Φωτοεργασίες

Πάνω που ήμουν έτοιμη, να αποχωρίσω, από την θέση, πίσω από τη φωτογραφική μηχανή και να επιστρέψω στην παλιά μου ιδιότητα, δηλαδή απλός παρατηρητής και θαυμαστής της τέχνης, άρχισε το καινούριο τετράμηνο στη Stereosis και ο Μάνος, μας «φόρτωσε» με πολλά και ενδιαφέροντα projects και εργασίες. Έτσι θα με ανεχθεί λίγο ακόμα η φωτογραφία...

Χοντρικά ας πούμε ότι Project είναι μια ανάθεση, που θέλει πολύ σκέψη, πολύ μελέτη, πολύ πειραματισμό και συνήθως δίνεται περισσότερος χρόνος για την ολοκλήρωσή του. Εργασία είναι μια ανάθεση, που την λαμβάνεις ως άσκηση, για να εμπεδώσεις την θεωρία και να βελτιώσεις την τεχνική. Δεν είναι απαραίτητο να έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον αλλά πρέπει να είναι σωστή τεχνικά και να έχεις τις προβλεπόμενες από τη θεωρία, προδιαγραφές. Ο χρόνος είναι πάντα λίγος...

Ιδού λοιπόν τα πρώτα αποτελέσματα των εργασιών:
Εργασία 1η: Φωτογραφικά Τρικ - Αντανακλάσεις

Ο πρωταγωνιστής της φωτογραφίας, είναι η αντανάκλαση ενός αντικειμένου/ανθρώπου/τοπίου σε μια επιφάνεια ολικής ή μερικής ανάκλασης. Για παράδειγμα: νερό, γυαλί, μέταλλο κ.λπ. Ήθελα να βγω λίγο μετά από βροχή, για να είναι υγρές όλες οι επιφάνειες και μάλιστα νύχτα αλλά δεν ήταν πολύ εφικτό. Οπότε «βολεύτηκα» με αυτήν και μερικές ακόμα, που ακόμα δεν έχω εκτυπώσει.

Εργασία 2η: Φωτογραφικά Τρικ – Ιδανικό Φόντο
Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να εντοπίζει ο φωτογράφος, ένα σημείο/σκηνικό/φόντο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκεί, λοιπόν, να κάθεται με τις ώρες, περιμένοντας να συμβεί κάτι ενδιαφέρον, για να δώσει περισσότερη αξία στην φωτογραφία. Κάπως έτσι, προέκυψε μια από τις σημαντικότερες φωτογραφίες του Henri Cartier-Bresson, του πατέρα της magnum και της αποφασιστικής στιγμής.

Με αυτήν την εργασία, στάθηκε αδύνατο να βρω εικόνες. Περπάτησα πολύ στην Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες, αλλά τίποτα το αξιοπερίεργο. Περιμένω προτάσεις και εγώ μετά θα πάω να κατασκηνώσω εκεί και θα κάνω την εργασία.

Εργασία 3η: Φωτογραφικά Τρικ – Κάδρο μέσα στο κάδρο
Δύσκολη η περιγραφή της... Ας πούμε ότι φωτογραφίζω ένα τοπίο, μέσα στο οποίο έχω τοποθετήσει με καρτποσταλική ευλάβεια την παρέα μου (κεντρικά, ζυγισμένα, στημένα, βαρετά). Αν ρωτήσω έναν φίλο, να μου πει τι βλέπει, θα πει: «Βλέπω την παρέα σου, στο Χ μέρος». Αυτό την κάνει την φωτογραφία, απευθείας μονοδιάστατη. Ένα θέμα...

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι φωτογραφίζω την παρέα μου, μπροστά σε ένα κτίριο με καρτποσταλική ευλάβεια και πάλι ή όχι, αλλά τυχαίνει μέσα στην φωτογραφία / κάδρο, να υπάρχει και ένα παράθυρο ανοιχτό ή και κλειστό όπου μέσα γίνεται κάτι παράλληλα. Κάποιος μαγειρεύει ή κάποιος δουλεύει κ.λπ. Ξαναρωτάω τον φίλο-πεοραματόζωο τι βλέπει και μου λέει: «Βλέπω την παρέα σου, στο Χ μέρος». Αδιάφορα, ρωτάω εγώ: «Μόνο αυτό;» και αφού προσέξει λιγάκι καλύτερα τη φωτογραφία, προσέχει και το παράθυρο. Αυτό κάνει την φωτογραφία να συμπεριλαμβάνει ακόμα μια φωτογραφία μέσα της.

Η βασική προϋπόθεση είναι η δεύτερη φωτογραφία να διαχωρίζεται σαφώς από την πρώτη με κάποιο τρόπο. Αν για παράδειγμα φωτογραφίσω την παρέα μου και πάλι αλλά στο φόντο κάποιοι παίζουν ξύλο, ενώ έχουμε 2 θέματα, δεν είναι κάδρο στο κάδρο. Σε αυτήν την εργασία, βρήκα πολλά θέματα και ευτυχώς είχα και τη βοήθεια των μοντέλων μου!

