Γιάφκα meetup… Μέρος Ι – ο χώρος…

Σε αυτό το σπίτι μετακόμισα, επίσημα και ίσως με τις χειρότερες συνθήκες, στις 6 Σεπτεμβρίου του 2004, της χειρότερης χρονιάς της ζωής μου. Το πρώτο βράδυ καθόμουν στο σκοτάδι, πάνω σε ένα στρώμα για κρεβάτι και κοίταζα τον «έναστρο» ουρανό, που μου είχαν χαρίσει οι προηγούμενοι! Εκεί στο σκοτάδι, με μοναδική συντροφιά, το λαχανιασμένο μουρμούρισμα της Εγνατίας, περίμενα υπομονετικά να ξημερώσει. Και μάζευα με τις άκρες των δαχτύλων, τα χιλιάδες ρινίσματα μου, ελπίζοντας να μη φυσήξει.

Και έτσι κάπως πέρασαν τα δύο πρώτα χρόνια χωρίς καλά – καλά να το καταλάβω… Σε ένα σπιτάκι μικρό αλλά πάντα γεμάτο. Ανοιχτό σχεδόν 24/7 για φίλους, γνωστούς, παιδιά μου, αγάπες, αδυναμίες και ακόμα και ξένους. Στον κατακόκκινο καναπέ μου έχουν κοιμηθεί, απελπιστεί, ξαπλώσει, χαλαρώσει, κλάψει, γελάσει, ουρλιάξει, χορέψει, απογοητευθεί, σχεδόν όλοι… Χαλάλι το κλάμα, που έριξα και τη στεναχώρια, που πέρασα για να τον δω να ανεβαίνει στο σπίτι μου… Με γείτονες υπερήλικες, θεόκουφους ή απλά διακριτικούς και αδιάφορους… αλλιώς δεν εξηγείται πως ακόμα το πρωί μου χαμογελάνε…

Πρόσφατα, μια καινούρια παρέα έκανε την εμφάνισή της και νομίζω ότι έχει ξεπεράσει κάθε άλλη… Ίσως όχι σε διάρκεια, ίσως όχι σε γουρούνισμα, ίσως όχι σε φασαρία, ίσως όχι σε γέλια αλλά σίγουρα στον απόλυτο συνδυασμό όλων των παραπάνω… Και στη σκέψη ότι το Σάββατο θα μαζευτούμε, διαλύθηκαν και κάτι επίμονα και αισχρά σύννεφα στον ορίζοντα μου. Και ήμουν έτοιμη να κλείσω τα παράθυρα να μη φυσήξει!

Σημείωση: Θα το δοκιμάσουμε για μια εβδομάδα! Τόσο αντέχω… Και πάλι ευχαριστώ…