Η σημαδούρα...

Την πρώτη φορά που ανακοίνωσαν στην μικρή Αννούλα, ότι σε μερικούς μήνες θα αποκτήσει ανιψάκι, προβληματίστηκε λιγάκι. Σκέφτηκε, τι μπορεί να είναι αυτό, που θα κάνει τόσο πολύ να έρθει. Σχεδόν απογοητεύτηκε, που περίμενε πολύ για να δει ένα πράγμα λίγο μεγαλύτερο από τον γάτο της. Και δεν ήταν καν παιχνιδιάρικο όπως εκείνος. Όλη την ώρα κοιμόταν. Τη δεύτερη φορά, που της ανακοίνωσαν ότι θα αποκτήσει και δεύτερο ανιψάκι, είχε πάρει το κολάι. Σκέφτηκε… αυτό μπορεί να έρθει πιο μεγάλο ή μπορεί και να μεγαλώνει γρηγορότερα.

Μερικά χρόνια μετά, όταν τα ανιψάκια στάθηκαν στα πόδια τους και είπαν και τις πρώτες λέξεις τους, η μικρή Αννούλα, είχε αποκτήσει δυο ιδιαίτερα διαδραστικά παιχνίδια για την εποχή της. Στο σπίτι, στην αυλή, στο εξοχικό, στην παραλία… Παντός καιρού και συνθηκών. Διαθέσιμα για παιχνίδι συνέχεια. Οι κατασκευαστές τα είχαν εξοπλίσει και με πολλά αξεσουάρ για να υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες.

Το πιο πλήρες σετ εξοπλισμού ήταν εκείνο της παραλίας. Κάθε ανίψι είχε βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια, σωσίβιο, μάσκα, αναπνευστήρα για το νερό και κουβαδάκια, τσουγράνα, φτυάρι, φόρμες και άλλα άχρηστα για την άμμο! Όλα σε ακραία χρώματα και σχέδια. Σαν έκρηξη εργοστασίου χρωμάτων. Η απόφαση «Πάμε παραλία», πάντα έπρεπε, να τύχει της υποστήριξης, μιας φορτωτικής τουλάχιστον.

Και φυσικά όλα άρχιζαν, με την περιττή φράση «Θέλεις να παίξουμε;» λες και υπήρχε περίπτωση, να υπάρξει αρνητική απάντηση. «Θα σου φορέσουμε όλο μας τον εξοπλισμό και θα σε ρίξουμε στο νερό. Πλάκα δεν έχει;». Απίστευτη. 2 σετ μπρατσάκια, δύο σωσίβια, ένα κροκόδειλο και ένα δελφίνι που ήταν αδύνατο λόγο αέρα να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση, δύο διαφορετικού χρώματος βατραχοπέδιλα και μια μάσκα! Και βουρ στο νερό. Σαν θαύμα. Ο αέρας στα πολύχρωμα αξεσουάρ, δεν επέτρεπε, ούτε στο ελάχιστο την βύθιση, ενώ η ρυμούλκηση της μικρής φουσκωτής Αννούλας, γινόταν με ένα σκοινάκι.

Μετά από ελάχιστα λεπτά, ακούστηκε η φωνή της κατασκευάστριας, να καλεί τα ανίψια σε φαγητό και όπως κάνουν πάντα τα παιδιά, το παιχνίδι εγκαταλείφθηκε επιτόπου. Στην λογική, θα φάω και θα γυρίσω, να το βρω, εκεί που το άφησα, για να συνεχίσω να παίζω. Εξαιρετικό πλάνο αν δεν λάβει κανείς υπόψη την ρευστότητα του μέσου και το ελαφρό αεράκι. Η αυτορυμούλκηση αδύνατη. Και το αεράκι άρχισε να δυναμώνει. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η παραλία χαιρετούσε μια χαρούμενη σημαδούρα, που απομακρυνόταν κατά την αναρχική βούληση του ανέμου.

