Οι πρώτες σκέψεις του 2008

Η ζωή αξίζει μόνο όταν την ζεις στα όρια της.

Το λες όταν είσαι έφηβος και το περιβάλλόν σου, σου δίνει τα φτερά για να το ζήσεις.

Και ανακαλύπτεις, καθημερινά, όσα περισσότερα αντέχεις. Δοκιμάζεις τα πάντα και κάποια, που είναι πιο ενδιαφέροντα, τα πας στα όρια. Συνήθως μεγάλα και δυσεύρετα όρια έχουν οι επικίνδυνες δραστηριότητες. Και αυτό τις κάνει και πιο ενδιαφέρουσες. Και όσο πιο κοντά στο όριο βρίσκεσαι, τόσο πιο δυνατός και συνεπαρμένος νιώθεις. Το μυαλό εθίζεται στο ρίσκο και την έκσταση του κινδύνου και του οριακού. Η πραγματικότητα, η καθημερινότητα είναι πολύ βαρετές και χρειάζεσαι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, για να τις αποφύγεις. Το εισιτήριο δεν είναι ίδιο πάντα. Αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τις διαθέσιμες επιλογές.

Αλλά το σώμα και η ψυχή, όσα ταξιδια και να κάνουν, παραμένουν ιδιοκτησία της καθημερινότητας και αποτελεί τραγική ουτοπία, να πιστεύεις ότι δεν θα σε ξαναδιεκδικήσει. Θα σε ταπεινώσει με μια αισχρά βαρετή δουλειά, θα σε χρεώσει με κάποιον δύσκολο συγγενή, θα σου στέλνει καθημερινά δυσβάσταχτες, οικονομικές υποχρεώσεις. Αν όλα αυτά δεν σε δέσουν γερά στο έδαφος και δεν σε πείσουν ότι της ανήκεις, θα σου στείλει, με χαρακτηριστική ευκολία, έναν πόνο, μια αδυναμία η και μια δυσλειτουργία. Μπορεί να μην το αξίζεις καν. Να μην της έχεις δώσει τέτοιο δικαίωμα. Αλλά της ανήκεις και αυτό είναι αρκετό. Και αν το αξίζεις, παίρνεις μπόνους δώρο, το μεγάλο πακέτο των τύψεων.

Θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις ως ένα άναρχο σύστημα δικαιοσύνης. Κάθε δράση, έχει αντίδραση. Μπορεί στην Φυσική, η αντίδραση να υπολογίζεται και να είναι ανάλογη αλλά όχι και στην ζωή.

Κάποια στιγμή, μεγαλώντας και έχοντας την πραγματικότητα, να σε τιμωρει καθημερινά για κάθε ανάρμοστη επιλογή, απομακρύνεσαι από τα όρια. Μπορεί να μην μαθαίνεις εύκολα, αλλά αρχίζεις και φοβάσαι πιο εύκολα. Και είναι χειρότερα. Και έτσι μεγαλώνεις. Και γίνεσαι πιο σοφός, γιατί μπορείς να προβλέψεις, πόσο πολύ θα στοιχήσει κάθε υπέρβαση ορίου. Και αρχίζεις να επιλέγεις συνειδητά τα όρια. Όσο αντέχεις και όσο αξίζει.

Το 2008 με βρίσκει στα 30 και πολύ σοφή. Πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα και πολλές φορές νομίζω... πολύ περισσότερο από όσο αντέχω. Έχω γύρω μου ανθρώπους, που βιώνουν αυτά, που εγώ έχω ξεπεράσει και άλλοτε χαίρομαι γιατί μπορώ να προβλέψω ότι θα γίνουν πιο σοφοί και άλλοτε στεναχωριέμαι γιατί και πάλι μπορώ να προβλέψω ότι θα πονέσουν ή θα φοβηθούν πολύ. Ξέρω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Τα λόγια είναι επιφανειακά και οι περιπτώσεις μοναδικές. Το δε παιχνίδι ατομικό. Μπορώ απλά να είμαι εκεί αν κολλήσουν, αν φοβηθούν πολύ, αν χάσουν τον προσανατολισμό τους ή απλά νιώσουν μοναξιά.

Ευχομαι το 2008...

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα πριν από εμένα στα προσωπικά τους όρια, για τους βοηθήσω, όσο μου επιτρέψουν....

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που στέκονται δίπλα μου και βιώνουμε καθημερινά, την σκληρή πραγματικότητα μαζί, χωρίς φόβο και μοναξιά...

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα μετά από εμένα και τόσα χρόνια, ανακουφίζουν την ψυχούλα μου όταν πονάει και όταν φοβάται...

και να είναι γεμάτο από πολλές και αξιόλογες, συνειδητοποιημένες υπερβάσεις ορίων. Μπορεί να μην είμαι πλέον έφηβη αλλά είμαι σοφή και έτσι χαίρομαι πιο πολύ ότι επιλέγω να πάθω!