Γιατρέ μου, είμαι καλά;

Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκεντρωθώ, σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως ένα post, που θέλω πολύ να γράψω. Το ξεκινάω και γράφοντας τις πρώτες λέξεις, έχω σκεφτεί άλλα 5-6 post.
Δυσκολεύομαι να παραμείνω πολύ ώρα σε έναν χώρο, που δεν έχει ανοιχτό παράθυρο. Νομίζω ότι παθαίνω κλιματιστικοφοβία.
Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αν και είμαι πολύ κουρασμένη και κοιμάμαι μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα.
Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκρατήσω ονόματα και τίτλους αν μιλάμε για βιβλίο ή για ταινία. Καλά για ημερομηνίες, δεν το είχα από τότε που με θυμάμαι. Πρέπει να μου δώσει κάποιος μια «άχρηστη» λεπτομέρεια, για να τα θυμηθώ όλα αμέσως.

Γιατρέ μου αυτό το θέμα με τις «άχρηστες» πληροφορίες, θα ήθελα να το συζητήσουμε λιγάκι. Για ποιο λόγο τις βρίσκω τόσο γοητευτικές; Τις παρατηρώ, τις θαυμάζω, τις θυμάμαι με ανατριχιαστική ακρίβεια και λειτουργούν τόσο καλά για να μου θυμίσουν όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες…

Για τους φίλους μου για παράδειγμα, έχω τεράστια συλλογή…

Δεν θυμάμαι αν το βαπτιστικό όνομα της Έφης είναι Ευτυχία ή Ευκαρπία ή Εφορία ή Ευφροσύνη. Δεν θυμάμαι καν ποια από αυτά είναι ονόματα, ποια είναι τοπωνυμία και ποια πάστες του Αγαπητού! Αλλά θυμάμαι ότι η Έφη ανατριχιάζει με τις πικέ τις κουβέρτες. Συναρπαστικό εεε;

Δεν θυμάμαι αν ο Γιάννης είναι 23 ή 24 ή 25 ή 26 χρονών. Αλλά θυμάμαι ότι δεν αντέχει να βλέπει ντουλάπια μισάνοιχτα ή ανοιχτά. Έχει μάλιστα ένα θέμα με το τσακ του πλυντηρίου των πιάτων. Και το βρίσκω πολύ γοητευτικό.

Δεν θυμάμαι πως λένε την Αμάντα στο επίθετο, πότε έχει γενέθλια, αν έχει αδέρφια και πόσα αλλά θυμάμαι ότι αν μπει νερό στα σανδάλια της εκνευρίζεται. Μα δεν είναι και αυτό πολύ γοητευτικό;

Δεν θυμάμαι πως λένε τον μπαμπά της Ευαγγελίτσας. Παντελή; Αποστόλη; Μιχάλη; Θουκυδίδη; Ανδρέα; Και δουλεύουμε εδώ και 5 χρόνια μαζί και είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Αλλά ξέρω ότι όποτε φτερνίζεται κοιτάει πάντα το ρολόι της. Κατά προτίμηση του κινητού. Φανταστικό εεε;

Για τη Γαλήνη και τη σαντιγί; Για τον Αντώνη και το δάχτυλο στο αυτί; Για τον Παύλο και το ψεύτικο δόντι; Για την Μελίνα και το πράσινο τσάι; Για τον Γεράσιμο και τους 7 πληθυντικούς; Για την Πόπη και την ιεροτελεστία αποχώρησης από το σπίτι; Για τον Δημήτρη και την αλυσιδίτσα; Για τον Τάσο και τους λουκουμάδες; Τη Δάφνη και τις πιπεριές; Το Θοδωρή και τη ντουλάπα; Τον Μάνο και τις σημαίες; Την Ελένη και τα λουλούδια; Τη Δέσποινα και τα σοκολατάκια; (πρέπει να σταματήσω γιατί θα πάθω υπερφόρτωση…)

Τι να με ανησυχήσει περισσότερο; Το γεγονός ότι θυμάμαι «άχρηστες» πληροφορίες; Το γεγονός ότι δεν θυμάμαι χρήσιμες; Το γεγονός ότι τις άχρηστες τις βρίσκω συναρπαστικά γοητευτικές; Το γεγονός ότι με μια άχρηστη πληροφορία, μπορώ να θυμηθώ τα πάντα; Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα μου; Είναι πρόβλημα; Θεραπεύεται; Και αν θεραπεύεται, με ενδιαφέρει; Αν η ομορφιά κρύβεται στις «άχρηστες» λεπτομέρειες, έχω πολλές προσλαμβάνουσες και όλος ο κόσμος είναι πολύ όμορφος… Αν όχι;

Μήπως, πρέπει να αρχίσω και πάλι τη γιόγκα, για να κοιμάμαι 1-2 ώρες παραπάνω;