Μερικές ώρες μετά, αρκετά χιλιόμετρα μακριά, ψαρεύτηκε η πολύχρωμη σημαδούρα, δέθηκε σε μικρό σκαφάκι και τραβήχτηκε προς την αρχική παραλία! Ο ήλιος είχε αφήσει υπέροχες κατακόκκινες λωρίδες στα σημεία που μπορούσε να δει και το θαλασσινό νερό είχε μαρινάρει την μικρή Αννούλα. Φυσικά κανείς δεν είχε αντιληφθεί την απουσία αλλά έψαχναν για αρκετές ώρες τον χαμένο εξοπλισμό.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και τυχαία.

Η υπόσχεση...

Η Σοφία, μια καλή φίλη και πλέον, πρώην μαθήτρια μου, ετοιμάζεται στις 12 Σεπτεμβρίου, να φύγει για το Master της ζωής της, στο Λονδίνο. Είμαι πολύ περήφανη, που καταφέρνει παρά τις όποιες αντιξοότητες, να ακολουθεί το όνειρο της και θέλω να δω όλα μου τα «παιδιά» να βρουν το κουράγιο να το κάνουν. Παρά το γεγονός ότι αποφάσισα να μην συνεχίσω να διδάσκω, δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσω να τα «κυνηγάω» για το καλύτερο και το περισσότερο.

Σε μια χαλαρή κουβέντα, που είχαμε μια από αυτές τις ημέρες, μου θύμισε ότι μπορώ, ανά πάσα στιγμή, να της φτιάξω την διάθεση, με τις «ιστορίες». Προσπάθησε να φτιάξει ένα Top 10, αλλά μάταια γιατί της ήταν δύσκολο να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη. Μου ζήτησε για πολλοστή φορά, να τις καταγράψω με κάποιον τρόπο και για πρώτη φορά άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά.

Μέρες τώρα, η καρδιά μου έχει ραγίσει και η σκέψη μου έχει μαυρίσει με όσα βλέπω και ακούω καθημερινά. Νιώθω να πνίγομαι στη θλίψη των γεγονότων και να χάνω την αισιοδοξία με την οποία θα ήθελα να ξεκινήσει η νέα αρχή μου. Η πρόταση της Σοφίας μου φάνηκε ενδιαφέρουσα αλλά και λυτρωτική ταυτόχρονα. Μέχρι λοιπόν να φύγει, θα προσπαθήσω να καταγράψω εδώ, όσες περισσότερες «ιστορίες» μπορώ και θα ήθελα να με βοηθήσετε να τις βάλω σε μια σειρά, για να διαμορφωθεί το top 10!

Σοφίες ευχαριστώ… Αν και με τρόμαξε η ανατροπή στους ρόλους, αρχικά, μπορεί και να μου αρέσει τελικά!

«Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε…

είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σου». Μια δήλωση, που έγινε μάλλον με αρκετή αφέλεια και πολύ εγωισμό. Παραδέχομαι ότι μπορεί να ενέχει, μια δόση αλήθειας αλλά οι δηλώσεις εξετάζονται πάντα υπό την προσεκτική μελέτη των συμφραζόμενων, οπότε και τώρα χάνει κάθε ελπίδα να διερευνηθεί αυτή η αλήθεια.

