Εγώ, ο ύπνος και η γιόγκα

Όπως καταλάβατε... η επιλογή μου ήταν γιόγκα. Πήγα σε ένα πολύ καλό κέντρο, όπου, μου τα εξήγησαν όλα, πολύ όμορφα. Και με το δίκιο τους. Δεν θα προσπαθήσω να μεταφέρω ακριβώς τις πληροφορίες. Εγώ κατάλαβα πως: δεν θα χρειάζεται να χοροπηδάω σαν μπαλάκι με μαλλιά, δεν θα ιδρώνω σαν σουβλατζής τον Αύγουστο, δεν θα ξενιτεύομαι για να παρακολουθήσω τα μαθήματα, δεν θα με μαλώνουν φουσκωτοί τύποι, που δεν μπορώ να κάνω 1342 κάμψεις συνεχόμενες και θα μπορώ να χαλαρώνω. Μια χαρά! Και πήγα στο πρώτο μάθημα.

Ρούχα φαρδιά για άνεση, καλτσούλες αντί για παπούτσια, στρωματάκια και κουβερτούλες. Όλα αυτά σε έναν χώρο σχεδόν άδειο και πολύ χαλαρωτικό. Και για κακή μου τύχη, το τμήμα που διάλεξα (αμέσως μετά τη δουλειά), άδειο. Εγώ και η Σουανισάνι μου ή κάπως έτσι τέλος πάντων. 5 λεπτά λοιπόν χαλάρωση. Ωραία ως εδώ. 30 λεπτά ασκήσεις πολύ τεντωτικές. Μου άφησαν, την ίδια ικανοποίηση, με το πρωινό τέντωμα! Πώς να περιγράψω την αγαπημένη στιγμή της ημέρας;

Και μετά θα μπαίναμε στη φάση της βαθιάς σαβάσανας, ή κάπως έτσι, που είναι μια φάση χαλάρωσης. Για πάνω από 45 λεπτά. Η σουανισάνι μας έλεγε διάφορα και εμείς (εγώ μόνη μου δηλαδή) ξαπλωμένη ανάσκελα στο στρωματάκι και σκεπασμένη με την κουβερτούλα, πλήρως ακινητοποιημένη, προσπαθούσα να εκτελώ τις εγκεφαλικές ασκήσεις. «Ελάτε σε επαφή (πνευματική) με τους αστραγάλους, που αγγίζουν το πάτωμα». Μετά είπε τις γάμπες και μετά είπε τους γοφούς. Μετά υποθέτω είπε και τα υπόλοιπα. Μετά την άκουσα να λέει 4-5 φορές με φωνή, που δυνάμωνε: «Ανοίγουμε τώρα τα μάτια».

Αρχικά είπα, εντάξει. Ήμουν κουρασμένη την ημέρα, που πήγα. Το συζήτησα και με 4-5 φίλους και μου είπαν ότι δεν κοιμήθηκαν. Απλά χαλάρωσαν. Δοκίμασα και δεύτερη φορά και τα ίδια. Δοκίμασα και τρίτη και τα ίδια. Εγώ εκεί να επιμένω να κοιμάμαι λίγο μετά τους αστραγάλους.

Και έτσι άρχισαν τα διάφορα ανέγδοτα για το τι κάνει η καημένη για 45 λεπτά όσο εγώ κοιμάμαι. Ο Zlatko, το έκαψε αλλά για να είμαι ειλικρινής, ήταν απολαυστικός. Έλεγε: «Βλέπει ποδόσφαιρο και πανυγιρίζει και τα γκολ! Παραγγέλνει πίτσες και έρχεται ο delivery και βλέπουν μαζί το ματς! Πλέκει διάφορα ή καπνίζει διάφορα». Και χίλια δυο άλλα. Και μετά, άκουγα πάντα την παρακάτω ατάκα: «Αφού βρε πουλάκι μου έχεις σπίτι. Γιατί πας και κοιμάσαι εκεί, σαν άστεγο».

