10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 2η – 8/3/2008

Ηλιόλουστη ημέρα και ξεκινήσαμε με ένα καφεδάκι, δίπλα στο κύμα. Σχολιάσαμε λιγάκι την έλλειψη οργάνωσης του Φεστιβάλ, τα εισιτήρια από μπλοκ με απλή αρίθμηση, χωρίς καν να αναφέρεται η ταινία, τις επιλογές της ημέρας και άλλα διάφορα, που θα γίνουν ειδικό post όταν θα τελειώσει το φεστιβάλ. Εγώ καταγράφω και προσεύχομαι. Σύντομα θα σας πω γιατί.

14:30

Οικογένεια στο κύμα - 93' - Νταγκ Πρέι , ΗΠΑ
Και πάλι ήμουν πολύ επηρεασμένη από την ταινία. Για όσους/ες, δεν έτυχε, την προτείνω: The Mosquito Coast, 1986. Σχεδόν μπήκα στην αίθουσα ετοιμοπόλεμη. Να μισήσω τον άνθρωπο, που επέβαλε, με τόσο αυταρχικό τρόπο, τις επιλογές του. Όμως, η αλήθεια, όπως παρουσιάστηκε από το ντοκιμαντέρ και ομολογώ πως με έπεισε για την πληρότητά της, ήταν πολύ διαφορετική. Στο ντοκιμαντέρ, είχαν θέση όλα τα μέλη της οικογένειας, καθώς και γνωστοί και συγγενείς και άνθρωποι, που απλά γνώριζαν την οικογένεια. Και όλο αυτό το πλήθος απόψεων, μου έδωσε όσα στοιχεία χρειαζόμουν, τόσο για να τον μισήσω όσο και για να τον λατρέψω.

Με έβαλε απέναντι από τον συμβατικό τρόπο ζωής μου, με αφόπλισε με την απλότητα της σκέψης του πρωταγωνιστή, με στεναχώρησε όταν συνειδητοποίησα, για ακόμα μια φορά, ότι κάθε επιλογή έχει και τις δικές της συνέπειες και με έκανε πολλές φορές να χαμογελάσω ακόμα και να γελάσω. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή, που και τα 9 παιδιά παραδέχονται, ότι η καθημερινή ανάγκη του πατέρα για σεξ, στο τροχόσπιτο των 8τμ, που μοιράζονταν τα 11 μέλη της οικογένειας, τους στιγμάτισε, με διάφορους τρόπους. Ο ίδιος δηλώνει ότι έκανε κάτι πολύ φυσιολογικό και πάνω που πάω να τον βρίσω… δηλώνει: «Θέλετε να σας πω κάτι απαίσιο; Ξέρω παιδιά, που βλέπουν καθημερινά, τον πατέρα να δέρνει την μητέρα».

Πολύ έντονα συναισθήματα, γεμάτο εικόνες και σκέψεις, γέννησε πολλά ερωτηματικά, το σκεφτόμουν όλη την ημέρα και θα το σκέφτομαι πολύ ακόμα. Μεγάλο συν η παρουσία της θάλασσας και του σερφ, που έκοβαν την ανάσα. 5 και λίγο του είναι!

17:00

Άγγιξέ με κάπου που να το νιώσω - 53' - Σιμόν ντε Βρις , Ολλανδία
Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το ντοκιμαντέρ. Αργό αλλά όχι βαρετό. Ακολουθεί την καθημερινότητα του τετραπληγικού σκιτσογράφου Callahan, που με τα σκίτσα του προκαλεί έντονες αντιδράσεις οργισμένων αναγνωστών, που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία του ή απλά την απόλυσή του. Στόχος του καθετί που δεν είναι politically correct να σχολιάζεται ή να σατιρίζεται όπως μειονότητες, ειδικές ομάδες, άτομα με ειδικές ανάγκες και πολιτικά θέματα. Ήρεμος, αφοπλιστικός, ιδιαίτερος, με μια πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ και με μια τραγικά καυστική ματιά. Τον ακολουθούμε στις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει ως άτομο με κινητικά προβλήματα, ωστόσο χωρίς να τον λυπόμαστε. Αναζητούμε στις περιπλανήσεις του, το ερέθισμα που θα προκαλέσει το επόμενο σκίτσο, με αγωνία. Και πάλι μας ξαφνιάζει. Πολύ όμορφο και διαφορετικό. Για ακόμα μια φορά βάζω 5 και το θεωρώ λίγο!