Εργασία 4η: Φωτογραφικά Τρικ – Γεωμετρικά σχήματα ή Ευθείες και καμπύλες
Μια φωτογραφία, όπου να υπάρχουν ξεκάθαρες ευθείες ή καμπύλες. Οποιαδήποτε φωτογραφία και να πιάσεις θα βρεις ευθείες και καμπύλες και γεωμετρικά σχήματα. Το ζητούμενο της άσκησης είναι να έχουν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σκάλα.

Αυτή είναι μια δική μου φωτογραφία. Σύντομα και με καμπύλες!

Εργασία 5η: Φωτογραφικά Τρικ – Κίνηση
Ξέρω, ότι υπάρχουν ανάμεσα μας, κάτι κακόβουλα πλάσματα, που θα έλεγαν ότι εγώ θα βγάλω τέλειες φωτογραφίες, σε αυτήν την εργασία, γιατί πάντα βγάζω κουνημένες φωτογραφίες. Ωστόσο ο σκοπός της εργασίας, δεν είναι απλά μια κουνημένη φωτογραφία. Είναι να αποτυπωθεί η κίνηση. Και αν και με δυσκόλεψε πολύ, (με λούσανε τα κύματα, κόντεψα να φάω ξύλο στην πλατεία Αριστοτέλους, κρυολόγησα την Μελίνα κ.λπ.) έβγαλα πολλές, που με ικανοποίησαν αρκετά!

Σύντομα και οι υπόλοιπες εργασίες. Αφού πρώτα εμφανιστούν τα φιλμάκια, γίνουν τα contact, εκτυπωθούν οι φωτογραφίες, ψηφιοποιηθούν τα φιλμάκια κ.λπ.! Είμαστε old school επεξεργασία εμείς και αυτά θέλουν χρόνο!

10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 4η – 10/3/2008

Σήμερα λόγω ημέρας είπαμε να μην ξεκινήσουμε φεστιβαλικά. Εντάξει υπήρχε το πάρτι λαγάνα-ταραμάς στο λιμάνι αλλά δεν το είδαμε σαν ιδιαίτερο δέλεαρ. Έτσι ανηφορίσαμε προς τα κάστρα, για να λιαστούμε με θέα, την πολύ άσχημη Θεσσαλονίκη. Εφημεριδούλες, καφεδάκια, πολύ διάθεση και ήλιος και γέλια. Κάποια στιγμή κατηφορίσαμε για το Ολύμπιον. Έπρεπε πάλι να μπούμε σε attitude φεστιβάλ.

15:30 Προς παραδειγματισμό - 48' - Νετζατί Σενμέζ , Τουρκία
Το θέμα η θανατική ποινή στην Τουρκία. Μέχρι το έτος κατάργησής της, το οποίο και δεν σημείωσα, εκτελέστηκαν 712 άνθρωποι εκ των οποίων 15 γυναίκες. Μερικά ακόμα στατιστικά, που συγκράτησα ήταν ότι 69 χώρες σε όλο τον κόσμο εφαρμόζουν την θανατική ποινή και μέχρι την στιγμή, που γυριζόταν το ντοκιμαντέρ, υπάρχουν 20.000 άνθρωποι, που περιμένουν να εκτελεστούν.

Εγώ είμαι κατά της θανατικής ποινής και δεν αναγνωρίζω εξαιρέσεις. Σε όποιον προλάβει να με ρωτήσει «Άμα σκοτώνανε το παιδί σου, τι θα…», θα απαντήσω «Θα ήθελα δικαιοσύνη και τιμωρία. Όχι θάνατο». Έτσι, με άγγιξε πολύ το όλο θέμα. Τα τελευταία γράμματα των θανατοποινιτών, μαρτυρίες για τις τελευταίες στιγμές και εικόνες από φυλακές και κελιά. Αυτό, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο ντοκιμαντέρ ήταν η διαρκής παρουσία της φωτογραφίας. Όχι ως αποδεικτικό, όσο ως σκηνοθετική άποψη. Όλα τα πλάνα θύμιζαν να προορίζονται για φωτογραφίες. Και επιπλέον, πολύ καθηλωτική η αρχή με την σωρό από τα παπούτσια. Έβαλα 5!

15:30 Το παραμύθι του Κατμαντού - 60' - Νάσα Νι Χίναν , Βόρειος Ιρλανδία, Μ. Βρετανία
Ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ. Για έναν πολύ αισχρό άνθρωπο, που με ανακάτεψε με την συμπεριφορά του. Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ του δίνει χρόνο και σεβασμό, να παρουσιάσει όπως θέλει, τη δική του άποψη και εκ των υστέρων αποκαλύπτει όλα όσα υποψιαζόμασταν ότι συνέβαιναν και πάλι του δίνει την δυνατότητα να πάρει θέση. Δεν θέλω να πω παραπάνω. Αξίζει τον κόπο, να το αναζητήσετε! Βάζω χαλαρό 5!

