Εξαιρετικά Αφιερωμένο

Sunrise Avenue - Fairytale Gone Bad lyrics

Άργησα να την βάλω την τελεία αλλά πότε δεν είναι αργά.

Η μετακόμιση ΙΙ - Ο καναπές

Στο μικρό μου σπιτάκι, ήθελα έναν πολύ μεγάλο κόκκινο καναπέ. Να γίνεται διπλό κρεβάτι, για να μπορώ να φιλοξενώ πολύ κόσμο. Να είναι άνετος για να μπορούμε να καθόμαστε ώρες και να μιλάμε. Να είναι τριθέσιος τουλάχιστον γιατί δεν ήθελα άλλα συνοδευτικά. Να είναι κατακόκκινος γιατί πάντα έτσι τον φανταζόμουν.

Και τον βρήκα. Και τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Και τον παράγγειλα και τον πλήρωσα. Λίγο πριν φύγω από το κατάστημα, με ρώτησε η πωλήτρια: «Ξέρετε αν χωράει να ανέβει στο σπίτι;» και ξαφνικά πανικοβλήθηκα. Έτρεξα σπίτι και μέτρησα τις σκάλες για να αποφανθούν αν χωράει. Και φυσικά δεν χωρούσε. Αλλά εγώ τον ήθελα και έπρεπε να βρω μια λύση, μέσα σε 24 ώρες. Για να μπορώ να ακυρώσω την παραγγελία.

Σκέψου… σκέψου… Γερανός;

- Γεια σας.

- Γεια σας.

- Έχετε γερανούς;

- Ναι αλλά για ποιο λόγο;

- Έχω έναν κόκκινο καναπέ να ανεβάσω στον τέταρτο όροφο. Μπορείτε;

- Τι καναπέ;

- Κόκκινο σας είπα.

- Πολύ χρήσιμη πληροφορία. Εννοώ τι μέγεθος καλή μου.

- Αααα ναι. Τριθέσιος, τόσοΧτόσοΧτόσο

- Που είναι το σπίτι;

- Στο κέντρο. Εκεί.

- Εντάξει. Πότε;

- 5 Σεπτεμβρίου το απόγευμα.

- Ωραία. Θα σου τηλεφωνήσουμε την προηγούμενη για περισσότερες λεπτομέρειες.

Τις επόμενες 13 ημέρες, τις πέρασα βουτηγμένη στα τρελά σχέδια. Θα έρχονται φίλοι και θα αράζουν στον καναπέ, θα ανοίγει και θα μπορούν να κοιμούνται, θα κάνουμε κάτι τρελές μαζώξεις, θα βρω και ένα μεγάλο κατακόκκινο ρολόι για να τα ισορροπήσω. Πήγαινα στο σπίτι και κοιτούσα το σημείο και χαιρόμουν. Και μετά, μια μέρα πριν, χτύπησε το πρωί στη δουλειά το κινητό μου.

- Γεια σας

- Γεια σας

- Από τους γερανούς τηλεφωνώ.

- Αααα ναι! Τι ωραία. Τι χρειάζεστε;

- Ξέρετε πήγε εκεί το συνεργείο σήμερα και είδε ότι είναι αδύνατο να κάτσει γερανός… Είναι πολύ στενό, το στενό σας και πολύ κεντρικό και δεν μπορεί να «ανοίξει» τα πόδια να σταθεροποιηθεί σωστά.

Ο χρόνος σταμάτησε. Κατάφερα και ακινητοποιήθηκα ενώ γύρω μου το περιοδικό έπρεπε να πάει τυπογραφείο, τα φυλλάδια για αύριο ήθελαν διορθώσεις, το banner δεν μπορούσε να στηθεί, η κασέτα με το σποτάκι ήταν σε λάθος format και κόσμος μπαινόβγαινε! Μου πρότειναν να απευθυνθώ σε συνεργείο με ασανσεράκι και ξαναβρήκα την αναπνοή μου. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον κ. Ευριπίδη και με διαβεβαίωσε ότι την επόμενη μέρα, στις 6, θα ήταν στο σπίτι να ανεβάσει τον καναπέ.