Κάθισα στον καναπέ και πήρα ένα τηλέφωνο. Μόλις άκουσα γνώριμη φωνή είπα το συνθηματικό και έκλεισα το τηλέφωνο. Συγκεντρώθηκα στο κόκκινο ρολόι, για να διατηρήσω τα μάτια ανοιχτά και μέτρησα πολύ πειθαρχημένα 10 ολόκληρα λεπτά. Ξαφνικά τα θυμήθηκα όλα. Το μυαλό μου γέμισε εικόνες σχεδόν ασπρόμαυρες και πλέον ήξερα τι πρέπει να κάνω. Άλλαξα με πολύ κόπο, χώρο και άνοιξα δύο παράθυρα. Συγκεντρώθηκα στο πράσινο ρολόι. Πάντα πίστευα, ότι τα ρολόγια τοίχου συμβάλλουν πιο πολύ στην ανάγκη μου για αυτοσυγκέντρωση, παρά στην απορία μου για την ώρα. Μέτρησα 5 λεπτά. Κάτι τράβηξε την προσοχή μου. Κοίταξα προσεκτικά και χαμογέλασα. Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα και να νιώθω πιο ασφαλής, όταν ακούστηκε το κλειδί στην πόρτα. Μετά ήχος από πετρογκαζάκι και κουταλάκι σε πορσελάνη. Μετά ψυγείο και μαχαίρι σε ξύλο. Έτοιμος και ο μαγικός ζωμός.

Δύο άνθρωποι, που με αγαπάνε, καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, αμίλητοι και εγώ συγκεντρωνόμουν στο κόκκινο ρολόι. Έχασα πολλές φορές το μέτρημα. Κάποια στιγμή βρήκα το κουράγιο και μίλησα. «Δεν είναι η κατάλληλη ώρα να το σχολιάσω αλλά όταν ανακοινώνεις τέτοιες αποφάσεις, γίνεσαι πολύ τρομακτική και πολύ απόλυτη. Δεν αφήνεις κανένα περιθώριο». Μήνυμα. Ναι η δήλωση επιβεβαιώθηκε. Σήμερα έγινα πολύ κακιά, πολύ απόλυτη, πολύ τρομακτική. Αλλά θα το ξεπεράσει γρήγορα. Είναι πιο υγιές να θυμώνεις με κάποιον, παρά να στεναχωριέσαι. Αύριο το πρωί θα είναι εξοργισμένος και μεθαύριο θα είναι μια χαρά. «Εσύ;». Εγώ έχω ανθρώπους, που με αγαπάνε, δίπλα μου, για να θυμάμαι ότι κάποιοι άντεξαν και χειρότερα και είναι ακόμα εκεί. Λίγο πριν κλείσω τα μάτια, άκουσα ένα ψίθυρο στο αυτί μου, από μια πολύ οικεία φωνή «Εγώ. Όλα καλά; Γιατί;».

Αποφάσισα να στείλω ολιγοήμερες διακοπές τον εγωισμό μου, που τόσο αγαπώ και κανακεύω με κάθε ευκαιρία και ήρθε να μου κάνει παρέα η αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τα είπαμε λιγάκι και συμφωνήσαμε, ότι τώρα, που λείπει ο «κακός», πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Μελετήσαμε την περίπτωση, βάλαμε όλα τα δεδομένα κάτω και οργανώσαμε το τέλειο έγκλημα. Τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Μαύρος και κακός, γρήγορος και απόλυτος. Και το εκτελέσαμε. Όσο πιο γρήγορα και άμεσα μπορούσαμε. Και μετά γυρίσαμε τοίχο-τοίχο σπίτι και μας περίμενε ο εγωισμός, φουσκωμένος παρά ποτέ για να μας κατσαδιάσει. Αλλά ήρθαν οι άνθρωποι, που με αγαπάνε και τους διώξανε. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει.

Δεν ξέρω. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω όπως κάθε φορά, που καταστρέφω, ό,τι φοβάμαι. Αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι καλύτερα. Τουλάχιστον για εκείνον. Μόνοι οι άνθρωποι, που με αγαπάνε, μπορούν να ανεχτούν τις παραξενιές μια βρωμόγριας. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος, που είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.

Οι σκέψεις της Μαδρίτης

Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις κάτι, που αγαπάς τόσο πολύ. Να το εγκαταλείπεις πάνω που έχεις αρχίσει να νιώθεις τόσο καλά και τόσο οικεία μαζί του. Μαζί της. Ίσως φαίνεται υπερβολικό, ίσως είναι απλή ανάγκη να χαρώ. Ίσως είναι ένα κρυφό κάλεσμα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Χαίρομαι πολύ που ο επόμενος προορισμός είναι η Βαρκελώνη και εκεί πιστεύω ότι θα βρω γιατρειά αλλά πρέπει να το δω και να το πιστέψω.

