Σκέψεις αεροδρομίου

Ένα ακόμα ταξίδι ήρθε στο τέλος του… Και τώρα ξεθεωμένη, γεμάτη εικόνες, καινούρια παιχνιδάκια και πολλές σκέψεις, έχω καθίσει σε ένα από εκείνα τα αναπαυτικά “όσο πρέπει” καθίσματα της θύρας μου και αναμένω την επιβίβαση μου…

Τα αεροδρόμια είναι χώροι πολύ απρόσωποι και πολύ προσωπικοί ταυτόχρονα. Γεμάτοι από σκέψεις, φωνές, στεναχώριες, χαρές και κλάματα, απελπισία και ταυτόχρονα πολύ προσμονή και λύτρωση. Κάθε ταξίδι είναι μια διαφυγή και κάθε αεροδρόμιο είναι η αφορμή. Ανεξάρτητα από τον προορισμό. Ανεξάρτητα από την παρέα…

Σε ένα “παρά λίγο” άνετο κάθισμα, με περιορισμένη ορατότητα, μπορώ να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου, αρχικά την κούραση και εκ των υστέρων, με μια προσεκτική ματιά, την λύπη. Ακόμα και οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Δεν είναι παραλία, με εκείνο το ξέφρενο χαχανητό και αλαλαγμό ταυτόχρονα. Είναι παιδάκια, που θα μπορούσες να ακούσεις παντού αλλά είναι και διαφορετικά. Είναι μεγάλοι, που καλούν τα μικρά σε συμμόρφωση αλλά είναι και διαφορετικά. Είναι πιο κόσμια. Είναι πιο χαμηλόφωνα. Είναι πιο ήρεμα αλλά και φοβισμένα.

Εγώ απλά νιώθω κούραση και ένα μεγάλο κενό. Πήγαν όλα καλά. Πήγαν όλα καλά; Άραγε τι πήγε καλά; Και σε πιο επίπεδο; Και σε πιο βαθμό; Και με τι αποτέλεσμα; Και πότε θα ξέρουμε στα σίγουρα; Και τελικά ξέρουμε ποτέ τι και πότε και γιατί κάτι πάει καλά και σε πιο βαθμό με απόλυτη σιγουριά; Αλλά είναι η ανάγκη της γνώσης του αύριο και η ανάγκη για επιβεβαίωση. Ένα “Όλα θα πάνε καλά”. Σαν μικρά παιδιά σε τρελή χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση.

Όταν θα καταφέρω να ξεκουραστώ θα περάσω από μπροστά μου, όλες τις εικόνες, σαν ταινία σε επανάληψη. Και θα τις δω προσεκτικά και με πολύ σκέψη. Και θα παλέψω να καταλάβω τι πήγε και τι δεν πήγε καλά. Για το μέλλον. Για την ωρίμανση μου. Για την βελτίωση μου; Μπορεί απλά και για την ικανοποίηση της ματαιότητας μου.

Σε λίγο φεύγω από την κατάρα μου. Ελπίζω να είναι η τελευταία φορά, που θα πατήσω το πόδι μου εδώ. Κάθε φορά τα ίδια λέω αλλά αυτήν την φορά μπορώ. Και θα το καταφέρω.