα χρειάζεται να χοροπηδάω σαν μπαλάκι με μαλλιά, δεν θα ιδρώνω σαν σουβλατζής τον Αύγουστο, δεν θα ξενιτεύομαι για να παρακολουθήσω τα μαθήματα, δεν θα με μαλώνουν φουσκωτοί τύποι, που δεν μπορώ να κάνω 1342 κάμψεις συνεχόμενες και θα μπορώ να χαλαρώνω. Μια χαρά! Και πήγα στο πρώτο μάθημα.

Ρούχα φαρδιά για άνεση, καλτσούλες αντί για παπούτσια, στρωματάκια και κουβερτούλες. Όλα αυτά σε έναν χώρο σχεδόν άδειο και πολύ χαλαρωτικό. Και για κακή μου τύχη, το τμήμα που διάλεξα (αμέσως μετά τη δουλειά), άδειο. Εγώ και η Σουανισάνι μου ή κάπως έτσι τέλος πάντων. 5 λεπτά λοιπόν χαλάρωση. Ωραία ως εδώ. 30 λεπτά ασκήσεις πολύ τεντωτικές. Μου άφησαν, την ίδια ικανοποίηση, με το πρωινό τέντωμα! Πώς να περιγράψω την αγαπημένη στιγμή της ημέρας;

Και μετά θα μπαίναμε στη φάση της βαθιάς σαβάσανας, ή κάπως έτσι, που είναι μια φάση χαλάρωσης. Για πάνω από 45 λεπτά. Η σουανισάνι μας έλεγε διάφορα και εμείς (εγώ μόνη μου δηλαδή) ξαπλωμένη ανάσκελα στο στρωματάκι και σκεπασμένη με την κουβερτούλα, πλήρως ακινητοποιημένη, προσπαθούσα να εκτελώ τις εγκεφαλικές ασκήσεις. «Ελάτε σε επαφή (πνευματική) με τους αστραγάλους, που αγγίζουν το πάτωμα». Μετά είπε τις γάμπες και μετά είπε τους γοφούς. Μετά υποθέτω είπε και τα υπόλοιπα. Μετά την άκουσα να λέει 4-5 φορές με φωνή, που δυνάμωνε: «Ανοίγουμε τώρα τα μάτια».

Αρχικά είπα, εντάξει. Ήμουν κουρασμένη την ημέρα, που πήγα. Το συζήτησα και με 4-5 φίλους και μου είπαν ότι δεν κοιμήθηκαν. Απλά χαλάρωσαν. Δοκίμασα και δεύτερη φορά και τα ίδια. Δοκίμασα και τρίτη και τα ίδια. Εγώ εκεί να επιμένω να κοιμάμαι λίγο μετά τους αστραγάλους.

Και έτσι άρχισαν τα διάφορα ανέγδοτα για το τι κάνει η καημένη για 45 λεπτά όσο εγώ κοιμάμαι. Ο Zlatko, το έκαψε αλλά για να είμαι ειλικρινής, ήταν απολαυστικός. Έλεγε: «Βλέπει ποδόσφαιρο και πανυγιρίζει και τα γκολ! Παραγγέλνει πίτσες και έρχεται ο delivery και βλέπουν μαζί το ματς! Πλέκει διάφορα ή καπνίζει διάφορα». Και χίλια δυο άλλα. Και μετά, άκουγα πάντα την παρακάτω ατάκα: «Αφού βρε πουλάκι μου έχεις σπίτι. Γιατί πας και κοιμάσαι εκεί, σαν άστεγο».

Το καλύτερο ήταν η αφεντικίνα μου, που από όλη την εμπειρία συγκράτησε, ότι εγώ ξυπνάω με την φράση «Ανοίγουμε τώρα τα μάτια» και με έπαιρνε, κάθε πρωί τηλέφωνο, να με ξυπνήσει, λέγοντας την. Είχε απελπιστεί, με τα 3 ξυπνητήρια, που μου είχε κάνει δώρο σε γιορτές και Χριστούγεννα.

Και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να κοιμάμαι και λίγο στο σπίτι μου. Και γρήγορα κατάλαβα γιατί εκεί κοιμόμουν, με μια οριακά αισχρή ευκολία. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για 45 λεπτά, ξαπλωμένη και ακινητοποιημένη, χωρίς το macbook μου, χωρίς το ipod μου, χωρίς την 40d μου ή έστω την G7 μου; Όχι πες ρε γιατρέ μου… άδικο έχω; Εσύ, δηλαδή, τι θα έκανες;