Χθες ήταν πολύ δύσκολα…

Είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο φόβο και τόση απελπισία. Αλλά και τόση ανάγκη να βγω στο δρόμο και να γίνω από μια, πολλοί και να φωνάξω. Δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα και δεν επιθυμώ να ενταχθώ κάπου. Αλλά έψαχνα από το πρωί, μια οργανωμένη πορεία, για να διαδηλώσω. Και είχα κάποιες επιλογές. Στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου, θα γινόταν μια προσυγκέντρωση του ΚΚΕ. Στις 18:00 στην πλατεία Αριστοτέλους, θα γινόταν μια προσυγκέντρωση του ΣΥΝ και στις 18:30 στην Καμάρα, μια προσυγκέντρωση των αντιεξουσιαστών. Το συζήτησα με φίλους, σκέφτηκα τι θα με κάλυπτε περισσότερο και αποφάσισα να πάω στου ΣΥΝ. Ταυτόχρονα, η 20χρονη ανιψιά μου, επέλεξε να πάει στην πορεία του ΚΚΕ και επικοινωνούσαμε διαρκώς, για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα των γεγονότων.



Αρχικά, ήμασταν αποθαρρυντικά λίγοι. Το κρύο, απίστευτο και το ηθικό πεσμένο. Ο κόσμος δεν μαζευόταν. Μετά από μισή ωρίτσα, αρχίσαμε να γινόμαστε, μια μάζα ανθρώπων, διαφόρων ηλικιών και πεποιθήσεων και όταν το κρύο είχε αρχίσει να τρυπάει τα πνευμόνια μας, ξεκινήσαμε προς την Εγνατία. Δυο πανό, 2-3 τηλεβόες, όχι πολύ πυκνή πορεία αρχικά αλλά αρκετός κόσμος, που διαρκώς αυξάνονταν. Συνθήματα πολλά και το κυριότερο: «Στο δρόμο, στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο».



Στην Καμάρα, σταματήσαμε. Είχαμε, ήδη αρχίσει να αισθανόμαστε την «διακριτική» παρουσία κουκουλοφόρων καθώς και ασφαλιτών. Αστυνομικοί πουθενά. Επικράτησε μικρή σύγχιση και η πορεία άλλαξε κατεύθυνση και γύρισε προς τα πίσω. Η παρουσία διαφόρων, έπαψε να είναι διακριτική και οι «πλευρές» της πορείας, μας παρότρυναν να συμπτυχθούμε. Στη συμβολή Π. Ιωακείμ με Εγνατία, ακουστήκαν τα πρώτα σπασίματα. Δίπλα μας. Σταματήσαμε μουδιασμένοι και ελαφρώς φοβισμένοι. Αλλά οι κουκουλοφόροι ήταν λίγοι και φαινόταν μικρά παιδιά. Η πορεία, σύντομα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και άρχισε να γιουχάρει τους κουκουλοφόρους. Σταματημένοι, γυρίσαμε μέτωπο προς τις καταστροφές και γιουχάραμε. Σταμάτησαν. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τη γωνία Αγ. Σοφίας με Εγνατία. Στο πρώτο μπαμ, σταματούσαμε, γιουχάραμε και σταματούσαν. Σε ένα σημείο μόνο, κάποιος από την πορεία διαπληκτίστηκε με κάποιους από αυτούς.



Συνεχίσαμε προς τα κάτω. Τα McDonalds φλέγονταν και το σημείο πολύ στενό αλλά εμείς δεμένοι σε μικρές αλυσίδες των 4 ή 7 ανθρώπων. Όταν περάσαμε την εκκλησία, ήταν πλέον εμφανές ότι κινούμασταν σε 2 παράλληλες πορείες. Στο δρόμο 2000+ άτομα και στα πεζοδρόμια 50-60 άτομα. Οι πολλοί φωνάζουν και οι λίγοι χτυπάνε. Οι πολλοί γιουχάρουν και οι λίγοι σταματάνε.

Στρίψαμε στη Τσιμισκή. Δεμένοι πολύ και συμπυκνωμένοι. Μας περίμεναν, διάφορες φωτιές αναμμένες, ενώ η αναπνοή μας είχε αρχίσει να γίνεται με δυσκολία. Εκεί τα πεζοδρόμια πιο μεγάλα και ο δρόμος επίσης. Εμείς 2000+ και εκείνοι αυξάνονταν. Και πλέον από απόσταση ασφαλείας, έσπαγαν τα πάντα στο διάβα τους. Κοιτούσα τον κόσμο γύρω μου. Επικρατούσε πανικός και φόβος. Οι άνθρωποι, που συμμετείχαν στην πορεία, φαίνονταν άμαθοι σε τέτοια περιστατικά. Νεαρές κοπέλες και αγόρια, μεγάλοι κύριοι και κυρίες, που τρόμαζαν σε κάθε μπαμ. Περπατούσαμε ευθεία και κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά. Ακούγαμε, διάφορους θορύβους και ένιωθα ότι το πλήθος έμπαινε σε κατάσταση πανικού αλλά συνέχιζε.

