Πως τα κατάφερα πάλι!

Πάνω που είχα πάρει φόρα και είχα βάλει σε μια τάξη τα 245 posts, που ήθελα να κάνω, «πέσανε» σε μια βδομάδα πολλά και καλά και ενδιαφέροντα projects και με αποδεκάτισαν τελείως…

Ααα με την ευκαιρία, μια που τελειώσαμε με τον Φεβρουάριο για ψηφίστε από 32 ως 58 για την καλύτερη του Φεβρουαρίου… Το 365 συνεχίζεται… Δεν ξεχνιέμαι…

Project Παιδικό Βιβλίο

Έχω ως αρχή μου ότι οι άνθρωποι αγαπιούνται από τα «όχι» τους και όχι από τα «ναι» τους. Αλλά όλοι έχουμε αδυναμίες και πρόσωπα, που αγαπάμε πάνω από κάθε όχι και πάνω από κάθε κούραση και πάνω από κάθε εξάντληση. Έτσι όταν η Σταυρούλα, μου είπε για την κακή εμπειρία, που είχε ο Βαγγέλης, όταν αποφάσισε να κάνει ένα μεράκι του πραγματικότητα, δεν ένιωσα πως είχα ως επιλογή την άρνηση. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος με πολύ φαντασία και ταλέντο και μπορεί και εικονογραφεί τις λέξεις και «ταξιδεύει» μαζί τους. Του λες μερικές σκέψεις και έχει φτιάξει στο μυαλό του όλη την εικόνα. Είναι ένα παιδί, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα ενήλικο σώμα, με εκπαιδευμένα χέρια. Και θέλει να του πω μια ιστορία.

Έτσι βρέθηκα να σκέφτομαι ιστορίες για παιδιά και να ονειρεύομαι πως θα ήταν το ιδανικό παιδικό βιβλίο. Έχω απίστευτη ανασφάλεια, γιατί είμαι πολύ απαιτητική από τα παιδικά βιβλία. Αλλά προσπαθώ και μου έχει γίνει εμμονή. Ελπίζω να καταφέρω κάτι και να πάρω και την πίκρα της Σταυρούλας και τη στεναχώρια του Βαγγέλη. Αλήθεια, ποιο είναι το αγαπημένο σας παραμύθι;

Project βιβλίο

Με μεγάλη μυστικότητα έγιναν οι πρώτες επαφές και οι πρώτες προσπάθειες συντονισμού για ένα βιβλίο, που δεν θα έχει πατρίδα και σύνορα. Θα έχει σαν θέμα κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και έχει γίνει δεύτερη φύση μου. Όταν ήρθε η επίσημη πρόσκληση να συμμετέχω και εγώ σε αυτό, πήρα τόση χαρά, που χαμογελούσα 3 μέρες συνεχόμενες. Κάτι ψιλά μου ξέφυγαν και σε twitter αλλά παραπάνω δεν μπορώ να πω. Βέβαια για μια βδομάδα, έχασα τον ύπνο μου, την ψυχραιμία μου, την ηρεμία μου και οριακά την υπομονή μου, γιατί για να γίνει πραγματικότητα, πρέπει να συνεργαστούμε αρκετοί και από αρκετά σημεία της γης και το μόνο μας εργαλείο είναι το internet αλλά… δεν είναι όλοι τόσο πολύ εξοικειωμένοι…

Τριήμερο στα Γιάννενα

Εκεί επάνω που κόντευα να καταρρεύσω από τα δυο παραπάνω, τα όσα συνεχίζω να παλεύω και σε συνδυασμό με μια πολύ επιβαρημένη επαγγελματικά εβδομάδα, χτυπάει το κινητό. «Ξύπνησες πουλάκι; Άντε ετοιμάσου». Στο πρώτο τηλέφωνο, γύρισα πλευρό και συνέχισα να κοιμάμαι. Στο 4ο ήξερα πως έπρεπε να ξυπνήσω και να είμαι στα ΚΤΕΛ σε 15 λεπτά και αυτή η σκέψη ήταν σαν ένεση καφεΐνης.

Το χαρούμενο αλλά νυσταγμένο τσούρμο ήταν εκεί. Ρίξανε μια βιαστική ματιά στο βαλιτσάκι μου και πετάξανε 3-4 περιττά. «Λοιπόν, άκου να δεις κοπελιά… Στεναχώριες, φουρτούνες, τσατίλες, ζόρια, νεύρα κρόσσια και άλλα τέτοια δεν χωράνε. Ένα εισιτήριο πλήρωσες. Τι θέλεις να κάνεις μετακόμιση; Πάρε μαζί σου την αϋπνία σου και την υπερκόπωση σου και κάπου θα βρούμε να την πετάξουμε στο δρόμο». Με άφησαν βέβαια να πάρω το «μωρό μου» για να μην χάσω επαφή με τον κόσμο και γίνει κάτι συνταρακτικό. Αλλά ήταν αλλιώς. Και ήταν απλά τέλεια.

3 μέρες στα Γιάννενα:
- Περπάτησα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να αγχωθώ.
- Έφαγα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να νευριάσω.
- Γέλασα τόσο, που πλέον δεν μπορούσα να στεναχωρηθώ.
- Χόρεψα τόσο (ναι εγώ), που δεν μπορούσα να θυμώσω.

Και γύρισα πίσω παντελώς κομμάτια αλλά με ένα χαμόγελο τόσοοοοοο, που είπε και μια μικρή. Ρε ρουσάκια, είστε πολύ κάφροι όλοι, με την καλή έννοια, για αυτό και σας αγαπάω τόσο!

((((((((((((((((((a1pha, casper85, denyblue, efou, emil1, eva4eva, gia-wk, Koishii, MariKar, nana-t, panigirtzou, pengman, planet-mom, quino-salonika, tasa, the-elfish, zlatkoGR)))))))))))))))))))))

Υ.Γ. Τώρα τέρμα το διάλειμμα και τα κεφάλια μέσα! Έχουμε τόσα να κάνουμε!

Θεσσαλονίκη 4/3/2009