Γιάφκα meetup… Μέρος ΙI – Τα απολύτως απαραίτητα…

Γλυκά!
Σε πολλές διαφορετικές εκδοχές και σε μεγάλες ποσότητες… Έχουν ξεχωρίσει το προφιτερόλ και η σοκολατόπιτα του Κομνηνού, η lemon pie του Κωνσταντινίδη, η ανάνοpie της Luz και το ρεβανί της Βέροιας… Πάντα προσφέρονται μόνο με κουταλάκια, χωρίς άλλα αξεσουάρ. Όταν εμφανίζονται, ακούγεται ένα ομαδικό ααααααααα και μετά ακολουθεί η καθιερωμένη φωτογράφηση (για να αποτυπωθεί για πάντα η μοναδική εικόνα). Σε μερικά λεπτά ακούγονται άτακτα και ανοργάνωτα μμμμμ και ωχχχχ… Αυτό μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας!

Παιχνίδια!
Χρησιμοποιούνται για ζέσταμα και για δέσιμο των ετερόκλητων χαρακτήρων! Συνήθως το πλήθος χωρίζεται σε δύο ομάδες και ξεκινάμε με κάτι, που να απαιτεί καλή σκηνική παρουσία όπως παντομίμα, stand-up comedy, ζωγραφική, γλυπτική κ.λπ. Κάποιοι αγαπάνε το Παλέρμο και συνήθως δεν τους χαλάμε το χατίρι! Έστω και για μια παρτίδα!

Πολύ χαρούμενο και στα όρια της παράκρουσης είναι και ένα που πιθανολογείται ότι δεν έχει όνομα αλλά χρησιμοποιεί post-it! Μα τι σκατά είναι; Ο αυτοσχεδιασμός, η σύνθεση του meetup και η γενικότερη διάθεση επιβάλλουν τα διάφορα παιχνίδια!

Το group therapy
Έχει αρχίσει να γίνεται αυτοσκοπός… Συναντάται και ως «μετά τις 4» αλλά πλέον αυτό έχει ξεπεραστεί… Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να αλλάξουμε το ρολόι! Στις ώρες αυτές, που το μαγικό μπλοκάκι δεν γράφει ατάκες (ότι πούμε είναι off the record), έχουν ακουστεί οι καλύτερες ατάκες και οι πιο κορυφαίες ιστορίες. Σε μερικές περιπτώσεις, ανάλογα με τη σύνθεση του meetup, συναντώνται φαινόμενα ακραίας παράκρουσης κυρίως από τις μειονότητες…. «Χ άνοιξε… Δεν μπορώ άλλο… Ξύπνα ρε…» και άλλα τέτοια…

Οι γύφτοι!
Υπάρχουν δύο εκδοχές του απαραίτητου!

Α. Οι φέροντες τη ντουντούκα!
Όταν εμφανίζεται στο χώρο η ντουντούκα, όλοι σωπαίνουν και ένας χαμογελάει. Στα μάτια του, βλέπεις το εγκλωβισμένο τρίχρονο, που ποθεί να μιλήσει! Ακόμα και αν δεν τον αφήνουν… Ακόμα και αν το μόνο που προλαβαίνει είναι να πει… «το κλείνω»… Όταν η ώρα δεν είναι πολύ προχωρημένη, ξυπνάει ο γιούφτος και πουλάει κάθε λογής πραμάτια… Μόνιμο «χαλί» τα γέλια… Κοντέψαμε να χάσουμε επιφανή συμμετέχοντα… Ένα γιατρό βρε παιδιά…

Β. Οι μοιράζοντες τα λάφυρα!
Όταν το meetup φτάνει στο τέλος του και ποτέ πριν βγει ο ήλιος, αρχίζει η ακριβοδίκαιη κατανομή των αγαθών… επιστρατεύονται όλα τα πιθανά δοχεία και τον καταπληκτικό βοηθό του διανομέα. Διάλογοι βασισμένοι σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο, μονόπρακτα για την αξία του σελοφάν, αυτοσχεδιασμοί με αφορμή ένα τάπερ, με μια μοναδική χροιά! Τη γιούφτικη και πάλι γιατί μας πάει και την αγαπάμε!