Το καλύτερο ήταν η αφεντικίνα μου, που από όλη την εμπειρία συγκράτησε, ότι εγώ ξυπνάω με την φράση «Ανοίγουμε τώρα τα μάτια» και με έπαιρνε, κάθε πρωί τηλέφωνο, να με ξυπνήσει, λέγοντας την. Είχε απελπιστεί, με τα 3 ξυπνητήρια, που μου είχε κάνει δώρο σε γιορτές και Χριστούγεννα.

Και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να κοιμάμαι και λίγο στο σπίτι μου. Και γρήγορα κατάλαβα γιατί εκεί κοιμόμουν, με μια οριακά αισχρή ευκολία. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για 45 λεπτά, ξαπλωμένη και ακινητοποιημένη, χωρίς το macbook μου, χωρίς το ipod μου, χωρίς την 40d μου ή έστω την G7 μου; Όχι πες ρε γιατρέ μου… άδικο έχω; Εσύ, δηλαδή, τι θα έκανες;

Εγώ, ο ύπνος και η άσκηση

Εδώ και πολλά χρόνια, κοιμάμαι πολύ λίγο. 3-4 ώρες την ημέρα, που αντιστοιχούν με 4-5 μέρες το μήνα ή μια μέρα την εβδομάδα. Για εμένα, οι ώρες είναι ικανοποιητικές αλλά η πλειοψηφία τις βρίσκει ελάχιστες. Και όλοι με μαλώνουν. Ένα τυπικό 24ωρο περιλαμβάνει το παρακάτω μενού:

• 1 ώρα μετακινήσεις (σύνολο… μένω κέντρο και κινούμαι κέντρο)
• 8-10 ώρες εργασία και χαρά
• 3-4 ώρες ύπνο
• 2 ωρίτσες ψάξιμο στο internet (άμα χαθώ, μου παίρνει παραπάνω)
• 1 ώρα διάβασμα (Project ένα βιβλίο την ημέρα)
• 1-2 ώρες καθημερινές αγγαρείες (μπουγάδα, μαγείρεμα, συμμάζεμα, ψώνια κ.λπ.)

Και τις υπόλοιπες ώρες, αφαιρούμαι. Αυτό περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα από δημιουργικές και μη δημιουργικές ασχολίες...

Μπορεί να αποφασίσω να πάω για ψώνια και να πάρω στο κατόπι μια γιαγιά, μήπως βρω το κουράγιο να την φωτογραφίσω. Μπορεί να πάω για έναν γρήγορο καφέ και να ξεχαστώ. Μπορεί να πάω στο σπίτι, κάποιου καλού φίλου να δω μια ταινία και μας βρει το χάραμα, να αναλύουμε τον ρόλο των θρησκειών, στη διαμόρφωση της σύγχρονης κουλτούρας. Μέχρι τις 6 το πρωί. Μπορεί να … πολλά μπορούν να συμβούν.

Συχνά-πυκνά, η αφηρημάδα μου, χάνει την αίσθηση του χρόνου και καταπίνει άλλες ασχολίες. Αν εξαιρέσουμε τις μετακινήσεις και την εργασία, όλα τα άλλα είναι στη διάθεση της. Και το πρώτο, που πλήττεται είναι ο ύπνος.

Πριν από πολύ καιρό, αποφάσισα ότι ήθελα, με κάποιον τρόπο να γυμνάζομαι. Θα με βοηθούσε, για να κοιμάμαι περισσότερο μου είπαν. Γιατί, το πρόβλημα μου, δεν διαγνώστηκε ως αφηρημάδα. Αλλά ως έλλειψη σωματικής κόπωσης μαζί με πνευματική υπερένταση. Έκανα μια λίστα με τις δυνατότητες μου:

• Τρέξιμο στην ύπαιθρο – Διαγραφή! Κέντρο, είπαμε, μένω. Ζούγλα αυτοκινήτων το λες. Ύπαιθρο όχι.
• Μηχανήματα γυμναστικής στο σπίτι – Διαγραφή! Έχω κρεμάστρες για τα ρούχα μου. Δεν θέλω άλλες.
• Χορό – Διαγραφή! Δεν θα το σχολιάσω καν! Απλά δεν το έχω.
• Κολυμβητήριο – Διαγραφή! Το πιο συμπαθητικό είναι πολύ μακριά.
• Γυμναστήριο – Διαγραφή! Έλεος πια. Δεν το αντέχω το ιδρωμένο social networking των γυμναστηρίων του κέντρου.
• Διαδραστικές ασκήσεις σε συνεργασία με άλλον χρήστη – Διαγραφή! Πολύ καλή περίπτωση σωματικής κόπωσης αλλά εκεί να δεις αφηρημάδα. Οριακά δεν ξέχασα να πάω και στη δουλειά.
• Γιόγκα!

Η συνέχεια σύντομα... σε άλλο post... τώρα λέω να πάω για λίγο ύπνο!

Γιατρέ μου, είμαι καλά;

Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκεντρωθώ, σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως ένα post, που θέλω πολύ να γράψω. Το ξεκινάω και γράφοντας τις πρώτες λέξεις, έχω σκεφτεί άλλα 5-6 post.
Δυσκολεύομαι να παραμείνω πολύ ώρα σε έναν χώρο, που δεν έχει ανοιχτό παράθυρο. Νομίζω ότι παθαίνω κλιματιστικοφοβία.
Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αν και είμαι πολύ κουρασμένη και κοιμάμαι μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα.
Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκρατήσω ονόματα και τίτλους αν μιλάμε για βιβλίο ή για ταινία. Καλά για ημερομηνίες, δεν το είχα από τότε που με θυμάμαι. Πρέπει να μου δώσει κάποιος μια «άχρηστη» λεπτομέρεια, για να τα θυμηθώ όλα αμέσως.

Γιατρέ μου αυτό το θέμα με τις «άχρηστες» πληροφορίες, θα ήθελα να το συζητήσουμε λιγάκι. Για ποιο λόγο τις βρίσκω τόσο γοητευτικές; Τις παρατηρώ, τις θαυμάζω, τις θυμάμαι με ανατριχιαστική ακρίβεια και λειτουργούν τόσο καλά για να μου θυμίσουν όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες…

Για τους φίλους μου για παράδειγμα, έχω τεράστια συλλογή…

Δεν θυμάμαι αν το βαπτιστικό όνομα της Έφης είναι Ευτυχία ή Ευκαρπία ή Εφορία ή Ευφροσύνη. Δεν θυμάμαι καν ποια από αυτά είναι ονόματα, ποια είναι τοπωνυμία και ποια πάστες του Αγαπητού! Αλλά θυμάμαι ότι η Έφη ανατριχιάζει με τις πικέ τις κουβέρτες. Συναρπαστικό εεε;

Δεν θυμάμαι αν ο Γιάννης είναι 23 ή 24 ή 25 ή 26 χρονών. Αλλά θυμάμαι ότι δεν αντέχει να βλέπει ντουλάπια μισάνοιχτα ή ανοιχτά. Έχει μάλιστα ένα θέμα με το τσακ του πλυντηρίου των πιάτων. Και το βρίσκω πολύ γοητευτικό.

Δεν θυμάμαι πως λένε την Αμάντα στο επίθετο, πότε έχει γενέθλια, αν έχει αδέρφια και πόσα αλλά θυμάμαι ότι αν μπει νερό στα σανδάλια της εκνευρίζεται. Μα δεν είναι και αυτό πολύ γοητευτικό;

Δεν θυμάμαι πως λένε τον μπαμπά της Ευαγγελίτσας. Παντελή; Αποστόλη; Μιχάλη; Θουκυδίδη; Ανδρέα; Και δουλεύουμε εδώ και 5 χρόνια μαζί και είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Αλλά ξέρω ότι όποτε φτερνίζεται κοιτάει πάντα το ρολόι της. Κατά προτίμηση του κινητού. Φανταστικό εεε;