17:30 Η επιστροφή των Ταλιμπάν - 55' - Δημήτρης Γεράρδης , Ελλάδα
Ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ, όπως όλα όσα έχω δει μέχρι σήμερα από τον Δανέζη. Περιείχε πολλές και διαφορετικές μαρτυρίες, συμμετείχε σε δύσκολη αποστολή και μας έδωσε για ακόμα μια φορά, μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάσταση. Παρακολουθώ φανατικά την «Εμπόλεμη Ζώνη» και χαίρομαι, που το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, είχε ειδικό αφιέρωμα φέτος. Εύγε και πάλι. Αναμένω με αγωνία το ντοκιμαντέρ για την Βόρεια Κορέα, γιατί μια φορά δεν είναι αρκετή.

17:30 Ο σωματοφύλακας του Χίτλερ - 57' - Δημήτρης Γεράρδης , Ελλάδα
Το ντοκιμαντέρ και πάλι ακολουθεί μια προσωπικότητα και προσπαθεί να μας την παρουσιάσει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εδώ κυριολεκτώ. Με συμπάθεια και λιγάκι λύπηση, μας συστήνει σε έναν μάλλον αφελή άνθρωπο, που έζησε δίπλα στον Χίτλερ, στα σημαντικότερα χρόνια της ζωής του και μέχρι την αυτοκτονία του. Και λέω αφελή, γιατί αν δεν αποδώσω την θέση του σε αφέλεια, ίσως να μην μπορέσω να ηρεμήσω σήμερα. Ο άνθρωπος αυτός πίστεψε ότι ο Χίτλερ δεν ήταν ένα τέρας. Ήταν ένας άνθρωπος, σαν όλους τους άλλους. Το γεγονός ότι δεν επισκέφτηκε στην ζωή του κάποιο στρατόπεδο συγκεντρώσεων, σημαίνει και ότι τα έκαναν οι άλλοι, οι κακοί, πίσω από την πλάτη του. Τέλος πάντων δυσκολεύομαι να καταλάβω τον λόγο ύπαρξης αυτού του ντοκιμαντέρ όπως και τον στόχο του. Πρέπει, να τον λυπηθώ; Πρέπει, απλά να μάθω, ότι υπάρχει κάποιος τόσο τραγικά αφελής άνθρωπος; Δυσκολεύτηκα. Πολύ. Δεν θέλω να το βαθμολογήσω.

22:00 Εδάφη - 64' - Μαίρη-Έλεν Ντέιβις , Καναδάς
Αυτό ήθελα πάρα πολύ να το δω. Περισσότερο από κάθε άλλο ντοκιμαντέρ! Lately έχω μια ευαισθησία σε ότι αφορά τη φωτογραφία και έχω αρχίσει να θεοποιώ τους φωτογράφους του Magnum. Και το ντοκιμαντέρ αυτό ήταν για τον Larry Towell. Τον ακολούθησε σε αποστολή στο τείχος στα σύνορα του Μεξικό αλλά και στην Παλαιστίνη. Και τον απολαύσαμε, να περιδιαβαίνει, να παρατηρεί, να φωτογραφίζει και να επεξεργάζεται τις φωτογραφίες του. Προσωπικά, με καθήλωσε η απλότητά του, το χιούμορ του και η έντονη αλλά διακριτική προσωπικότητά του. Το χάρηκα πάρα πολύ και του έβαλα 5!

Κάπως έτσι τελείωσε και η 4η μέρα του φεστιβάλ. Χάσαμε κόσμο το βράδυ από κούραση και εξάντληση, αλλά ελπίζω από αύριο να συνεχίσουμε με τον ίδιο ενθουσιασμό.

10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 3η – 9/3/2008

Σήμερα ξεκινήσαμε χωρίς καφεδάκι για να κοιμηθούμε και καμιά ώρα παραπάνω και ήμασταν προετοιμασμένοι για μια δύσκολη μέρα γιατί το πρόγραμμα δεν υποσχόταν πολλά. Δεν πέσαμε πολύ έξω. Αναπληρώσαμε το χαμένο πρωινό καφεδάκι στο μικρό μας κενό για αλλαγή χώρου και τιμήσαμε και το Δωμάτιο με θέα, αργότερα.

14:30 Κάτω απ’ την κουκούλα: ένα ταξίδι στον κόσμο των βασανιστηρίων - 107' - Πατρίσιο Ενρίκες, Καναδάς
Απλά πολύ συγκλονιστικό. Πολλές διαφορετικές μαρτυρίες, όλες αποφορτισμένες από συναισθήματα αλλά γεμάτες εικόνες, που σοκάρουν και τρομάζουν. Τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική κακοποίηση των αιχμαλώτων στο Γκουαντάναμο. Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ και η πυκνότητά του, δεν επέτρεπε να «αναπνεύσει» ο θεατής. Με μια ανάσα και με πολύ φρίκη. Εκ των υστέρων και έξω από τις αίθουσες, συζητήθηκε πολύ και έμαθα ότι δεν έχει γίνει άλλη τόσο ολοκληρωμένη προσπάθεια για το συγκεκριμένο θέμα. Θα το σκέφτομαι πολύ καιρό.

