Να είστε καλά ρε παιδιά…

Χθες, δεν αισθανόμουν την ανάγκη, να γράψω κάτι για το δρόμο. Πήγα στην πορεία, που ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο, αλλά, δεν αισθανόμουν, εκεί. Χάρηκα, που δεν αναβλήθηκε, λόγω επεισοδίων, η προγραμματισμένη πορεία, αλλά, έχω ένα σύνθημα στο μυαλό, που με βασανίζει πολύ.





«Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές και εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές»



Σέβομαι απόλυτα τον εργατικό αγώνα και στο παρελθόν, συμμετείχα σε πολλές διαμαρτυρίες, αλλά τώρα, με ένα νεκρό παιδί, δεν μπορεί να με αγγίξει. Με αγγίζει ο τρόμος, που αμπαρώνει τον κόσμο στα σπίτια του και όσοι τον χρησιμοποιούν για άλλοθι.



Σήμερα, είχαμε πει με μερικούς φίλους (zlatkoGR & efou), να πηγαίναμε σε μια πορεία, που ξεκινούσε στις 17:00 από Καμάρα. Δεν ξέραμε, πολλές λεπτομέρειες και μας είχε δοθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για πορεία των αντιεξουσιαστών. Όπως και τη Δευτέρα, αποφασίσαμε να πάμε οπουδήποτε, υπήρχε διαμαρτυρία. Ήμασταν λίγο επιφυλακτικοί και πριν σχολάσω, φίλοι με μάλωσαν, που πηγαίνω σε μια διαμαρτυρία, που δεν ξέρω τι συμφέροντα εξυπηρετεί. Εντάξει αυτό το βρίσκω υπερβολικό. Οι πορείες δεν είναι κλειστά club, στα οποία έτσι και μπεις, δεν μπορείς να βγεις. Αν αισθανόμουν ότι η πορεία, θα υποκινούσε επεισόδια, θα γιουχάριζα και θα έφευγα.



Έτσι στις 5:15, ήμουν Καμάρα. Και ήδη είχαν μαζευτεί αρκετά παιδιά και η παρέα μου. Σε λίγη ωρίτσα κατέφτασε μια ακόμα ομάδα από Εγνατία, με ένα μεγάλο, μαύρο πανό. Αρχικά, σταθήκανε και υπήρχε ένα μούδιασμα. Σε λίγο ξεκινήσαμε. Κατεύθυνση… διαφορετική. Αντί να πάμε κατά την Αριστοτέλους, στραφήκαμε προς συντριβάνι. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως μπει στο πανεπιστήμιο, αλλά γρήγορα στρίψαμε προς Αγγελάκη. Και εκεί τα πρώτα ΜΑΤ. Πρέπει να ήμασταν 1000 με 1500 άτομα. Αραιά σχετικά μεταξύ μας και με πολύ διακριτική περιφρούρηση. Την καταλάβαμε μόνο όταν παρατάχτηκαν και «λούσανε» με διάφορα επίθετα τα ΜΑΤ.

Συνεχίσαμε Λ. Στρατού και κάναμε μια μεγάλη στάση στην ΕΡΤ3, για μεγάλη ικανοποίηση μου. Κράξαμε, την Βορειοελλαδίτικη προσπάθεια αντιγραφής του National Geographic (με τόσα ντοκιμαντέρ, για την άγρια φύση, αυτές τις ημέρες) και συνεχίσαμε. Ήθελα πολύ, την ώρα, που εξαντλούσαμε όλα τα συνθήματα, που αναφέρουν δημοσιογράφους, ακριβώς μπροστά στην πόρτα τους, να δω τι προβάλανε.. Τίποτα, συνήθειες αναπαραγωγής εξωτικών πουλιών σίγουρα… Η πορεία μπήκε σε Δελφών και ενημερώθηκα πως η διαδρομή ήταν μια προσπάθεια αποκέντρωσης. «Υπάρχουν εφησυχασμένοι και εκτός κέντρου, που δεν κατεβαίνουν, στο κέντρο και μαθαίνουν μόνο όσα τους δίνει η τηλεόραση». Τα ΜΑΤ ήταν πάντα πίσω μας, για αυτό και τακτικά σταματούσαμε. Για να μας ακολουθεί και η «ουρά» της πορείας, που συνέχιζε το λούσιμο.

