Και όμως συνεχίζουν...

Εκείνο το Σάββατο έμεινα σπίτι. Είχα δουλειές να κάνω και αποφάσισα να μην βγω. Λίγο μετά τις 1:00, άκουσα πολύ φασαρία στο δρόμο. Μένω σε πολύ κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης και αυτό είναι συνηθισμένο. Όλο και κάποια πορεία του ΠΑΟΚ, θα θυμηθεί να περάσει κατά τις 2:00 το βράδυ, χωρίς να αναφέρω τις άλλες προγραμματισμένες πορείες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αρκετές φορές, στο παρελθόν έχω εγκλωβιστεί στο σπίτι, γιατί τα δακρυγόνα έχουν φτάσει μέχρι την εξώπορτα της οικοδομής μου.

wetfloor, originally uploaded by dennis3dots.

Αρχικά δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα να συμμαζεύω και να κάνω δουλειές. Αλλά η ώρα περνούσε και η φασαρία δυνάμωνε και έτσι κρυφοκοίταξα από τις γρίλιες και είδα την Εγνατία να φλέγεται. Το πολεμικό σκηνικό παρέμεινε μέχρι το πρωί. Κρυφτοπόλεμος, χημικά, φωτιές, μολότωφ, κραυγές. Τόλμησα να ανοίξω την τηλεόραση και έμαθα για τον Αλέξη. Κάθισα στον υπολογιστή και αναζήτησα πληροφορίες.

Από εκείνη την ημέρα, εκτός από τις πορείες, που έχω πάει, που δεν υπάρχει δημοσιογράφος, να τις καλύψει, όπως κάθε πορεία που δεν έχει επεισόδια, έχω αφιερώσει απίστευτες ώρες, διαβάζοντας οτιδήποτε έχει hashtag #griots. Σε twitter, σε buzz, σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, σε blogs, σε ανεξάρτητα και μη, ειδησεογραφικά μέσα. Έχει λιώσει το F5, έχω προσθέσει τουλάχιστον 50 με 60 subscriptions σε reader, από μαθητικά, σπουδαστικά blogs και άλλα. Έχω ανάγκη να ενημερωθώ και νιώθω ότι η τηλεόραση με κοροϊδεύει κατάμουτρα. Ειδικά αυτήν την φορά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Σήμερα, βγήκα λίγο για μια μπυρίτσα και όταν γύρισα, με περίμενε το email της Ελένης. Δεν κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και μπήκα στο Ιn Love With Life και διάβασα τα σχόλια στην αρχική δημοσίευση. Όσο διάβαζα τα σχόλια, σκεφτόμουν αν έπρεπε να το αναδημοσιεύσω και εγώ. Δεν είμαι αριστερή, δεν είμαι δεξιά, δεν είμαι σοσιαλίστρια. Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι άνθρωπος του πνεύματος, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι καπιτάλας.

Είμαι μια μικρή, φτωχή και άμυαλη αναρχική. Δεν επιθυμώ κάποια αρχή, να μου επιβάλλει το σωστό και το λάθος. Δεν ανήκω σε κάποια παράταξη, κόμμα, θρησκεία. Δεν έχω βιαιοπραγήσει και δεν έχω καταστρέψει. Ούτε και σκοπεύω. Την επανάσταση μου την έκανα σε προσωπικό επίπεδο και για όσα πίστευα και πιστεύω ότι αξίζουν, βγήκα στους δρόμους και φώναξα.

Τα επεισόδια τα κατακρίνω. Οποιοσδήποτε υπέστη ζημιά αυτές τις μέρες, τον καταλαβαίνω να βγαίνει και διαμαρτύρεται. Είδα καμένα μαγαζιά, σπασμένα τζάμια, πλιάτσικα σε καταστήματα, φωτιές σε οικοδομές. Τα είδα με τα μάτια μου ότι έγιναν και στεναχωρήθηκα, που η οργή προκάλεσε βία. Η βία μόνο βία μπορεί να φέρει.