Όταν έφτασε ο καναπές, κάναμε μια προσπάθεια να τον ανεβάσουμε από τις σκάλες αλλά στάθηκε αδύνατο. Έτσι τον αφήσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας και έβαλα την ανιψιά μου, να τον φυλάει μέχρι να έρθει ο κ. Ευριπίδης. Αλλά εκείνος δεν φάνηκε. Το είχε ξεχάσει. Και έτσι ο καναπές φορτώθηκε και πήγε στην αποθήκη του κατασκευαστή, για να μην αναγκαστώ να τρατάρω όλη νύχτα καφέ και σοκολατάκια στους ένοικους και επισκέπτες της οικοδομής.

Το επόμενο απόγευμα και με την ψυχή στο στόμα, στήθηκα και πάλι να περιμένω τον καναπέ. Είδα το φορτηγάκι να στρίβει στο στενό μου και αισθάνθηκα ότι όλα είχαν τελειώσει. Αλλά 3 μέτρα πιο πάνω, κάποιοι είχαν κλείσει το δρόμο και στήθηκε ένας ωραιότατος καβγάς. Ο κ. Ευριπίδης κατέβηκε να μαλώσει με τους κακούς, πιάστηκαν στα χέρια ενώ οι δύο γιγαντόσωμοι τύποι, που είχε για να τον κουβαλήσουν, τον ξεφόρτωσαν και τον έφερναν στα χέρια, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι ο κ. Ευριπίδης. Ενώ ο καναπές έμπαινε για δεύτερη φορά στην πολυκατοικία, ο κ. Ευριπίδης είχε καλέσει την αστυνομία για να ανοίξουν τον δρόμο. Όλη η γειτονιά στο πόδι και εγώ να προσπαθώ να πείσω τους δυο Γολιάθ ότι είναι αδύνατο να πάει από τις σκάλες.

- Ρε κοπελιά σου λέω μπορούμε.

- Μα δοκιμάσαμε και χθες και δεν ανέβαινε λέμε.

- Άμα σου τον πάω μέχρι επάνω τι μου δίνεις;

- Δεν πάει λέμε. Αφήστε τον εδώ να έρθει το ασανσέρ.

- Πάει λέμε και θα μας δώσεις και ένα φιλάκι.

- Ας πάει επάνω και το συζητάμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο, σφηνώσαμε στον ημιώροφο. Στην γωνία επάνω. Έξω ακουγόταν οι φωνές και εμείς μέσα τραβούσαμε ότι μπορούσαμε για να ξεκολλήσουμε. Καθίσαμε λιγάκι να το φιλοσοφήσουμε αλλά δεν βγήκε άκρη. Σπρώξε, τράβα, πάρ’ το αλλιώς για πολύ ώρα και το κόκκινο τέρας εκεί στην γωνία ακίνητο. Κάποια στιγμή ο κάτω Γολιάθ πήρε την πρωτοβουλία και τον έσπρωξε τόσο, που μας ήρθε σαν ανεξέλεγκτη νταλίκα κατά πάνω μας. Αλλά ξεκόλλησε. Και πήρε το δρόμο για τον τέταρτο. Όταν καταφέραμε και φτάσαμε στο σπίτι, τον τοποθετήσαμε στο σωστό σημείο και σωριαστήκαμε. Και ξαφνικά μια φιγούρα στο μπαλκόνι δίπλα μας.

Ο κ. Ευριπίδης είχε καταφέρει να ξεκολλήσει και είχε φτάσει ακριβώς από κάτω. Είχε στήσει το ασανσεράκι και είχε ανέβει για να δει την μπαλκονόπορτα και αν χωράει. Και ήταν τώρα στο μπαλκόνι μου. Μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας και επανήλθα στην αρχική χρήση του καναπέ:

- Περάστε να σας κεράσουμε κάτι.