Παιδιά, μοιράζανε στους περαστικούς φυλλάδια, για τους λόγους, που είμαστε στους δρόμους. Μιλούσαν φιλικά μαζί τους. Κόσμος, έβγαινε στα μπαλκόνια και χειροκροτούσε. Φωνάζαμε διαρκώς συνθήματα και το ψιλόβροχο, όπως και ένας συμπαθής σκύλος, ήταν πάντα εκεί. Ήρεμα, αργά, αλλά με πολύ αποφασιστικότητα συνεχίσαμε. Δεν αισθάνθηκα ούτε λεπτό, φόβο. Τα ΜΑΤ, πίσω και μακριά μας και στο δρόμο, όλοι οι κουκουλοφόροι… λόγω βροχής. Χωρίς πέτρες και καδρόνια. Με οργή και αγανάκτηση αλλά όχι με καταστροφική μανία.

Σε ένα σημείο, ένας θερμόαιμος, θεατής της πορείας, διαπληκτίστηκε με κάποιον από τις άκρες. Γρήγορα, έτρεξαν τα παιδιά, που περιφρουρούσαν και ηρέμησαν την κατάσταση. Συνεχίσαμε. Κατεβήκαμε την Μπότσαρη. Σε κάποιες τράπεζες, αναλάμβαναν κάποιοι και γύριζαν προς τα πάνω τις κάμερες.

Μπήκαμε σε Βας. Όλγας. Δεν ήμασταν πυκνή και σφιχτή πορεία, όπως γίνεται συνήθως σε περιπτώσεις, που αναμένονται επεισόδια. Περπατούσαμε άνετα και φωνάζαμε συνθήματα. Στον δρόμο, που ανήκει στους πολίτες και όχι στον τρόμο. Είχαμε κλείσει και 2 ώρες περπάτημα, στο ψιλόβροχο. Όταν φτάσαμε μπροστά στο Δημαρχείο, ακούσαμε πολύ πίσω μας ένα ασθενοφόρο. Σταματήσαμε λιγάκι και αμέσως διάφορα παιδιά, μας παρακινούσαν, να κάνουμε δρόμο να περάσει. Και το κάναμε με πολύ προθυμία. Μπήκαμε Τσιμισκή και ανεβήκαμε την Εθν. Αμύνης. Εκεί είχαν αρχίσει οι δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και ήξερα ότι θα κατέληγε μπροστά στην κατάληψη, οπότε και βγήκαμε από την πορεία ήρεμα. Συναντήσαμε έναν φίλο (Oneiros), που δεν τα είχε καταφέρει να έρθει και προσπαθούσαμε να του μεταφέρουμε το κλίμα.

Πως ήταν η πορεία; Ένιωθα, πολύ ασφαλής να περπατήσω και να διαδηλώσω χωρίς να κινδυνεύω εγώ και ότι υπάρχει γύρω μου. Δεν ήμουν άρμα κάποιου, που ήθελε να εκμεταλλευτεί την οργή μου. Δεν ανήκω στα παιδιά, που έχουν κάνει κατάληψη στη Σχολή Θεάτρου, αλλά δεν με σταμάτησε κάποιος από το να συμμετέχω. Ίσα-ίσα, που τα παιδιά έκαναν ότι μπορούσαν, για να έρθει και άλλος κόσμος στην πορεία. Και δεν χρειαστήκαμε την επέμβαση των ματ, δεν έγιναν καταστροφές.

Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά, που ενώ δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο μεγάλο κόμμα ή κάποια μεγάλη παράταξη, δεν έχουν την πείρα των μεγάλων κινημάτων αλλά ούτε και τα μέσα, κατάφεραν και έκαναν καταπληκτική περιφρούρηση και μας έδωσαν την δυνατότητα να βγούμε και να διαμαρτυρηθούμε, χωρίς να φοβόμαστε. Έκαναν το σύνθημα «Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο» πραγματικότητα. Και σήμερα το βράδυ, θα ξαπλώσω με χαμόγελο. Γιατί αν οι νέοι και «ανοργάνωτοι» τα καταφέρνουν καλύτερα από τους μεγάλους και τους «οργανωμένους», η ελπίδα όχι απλά δεν θα πεθάνει, αλλά θα θεριέψει.