18:00 Οι νύφες του Αλλάχ - 76' - Ναταλί Ασουλίν , Ισραήλ
Η προσωπική μου θέση είναι ότι ο σκοπός, δεν αγιάζει τα μέσα. Σε αυτή τη λογική τα εγκλήματα, που παρακινούνται από το θρησκευτικό φανατισμό, δεν είναι λιγότερο ειδεχθή. Ωστόσο, δεν με ικανοποίησε η μονόπλευρη τοποθέτηση του ντοκιμαντέρ, που προσπαθούσε με κάθε πλάγιο τρόπο, να μας πείσει ότι πρόκειται για γυναίκες με προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα, που κρύβονται πίσω από την «άφεση» του θρησκευτικού εγκλήματος. Ακόμα ένα «λίγο» ντοκιμαντέρ για ένα μεγάλο θέμα. Απογοήτευση. Του έβαλα 2.

20:30 Λίλι και Λιάντερ: η κληρονομιά της βίας - 52' - Μπουτίνα Κανάαν Χούρι , ΗΠΑ
Στις αρχές του προηγούμενο αιώνα, κάπου νότια στην Αμερική διαπράττεται ένα έγκλημα. Όλα ή μάλλον όλοι, υποστηρίζουν ότι ένας μαύρος σφαγιάζει μια λευκή γυναίκα και πριν περάσουν 24 ώρες, ο μαύρος δολοφονείται με τραγικό τρόπο, στην πλατεία της πόλης. Πολλά χρόνια μετά, η ιστορία διηγείται στην 3η γενεά παιδιών, που σοκάρεται. Η πρωταγωνίστρια ξεκινάει να βρει την πραγματική ιστορία και ανακαλύπτει ότι μετά από αυτό το έγκλημα, οι φήμες λένε ότι η οικογένεια της λευκής γυναίκας, σκότωσε πολλούς μαύρους, για αντίποινα. Έτσι, ξεκινάει η έρευνα για να διαλευκανθεί η ιστορία. Οι προθέσεις είναι καλές. Η πρωταγωνίστρια θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα, που διέπραξε η οικογένειά της. Το ντοκιμαντέρ όμως είναι πολύ αργό, πολύ κουραστικό, με πολλές περιττές λεπτομέρειες. Είναι ο ορισμός του ψάχνω μια τρίχα στα άχυρα επί μερικούς μήνες, την γυρίζω σε ντοκιμαντέρ διάρκειας 1,5 ώρας, δεν την βρίσκω τελικά αλλά δεν πειράζει. Με κούρασε πάρα πολύ. Του έβαλα 1.

22:30 Ο άνθρωπος των βαρελιών - 17'- Άρτο Χάλονεν , Φινλανδία
Είναι όπως «Ο ράπτης», που έγραψα σε προηγούμενο post. Ίδιο βαθμό, ίδια συναισθήματα.

22:30 Ο ονειρευτής και η φυλή των ονείρων - 52'- Άρτο Χάλονεν , Φινλανδία
Εντάξει. Εμένα μου άρεσε. Δηλαδή σαν ντοκιμαντέρ δεν έλεγε και πολλά. Σε μπέρδευε, σε πήγαινε μια μπρος και μια πίσω και όλο πετούσε διάφορες θεωρίες, από διάφορα άτομα, που ιδανικά συνδέονταν και μεταξύ τους, με κάποιο τρόπο. Αλλά βρήκα πολύ ενδιαφέρον το θέμα των ονείρων, της φυλής Temiar Senoi, που έχουν «χτίσει» ολόκληρη την κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους γύρω από τα όνειρά τους και τον έλεγχο τους. Θα το διερευνήσω, για να καταφέρω και εγώ να δω κάποτε ένα lucid dream!

Κάπως έτσι τελείωσε και η 3η μέρα του φεστιβάλ. Ακολούθησε σνακ σε κεντρικό σημείο της πόλης και μια μικρή συνέντευξη, επιφανούς μέλους της οργανωτικής επιτροπής Φ.Γ.Μ.Κ.Κ. Με την ευκαιρία, να ευχηθώ και από εδώ: Αργυρή καλή αρχή στην νέα σου εργασία! Περιμένουμε εντυπώσεις!

The Page 123 Meme

Ο αγαπητός ZlatkoGr με κάλεσε να παίξω σε ένα ακόμα ενδιαφέρον παιχνιδάκι των blogs. Αντιγράφω τους κανόνες:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή.
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Λοιπόν! Το κοντινότερο μεγάλο βιβλίο μου (για να έχει 123 σελίδες) είναι «Το μονοπάτι στη θάλασσα» του Αντώνη Σουρούνη. Πάω 123 και γράφω:

Μου μετρούσε τα χέρια με τη μεζούρα, όπως η μάνα μου όταν μου έραβε σακάκι και όπως η γιαγιά μου όταν μου έπλεκε μπλούζες. «Παράτα το το παιδί, ρε συ», θύμωνε ο μπαμπάς μου «δε θα γίνει κλέφτης για να του μετράς τα χέρια, ούτε και ζητιάνος για να τα απλώνει. Γιατρός θα γίνει».

Και τώρα που βρίσκω πέντε ατυχείς να τους πασάρω το παιχνίδι; Λοιπόν… Θα καλέσω την Elli, που μου έχει λείψει, τον dimza, τον axenbax, την japanorange και την artemis!