Γιάφκα meetup… Μέρος Ι – ο χώρος…

Σε αυτό το σπίτι μετακόμισα, επίσημα και ίσως με τις χειρότερες συνθήκες, στις 6 Σεπτεμβρίου του 2004, της χειρότερης χρονιάς της ζωής μου. Το πρώτο βράδυ καθόμουν στο σκοτάδι, πάνω σε ένα στρώμα για κρεβάτι και κοίταζα τον «έναστρο» ουρανό, που μου είχαν χαρίσει οι προηγούμενοι! Εκεί στο σκοτάδι, με μοναδική συντροφιά, το λαχανιασμένο μουρμούρισμα της Εγνατίας, περίμενα υπομονετικά να ξημερώσει. Και μάζευα με τις άκρες των δαχτύλων, τα χιλιάδες ρινίσματα μου, ελπίζοντας να μη φυσήξει.

Και έτσι κάπως πέρασαν τα δύο πρώτα χρόνια χωρίς καλά – καλά να το καταλάβω… Σε ένα σπιτάκι μικρό αλλά πάντα γεμάτο. Ανοιχτό σχεδόν 24/7 για φίλους, γνωστούς, παιδιά μου, αγάπες, αδυναμίες και ακόμα και ξένους. Στον κατακόκκινο καναπέ μου έχουν κοιμηθεί, απελπιστεί, ξαπλώσει, χαλαρώσει, κλάψει, γελάσει, ουρλιάξει, χορέψει, απογοητευθεί, σχεδόν όλοι… Χαλάλι το κλάμα, που έριξα και τη στεναχώρια, που πέρασα για να τον δω να ανεβαίνει στο σπίτι μου… Με γείτονες υπερήλικες, θεόκουφους ή απλά διακριτικούς και αδιάφορους… αλλιώς δεν εξηγείται πως ακόμα το πρωί μου χαμογελάνε…

Πρόσφατα, μια καινούρια παρέα έκανε την εμφάνισή της και νομίζω ότι έχει ξεπεράσει κάθε άλλη… Ίσως όχι σε διάρκεια, ίσως όχι σε γουρούνισμα, ίσως όχι σε φασαρία, ίσως όχι σε γέλια αλλά σίγουρα στον απόλυτο συνδυασμό όλων των παραπάνω… Και στη σκέψη ότι το Σάββατο θα μαζευτούμε, διαλύθηκαν και κάτι επίμονα και αισχρά σύννεφα στον ορίζοντα μου. Και ήμουν έτοιμη να κλείσω τα παράθυρα να μη φυσήξει!

Σημείωση: Θα το δοκιμάσουμε για μια εβδομάδα! Τόσο αντέχω… Και πάλι ευχαριστώ…

Οι ανύπαρκτοι…

Αφιερωμένο σε μια πολύ καλή φίλη, που με άφησε να κοιτάξω μέσα και κοίταξε και εκείνη, με πολύ αγάπη!

Κοινότυπο αλλά ψάχνω απελπισμένα να κάνω μια καλή αρχή…

Στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε όλα όσα θέλουμε. Και το τραγικό είναι ότι αν για κάποιο λόγο καταφέρουμε και αποκτήσουμε όλα όσα θέλαμε, συνήθως το μετανιώνουμε…