Αλλά είδα και κάτι παιδιά, να λιώνουν τα ποδαράκια τους κάθε μέρα στις πορείες, να γυρίζουν στο σπίτι κομμάτια από την κούραση, να είναι στα όρια να πάθουν πνευμονία από το κρύο και από τη βροχή και την επόμενη μέρα να είναι πάλι στους δρόμους. Να αναπνέουν χημικά με το τσουβάλι, να κατηγορούνται για επεισόδια ενώ δεν τα προκάλεσαν, να τρέμει η ψυχή τους. Να προσφέρουν λουλούδια στους μπάτσους, να μιλάνε με τον κόσμο και να προσπαθούν να τους εξηγήσουν, να ανακαλύπτουν την μπλογκόσφαιρα τώρα και να παλεύουν να καταλάβουν πως δουλεύει, για να βρουν ένα βήμα για να διαμαρτυρηθούν.

Κάθε γενιά έχει ανάγκη να κάνει την επανάστασή της. Κάθε επανάσταση είναι διαφορετική. Άλλες έγιναν με την μουσική, άλλες με διαδηλώσεις στους δρόμους, άλλες προσωπικές, άλλες εθνικές. Είναι απλά λυπηρό, όταν κάποιος «κουράζεται» με την επανάσταση του και εγκαταλείπει, βολεύεται με ότι κέρδισε ή κλαίγεται με ότι έχασε, να προσπαθεί να υπονομεύσει τον επόμενο.

Αγαπητές γενιές, που το αίμα σας και η αγανάκτηση σας κόπασε και συμβιβαστήκατε με ότι πήρατε, όσο και να σας πληγώνει, δεν θα γίνεται ψηλότεροι, κόβοντας τα πόδια των άλλων. Αν η δική σας δεν είχε επιτυχία και δεν αλλάξατε τον κόσμο όπως θα θέλατε, ίσως να μπορούν να το κάνουν άλλοι. Και εσείς θα ωφεληθείτε.

Αγαπητή γενιά, που αυτός ο Δεκέμβρης σας ανήκει, όπως και πολλά ακόμα πράγματα, μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Σας κατηγορούν ότι σας λείπει η οργάνωση και είναι λογικό. Σας κατηγορούν ότι σας λείπουν οι στόχοι και οι προτάσεις και είναι επίσης λογικό. Αν είχατε οργάνωση, στόχους και προτάσεις θα ήσασταν φυλλάδιο από προεκλογική εκστρατεία κόμματος. Θέλετε, κάποιος να σας ακούσει και να σας καταλάβει και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο από κάθε κατόρθωμα.

Έχω μάτια ανοιχτά, αυτιά ανοιχτά και δεν φοβάμαι να κυκλοφορήσω. Θα συνεχίσω να κατακρίνω κάθε καταστροφή και κάθε μορφή βίας αλλά θα συνεχίσω να επικροτώ κάθε προσπάθεια, που με καλεί ειρηνικά να καταλάβω.

Θεωρώ ότι ένα αιχμηρό κείμενο, αξίζει πολύ περισσότερο από 1000 καταστροφές και θα το αναδημοσιεύσω.

Ελένη; Ευχαριστώ.

[Αναδημοσίευση] Μανιφέστο για τους Καιρούς που Ζούμε!

Από Ιn Love With Life

Την τελευταία εβδομάδα η μαθητιώσα νεολαία βρίσκεται στους δρόμους. Την τελευταία εβδομάδα για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας ξελασπώνουν τα παιδιά μας. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Υπάρχει μόνο η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Ούτε υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Γι’ αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ό,τι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα.

Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως :

Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν.

Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο.

Παίρνουμε με τους φίλους μας φύλλα ταπετσαρίας, γράφουμε σε αυτά συνθήματα που μας αρέσουν όπως “όλοι στους δρόμους”, “κάντε συνελεύσεις παντού” και τα κολλάμε σε όλα τα λεωφορεία. Το μήνυμά μας να φτάσει σε όλη την πόλη.

Κάνουμε αυθόρμητες εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, ό,τι γουστάρει και αγαπά ο καθένας.

Πηγαίνουμε στις καταλήψεις των μαθητών, κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν, τα στηρίζουμε ψυχολογικά.

Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις.

Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω.

Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως :

Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα πόλης και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Αν μπορούμε, καταλαμβάνουμε κάποιο δημόσιο χώρο και τον κάνουμε σπίτι μας, καλώντας εκεί τοπικές συνελεύσεις. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ό,τι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς.

Όσοι συμμετέχουμε σε σωματεία εργαζομένων σπάμε επειγόντως ό,τι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάμε ψηφίσματα, καλούμε τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις μας, ενισχύουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε με άλλα σωματεία, καλούμε σε απεργία. Ξεπερνάμε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες, αν είναι διεφθαρμένες και εμποδίζουν σε όλα αυτά.

Όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούμε σε γραμμές. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα.

Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο. Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.

Προς τους δημοσιογράφους : Να χαρείτε, σταματήστε να βιντεοσκοπείτε ή να μεταδίδετε τα δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Εντάξει, ακούσαμε εκατομύρια φορές για τα 250 καταστήματα που έπαθαν ζημιές. Για τη νεολαία όμως, για την κοινωνία και τα προβλήματά της δεν ακούσαμε τίποτα. Τι νομίζετε ότι όλοι αυτοί που γεμίζουν τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις κτλ είναι βαλτοί? Έχετε καταντήσει πια γραφικοί. Όσο και να θέλετε, ο κόσμος πλέον για πρώτη φορά συζητάει και κατεβαίνει στους δρόμους για άλλα πράγματα από αυτά που του μεταδίδετε. Συνεχίστε αυτή τη χαζή κωμωδία. Αυτή τη φορά θα την παίζετε χωρίς θεατές.

Προς τους καλλιτέχνες : Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια/ώτα. Γεμίστε την πόλη με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα?

Προς τους ανθρώπους του πνεύματος : Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σημερά έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. “Όχι άλλη Βία”, “Βάνδαλοι”, “γνωστοί - άγνωστοι”, “τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή”. Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική “πρωτοπορία” αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς.

Προς τους πολιτικούς : Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας? Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε “ψήφο σε κανένα πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου”.

Προς τους “καπιτάλες” : Μμμ, κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει? Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.

Το κείμενο το διάβασα μόλις δημοσιεύτηκε, μέσω rss. Σήμερα, μου το έστειλε μια Ελένη, που δεν την ξέρω, αλλά θα ήθελα να συναντήσω. Για την ακρίβεια, νομίζω πως την συνάντησα σε κάθε πορεία, που πήγα. Δεν είμαι σίγουρη αν την έλεγαν Ελένη, Μαρία, Κατερίνα, Γιάννη, Δημήτρη...Είναι κάθε μέρα στους δρόμους. Θα την συναντήσετε και εσείς, όταν βγείτε. Άμα βγείτε... Ελπίζω όταν αποφασίσετε να βγείτε, να σας περιμένει κάτι εκεί έξω. Γιατί έτσι και αλλιώς μέσα, μόνο εσείς μείνατε...

Να είστε καλά ρε παιδιά…

Χθες, δεν αισθανόμουν την ανάγκη, να γράψω κάτι για το δρόμο. Πήγα στην πορεία, που ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο, αλλά, δεν αισθανόμουν, εκεί. Χάρηκα, που δεν αναβλήθηκε, λόγω επεισοδίων, η προγραμματισμένη πορεία, αλλά, έχω ένα σύνθημα στο μυαλό, που με βασανίζει πολύ.





«Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές και εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές»



Σέβομαι απόλυτα τον εργατικό αγώνα και στο παρελθόν, συμμετείχα σε πολλές διαμαρτυρίες, αλλά τώρα, με ένα νεκρό παιδί, δεν μπορεί να με αγγίξει. Με αγγίζει ο τρόμος, που αμπαρώνει τον κόσμο στα σπίτια του και όσοι τον χρησιμοποιούν για άλλοθι.



Σήμερα, είχαμε πει με μερικούς φίλους (zlatkoGR & efou), να πηγαίναμε σε μια πορεία, που ξεκινούσε στις 17:00 από Καμάρα. Δεν ξέραμε, πολλές λεπτομέρειες και μας είχε δοθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για πορεία των αντιεξουσιαστών. Όπως και τη Δευτέρα, αποφασίσαμε να πάμε οπουδήποτε, υπήρχε διαμαρτυρία. Ήμασταν λίγο επιφυλακτικοί και πριν σχολάσω, φίλοι με μάλωσαν, που πηγαίνω σε μια διαμαρτυρία, που δεν ξέρω τι συμφέροντα εξυπηρετεί. Εντάξει αυτό το βρίσκω υπερβολικό. Οι πορείες δεν είναι κλειστά club, στα οποία έτσι και μπεις, δεν μπορείς να βγεις. Αν αισθανόμουν ότι η πορεία, θα υποκινούσε επεισόδια, θα γιουχάριζα και θα έφευγα.