Για τη Γαλήνη και τη σαντιγί; Για τον Αντώνη και το δάχτυλο στο αυτί; Για τον Παύλο και το ψεύτικο δόντι; Για την Μελίνα και το πράσινο τσάι; Για τον Γεράσιμο και τους 7 πληθυντικούς; Για την Πόπη και την ιεροτελεστία αποχώρησης από το σπίτι; Για τον Δημήτρη και την αλυσιδίτσα; Για τον Τάσο και τους λουκουμάδες; Τη Δάφνη και τις πιπεριές; Το Θοδωρή και τη ντουλάπα; Τον Μάνο και τις σημαίες; Την Ελένη και τα λουλούδια; Τη Δέσποινα και τα σοκολατάκια; (πρέπει να σταματήσω γιατί θα πάθω υπερφόρτωση…)

Τι να με ανησυχήσει περισσότερο; Το γεγονός ότι θυμάμαι «άχρηστες» πληροφορίες; Το γεγονός ότι δεν θυμάμαι χρήσιμες; Το γεγονός ότι τις άχρηστες τις βρίσκω συναρπαστικά γοητευτικές; Το γεγονός ότι με μια άχρηστη πληροφορία, μπορώ να θυμηθώ τα πάντα; Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα μου; Είναι πρόβλημα; Θεραπεύεται; Και αν θεραπεύεται, με ενδιαφέρει; Αν η ομορφιά κρύβεται στις «άχρηστες» λεπτομέρειες, έχω πολλές προσλαμβάνουσες και όλος ο κόσμος είναι πολύ όμορφος… Αν όχι;

Μήπως, πρέπει να αρχίσω και πάλι τη γιόγκα, για να κοιμάμαι 1-2 ώρες παραπάνω;

Κάθε αρχή και δύσκολη...

Πριν, από αρκετά χρόνια, όταν ακόμα δίδασκα Γραφιστική, έκανα κάθε χρόνο μια λίστα με τα emails μαθητών μου και ότι ενδιαφέρον έβρισκα, το έστελνα. Χρόνο με το χρόνο, η λίστα μεγάλωνε και εκτός από «τα παιδιά» μου, έμπαιναν και φίλοι και συνάδερφοι και γνωστοί. Δεν είχε κάποια τακτικότητα αυτό το εγχείρημα αλλά μου έδινε πολλή χαρά να ψάχνω «το ενδιαφέρον», για να το μοιράσω. Άρχισε να γίνεται καθημερινή συνήθεια και όταν για κάποιο λόγο, δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον ή απλά δεν έβρισκα χρόνο να ασχοληθώ, όλο και κάποιος/α θα μου έστελνε ένα «δειλό» email, με κάτι ενδιαφέρον και μια προτροπή, να το «μοιράσω». Και έτσι έγινε καθημερινό και γρήγορα πήρα τον τίτλο του απόλυτου spammer.

Από την αρχή του χρόνου, με προβληματίζει, το πώς μπορεί να γίνει κάτι πιο ουσιαστικό και πιο διαδραστικό. Και προσανατολιζόμουν στην ιδέα ενός «ειδικού» blog, αλλά δεν ένιωθα ακόμα, πολύ εξοικειωμένη με αυτήν την «έκθεση», που μπορεί να προκαλέσει ένα blog. Γράφω εδώ, για τους φίλους μου και για εμένα και πάντα αγχώνομαι όταν κάποιος/α, που δεν γνωρίζω real-time, μου αφήνει ένα comment. Είμαι όμως φανατική αναγνώστρια της blogόσφαιρας. Διαβάζω με εμμονή, σχεδόν καθημερινά, ότι link, πέσει στα χέρια μου. Για να ακριβολογώ, είμαι λαθραναγνώστρια. Μελετάω πολύ προσεκτικά τα πάντα και δεν αφήνω comment, γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί και οι άλλοι να αγχώνονται όπως εγώ. Όλοι έχουμε τα κολληματάκια μας.

