Οι ανύπαρκτοι…

Αφιερωμένο σε μια πολύ καλή φίλη, που με άφησε να κοιτάξω μέσα και κοίταξε και εκείνη, με πολύ αγάπη!

Κοινότυπο αλλά ψάχνω απελπισμένα να κάνω μια καλή αρχή…

Στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε όλα όσα θέλουμε. Και το τραγικό είναι ότι αν για κάποιο λόγο καταφέρουμε και αποκτήσουμε όλα όσα θέλαμε, συνήθως το μετανιώνουμε…

Κάπως έτσι είναι και με τον έρωτα. Κάποιος θέλει και δεν τολμάει να το πει, κάποιος δεν θέλει αλλά τον θέλουν, κάποιος φοβάται την απόρριψη, κάποιος τρέμει να αγγίξει τα όρια του, κάποιος είναι πολύ εγωιστής να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος… Όλοι μας με κάποιον τρόπο και για κάποιους μοναδικούς λόγους, ζήσαμε έναν «ανύπαρκτο» έρωτα. Στην σφαίρα του φανταστικού γεννήθηκε, αναπτύχθηκε, μεγάλωσε, θέριεψε, ωρίμασε, γέρασε και τελικά πέθανε… Και όλα αυτά ξανά και ξανά και ξανά και μάλιστα πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα… Μέσα στην ίδια ώρα! Απλά δεν βρήκαμε το κουράγιο να δούμε, πως θα ήταν αν έσπαγε η σφαίρα, που προστατεύει το φανταστικό από το πραγματικό. Και έτσι γίναμε συγγραφείς σε ένα βιβλίο, με προκαθορισμένο τέλος…

Απέραντη μοναξιά αυτοί οι «ανύπαρκτοι» έρωτες… Πολύ χάρηκα που μοιράστηκα τον δικό μου… Ευχαριστώ πολύ!