Έτσι στις 5:15, ήμουν Καμάρα. Και ήδη είχαν μαζευτεί αρκετά παιδιά και η παρέα μου. Σε λίγη ωρίτσα κατέφτασε μια ακόμα ομάδα από Εγνατία, με ένα μεγάλο, μαύρο πανό. Αρχικά, σταθήκανε και υπήρχε ένα μούδιασμα. Σε λίγο ξεκινήσαμε. Κατεύθυνση… διαφορετική. Αντί να πάμε κατά την Αριστοτέλους, στραφήκαμε προς συντριβάνι. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως μπει στο πανεπιστήμιο, αλλά γρήγορα στρίψαμε προς Αγγελάκη. Και εκεί τα πρώτα ΜΑΤ. Πρέπει να ήμασταν 1000 με 1500 άτομα. Αραιά σχετικά μεταξύ μας και με πολύ διακριτική περιφρούρηση. Την καταλάβαμε μόνο όταν παρατάχτηκαν και «λούσανε» με διάφορα επίθετα τα ΜΑΤ.

Συνεχίσαμε Λ. Στρατού και κάναμε μια μεγάλη στάση στην ΕΡΤ3, για μεγάλη ικανοποίηση μου. Κράξαμε, την Βορειοελλαδίτικη προσπάθεια αντιγραφής του National Geographic (με τόσα ντοκιμαντέρ, για την άγρια φύση, αυτές τις ημέρες) και συνεχίσαμε. Ήθελα πολύ, την ώρα, που εξαντλούσαμε όλα τα συνθήματα, που αναφέρουν δημοσιογράφους, ακριβώς μπροστά στην πόρτα τους, να δω τι προβάλανε.. Τίποτα, συνήθειες αναπαραγωγής εξωτικών πουλιών σίγουρα… Η πορεία μπήκε σε Δελφών και ενημερώθηκα πως η διαδρομή ήταν μια προσπάθεια αποκέντρωσης. «Υπάρχουν εφησυχασμένοι και εκτός κέντρου, που δεν κατεβαίνουν, στο κέντρο και μαθαίνουν μόνο όσα τους δίνει η τηλεόραση». Τα ΜΑΤ ήταν πάντα πίσω μας, για αυτό και τακτικά σταματούσαμε. Για να μας ακολουθεί και η «ουρά» της πορείας, που συνέχιζε το λούσιμο.

Παιδιά, μοιράζανε στους περαστικούς φυλλάδια, για τους λόγους, που είμαστε στους δρόμους. Μιλούσαν φιλικά μαζί τους. Κόσμος, έβγαινε στα μπαλκόνια και χειροκροτούσε. Φωνάζαμε διαρκώς συνθήματα και το ψιλόβροχο, όπως και ένας συμπαθής σκύλος, ήταν πάντα εκεί. Ήρεμα, αργά, αλλά με πολύ αποφασιστικότητα συνεχίσαμε. Δεν αισθάνθηκα ούτε λεπτό, φόβο. Τα ΜΑΤ, πίσω και μακριά μας και στο δρόμο, όλοι οι κουκουλοφόροι… λόγω βροχής. Χωρίς πέτρες και καδρόνια. Με οργή και αγανάκτηση αλλά όχι με καταστροφική μανία.

Σε ένα σημείο, ένας θερμόαιμος, θεατής της πορείας, διαπληκτίστηκε με κάποιον από τις άκρες. Γρήγορα, έτρεξαν τα παιδιά, που περιφρουρούσαν και ηρέμησαν την κατάσταση. Συνεχίσαμε. Κατεβήκαμε την Μπότσαρη. Σε κάποιες τράπεζες, αναλάμβαναν κάποιοι και γύριζαν προς τα πάνω τις κάμερες.