- Μα πως;

Καθίσαμε όλοι μαζί στον καναπέ και χαρήκαμε πολύ που τελικά ήταν τετραθέσιος και είχε ανέβει στο σπίτι.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η μετακόμιση Ι - Το πλυντήριο

Μεγάλη και δύσκολη η στιγμή, που αποφασίζει κάποιος να κόψει τον ομφάλιο λώρο, από την οικογένειά του και αποφασίζει να πάει να ζήσει κάπου μόνος. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση της αναγκαστικής αποχώρησης λόγω σπουδών, ούτε στην περίπτωση του γάμου. Σε εκείνη τη δύσκολη περίπτωση, που απλά μια μέρα λες «Μάγκες δεν πάει άλλο. Λέω να πάω να ζήσω μόνος». Εντάξει δεν λες μάγκες αλλά το concept παραμένει το ίδιο. Αυτήν την απόφαση την πήρα πριν από 3 χρόνια και 2 μήνες και την ολοκλήρωσα πριν από 3 χρόνια ακριβώς!

Είχα κατά νου ότι χρειάζονται κάποια χρήματα στην άκρη. Για την μετακόμιση, για τα δύο πρώτα ενοίκια, για τα μικροπράγματα και τα μεγαλοπράγματα, που θα χρειαστεί το νέο σπίτι και κυρίως για τις πρώτες δυσκολίες. Ωραία. Τα έχουμε! Αργότερα ανακάλυψα ότι όσα και να έχεις στην άκρη, θα υπάρξουν απρόοπτα, που δεν θα καλύπτονται εύκολα αλλά it’s ok! Όλα αντιμετωπίζονται με καλή διάθεση.

Αυτό που δεν φανταζόμουν, ήταν οι μικρολεπτομέρειες.

Μικρολεπτομέρεια 1^η:

Το πλυντήριο των ρούχων! Το δώρο του μπαμπά μου για την μετακόμιση και ελαφρό υπονοούμενο για τα άπλυτα μου. Όταν νοικιάζεις ένα σπίτι ελέγχεις αν έχει τους χώρους που χρειάζεσαι, αν είναι σε καλή θέση και κατάσταση και άλλα ουσιαστικά. Σαφώς και δεν ελέγχεις αν υπάρχει δυνατότητα να μπει το πλυντήριο ρούχων. Κακώς.

Εγώ ανακάλυψα μια μέρα πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων (Επίσημη αργία μέσα στον Αύγουστο) ότι το πλυντήριο ήταν καθοδόν και η δυνατότητα να συνδεθεί, είχε εισιτήριο για την τελετή έναρξης. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις σε μια άδεια Θεσσαλονίκη, στα μέσα Αυγούστου, υδραυλικό να σε βοηθήσει; Αδύνατο. Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι, χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις.

Μετά από 6,5 καφέδες και 32 τηλέφωνα, κατάφερα να φέρω στο σπίτι, 2 ώρες πριν φτάσει το πλυντήριο, τον Γιώργο τον υδραυλικό, που τον πέτυχα να φορτώνει το αυτοκίνητο, για μπάνια στη Χαλκιδική αλλά με λυπήθηκε και ήρθε. Τον περίμενα πίσω από την πόρτα, αγχωμένη και σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και ήρθε.

- Καλημέρα

- Καλημέρα. Λοιπόν, το πλυντήριο πρέπει να μπει στην κουζίνα. Πρέπει να δείτε αν υπάρχει η δυνατότητα να μπει, οπουδήποτε στο σπίτι, πριν το φέρουν. Είναι πολύ…

- Άραξε λιγάκι κοπελιά. Κάνε ένα καφεδάκι, να χαλαρώσουμε, να κάνουμε και 1-2 τσιγάρα και μετά το συζητάμε.