10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 2η – 8/3/2008

Ηλιόλουστη ημέρα και ξεκινήσαμε με ένα καφεδάκι, δίπλα στο κύμα. Σχολιάσαμε λιγάκι την έλλειψη οργάνωσης του Φεστιβάλ, τα εισιτήρια από μπλοκ με απλή αρίθμηση, χωρίς καν να αναφέρεται η ταινία, τις επιλογές της ημέρας και άλλα διάφορα, που θα γίνουν ειδικό post όταν θα τελειώσει το φεστιβάλ. Εγώ καταγράφω και προσεύχομαι. Σύντομα θα σας πω γιατί.

14:30

Οικογένεια στο κύμα - 93' - Νταγκ Πρέι , ΗΠΑ
Και πάλι ήμουν πολύ επηρεασμένη από την ταινία. Για όσους/ες, δεν έτυχε, την προτείνω: The Mosquito Coast, 1986. Σχεδόν μπήκα στην αίθουσα ετοιμοπόλεμη. Να μισήσω τον άνθρωπο, που επέβαλε, με τόσο αυταρχικό τρόπο, τις επιλογές του. Όμως, η αλήθεια, όπως παρουσιάστηκε από το ντοκιμαντέρ και ομολογώ πως με έπεισε για την πληρότητά της, ήταν πολύ διαφορετική. Στο ντοκιμαντέρ, είχαν θέση όλα τα μέλη της οικογένειας, καθώς και γνωστοί και συγγενείς και άνθρωποι, που απλά γνώριζαν την οικογένεια. Και όλο αυτό το πλήθος απόψεων, μου έδωσε όσα στοιχεία χρειαζόμουν, τόσο για να τον μισήσω όσο και για να τον λατρέψω.

Με έβαλε απέναντι από τον συμβατικό τρόπο ζωής μου, με αφόπλισε με την απλότητα της σκέψης του πρωταγωνιστή, με στεναχώρησε όταν συνειδητοποίησα, για ακόμα μια φορά, ότι κάθε επιλογή έχει και τις δικές της συνέπειες και με έκανε πολλές φορές να χαμογελάσω ακόμα και να γελάσω. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή, που και τα 9 παιδιά παραδέχονται, ότι η καθημερινή ανάγκη του πατέρα για σεξ, στο τροχόσπιτο των 8τμ, που μοιράζονταν τα 11 μέλη της οικογένειας, τους στιγμάτισε, με διάφορους τρόπους. Ο ίδιος δηλώνει ότι έκανε κάτι πολύ φυσιολογικό και πάνω που πάω να τον βρίσω… δηλώνει: «Θέλετε να σας πω κάτι απαίσιο; Ξέρω παιδιά, που βλέπουν καθημερινά, τον πατέρα να δέρνει την μητέρα».

Πολύ έντονα συναισθήματα, γεμάτο εικόνες και σκέψεις, γέννησε πολλά ερωτηματικά, το σκεφτόμουν όλη την ημέρα και θα το σκέφτομαι πολύ ακόμα. Μεγάλο συν η παρουσία της θάλασσας και του σερφ, που έκοβαν την ανάσα. 5 και λίγο του είναι!

17:00

Άγγιξέ με κάπου που να το νιώσω - 53' - Σιμόν ντε Βρις , Ολλανδία
Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το ντοκιμαντέρ. Αργό αλλά όχι βαρετό. Ακολουθεί την καθημερινότητα του τετραπληγικού σκιτσογράφου Callahan, που με τα σκίτσα του προκαλεί έντονες αντιδράσεις οργισμένων αναγνωστών, που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία του ή απλά την απόλυσή του. Στόχος του καθετί που δεν είναι politically correct να σχολιάζεται ή να σατιρίζεται όπως μειονότητες, ειδικές ομάδες, άτομα με ειδικές ανάγκες και πολιτικά θέματα. Ήρεμος, αφοπλιστικός, ιδιαίτερος, με μια πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ και με μια τραγικά καυστική ματιά. Τον ακολουθούμε στις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει ως άτομο με κινητικά προβλήματα, ωστόσο χωρίς να τον λυπόμαστε. Αναζητούμε στις περιπλανήσεις του, το ερέθισμα που θα προκαλέσει το επόμενο σκίτσο, με αγωνία. Και πάλι μας ξαφνιάζει. Πολύ όμορφο και διαφορετικό. Για ακόμα μια φορά βάζω 5 και το θεωρώ λίγο!

17:00 Καθαρότητα υπεράνω όλων - 51' - Γιόν Μπανγκ Κάρλσεν , Δανία
Παρακολουθούμε την διήγηση μιας γυναίκας και ενός άντρα, που δεν συναντήθηκαν ποτέ, ωστόσο οι ιστορίες τους μοιάζουν πολύ και τα συναισθήματα είναι ίδια. Δυο επιζώντες του Άουσβιτς. Οι σκέψεις, οι εικόνες, τα βιώματα είναι πολύ κοντά. Ταυτόσημη είναι και η φρίκη. Δυνατό, με μια πολύ ιδιαίτερη μουσική επένδυση και δυο πολύ σκοτεινά και τραγικά πρόσωπα, που δεν κλαίνε. Δεν θέλουν να τους λυπηθούμε. Το μόνο που φοβούνται ότι θα μιλήσουν και δεν θα τους πιστέψουμε. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία βαθμολόγησης.