Καθώς πλησιάζαμε στην Αριστοτέλους, ένα πυκνό και μαύρο σύννεφο καπνού, ερχόταν προς τα πάνω μας. Κάτι μεγάλο καιγόταν. Αργότερα, διάβασα στο thess ότι καιγόταν ένα τρίκυκλο του δήμου. Εκεί αρχίσαμε, να χάνουμε την αρχική πυκνότητα μας ως πορεία. Ήταν οι ήχοι τρομακτικοί, ήταν κάποιοι, που με θράσος μπαινόβγαιναν μέσα στο πλήθος, ήταν οι φωτιές που φούντωναν. Όταν φτάσαμε στη Βενιζέλου, δεν ακούγονταν πλέον συνθήματα. Δεν υπήρχε κουράγιο να φωνάξουμε. Ακόμα και εκείνο το παλικάρι, που χωρίς τηλεβόα μας παρακινούσε διαρκώς, σιωπούσε. Ένιωθες ότι άλλαζε η ισορροπία και αν και δεν είχε αυξηθεί ο αριθμός των κουκουλοφόρων, πλησίαζαν πολύ το πλήθος. Στη Βενιζέλου, σταμάτησαν για λίγο τα σπασίματα αλλά το πλήθος έψαχνε διαφυγή στα στενά και επικράτησε ένας πανικός.

Αισθάνθηκα ότι αν συνεχίζαμε θα βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε κουκουλοφόρους και πλέον το μένος τους δεν θα εκτονωνόταν μόνο σε άψυχα αντικείμενα. Η Βας. Ηρακλείου φαινόταν «ελεύθερη» από κρυμμένους, διάφορους και μπήκαμε. Μερικοί φίλοι συνεχισαν μέχρι το Υπουργείο. Εκεί, πραγματικά, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μπλόκο της αστυνομίας και στους κουκουλοφόρους. Έπεσαν επιπλέον δακρυγόνα και σχεδόν όλοι τράπηκαν σε φυγή.



Αργότερα, μαζευτήκαμε σπίτι μου. Από τα στόρια, παρακολουθούσαμε τον ανταρτοπόλεμο μεταξύ αστυνομικών και κουκουλοφόρων. Από εκεί είναι και το βίντεο. Με κλειστά παράθυρα και πάλι ανασαίναμε με δυσκολία. Οι επιθέσεις, συνεχίστηκαν μέχρι αργά τη νύχτα. Ήταν αδύνατο να κοιμηθώ.



Το επόμενο πρωί, έφυγα νωρίς, για να πάω στη δουλειά μου. Οι δρόμοι ήταν καθαροί και με δυσκολία, πίστευα ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν συμβεί όλα αυτά. Παρακολουθούσα ραδιόφωνο όλη μέρα και προετοιμαζόμουν για τα χειρότερα. Το απόγευμα πήγαμε στο Α.Τ. Λευκού Πύργου για να το γιουχάρουμε. Μείναμε εκεί λιγάκι και αργότερα, περπατήσαμε στην πόλη για να δούμε τι γινόταν. Με τα μάτια μας. Έτσι και αλλιώς η ΕΡΤ3 παίζει διαρκώς εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ, λες και είτε την έχουν κάψει, είτε το ρολόι της γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στη Χούντα. Στα υπόλοιπα κανάλια, ακούσαμε «Κάψανε το Zara», μόνο.

Συναντήσαμε κόσμο, μπροστά στο δικηγορικό σύλλογο. Ακούσαμε διάφορες ανακοινώσεις και αιφνιδιαστήκαμε, ευχάριστα, όταν ακούσαμε «Ξέρουμε ότι υπάρχουν 3 ασφαλίτες ανάμεσα μας. Παρακαλούμε να αποχωρήσουν γιατί θα τους γαμ…». Ανεβήκαμε και Καμάρα, όπου υπήρχε ησυχία αλλά και η αδιόρατη αίσθηση ότι κάτι ετοιμαζόταν. Αποφασίσαμε να πάμε σπίτι. Αύριο, πάλι, θα είμαστε έξω. Ελπίζουμε να συναντάμε κόσμο, όπως τα παιδιά, μπροστά στο δικηγορικό σύλλογο. Ήρεμα, αλλά εκεί.