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, από αυτό του αγχωμένου, που εξαρτάται από τον χαλαρό. Φονικά έχουν γίνει για τέτοιες καταστάσεις. Αλλά κρατήθηκα. Έκανα τον καφέ και καθίσαμε στις 2 μοναδικές για την στιγμή καρέκλες του σπιτιού.

- Τι νέα;

- Τα ίδια μωρέ. Να σας δείξω λιγάκι τον χώρο. Ένα ναι ή ένα όχι θέλω για να πάρω να ακυρώσω το πλυντήριο και …

- Άραξε είπαμε. Το πλυντήριο θα μπει. Πήγες διακοπές;

- Όχι. Σίγουρο δηλαδή; Αφού δεν είδατε την κουζίνα.

- Γιατί όχι; Εγώ λέω να φύγω σήμερα για δεύτερο πόδι. Καλά είναι;

- Εξαρτάται το μέρος. Πάμε λιγάκι στην κουζίνα. Σας παρακαλώ.

- Πρέπει να πας διακοπές άμεσα…

Συζητήσαμε διεξοδικά για τη Χαλκιδική, για τις διακοπές, για το σπίτι, για το μέλλον, ελαφρά για την πολιτική κατάσταση της χώρας και αρκετά για τα πολιτιστικά δρώμενα. Όταν με το καλό, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα, πήγε στην κουζίνα και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα. Έσκυψε κάτω από τον νεροχύτη και ως αναμενόμενο, ήρθα αντιμέτωπη με μοναδικής αισθητικής εικόνες.

Θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση για όσες, δεν έχει τύχει να χρειαστούν τη συνδρομή τεχνικού στο σπίτι. Δεν είναι τα πράγματα όπως στις αμερικάνικες ταινίες. Δεν τον καλείς για να σου φτιάξει τα «υδραυλικά». Τον καλείς για να σου φτιάξει τα υδραυλικά. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες.

Χαμένη στις σκέψεις τις μετακόμισης και αγχωμένη με το πλυντήριο, παρακολουθώ τις εργασίες και προσπαθώ να αποφύγω την άμεση έκθεση σε «ιδιαίτερες» εικόνες. Και ξαφνικά:

- Καλέ εεεε, έχεις και ωραία θέα από εκεί που στέκεσαι.

- Εεεε;

- Εεεε είμαι και ομορφάντρας πανάθεμα με.

Καμιά φορά, το βράδυ μετά από μια κουραστική ημέρα, μπαίνω να κάνω ένα ντους και νομίζω, ότι η κούραση είναι σκόνη, πάνω στο δέρμα μου και ξεπλένεται με το ζεστό νερό. Για το άγχος δεν είχα βρει μέχρι εκείνη την στιγμή φάρμακο.

- Τι να σας πω; Το καλό να λέγεται.

- Λοιπόν. Εγώ τώρα πρέπει να πάω να αγοράσω μια σωλήνα. Δεν θα αργήσω. Εσύ, όμως, τώρα που θα λείπω… φρόνιμα…

- Βεβαίως. Τι εννοείτε;

Γύρισε πολύ γρήγορα, τελείωσε και την εγκατάσταση, ήπιε ακόμα έναν χαλαρό καφέ, συζητήσαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για το επάγγελμα μου, για το επάγγελμα του και μετά μάζεψε τα εργαλεία για να φύγει. Στην πόρτα του αποχαιρετισμού:

- Φεύγω τώρα. Πάω να λούσω την κορμάρα μου, στην θάλασσα.

- Καλά θα κάνετε.

- Γυναίκες τρέμετε…

- Εεε βεβαίως

- Αααα ξέχασα το γυαλί..