Σκέφτομαι το μετρό και πληγώνομαι. Όχι επειδή δεν θα καταφέρω να το βιώσω σε καθημερινότητα στην δική μου πόλη, όσο επειδή δεν θα είμαι εδώ να αναπνέω την κουλτούρα και την καθημερινή ανάσά της. Το μικρό ταξίδι στο υπόγειο, με κυλιόμενες, με τούνελ, με σκάλες και μετά η αναμονή δίπλα στις ράγες. Γρήγορη επιβίβαση, γρήγορη αποβίβαση και πάλι το ταξίδι για το φως. Και μέσα, ένα βιβλίο ταξιδεύει κάποιον καλοντυμένο νέο, ένα εγγονάκι κοιτάει τον παππού στα μάτια και ακούει με προσοχή και εγώ χαζεύω τα δρομολόγια, παλεύοντας να τα αποστηθίσω. Η παρέα μου, παρατηρεί λαίμαργα τις φάτσες των υπολοίπων, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την προσωπική ιστορία του καθενός, με βασικό δεδομένο το ντύσιμο και την έκφραση του προσώπου. Ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι, που χαίρομαι πάντα να παίζω αρκεί να μην υπάρχουν κοντά μου χάρτες. Λατρεύω τους χάρτες, τα δρομολόγια, τα εισιτήρια και ότι θυμίζει έστω και συνειρμικά ταξίδι. Ακόμα και αν είναι εικονικό ή απλά πολύ σύντομο.

Σκέφτομαι τη νύχτα, που σε καλωσορίζει στην αγκαλιά της, με κάθε πιθανό τρόπο. Σε κρατάει σφιχτά και σου υπόσχεται ότι αν την εμπιστευθείς, θα περάσεις καλά μαζί της. Σε κάθε γωνία, ένα χαμόγελο και ένα "περάστε". Τα ποτά ίδια, οι άνθρωποι με την ίδια γνώριμη, ανοιχτή σαν παράθυρο στην Μεσόγειο, ψυχή, οι χώροι με γυρίζουν πίσω αρκετά χρόνια και η μουσική. Δυνατή, ρυθμική, επιτακτική. Εδώ ήρθες να χορέψεις. Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις... απλά πρέπει να ακολουθήσεις τον ρυθμό....

Σκέφτομαι ότι δεν κατάφερα να της χαρίσω ένα όμορφο πορτρέτο όπως το είδαν τα μάτια μου. Τώρα που κοιτάω τις προσπάθειες μου νιώθω πολύ άβολα. Νιώθω ότι την αδικώ και μπορεί να μου θυμώσει. Αλλά της έταξα να ξαναέρθω. Πιο καλά προετοιμασμένη και με περισσότερο χρόνο και συγκέντρωση. Και τότε ίσως καταφέρω και την φωτογραφίσω όπως της αξίζει.

Madrid

Η δεύτερη φορά είναι πάντα πιο ώριμη και πιο εντυπωσιακή. Υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγεις όλους του ηλίθιους τουριστικούς προορισμούς και να επικεντρωθείς στα σημαντικά. Όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη κουλτούρα και σε έναν άλλον τόπο. Μπορεί να μοιάζουμε τραγικά αλλά είμαστε ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί.