Μπήκαμε σε Βας. Όλγας. Δεν ήμασταν πυκνή και σφιχτή πορεία, όπως γίνεται συνήθως σε περιπτώσεις, που αναμένονται επεισόδια. Περπατούσαμε άνετα και φωνάζαμε συνθήματα. Στον δρόμο, που ανήκει στους πολίτες και όχι στον τρόμο. Είχαμε κλείσει και 2 ώρες περπάτημα, στο ψιλόβροχο. Όταν φτάσαμε μπροστά στο Δημαρχείο, ακούσαμε πολύ πίσω μας ένα ασθενοφόρο. Σταματήσαμε λιγάκι και αμέσως διάφορα παιδιά, μας παρακινούσαν, να κάνουμε δρόμο να περάσει. Και το κάναμε με πολύ προθυμία. Μπήκαμε Τσιμισκή και ανεβήκαμε την Εθν. Αμύνης. Εκεί είχαν αρχίσει οι δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και ήξερα ότι θα κατέληγε μπροστά στην κατάληψη, οπότε και βγήκαμε από την πορεία ήρεμα. Συναντήσαμε έναν φίλο (Oneiros), που δεν τα είχε καταφέρει να έρθει και προσπαθούσαμε να του μεταφέρουμε το κλίμα.

Πως ήταν η πορεία; Ένιωθα, πολύ ασφαλής να περπατήσω και να διαδηλώσω χωρίς να κινδυνεύω εγώ και ότι υπάρχει γύρω μου. Δεν ήμουν άρμα κάποιου, που ήθελε να εκμεταλλευτεί την οργή μου. Δεν ανήκω στα παιδιά, που έχουν κάνει κατάληψη στη Σχολή Θεάτρου, αλλά δεν με σταμάτησε κάποιος από το να συμμετέχω. Ίσα-ίσα, που τα παιδιά έκαναν ότι μπορούσαν, για να έρθει και άλλος κόσμος στην πορεία. Και δεν χρειαστήκαμε την επέμβαση των ματ, δεν έγιναν καταστροφές.

Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά, που ενώ δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο μεγάλο κόμμα ή κάποια μεγάλη παράταξη, δεν έχουν την πείρα των μεγάλων κινημάτων αλλά ούτε και τα μέσα, κατάφεραν και έκαναν καταπληκτική περιφρούρηση και μας έδωσαν την δυνατότητα να βγούμε και να διαμαρτυρηθούμε, χωρίς να φοβόμαστε. Έκαναν το σύνθημα «Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο» πραγματικότητα. Και σήμερα το βράδυ, θα ξαπλώσω με χαμόγελο. Γιατί αν οι νέοι και «ανοργάνωτοι» τα καταφέρνουν καλύτερα από τους μεγάλους και τους «οργανωμένους», η ελπίδα όχι απλά δεν θα πεθάνει, αλλά θα θεριέψει.

Χθες ήταν πολύ δύσκολα…

Είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο φόβο και τόση απελπισία. Αλλά και τόση ανάγκη να βγω στο δρόμο και να γίνω από μια, πολλοί και να φωνάξω. Δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα και δεν επιθυμώ να ενταχθώ κάπου. Αλλά έψαχνα από το πρωί, μια οργανωμένη πορεία, για να διαδηλώσω. Και είχα κάποιες επιλογές. Στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου, θα γινόταν μια προσυγκέντρωση του ΚΚΕ. Στις 18:00 στην πλατεία Αριστοτέλους, θα γινόταν μια προσυγκέντρωση του ΣΥΝ και στις 18:30 στην Καμάρα, μια προσυγκέντρωση των αντιεξουσιαστών. Το συζήτησα με φίλους, σκέφτηκα τι θα με κάλυπτε περισσότερο και αποφάσισα να πάω στου ΣΥΝ. Ταυτόχρονα, η 20χρονη ανιψιά μου, επέλεξε να πάει στην πορεία του ΚΚΕ και επικοινωνούσαμε διαρκώς, για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα των γεγονότων.



Αρχικά, ήμασταν αποθαρρυντικά λίγοι. Το κρύο, απίστευτο και το ηθικό πεσμένο. Ο κόσμος δεν μαζευόταν. Μετά από μισή ωρίτσα, αρχίσαμε να γινόμαστε, μια μάζα ανθρώπων, διαφόρων ηλικιών και πεποιθήσεων και όταν το κρύο είχε αρχίσει να τρυπάει τα πνευμόνια μας, ξεκινήσαμε προς την Εγνατία. Δυο πανό, 2-3 τηλεβόες, όχι πολύ πυκνή πορεία αρχικά αλλά αρκετός κόσμος, που διαρκώς αυξάνονταν. Συνθήματα πολλά και το κυριότερο: «Στο δρόμο, στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο».