- Προς θεού… Σημαντικό…

- Εεεε μα βέβαια… Ξέρεις πως πέφτουν οι γυναίκες με αυτό;

Έκλεισα την πόρτα και σκεφτόμουν για αρκετή ώρα το πώς. Αλλά είχα πλυντήριο και αυτό έφτανε.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Έλλειψη σήμανσης

Στους πρωτοετείς, συχνά πυκνά αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα της γραφιστικής, στην καθημερινότητα μας. Όχι μόνο ως τμήμα της προώθησης και επιβίωσης των προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και ως κώδικα επικοινωνίας γενικότερα. Κάνουμε εκτενή αναφορά στην οδική σήμανση, στο information design (πληροφοριακή σήμανση αν υπάρχει αυτός ο όρος) καθώς και στην σημειολογία των χρωμάτων και των σχημάτων-συμβόλων. Είναι ένας πολύ διαφωτιστικός κύκλος μαθημάτων, γιατί δίνει μια σφαιρικότερη αίσθηση για τον κλάδο και οι σπουδαστές αισθάνονται περισσότερο ως μέρος της καθημερινότητας, παρά ως μέσο για την προώθηση της εμπορικότητας.

Αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της κατάλληλης σήμανσης βρέθηκε η μικρή Αννούλα, όταν από καθαρή τύχη, βρέθηκε σε ένα χιονοδρομικό κέντρο της Ελβετίας. Η πρώτη επαφή με το εμπειρία ήταν αξέχαστη. Το χιόνι ως δεδομένο είχε παλαιότερη καταγραφή αλλά σε διαφορετικό χρώμα (κάτι σε επόμενη μέρα, καφέ σαν λάσπη) και σε διαφορετική ποσότητα. Ανακάλεσε εικόνες από την προσφιλή σειρά «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» αλλά το μόνο κοινό, που βρήκε ήταν η βουκολικότητα του τοπίου. Το μικρό ανύπαρκτο και το λιβάδι άσπρο.

Σε μια πρώτη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι αυτά τα ξύλινα μακριά παπούτσια, που φοράνε σε αυτά τα μέρη, έχουν πλάκα, γιατί γέρνεις μπροστά και πίσω χωρίς να πέφτεις. Ή μήπως όχι; Επιπλέον το φρένο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα εδώ αλλά χρησιμοποιούνται τα φυσικά ή αφύσικα εμπόδια. Εκείνα τα μεταλλικά μπαστουνάκια, που τα λένε μπατόν, δεν είναι ίδιας χρήσης με τις εξελληνισμένες μπατονέτες. Είναι για να ανοίγεις τρύπες στρόγγυλες στο χιόνι και όλοι να ξέρουν από πού πέρασες. Το τένις εδώ παίζεται με πολύ μεγάλες και κακές ρακέτες και όταν τελειώνεις, τις φοράς στα πόδια, για να μην τις κουβαλάς.

Σε μια δεύτερη εξερεύνηση, ανακάλυψε ότι υπάρχουν πολλά συστήματα για να ανεβαίνεις στο βουνό και να χαζεύεις την θέα. Υπάρχει το τελεφερίκ, που μπαίνεις σε ένα κλειστό βαγονάκι και σε πάει ψηλά, υπάρχει και το ανοιχτό τελεφερίκ, που είναι σαν ένα ανάποδο κεφαλαίο Τ! Ενδιαφέρον. Μάταια περίμενε η μικρή Αννούλα να δει, πως σε ανεβάζει αυτό επάνω. Ήταν πολύ πρωί και όλοι έπαιρναν το κλειστό. Και είπε να αναλάβει πρωτοβουλία και να αποφασίσει μόνη της το πώς χρησιμοποιείται. Ανάποδο Τ! Ααα σαν μονόζυγο. Άρα κρεμιόμαστε! Και κρεμάστηκε.

