Το φεστιβάλ ξεκίνησε με βροχή… Μια ακόμη τρελή πρωτοτυπία! Ο κόσμος για αρχή ήταν λίγος. Τουλάχιστον λιγότερος από την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Αναμενόμενο, ειδικά αν υπολογίσουμε ότι ξεκίνησε στο πρώτο τριήμερο φυγής της Άνοιξης!
Με διακοπές ρεύματος και πολύ τρέξιμο, φτάσαμε στο λιμάνι…
17:00
Ήταν κάπως περίεργο το συναίσθημα. Κάπως αιφνιδιαστικό, λίγο ενοχλητικό, λίγο μισό. Μου άφησε την αίσθηση ότι κάτι δεν άρχισε αλλά και δεν τελείωσε. Εκείνη η ειδική κατηγορία ντοκιμαντέρ, όπου απλά παρακολουθούμε κάτι χωρίς συμμετοχή ή άποψη. Σε γενικές γραμμές συμπαθητικό.
Συμμετείχε στα βραβεία κοινού, όπου και εκεί έβαλα ένα 4 για το απροσδιόριστο συναίσθημα, που μου χάρισε!
17:00
Ήταν πολύ αναμενόμενο. Λίγο ψυχοκαταθλιπτικό, λίγο αδιάφορο, λίγο άοσμο και λίγο ανούσιο. Ένας πολιτισμός με μεγάλη παράδοση, που τσαλαβουτάει και «μαϊμουδίζει» δυτικά, ψάχνοντας το εισιτήριο για τον 21ο αιώνα. Γάμοι από συμφέρον, έρωτας χωρίς πάθος και συναίσθημα, αμηχανία και αδιαφορία. Δεν κέρδισα κάτι, που το είδα. Δεν μου προκάλεσε κάτι. Νύσταξα μάλιστα αρκετά.
Συμμετείχε στα βραβεία κοινού και επιεικώς έβαλα ένα 3!
20:00
Το θέμα είναι γνωστό. Πλέον, πιστεύω ότι κάθε άσυλο, αναμορφωτήριο, οργανοτροφείο κ.λπ. κρύβει μια πολύ δυσάρεστη ιστορία κακοποίησης. Ανυπεράσπιστα ανήλικα, στο έλεος διαστροφικών ενηλίκων, που έχουν την δύναμη να πραγματοποιήσουν, κάθε ανείπωτη φαντασίωση. Ωστόσο, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είχε μια αφοπλιστική απλότητα και άφηνε την εικόνα να μας πει, γιατί το Μπρέιδαβικ, αποτελεί κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Γιατί, είναι πραγματικά, μια άκρη του κόσμου. Εκπληκτικό. Επιπλέον, η γλώσσα (ισλανδικά), που για πρώτη φορά αντιμετώπιζα σε τέτοια έκταση, ήταν κάτι το απίστευτα μαγευτικό και η απλότητα όσο και λυρικότητα της χροιάς της, συμπλήρωνε την λιτή προσέγγιση. Απλά εκπληκτικό. Αν και δεν συμμετείχε στα βραβεία κοινού, εγώ θα του έβαζα ένα 5, θεωρώντας το και λίγο.
22:00
Την ταινία την έχω δει. Για όσους/ες, δεν έτυχε, την προτείνω ανεπιφύλακτα: Alive, 1993. Ήταν και ο βασικός λόγος, που πρόσθεσα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, στο πρόγραμμα. Ήθελα, το κάτι παραπάνω, για μια από τις πιο διάσημες σύγχρονες κτηνωδίες. Το κάτι παραπάνω το πήρα αλλά όχι όπως ακριβώς το περίμενα και αυτό με απογοήτευσε. Η προσέγγιση του ντοκιμαντέρ ήταν, κατά την προσωπική μου άποψη, τραγικά μονόπλευρη και ακόμα χειρότερα… σχεδόν ποιητική. Που για την συγκεκριμένη υπόθεση καταντάει για εμένα… σχεδόν προσβλητική.