Την πρώτη φορά είχα έρθει κοντά στα Χριστούγεννα. Κρύο και υγρασία πολύ. Οι μέρες μου αρκετές αλλά και η δουλειά πολύ και έπρεπε να τρέχω για να προλάβω να δω όλα όσα ήθελα. Κατάφερα να αρπάξω και ένα ωραιότατο κρυολόγημα, προσπαθώντας να βρω το Πράδο. Όταν γύρισα, πίσω, η πρώτη φράση που έλεγα σε όσους με ρωτούσαν ήταν "Στο μετρό αν καταφέρεις και κλείσεις τον ήχο για λίγο, είναι ολόιδιοι με εμάς". Είχα πολλά να πω αλλά αυτή η αίσθηση, ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου δεν άλλαζε.

Τώρα ήρθα κοντά στον Δεκαπενταύγουστο. Ζέστη υποφερτή και ελαφρό αεράκι. Οι μέρες λιγότερες αλλά όλες δικές μου, καθότι ήρθα για διακοπές. Αυτήν την φορά το Prado, το Reina και το Thyssen τα βρήκα πολύ εύκολα. Ο Atocha ήταν απλά επιλογή της στάσης του μετρό. Πέντε χρόνια μετά και πάλι όλα έμοιαζαν πολύ γνώριμα. Και κυρίως οι άνθρωποι. Ζεστοί, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, γεμίζουν τις κεντρικές πλατείες με τις φωνές και τα λαμπερά τους μάτια.

Και πήγα. Την αναζήτησα με μεγάλη μανία όπως και τότε και πολύ λαχτάρα. Την θυμόμουν πολύ κοντά στην είσοδο αλλά την βρήκα στο 2ο όροφο. Σε μια τεράστια αίθουσα, με φυσικό σχεδόν φωτισμό, δεσπόζει σε ένα τοίχο σχεδόν μόνη της. Γύρω της, οι σκέψεις του και οι πειραματισμοί του. Όλα τόσο μικρά, σχεδόν χαρτάκια. Και εκείνη, βουτηγμένη στον πόνο, στην τραγωδία, στην εξαθλίωση και στην απελπισία, έτοιμη να καταπιεί τον όποιον περαστικό παρατηρητή της. Σαν μια θεατρική σκηνή με πολλαπλά δρώμενα, που αλλεπιρρεάζουν το ένα το άλλο και δεν ξέρεις πιο πρώτο να παρακολουθήσεις. Και όλα είναι αποτρόπαια και εγκληματικά φορτισμένα με την κραυγή. Έχω έρθει πολλές φορές, αντιμέτωπη με εικαστικό, που αποτυπώνει πόνο, αγώνα, απελπισία, σπαραγμό. Κανένα δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο. Και αυτή η απουσία χρώματος τόσο επιβλητική, τόσο αυστηρή και τόσο ψυχαναγκαστική. Είναι σαν να σε υποχρεώνει, να αντιμετωπίσεις ψυχρά το γεγονός, χωρίς το αίσθημα της αηδίας, που μπορεί να προκαλέσει το χρώμα, σχεδόν ενστικτωδώς.

Στους πεζόδρομους και στις πλατείες, τα μάτια μου γέμισαν από χρώμα, χαμόγελα, καλοσύνη και ένιωσα και εγώ την μεγάλη της αγκαλιά. Που είναι ανοιχτή για κάθε ξένο και για κάθε ντόπιο. Και σε καλεί από παντού, να περπατήσεις, να την γνωρίσεις, να της μιλήσεις, να της πει τον πόνο σου και τη χαρά σου. Είναι μια γυναίκα, που έχει μάθει να ακούει και να καταλαβαίνει. Ώριμη και ήρεμη, έτοιμη να σου προσφέρει ότι η ψυχή σου έχει ανάγκη. Το σκεφτόμουν και την πρώτη φορά και δεν το απέφυγα τώρα. Θα μπορούσα να ζήσω για πάντα εδώ.

Λυπάμαι που θα πρέπει να την αφήσω για την κοσμοπολίτικη και ξελογιάστρα Βαρκελώνη. Θέλω να την αφήσω να με παρασύρει για πάντα, μέσα στην αγάπη και την καλοσύνη της. Μπορεί κάποτε να το πετύχω.