«… πωπω πολύ δύσκολο αυτό το τελεφερίκ… την άλλη φορά να πάρω το κλειστό… φαίνεται πιο ξεκούραστο. Είναι και μακριά η διαδρομή και όσο πάει και μεγαλώνει η απόσταση από το έδαφος… μήπως με αυτό όπου σου αρέσει αφήνεις τα χέρια και πέφτεις; Δεν με τρελαίνει το σημείο αλλά μου κόβονται και τα χέρια… Γιατί το έχουν τόσο ψηλά… ευτυχώς είναι πολύ μαλακό το χιόνι…»

Κοίταξε κάτω και είδε το χιονοδρομικό σε διαστάσεις μικρό έως απελπιστικά μικρό σπίτι στο άσπρο λιβάδι… Κοίταξε ψηλά και είδε το βουνό. Αποφάσισε με συνοπτικές διαδικασίες να πάει προς το σπίτι. Αλλά η κάθοδος δύσκολη και το χιόνι πολύ και μαλακό. Και άρχισε να πέφτει και ο ήλιος σιγά-σιγά και το ρημάδι το σπίτι δεν μεγάλωνε… Μετά άκουσε πολύ θόρυβο και μετά τσουπ μια σκαλίτσα μπροστά της. Σαν εκείνα τα ψυχολογικά τεστ. «Ξαφνικά στην έρημο περπατάς και βρίσκεις μια σκάλα… πως είναι;». Ποιος τα φτιάχνει αυτά τα τεστ; Είναι δυνατόν; Τέλος πάντων αυτή ήταν από σκοινί. Και στήριζε και ένα φασαριατζίδικο ελικόπτερο επάνω της. Κάτι της έλεγαν και αποφάσισε να την ανέβει για να καταλάβει…

Την επόμενη μέρα, την πήραν από το χέρι και την πήγαν στην εκκίνηση του gym-fit τελεφερίκ και της έδειξαν την νέα σήμανση, που όλη νύχτα είχε ετοιμάσει ο άμοιρος γραφίστας. «Σε αυτό δεν κρεμιόμαστε. Καθόμαστε και πιανόμαστε από το πόδι του Τ». Ομολογουμένως τα ανθρωποσύμβολα, ήταν πολύ πετυχημένα. Είχε ανθρωπάκι, που κρεμιόταν όπως η μικρή Αννούλα και ένα τεράστιο Χ επάνω και ανθρωπάκι καθιστό χωρίς Χ. Η μικρή Αννούλα χάρηκε που εξαιτίας της διορθώθηκε το πρόβλημα της ανύπαρκτης σήμανσης και αποφάσισε άμα μεγαλώσει και δεν καταφέρει να γίνει γιατρός για άσχετους λόγους, να γίνει γραφίστρια.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η απορία...

Στην Ελλάδα, μετά από κάθε γάμο, ακολουθεί φαγητό. Το λένε και γλέντι, αλλά η ουσία είναι πάντα το φαγητό και όχι απαραίτητα μετά από γάμο. Θέλω να ζω στην φαντασίωση, ότι είμαστε ο μοναδικός λαός, που είτε λυπάται, είτε χαίρεται, τρώει για να το ξεπεράσει. Ασύστολα.

Σε ένα τέτοιο κοσμικό γεγονός, χτύπησε, με αμείλικτο τρόπο, η αναπτυσσόμενη περιέργεια, μιας 9χρονης. Φήμες λένε ότι σχετίζεται με τους ηθικούς αυτουργούς της ιστορίας της σημαδούρας, αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί κάτι από επίσημες πηγές. Τραγικά τυχαίο αποτελεί το γεγονός ότι η 9χρονη, έχει στην κατοχή της, μια θεία Άννα.

Πρέπει να γίνουν κάποιες διευκρινήσεις, για όσους δεν έχει τύχει να παραβρεθούν, σε μια τόσο ψυχαναγκαστική διαδικασία. Στα φαγοπότια των γάμων, λοιπόν:

• Πάει όλο το σόι. Ακόμα και άνθρωποι, που βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου.
• Τα τραπέζια είναι συνήθως χωρισμένα στις δύο βασικές κατηγορίες: Νέοι και μεγάλοι. Όπου νέοι βάλε άνθρωποι βαριεστημένοι μεταξύ 12 και 30 χρονών καθώς και οι αδέσμευτοι ανεξαρτήτου ηλικίας. Όπου μεγάλοι, βάλε ότι περισσεύει, καθώς και τα παιδιά, γιατί καλύτερο babysitting, κοστίζει.
• Το φαγητό είναι πάντα μέτριο, ως απαράδεκτο και σερβίρεται με κάτι δίσκους σαν τέντες. Όλοι γκρινιάζουν για την ποιότητα εκτός και είναι από την πλευρά, που αποφάσισε το μέρος.
• Το χορό σέρνουν (στην κυριολεξία), πάντα οι άνω-των-εβδομήντα-αλλά-το-λέει-η-καρδιά-τους και πάντα υπάρχουν τραγικές επιπλήξεις προς όσους δεν θέλουν να συμμετέχουν.
• Τα παιδιά, σκυλοβαριούνται και συνήθως, εντοπίζουν τον πιο γλυκό και ήρεμο, υπερήλικα να του βγάλουν το λάδι με διάφορα σκέρτσα.

Θα μπορούσα να γράφω και άλλα πολλά, αλλά θα σταθώ στο τελευταίο. Η μεγάλη πλέον, Αννούλα, κάθεται σε ένα τραπέζι νέων και καταγράφει τις τάσεις αυτών των κοινωνικών συγκεντρώσεων, με πρόθεση μια μέρα, να κάνει blog και να τις περιγράψει. Έβλεπε, πολύ μακριά! Το μάτι (το δεξί για να μιλάμε με δεδομένα), σταματάει στο τραπέζι, με τους μεγάλους (μέσος όρος το 68.3, με τα δύο ανήλικα) και παρατηρεί την 9χρονη, να πλησιάζει το πρώτο θύμα. Πλησιάζει και ψιθυρίζει κάτι, σε μια θεία πολύ καθωσπρέπει, που ξέρουμε ότι είναι 55 χρονών. Και τα τελευταία 17 χρόνια. Κάτι της απαντάει αλλά η μικρή επιμένει. Ξαφνικά η θείτσα, ασπρίζει και κουνάει το κεφάλι απελπισμένα. Η 9χρονη την κοιτάει με απορία και παράπονο και συνεχίζει στον διπλανό θείτσο. Μέσα σε μισή ώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, είχε ξεκληρίσει, ένα τραπέζι με 12 υπερήλικες, με την ίδια ακριβώς τακτική. Ο ένας, μετά τον άλλον, άσπριζαν, κοκκίνιζαν, ξεφυσούσαν, την έδιωχναν, την μάλωναν και εκείνη συνέχιζε στον επόμενο.

Όταν η κατά συρροή 9χρονη δολοφόνος, αποτελείωσε το τραπέζι, κοίταξε προσεκτικά όλα τα γύρω τραπέζια, για να βρει τους επόμενους ιδανικούς υποψήφιους. Και το μάτι της έπεσε στην μεγάλη Αννούλα. Είχε αρχίσει να απελπίζεται, οπότε, μια σίγουρη θεία, είναι πάντα το βάλσαμο, σε αυτές τις περιπτώσεις.

- Να σου κάνω μια ερώτηση;

- Την ίδια με αυτήν, που κάνεις εδώ και ώρα και έχει αδειάσει το μαγαζί;

- Ναι, ναι

- Ακούω

- Θα μου πεις τι είναι η πίπα;

«… Η στιγμή χρειάζεται εξαιρετική ψυχραιμία. Η σύγχρονη παιδαγωγική, λέει ότι στα παιδιά, αρέσει να προκαλούν τις αντιδράσεις των μεγαλύτερων, γιατί από αυτές καταλαβαίνουν, τη σημαντικότητα των λεγομένων τους. Άραγε έχω ασπρίσει πολύ;»

- Βεβαίως. Είναι ένα αντικείμενο, με το οποίο, μπορείς και καπνίζεις, χωρίς να επιβαρύνεσαι από την πίσσα, που έχουν τα τσιγάρα.