Ένα αεροπλάνο συνετρίβη στις Άνδεις. Ως εκ θαύματος, 45 από τους 60 επιβαίνοντες, καταφέρνουν να επιζήσουν της συντριβής. Κάποιοι πεθαίνουν μερικές ώρες αργότερα. Κάποιοι αντέχουν λίγο περισσότερο. 16 από αυτούς, αντέχουν μέχρι την τελική διάσωση τους, 72 μέρες αργότερα. Την απάντηση στο πως, την έδωσαν την 5η μέρα της διαμονής τους, στο βουνό. Πρόκειται για μια ανατριχιαστική ιστορία κανιβαλισμού.
Οι επιζήσαντες, σαφώς βρέθηκαν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Και σαφώς αναγκάστηκαν να υπερβούν εαυτούς και να θέσουν ως πρωταρχική προτεραιότητα την επιβίωση τους. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος, που να μην αναγνωρίζει τον αγώνα τους. Τους παρακολουθούμε, να επισκέπτονται το σημείο της συντριβής, μετά από πολλά χρόνια και να διηγούνται τα γεγονότα. Υπάρχει όμως κάτι πολύ ενοχλητικό σε αυτήν τη διαδικασία. Προσπαθούν συντονισμένα και ιδιαίτερα επιδέξια, να μας πείσουν, ότι δεν ήταν άνθρωποι σε ανάγκη, που αναγκάστηκαν να διαπράξουν, ίσως ότι απεχθέστερο, μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Περιγράφουν με τραγική ηρεμία ότι στοιχημάτιζαν για το ποιος θα είναι ο επόμενος. Οι περιγραφές των θανάτων όσων δεν τα κατάφερναν, θυμίζουν ρομαντική ποίηση. Απέφευγαν να βλέπουν το πρόσωπο του νεκρού, που «χρησιμοποιούσαν» για να μην φορτιστούν συναισθηματικά. Όταν κατάλαβαν ότι η διάσωσή τους ήταν κοντά, μάζεψαν τα προσωπικά αντικείμενα και κομμάτια των νεκρών, για να δώσουν στις οικογένειες. Και το τέλος, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, όπου όλοι μαζί, αφήνουν ένα πετραδάκι, σε ένα «μνήμα», που έχει γίνει επάνω στα βουνά και δηλώνουν ότι όσοι έφυγαν και χρησιμοποιήθηκαν… ζουν μέσα τους. Όχι κυριολεκτικά… μεταφυσικά.
Ζορίστηκα πάρα πολύ. Εκνευρίστηκα ιδιαίτερα, που δεν υπήρξε καν προσπάθεια αντίλογου. Δεν είδαμε κάποιο συγγενή των χρησιμοποιημένων να δηλώνει κάτι για όλο αυτό. Αλλά και οι 16 ήταν σίγουροι, ότι όλοι οι συγγενείς τους αγαπούν και όχι τους έχουν συγχωρήσει… μα τι έκαναν για να συγχωρεθούν… τους βλέπου και αυτοί ως κομμάτι των ανθρώπων, που έχασαν. Πολύ ενοχλητικό. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να το αξιολογήσω!
Με αυτά, τελείωσε η πρώτη μέρα στο φεστιβάλ!
1 comment:
Χαίρομαι πολύ που άρχισες να γράφεις! :-)
Εγώ μπήκα στη διαδικασία να τις βαθμολογήσω όλες. Έτσι, έχουμε:
Ο ράφτης: 3 (δε μπορείς να βάλεις κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο σε αυτές τις "στέκομαι και παρατηρώ κάποιον" ταινίες.
Αγάπη και σεξ στην Κίνα: 4-
Στην άκρη του κόσμου: 4
Αποκλεισμένοι: 2- (ο τρόπος με τον οποίο όλοι οι συμμετέχοντες είχαν εξιδανικεύσει και ανασχηματίσει σαν έπος την εμπειρία τους, με πείραξε πολύ)
Post a Comment