19:30 Μια τρύπα στο νερό - 58' - Μάνος Παπαδάκης, Ελλάδα
Σε αυτό το ντοκιμαντέρ ένιωσα το κλίμα του φεστιβάλ κινηματογράφου. Μπήκαμε νωρίς στην αίθουσα, για να βρούμε θέση. Σύντομα, γέμισε κάθε θέση και διάδρομος και κενό. Εξαιρετική η προσέλευση. Και πολύ τραγική η παρουσίαση. Η υποθαλάσσια δεν είναι όπως μας την έχουν περιγράψει πριν από χρόνια. Είναι τραγική και η ζημιά, που θα προκαλέσει θα είναι μακράν χειρότερη, του όποιου οφέλους μπορεί και να έχει. Χάρηκα πολύ που είδα κόσμο να ενδιαφέρεται και μένει στην συζήτηση μετά αν και έμαθα ότι δεν έγινε ουσιαστικός διάλογος. Εμένα, προσωπικά, με έπεισε να αντισταθώ σε αυτό το έργο, με νύχια και με δόντια και θα το κάνω! Το βαθμολόγησα με 5!

22:00 Ακοή εδώ και τώρα - 84' - Αïρίν Τέιλορ Μπρόντσκι , ΗΠΑ
Εεεε ναι… Το βρήκα πολύ συγκινητικό. Με άγγιξαν αυτές οι δύο απίστευτες φιγούρες, ο Πολ και η Σάλι. Μια ζωή στη σιωπή αλλά μαχητές. Ένιωσα, ίσως για πρώτη φορά, πόσο δύσκολο είναι, να ζεις και να επιβιώνεις χωρίς ακοή. Δεν τους λυπήθηκα. Τους θαύμασα. Με συγκλόνισαν, ακόμα και στις μικρότερες στιγμές τους. Και βρήκα αξιοθαύμαστη την απόφαση, να κάνουν μια επέμβαση, για να καταφέρουν να ακούσουν, στα 65 τους. Αγαπημένο ζευγάρι με τρία παιδιά, που λίγο μετά τη συνταξιοδότησή τους και ενώ έχουν παλέψει μια ζωή, να τα καταφέρουν χωρίς την ακοή, παίρνουν το ρίσκο και δοκιμάζουν. Κάθε φορά, που η Σάλι απογοητευόταν, από το αποτέλεσμα και κλονιζόταν η δύναμή της, με έπαιρνε το παράπονο. Και ας κοροϊδεύουν μερικοί όσο θέλουν… Εξάλλου ρε Θοδωρή… στο κλάμα… είχα να μοιάξω :)! 5 και πάλι λίγο.

Με πολλά zewa, μπύρες και αυτοκριτική στο φλέγον ερώτημα του φεστιβάλ, έκλεισε και η δεύτερη μέρα, που ήταν απλά… υπέροχη!

10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Μέρα 1η – 7/3/2008

Το φεστιβάλ ξεκίνησε με βροχή… Μια ακόμη τρελή πρωτοτυπία! Ο κόσμος για αρχή ήταν λίγος. Τουλάχιστον λιγότερος από την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Αναμενόμενο, ειδικά αν υπολογίσουμε ότι ξεκίνησε στο πρώτο τριήμερο φυγής της Άνοιξης!

Με διακοπές ρεύματος και πολύ τρέξιμο, φτάσαμε στο λιμάνι…

17:00

Ο ράφτης - 30' - Όσκαρ Πέρες , Ισπανία
Ήταν κάπως περίεργο το συναίσθημα. Κάπως αιφνιδιαστικό, λίγο ενοχλητικό, λίγο μισό. Μου άφησε την αίσθηση ότι κάτι δεν άρχισε αλλά και δεν τελείωσε. Εκείνη η ειδική κατηγορία ντοκιμαντέρ, όπου απλά παρακολουθούμε κάτι χωρίς συμμετοχή ή άποψη. Σε γενικές γραμμές συμπαθητικό.

Συμμετείχε στα βραβεία κοινού, όπου και εκεί έβαλα ένα 4 για το απροσδιόριστο συναίσθημα, που μου χάρισε!

17:00

Αγάπη και σεξ στην Κίνα - 50' - Ανναμαρία Γκαλόνε , Ιταλία
Ήταν πολύ αναμενόμενο. Λίγο ψυχοκαταθλιπτικό, λίγο αδιάφορο, λίγο άοσμο και λίγο ανούσιο. Ένας πολιτισμός με μεγάλη παράδοση, που τσαλαβουτάει και «μαϊμουδίζει» δυτικά, ψάχνοντας το εισιτήριο για τον 21ο αιώνα. Γάμοι από συμφέρον, έρωτας χωρίς πάθος και συναίσθημα, αμηχανία και αδιαφορία. Δεν κέρδισα κάτι, που το είδα. Δεν μου προκάλεσε κάτι. Νύσταξα μάλιστα αρκετά.
Συμμετείχε στα βραβεία κοινού και επιεικώς έβαλα ένα 3!

