10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 3η – 9/3/2008

Σήμερα ξεκινήσαμε χωρίς καφεδάκι για να κοιμηθούμε και καμιά ώρα παραπάνω και ήμασταν προετοιμασμένοι για μια δύσκολη μέρα γιατί το πρόγραμμα δεν υποσχόταν πολλά. Δεν πέσαμε πολύ έξω. Αναπληρώσαμε το χαμένο πρωινό καφεδάκι στο μικρό μας κενό για αλλαγή χώρου και τιμήσαμε και το Δωμάτιο με θέα, αργότερα.

14:30 Κάτω απ’ την κουκούλα: ένα ταξίδι στον κόσμο των βασανιστηρίων - 107' - Πατρίσιο Ενρίκες, Καναδάς
Απλά πολύ συγκλονιστικό. Πολλές διαφορετικές μαρτυρίες, όλες αποφορτισμένες από συναισθήματα αλλά γεμάτες εικόνες, που σοκάρουν και τρομάζουν. Τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική κακοποίηση των αιχμαλώτων στο Γκουαντάναμο. Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ και η πυκνότητά του, δεν επέτρεπε να «αναπνεύσει» ο θεατής. Με μια ανάσα και με πολύ φρίκη. Εκ των υστέρων και έξω από τις αίθουσες, συζητήθηκε πολύ και έμαθα ότι δεν έχει γίνει άλλη τόσο ολοκληρωμένη προσπάθεια για το συγκεκριμένο θέμα. Θα το σκέφτομαι πολύ καιρό.

18:00 Οι νύφες του Αλλάχ - 76' - Ναταλί Ασουλίν , Ισραήλ
Η προσωπική μου θέση είναι ότι ο σκοπός, δεν αγιάζει τα μέσα. Σε αυτή τη λογική τα εγκλήματα, που παρακινούνται από το θρησκευτικό φανατισμό, δεν είναι λιγότερο ειδεχθή. Ωστόσο, δεν με ικανοποίησε η μονόπλευρη τοποθέτηση του ντοκιμαντέρ, που προσπαθούσε με κάθε πλάγιο τρόπο, να μας πείσει ότι πρόκειται για γυναίκες με προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα, που κρύβονται πίσω από την «άφεση» του θρησκευτικού εγκλήματος. Ακόμα ένα «λίγο» ντοκιμαντέρ για ένα μεγάλο θέμα. Απογοήτευση. Του έβαλα 2.

20:30 Λίλι και Λιάντερ: η κληρονομιά της βίας - 52' - Μπουτίνα Κανάαν Χούρι , ΗΠΑ
Στις αρχές του προηγούμενο αιώνα, κάπου νότια στην Αμερική διαπράττεται ένα έγκλημα. Όλα ή μάλλον όλοι, υποστηρίζουν ότι ένας μαύρος σφαγιάζει μια λευκή γυναίκα και πριν περάσουν 24 ώρες, ο μαύρος δολοφονείται με τραγικό τρόπο, στην πλατεία της πόλης. Πολλά χρόνια μετά, η ιστορία διηγείται στην 3η γενεά παιδιών, που σοκάρεται. Η πρωταγωνίστρια ξεκινάει να βρει την πραγματική ιστορία και ανακαλύπτει ότι μετά από αυτό το έγκλημα, οι φήμες λένε ότι η οικογένεια της λευκής γυναίκας, σκότωσε πολλούς μαύρους, για αντίποινα. Έτσι, ξεκινάει η έρευνα για να διαλευκανθεί η ιστορία. Οι προθέσεις είναι καλές. Η πρωταγωνίστρια θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα, που διέπραξε η οικογένειά της. Το ντοκιμαντέρ όμως είναι πολύ αργό, πολύ κουραστικό, με πολλές περιττές λεπτομέρειες. Είναι ο ορισμός του ψάχνω μια τρίχα στα άχυρα επί μερικούς μήνες, την γυρίζω σε ντοκιμαντέρ διάρκειας 1,5 ώρας, δεν την βρίσκω τελικά αλλά δεν πειράζει. Με κούρασε πάρα πολύ. Του έβαλα 1.

22:30 Ο άνθρωπος των βαρελιών - 17'- Άρτο Χάλονεν , Φινλανδία
Είναι όπως «Ο ράπτης», που έγραψα σε προηγούμενο post. Ίδιο βαθμό, ίδια συναισθήματα.

22:30 Ο ονειρευτής και η φυλή των ονείρων - 52'- Άρτο Χάλονεν , Φινλανδία
Εντάξει. Εμένα μου άρεσε. Δηλαδή σαν ντοκιμαντέρ δεν έλεγε και πολλά. Σε μπέρδευε, σε πήγαινε μια μπρος και μια πίσω και όλο πετούσε διάφορες θεωρίες, από διάφορα άτομα, που ιδανικά συνδέονταν και μεταξύ τους, με κάποιο τρόπο. Αλλά βρήκα πολύ ενδιαφέρον το θέμα των ονείρων, της φυλής Temiar Senoi, που έχουν «χτίσει» ολόκληρη την κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους γύρω από τα όνειρά τους και τον έλεγχο τους. Θα το διερευνήσω, για να καταφέρω και εγώ να δω κάποτε ένα lucid dream!

Κάπως έτσι τελείωσε και η 3η μέρα του φεστιβάλ. Ακολούθησε σνακ σε κεντρικό σημείο της πόλης και μια μικρή συνέντευξη, επιφανούς μέλους της οργανωτικής επιτροπής Φ.Γ.Μ.Κ.Κ. Με την ευκαιρία, να ευχηθώ και από εδώ: Αργυρή καλή αρχή στην νέα σου εργασία! Περιμένουμε εντυπώσεις!