Κάπως έτσι είναι και με τον έρωτα. Κάποιος θέλει και δεν τολμάει να το πει, κάποιος δεν θέλει αλλά τον θέλουν, κάποιος φοβάται την απόρριψη, κάποιος τρέμει να αγγίξει τα όρια του, κάποιος είναι πολύ εγωιστής να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος… Όλοι μας με κάποιον τρόπο και για κάποιους μοναδικούς λόγους, ζήσαμε έναν «ανύπαρκτο» έρωτα. Στην σφαίρα του φανταστικού γεννήθηκε, αναπτύχθηκε, μεγάλωσε, θέριεψε, ωρίμασε, γέρασε και τελικά πέθανε… Και όλα αυτά ξανά και ξανά και ξανά και μάλιστα πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα… Μέσα στην ίδια ώρα! Απλά δεν βρήκαμε το κουράγιο να δούμε, πως θα ήταν αν έσπαγε η σφαίρα, που προστατεύει το φανταστικό από το πραγματικό. Και έτσι γίναμε συγγραφείς σε ένα βιβλίο, με προκαθορισμένο τέλος…

Απέραντη μοναξιά αυτοί οι «ανύπαρκτοι» έρωτες… Πολύ χάρηκα που μοιράστηκα τον δικό μου… Ευχαριστώ πολύ!

Σκέψεις αεροδρομίου

Ένα ακόμα ταξίδι ήρθε στο τέλος του… Και τώρα ξεθεωμένη, γεμάτη εικόνες, καινούρια παιχνιδάκια και πολλές σκέψεις, έχω καθίσει σε ένα από εκείνα τα αναπαυτικά “όσο πρέπει” καθίσματα της θύρας μου και αναμένω την επιβίβαση μου…

Τα αεροδρόμια είναι χώροι πολύ απρόσωποι και πολύ προσωπικοί ταυτόχρονα. Γεμάτοι από σκέψεις, φωνές, στεναχώριες, χαρές και κλάματα, απελπισία και ταυτόχρονα πολύ προσμονή και λύτρωση. Κάθε ταξίδι είναι μια διαφυγή και κάθε αεροδρόμιο είναι η αφορμή. Ανεξάρτητα από τον προορισμό. Ανεξάρτητα από την παρέα…

Σε ένα “παρά λίγο” άνετο κάθισμα, με περιορισμένη ορατότητα, μπορώ να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου, αρχικά την κούραση και εκ των υστέρων, με μια προσεκτική ματιά, την λύπη. Ακόμα και οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Δεν είναι παραλία, με εκείνο το ξέφρενο χαχανητό και αλαλαγμό ταυτόχρονα. Είναι παιδάκια, που θα μπορούσες να ακούσεις παντού αλλά είναι και διαφορετικά. Είναι μεγάλοι, που καλούν τα μικρά σε συμμόρφωση αλλά είναι και διαφορετικά. Είναι πιο κόσμια. Είναι πιο χαμηλόφωνα. Είναι πιο ήρεμα αλλά και φοβισμένα.

Εγώ απλά νιώθω κούραση και ένα μεγάλο κενό. Πήγαν όλα καλά. Πήγαν όλα καλά; Άραγε τι πήγε καλά; Και σε πιο επίπεδο; Και σε πιο βαθμό; Και με τι αποτέλεσμα; Και πότε θα ξέρουμε στα σίγουρα; Και τελικά ξέρουμε ποτέ τι και πότε και γιατί κάτι πάει καλά και σε πιο βαθμό με απόλυτη σιγουριά; Αλλά είναι η ανάγκη της γνώσης του αύριο και η ανάγκη για επιβεβαίωση. Ένα “Όλα θα πάνε καλά”. Σαν μικρά παιδιά σε τρελή χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση.

Όταν θα καταφέρω να ξεκουραστώ θα περάσω από μπροστά μου, όλες τις εικόνες, σαν ταινία σε επανάληψη. Και θα τις δω προσεκτικά και με πολύ σκέψη. Και θα παλέψω να καταλάβω τι πήγε και τι δεν πήγε καλά. Για το μέλλον. Για την ωρίμανση μου. Για την βελτίωση μου; Μπορεί απλά και για την ικανοποίηση της ματαιότητας μου.

Σε λίγο φεύγω από την κατάρα μου. Ελπίζω να είναι η τελευταία φορά, που θα πατήσω το πόδι μου εδώ. Κάθε φορά τα ίδια λέω αλλά αυτήν την φορά μπορώ. Και θα το καταφέρω.