20:00

Στην άκρη του κόσμου - 94' - Μπέργκστεïν Μπγιέργκουλφσον, Άρι Αλεξάντερ Έργκις Μάγκνουσον , Ισλανδία
Το θέμα είναι γνωστό. Πλέον, πιστεύω ότι κάθε άσυλο, αναμορφωτήριο, οργανοτροφείο κ.λπ. κρύβει μια πολύ δυσάρεστη ιστορία κακοποίησης. Ανυπεράσπιστα ανήλικα, στο έλεος διαστροφικών ενηλίκων, που έχουν την δύναμη να πραγματοποιήσουν, κάθε ανείπωτη φαντασίωση. Ωστόσο, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είχε μια αφοπλιστική απλότητα και άφηνε την εικόνα να μας πει, γιατί το Μπρέιδαβικ, αποτελεί κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Γιατί, είναι πραγματικά, μια άκρη του κόσμου. Εκπληκτικό. Επιπλέον, η γλώσσα (ισλανδικά), που για πρώτη φορά αντιμετώπιζα σε τέτοια έκταση, ήταν κάτι το απίστευτα μαγευτικό και η απλότητα όσο και λυρικότητα της χροιάς της, συμπλήρωνε την λιτή προσέγγιση. Απλά εκπληκτικό. Αν και δεν συμμετείχε στα βραβεία κοινού, εγώ θα του έβαζα ένα 5, θεωρώντας το και λίγο.

22:00

Αποκλεισμένοι - 123' - Γκονσάλο Αριχόν , Γαλλία
Την ταινία την έχω δει. Για όσους/ες, δεν έτυχε, την προτείνω ανεπιφύλακτα: Alive, 1993. Ήταν και ο βασικός λόγος, που πρόσθεσα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, στο πρόγραμμα. Ήθελα, το κάτι παραπάνω, για μια από τις πιο διάσημες σύγχρονες κτηνωδίες. Το κάτι παραπάνω το πήρα αλλά όχι όπως ακριβώς το περίμενα και αυτό με απογοήτευσε. Η προσέγγιση του ντοκιμαντέρ ήταν, κατά την προσωπική μου άποψη, τραγικά μονόπλευρη και ακόμα χειρότερα… σχεδόν ποιητική. Που για την συγκεκριμένη υπόθεση καταντάει για εμένα… σχεδόν προσβλητική.

Ένα αεροπλάνο συνετρίβη στις Άνδεις. Ως εκ θαύματος, 45 από τους 60 επιβαίνοντες, καταφέρνουν να επιζήσουν της συντριβής. Κάποιοι πεθαίνουν μερικές ώρες αργότερα. Κάποιοι αντέχουν λίγο περισσότερο. 16 από αυτούς, αντέχουν μέχρι την τελική διάσωση τους, 72 μέρες αργότερα. Την απάντηση στο πως, την έδωσαν την 5η μέρα της διαμονής τους, στο βουνό. Πρόκειται για μια ανατριχιαστική ιστορία κανιβαλισμού.

Οι επιζήσαντες, σαφώς βρέθηκαν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Και σαφώς αναγκάστηκαν να υπερβούν εαυτούς και να θέσουν ως πρωταρχική προτεραιότητα την επιβίωση τους. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος, που να μην αναγνωρίζει τον αγώνα τους. Τους παρακολουθούμε, να επισκέπτονται το σημείο της συντριβής, μετά από πολλά χρόνια και να διηγούνται τα γεγονότα. Υπάρχει όμως κάτι πολύ ενοχλητικό σε αυτήν τη διαδικασία. Προσπαθούν συντονισμένα και ιδιαίτερα επιδέξια, να μας πείσουν, ότι δεν ήταν άνθρωποι σε ανάγκη, που αναγκάστηκαν να διαπράξουν, ίσως ότι απεχθέστερο, μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Περιγράφουν με τραγική ηρεμία ότι στοιχημάτιζαν για το ποιος θα είναι ο επόμενος. Οι περιγραφές των θανάτων όσων δεν τα κατάφερναν, θυμίζουν ρομαντική ποίηση. Απέφευγαν να βλέπουν το πρόσωπο του νεκρού, που «χρησιμοποιούσαν» για να μην φορτιστούν συναισθηματικά. Όταν κατάλαβαν ότι η διάσωσή τους ήταν κοντά, μάζεψαν τα προσωπικά αντικείμενα και κομμάτια των νεκρών, για να δώσουν στις οικογένειες. Και το τέλος, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, όπου όλοι μαζί, αφήνουν ένα πετραδάκι, σε ένα «μνήμα», που έχει γίνει επάνω στα βουνά και δηλώνουν ότι όσοι έφυγαν και χρησιμοποιήθηκαν… ζουν μέσα τους. Όχι κυριολεκτικά… μεταφυσικά.