Τελικά την πήρα την μεγάλη απόφαση. Δεν μετακομίζω δίπλα. Εδώ θα συνεχίσω να φλυαρώ για την καθημερινότητα μου. Έχω σκεφτεί και τόσα post! Απλά, ξεσκονίζω λιγάκι το άλλο και ότι ενδιαφέρον βρίσκω, το μελετάω προσεκτικά, το αναλύω και το κάνω post. Υπάρχουν, στον χώρο που αγαπάω, τις εικαστικές και τις εφαρμοσμένες τέχνες, αυτό που ελληνικά λέμε design, πολλοί και καλοί bloggers. Δεν αισιοδοξώ να κάνω κάτι ανάλογο. Απλά θα σταματήσω σταδιακά το καθημερινό email και θα τα γράφω εδώ. Για τα «παιδιά» μου, τους φίλους, τους συναδέρφους, τους γνωστούς και για όσους ενδιαφέρονται. Και φυσικά περιμένω προτάσεις και σκέψεις και πολλά – πολλά emails.

Σκέφτηκα ότι αν το ξεκινήσω τώρα το καλοκαίρι, που ο ελεύθερος χρόνος μου είναι κάπως πιο ποιοτικός, και με κερδίσει, μπορεί και να το συνεχίσω! Ανοίξαμε, λοιπόν, και σας περιμένουμε!

Το πρώτο μου microblogging

Χάθηκα λιγάκι αυτές τις μέρες, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψω!
Θα κάνω και εγώ λιγάκι microblogging στο blog μου, όπως συνηθίζεται, όταν κάποιος χάνεται για λίγο ή για πολύ.

1. Stereosis 99hours Exhibition!
Επεράσαμε όμορφα. Για όσους και όσες συμμετείχαν με φωτογραφίες και αποφάσισαν να συμμετέχουν και ενεργά στο στήσιμο αυτής της έκθεσης, κράτησε πολύ περισσότερο από 99 ώρες αλλά άξιζε κάθε δευτερόλεπτο, ξεχωριστά. Θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά και να τις κάνω ξεχωριστό post. Ήταν μια πολύ σημαντική εμπειρία.

2. Google Reader
Αρχικά να ευχαριστήσω τον ZlatkoGr, για την υπομονή του να μου εξηγήσει, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για ποιο λόγο πρέπει να χρησιμοποιώ έναν rss feeder όπως τον Google Reader! Υποθέτω, ότι αυτό είναι παλιά νέα, για όσους ήδη το χρησιμοποιούν και χαμογελούν, για την καθυστέρηση μου αλλά δεν πειράζει. Το πρόβλημα είναι ότι από την στιγμή, που κατάφερα να οργανωθώ, βρέθηκα να παρακολουθώ 300 blogs και άλλα sites και νομίζω ότι έχω χάσει την ταυτότητα μου. Είμαι λίγο blogoπροβληματισμένη και θα κάνω και για αυτό ξεχωριστό post.

3. Bookcrossing
Για όσους ήδη είστε bookcrossers, τα νέα είναι παλιά αλλά ας τα ξαναγράψω!

Νέο σημαντικό και ευχάριστο: έχουμε, επίσημα πλέον, πόλη, που θα φιλοξενήσει το επόμενο συνέδριο και αυτή είναι η Λάρισα! Μετά το υπέροχο συνέδριο των Χανίων, για το οποίο, μου οφείλω ένα ξεχωριστό post, ένιωθα λιγάκι ξεκρέμαστη, που δεν μπορούσα να ονειρεύομαι, που θα είναι το επόμενο. Τώρα, όμως, ξαναμπήκα σε ράγες σαν τρένο και κάνω όνειρα με τοπωνύμιο! Μπράβο παιδιά! Όπως έχω δηλώσει και δημόσια... being always at your disposal!