- Όχι αυτό. Το άλλο το σεξουαλικό.

«… είναι πολύ αργά για μελισσούλες. Εξάλλου τις έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει σε άλλη κουβέντα. Και πες ότι τις επαναφέρω… Πως ακριβώς τις χρησιμοποιώ, στην συγκεκριμένη ερώτηση; Έπρεπε, να το έχω διαβάσει, όλο εκείνο τον τόμο, για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων. Η πονηρή, το ξέρει ότι με έχει στριμώξει.»

- Λοιπόν, μικρή, κατά συρροή, ανόητη ανιψιά, ήρθε η ώρα να σου πω τι είναι αυτό, που ρωτάς με τέτοια εμμονή και ξεκληρίζεις το σόι μου. Είναι….

Η 9χρονη ακούει πολύ προσεκτικά και δεν αντιδράει. Κάνει κάποιες πολύ καίριες ερωτήσεις, που κάνουν την μεγάλη Αννούλα να σκέφτεται, ότι τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο πιστεύει και ότι κάποιοι ίσως να την έχουν ξεγελάσει. Ωστόσο, η απορία έχει ικανοποιηθεί και μένει το παράπονο.

- Και γιατί όσοι ρωτούσα, με έδιωχναν και μου έλεγαν να πάω στην μαμά μου; Τόσο κακό είναι;

Μερικές ώρες μετά το φαγοπότι, όταν όλοι έχουν επιστρέψει σε καλή κατάσταση στα σπίτια τους και προσπαθούν να ξεχάσουν την 9χρονη και τις «παράλογες» απορίες τους, η μεγάλη Αννούλα πέφτει να κοιμηθεί προβληματισμένη. Τις ανησυχίες της έρχεται να διαταράξει, η αθώα κατασκευάστρια της, που αδυνατεί να κοιμηθεί. Ήταν ένα από τα θύματα του τραπεζιού των μεγάλων και αυτό από μόνο του προκαλεί μια αϋπνία. Έως και τρεις ανάλογα την ιδιοσυγκρασία.

- Μεγάλη Αννούλα ξύπνα. Πρέπει να μου πεις

- Τι ρε μάνα; Τι σε έπιασε;

- Τελικά τι ήταν αυτό, που ρωτούσε το παιδί και όλοι αναστατώθηκαν;

- Σε ρώτησε και εσένα. Δεν θυμάσαι;

- Θυμάμαι. Αυτό λέω. Τι είναι η πίπα;

«… κάποιος μου κάνει πλάκα… αυτή η γυναίκα, που κάθεται στο κρεβάτι μου, είναι υπεύθυνη για 3 παιδιά και εν μέρει ηθικός αυτουργός για δύο εγγόνια… Μάλλον το ονειρεύομαι… Τώρα θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει ο Γκουσγκούνης και θα με ρωτήσει τι φαγητό μαγείρεψα σήμερα… Μετά θα εμφανιστεί μια γιγάντια μέλισσα και θα μου ζητήσει συγνώμη, που την έμπλεξα σε λάθος ιστορία… Μετά θα έρθει και ο Φροϋντ, ντυμένος Άγιος Βασίλης και θα μου πει ότι και τα Χριστούγεννα, είναι έκφραση της γενετήσιας ορμής… Μετά…»

- Αυτό που θα σου πω, να ξέρεις ότι μπορεί να σε σοκάρει. Αλλά είναι η μέρα μου σήμερα και μια που ήδη έχω μια έτοιμη απάντηση, λέω να το διακινδυνέψω… Επιμένω όμως πρώτα να μάθω γιατί όταν σε ρώτησε η 9χρονη, άσπρισες… Αφού δεν ξέρεις…

- Εεεε βρε πουλάκι μου… Είδα τους άλλους πριν που αντιδρούσαν ανάλογα και είπα ας το κάνω και εγώ… Κάτι θα ξέρουν εκείνοι.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.