Ζορίστηκα πάρα πολύ. Εκνευρίστηκα ιδιαίτερα, που δεν υπήρξε καν προσπάθεια αντίλογου. Δεν είδαμε κάποιο συγγενή των χρησιμοποιημένων να δηλώνει κάτι για όλο αυτό. Αλλά και οι 16 ήταν σίγουροι, ότι όλοι οι συγγενείς τους αγαπούν και όχι τους έχουν συγχωρήσει… μα τι έκαναν για να συγχωρεθούν… τους βλέπου και αυτοί ως κομμάτι των ανθρώπων, που έχασαν. Πολύ ενοχλητικό. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να το αξιολογήσω!

Με αυτά, τελείωσε η πρώτη μέρα στο φεστιβάλ!

Φεστιβαλιζόμαστε γιατί μας κάνει καλό

Η οργανωτική επιτροπή Φ.Γ.Μ.Κ.Κ. (Φεστιβαλιζόμαστε γιατί μας κάνει καλό), συνεδρίασε χθες, 6 Μαρτίου 2008, από τις 20:00 έως τις 1:30, προκειμένου να αξιοποιήσει όλες τις προτάσεις, που έλαβε τις τελευταίες ημέρες!

Επιστρατεύτηκαν επίσημα προγράμματα με περιλήψεις, εκτυπωμένα προγράμματα και πολλά email, πολύ και πολύχρωμη γραφική ύλη, υπομονή και πολύ συζήτηση, για να καταλήξουμε σε ένα πρόγραμμα, που θα συμπεριλάμβανε, τις περισσότερες προτάσεις και θα ήταν και εφικτό χρονικά και ψυχικά! Αναγκάστηκε, να αλλάξει τον τόπο συνεδρίασης, για να μπορεί να λειτουργεί, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές και περιορίστηκε σε ολιγόλεπτο σνακ, για να αντέξει στην χρονοβόρα και άκρα ζαλιστική διαδικασία! Όπως δήλωσε και νέο μέλος της επιτροπής, κουράστηκε με την κατάστρωση ικανοποιητικού προγράμματος, πριν καν αρχίσει το Φεστιβάλ!

Το τελικό πρόγραμμα της επιτροπής, υπάρχει διαθέσιμο σε pdf και σε excel και όποιος/α θέλει, διαθέτω και pdf με το σουμάρισμα των περιλήψεων, σε περίπτωση που βαριόσαστε να μπαινοβγαίνετε στα link των ντοκιμαντέρ! Credits to Αργυρή! Την σκέψη μου διάβασες :)!

Προτάσεις για όσους/ες θέλουν να ακολουθήσουν έστω και κατά το 50% το προτεινόμενο πρόγραμμα:

1. Βγάλτε κάρτα. Κοστίζει 40 ευρώ και κάνει απόσβεση στα 10 πρώτα ντοκιμαντέρ. Επιπλέον, σε βάζει σε κάθε αίθουσα, στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, πριν κλείσουν οι πόρτες.
2. Αγοράστε όλα τα σχετικά για να φτιάχνετε καθημερινά 4-5 μικρά σαντουιτσάκια! Δεν υπάρχει χρόνος, για κανονικό γεύμα. Θα πεινάσετε διαφορετικά.
3. Προμηθευτείτε το all-time-classic παγουρίνο. Γεμίστε το με ότι επιθυμείτε, για τους ίδιους λόγους.
4. Χρήσιμο θα είναι, ένα μαξιλαράκι και προτιμήστε εκείνα με την τρύπα στην μέση! Θα ανάψει… το σύμπαν με τόσες ώρες, στις θέσεις!
5. Διαβάστε προσεκτικά τις περιλήψεις και ελάτε προετοιμασμένοι. Παίζουν διάφορα, περίεργα και μπορεί να βρεθείτε προ εκπλήξεων με τα όσα έχουμε επιλέξει!
6. Με κάθε ευκαιρία, κενό, διάλλειμα ή απλά προσφερόμενο χρόνο… κοιμόμαστε. Δεν την παλεύουμε διαφορετικά. Μάριε έμαθα ότι έχεις 67% επιτυχία σε αυτό. Περιμένουμε συμβουλές, καθώς και tips & tricks!
7. Αν ξέρετε, ότι θέλετε να δείτε κάτι, κάντε μια τηλεφωνική κράτηση, από την προηγούμενη μέρα. Αναμένεται πολύς κόσμος! Αν ψήνεστε για πολλά, ενημερώστε με και δώστε και αριθμό κάρτας, για να κάνουμε μαζικά.
8. Κατά τη διάρκεια των Φεστιβάλ, επιτρέπεται η φωτογράφηση στο λιμάνι. Εκμεταλλευτείτε το! Έρχεται και η photoday! Έλα να ζεσταινόμαστε λιγάκι!
   

Τέλος αν κάνατε κάποια πρόταση και δεν την συμπεριλάβαμε, ζητούμε συγνώμη αλλά να ξέρετε ότι επιτρέπεται η είσοδος στο Φεστιβάλ και χωρίς εμάς :)!

Καλό Φεστιβάλ να έχουμε. Όποιος/α δεν έρθει, σίγουρα θα χάσει!
Η οργανωτική επιτροπή Φ.Γ.Μ.Κ.Κ.