Το δεύτερο νέο είναι δυσάρεστο. Την εβδομάδα, που μας πέρασε, ζήσαμε έναν μικρό εφιάλτη, που προήλθε εντελώς απροειδοποίητα από τους admins του site. Νέες διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και οικονομικοί περιορισμοί. Μελετάω πολύ προσεκτικά την αντίδραση της Ελληνικής και της Διεθνής κοινότητας και θα επανέλθω με ένα post. Χάρηκα επίσης, που το συζήτησα, με καλούς φίλους και bookcrossers, μια μεγάλη νύχτα αναζήτησης και έχω μια λίγο πιο σφαιρική εικόνα. Για την ώρα να πω ότι με χαροποιεί, που βλέπω ότι μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε συλλογικά και αυτό να έχει αποτέλεσμα.

4. Ταξιδεύοντας
Από το Πάσχα και μετά, τώρα νιώθω ότι γύρισα στην βάση μου και άρχισα να ξαναβρίσκω τους ρυθμούς μου, για αυτό σταματήστε να γκρινιάζετε, ότι έχω χαθεί. Έλειπα ρε σεις! Αμάν πια! Θα προσπαθήσω πριν ξαναφύγω (σιγά μην μείνω εγώ στην Θεσσαλονίκη για παραπάνω από δίμηνο συνεχόμενο), να γράψω 2-3 post για το Ναύπλιο, την Ύδρα, τις Σπέτσες, τον Πόρο, την Βαρκελώνη, τα Χανιά και όπου αλλού πήγα.

Παρεμπιπτόντως, να ευχηθώ στον καλό μου κούνελο, να περάσει τέλεια στο tour του στην Ισπανία, να φανούν χρήσιμες οι συμβουλές για την αγαπημένη Μαδρίτη και να γυρίσει πίσω γεμάτος από εικόνες, μυρουδιές και αρώματα!

5. Καλοκαίρι
Έχω έναν πολύ συγκεκριμένο ορισμό για το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι είναι συναυλία, είναι βιβλίο, είναι καρπούζι, είναι παγωτό και είναι και ταξίδι!

Σε συναυλίες πήγα πολλές. Για κάποιες το μάθατε, για άλλες όχι αλλά σύντομα και αυτά. Τώρα νιώθω ένα κενό, γιατί βλέπω μόνο αφίσες από θεατρικές παραστάσεις αλλά πιστεύω ότι κάτι θα προκύψει, σύντομα! Φυσικά περιμένω και προτάσεις. Το θεωρώ σχεδόν μαγευτικό, το να μαζεύεται όλη η πόλη, σε ένα ανοιχτό θέατρο, καλοκαιρινή νύχτα, με αναψυκτικά και μπυρίτσα και να τραγουδάει. Καλά και τα χειμερινά live αλλά το καλοκαίρι είναι αλλιώς!

Φέτος αποφάσισα να τηρήσω το “ένα βιβλίο την ημέρα”, για όλους τους καλοκαιρινούς μήνες. Προκειμένου να με διευκολύνω, επέλεξα μικρά βιβλία και συνήθως διηγήματα. Παίρνω προτάσεις από την Elli, την Annabooklover, την anagnostria, τον bookworm, τον Librofilo και άλλους καλούς bloggers. Σε κάποιο post θα κάνω ένα μικρό top 10!

Για το καρπούζι και το παγωτό τι να γράψω; Αυτά είναι τελείως προσωπικά και βιωματικά και θα φανώ λίγη αν προσπαθήσω να εκφραστώ με λόγια. Ακόμα δεν έχω γίνει δελφίνι (inside joke της μεγάλη νύχτας αναζήτησης)!

Για το ταξίδι, περιμένω με αγωνία, να πάω στην Χίο, τον Αύγουστο. Μέχρι τότε, θα αρκεστώ στην υπερβολική κατανάλωση των άλλων!

Αυτά για αρχή και καλό μας κουράγιο!

Και το soundtrack του δικού μου καλοκαιριού!

Φοριέται πολύ το youtube στα blogs το καλοκαίρι!