17:00 Καθαρότητα υπεράνω όλων - 51' - Γιόν Μπανγκ Κάρλσεν , Δανία
Παρακολουθούμε την διήγηση μιας γυναίκας και ενός άντρα, που δεν συναντήθηκαν ποτέ, ωστόσο οι ιστορίες τους μοιάζουν πολύ και τα συναισθήματα είναι ίδια. Δυο επιζώντες του Άουσβιτς. Οι σκέψεις, οι εικόνες, τα βιώματα είναι πολύ κοντά. Ταυτόσημη είναι και η φρίκη. Δυνατό, με μια πολύ ιδιαίτερη μουσική επένδυση και δυο πολύ σκοτεινά και τραγικά πρόσωπα, που δεν κλαίνε. Δεν θέλουν να τους λυπηθούμε. Το μόνο που φοβούνται ότι θα μιλήσουν και δεν θα τους πιστέψουμε. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία βαθμολόγησης.

19:30 Μια τρύπα στο νερό - 58' - Μάνος Παπαδάκης, Ελλάδα
Σε αυτό το ντοκιμαντέρ ένιωσα το κλίμα του φεστιβάλ κινηματογράφου. Μπήκαμε νωρίς στην αίθουσα, για να βρούμε θέση. Σύντομα, γέμισε κάθε θέση και διάδρομος και κενό. Εξαιρετική η προσέλευση. Και πολύ τραγική η παρουσίαση. Η υποθαλάσσια δεν είναι όπως μας την έχουν περιγράψει πριν από χρόνια. Είναι τραγική και η ζημιά, που θα προκαλέσει θα είναι μακράν χειρότερη, του όποιου οφέλους μπορεί και να έχει. Χάρηκα πολύ που είδα κόσμο να ενδιαφέρεται και μένει στην συζήτηση μετά αν και έμαθα ότι δεν έγινε ουσιαστικός διάλογος. Εμένα, προσωπικά, με έπεισε να αντισταθώ σε αυτό το έργο, με νύχια και με δόντια και θα το κάνω! Το βαθμολόγησα με 5!

22:00 Ακοή εδώ και τώρα - 84' - Αïρίν Τέιλορ Μπρόντσκι , ΗΠΑ
Εεεε ναι… Το βρήκα πολύ συγκινητικό. Με άγγιξαν αυτές οι δύο απίστευτες φιγούρες, ο Πολ και η Σάλι. Μια ζωή στη σιωπή αλλά μαχητές. Ένιωσα, ίσως για πρώτη φορά, πόσο δύσκολο είναι, να ζεις και να επιβιώνεις χωρίς ακοή. Δεν τους λυπήθηκα. Τους θαύμασα. Με συγκλόνισαν, ακόμα και στις μικρότερες στιγμές τους. Και βρήκα αξιοθαύμαστη την απόφαση, να κάνουν μια επέμβαση, για να καταφέρουν να ακούσουν, στα 65 τους. Αγαπημένο ζευγάρι με τρία παιδιά, που λίγο μετά τη συνταξιοδότησή τους και ενώ έχουν παλέψει μια ζωή, να τα καταφέρουν χωρίς την ακοή, παίρνουν το ρίσκο και δοκιμάζουν. Κάθε φορά, που η Σάλι απογοητευόταν, από το αποτέλεσμα και κλονιζόταν η δύναμή της, με έπαιρνε το παράπονο. Και ας κοροϊδεύουν μερικοί όσο θέλουν… Εξάλλου ρε Θοδωρή… στο κλάμα… είχα να μοιάξω :)! 5 και πάλι λίγο.

Με πολλά zewa, μπύρες και αυτοκριτική στο φλέγον ερώτημα του φεστιβάλ, έκλεισε και η δεύτερη μέρα, που ήταν απλά… υπέροχη!