Το Kitsch σήμερα - διαγωνισμός φωτογραφίας

Ο ANemos είχε μια πολύ καλή ιδέα! Δανείζομαι, λοιπόν, την πρόσκληση από το blog Μικρό Ανάλογο, δημοσιεύω και εγώ το σχετικό post, σχετικά με έναν πολύ ενδιαφέρον διαγωνισμό και όπως πρότεινε και ο ANemos, πως μπορεί να γίνει και σε blog:

Το περιοδικό Parallaxi, διοργανώνει διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα "το Kitsch σήμερα". Ο διαγωνισμός απευθύνεται όχι μόνο σε επαγγελματίες, αλλά σε κάθε χρήστη και λάτρη της φωτογραφίας. Πάρτε τις μηχανές σας λοιπόν και βγείτε σεργιάνι αναζητώντας ό,τι πιο κιτς αντιληφθείτε. Μπορείτε να στείλετε όσες φωτογραφίες θέλετε μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου, απλά συμπληρώνοντας μια φόρμα συμμετοχής εδώ.

Οι όροι συμμετοχής αναλυτικά εδώ. "Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετέχουν επαγγελματίες φωτογράφοι ή απλοί παρατηρητές, που χρησιμοποιούν το φωτογραφικό μέσο, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και εθνικότητας. Οι συμμετέχοντες μπορούν να υποβάλουν όσες φωτογραφίες επιθυμούν, αρκεί οι εικόνες να σχετίζονται με τη θεματική του βραβείου. Για να δηλώσει κανείς συμμετοχή θα πρέπει να συμπληρώσει και να αποστείλει στην Παράλλαξη, μέσω e-mail ή ταχυδρομικά την ή τις εικόνες του και το Έντυπο Συμμετοχής, το οποίο μπορεί να βρει παρακάτω. Η κατάθεση του υλικού θα πρέπει να γίνει αυστηρά μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου. Οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες, όχι απαραίτητα καλλιτεχνικά αλλά σε σχέση με την πιο ακραία κιτς εικόνα που αποτυπώνουν, θα βραβευθούν με δώρα που προσφέρουν οι χορηγοί του διαγωνισμού. Όλες οι εικόνες θα εκτεθούν σε χώρο που θα ανακοινωθεί το Σεπτέμβριο, σε μια έκθεση σε συνεργασία με το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Παράλληλα, ο διαγωνισμός τρέχει και από τα blogs μας (ιδέα του ANemos) ως εξής:

1. Παίρνεις φωτογραφική μηχανή ή κινητό και αποτυπώνεις ο,τι πληγώνει την αισθητική σου. Χώρους, αντικείμενα, δρόμους, αυτοκίνητα, τοίχους, βιτρίνες, σπίτια, μαγαζιά και ο,τι άλλο αποτελεί μνημείο κακού γούστου σ’ αυτή την πόλη.

2. Ανεβάζεις τις φωτογραφίες σαν ποστ στο blog σου με τίτλο: «Το KITSCH σήμερα...»

3. Προσθέτεις την φράση "για τον διαγωνισμό «Το KITSCH σήμερα...»"

4. Προτείνεις σε έναν, δύο, τρεις, δεκατρείς φίλους σου να κάνουν το ίδιο!Παράλληλα μπορείς να στέλνεις τις φωτογραφίες σου με mail στο diagonismos@parallaximag.gr.

Άντε, για να σας δω! Και για όσους χρησιμοποιείτε το facebook, πηγαίνετε εδώ. Προσκλήσεις σε φίλους bloggers λίαν συντόμως, μόλις βγάλω δηλαδή την πρώτη φωτό :)

99hours - Stereosis

Σας προσκαλούμε στην 4η υπαίθρια φωτογραφική έκθεση,

στους πεζόδρομους Ζεύξιδος και Ικτίνου,

που ξεκινά την Τρίτη 8 Ιουλίου 2008, στις 21:00

και διαρκεί "99 ώρες".

opening: προβολή slide show 21:00

μουσική: Θρευτάριος 22:00.

Για όσους δεν καταφέρουν να επισκεφτουν την έκθεση,

οι δικές μου φωτογραφίες είναι εδώ.