Στην Καμάρα, σταματήσαμε. Είχαμε, ήδη αρχίσει να αισθανόμαστε την «διακριτική» παρουσία κουκουλοφόρων καθώς και ασφαλιτών. Αστυνομικοί πουθενά. Επικράτησε μικρή σύγχιση και η πορεία άλλαξε κατεύθυνση και γύρισε προς τα πίσω. Η παρουσία διαφόρων, έπαψε να είναι διακριτική και οι «πλευρές» της πορείας, μας παρότρυναν να συμπτυχθούμε. Στη συμβολή Π. Ιωακείμ με Εγνατία, ακουστήκαν τα πρώτα σπασίματα. Δίπλα μας. Σταματήσαμε μουδιασμένοι και ελαφρώς φοβισμένοι. Αλλά οι κουκουλοφόροι ήταν λίγοι και φαινόταν μικρά παιδιά. Η πορεία, σύντομα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και άρχισε να γιουχάρει τους κουκουλοφόρους. Σταματημένοι, γυρίσαμε μέτωπο προς τις καταστροφές και γιουχάραμε. Σταμάτησαν. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τη γωνία Αγ. Σοφίας με Εγνατία. Στο πρώτο μπαμ, σταματούσαμε, γιουχάραμε και σταματούσαν. Σε ένα σημείο μόνο, κάποιος από την πορεία διαπληκτίστηκε με κάποιους από αυτούς.



Συνεχίσαμε προς τα κάτω. Τα McDonalds φλέγονταν και το σημείο πολύ στενό αλλά εμείς δεμένοι σε μικρές αλυσίδες των 4 ή 7 ανθρώπων. Όταν περάσαμε την εκκλησία, ήταν πλέον εμφανές ότι κινούμασταν σε 2 παράλληλες πορείες. Στο δρόμο 2000+ άτομα και στα πεζοδρόμια 50-60 άτομα. Οι πολλοί φωνάζουν και οι λίγοι χτυπάνε. Οι πολλοί γιουχάρουν και οι λίγοι σταματάνε.

Στρίψαμε στη Τσιμισκή. Δεμένοι πολύ και συμπυκνωμένοι. Μας περίμεναν, διάφορες φωτιές αναμμένες, ενώ η αναπνοή μας είχε αρχίσει να γίνεται με δυσκολία. Εκεί τα πεζοδρόμια πιο μεγάλα και ο δρόμος επίσης. Εμείς 2000+ και εκείνοι αυξάνονταν. Και πλέον από απόσταση ασφαλείας, έσπαγαν τα πάντα στο διάβα τους. Κοιτούσα τον κόσμο γύρω μου. Επικρατούσε πανικός και φόβος. Οι άνθρωποι, που συμμετείχαν στην πορεία, φαίνονταν άμαθοι σε τέτοια περιστατικά. Νεαρές κοπέλες και αγόρια, μεγάλοι κύριοι και κυρίες, που τρόμαζαν σε κάθε μπαμ. Περπατούσαμε ευθεία και κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά. Ακούγαμε, διάφορους θορύβους και ένιωθα ότι το πλήθος έμπαινε σε κατάσταση πανικού αλλά συνέχιζε.

Καθώς πλησιάζαμε στην Αριστοτέλους, ένα πυκνό και μαύρο σύννεφο καπνού, ερχόταν προς τα πάνω μας. Κάτι μεγάλο καιγόταν. Αργότερα, διάβασα στο thess ότι καιγόταν ένα τρίκυκλο του δήμου. Εκεί αρχίσαμε, να χάνουμε την αρχική πυκνότητα μας ως πορεία. Ήταν οι ήχοι τρομακτικοί, ήταν κάποιοι, που με θράσος μπαινόβγαιναν μέσα στο πλήθος, ήταν οι φωτιές που φούντωναν. Όταν φτάσαμε στη Βενιζέλου, δεν ακούγονταν πλέον συνθήματα. Δεν υπήρχε κουράγιο να φωνάξουμε. Ακόμα και εκείνο το παλικάρι, που χωρίς τηλεβόα μας παρακινούσε διαρκώς, σιωπούσε. Ένιωθες ότι άλλαζε η ισορροπία και αν και δεν είχε αυξηθεί ο αριθμός των κουκουλοφόρων, πλησίαζαν πολύ το πλήθος. Στη Βενιζέλου, σταμάτησαν για λίγο τα σπασίματα αλλά το πλήθος έψαχνε διαφυγή στα στενά και επικράτησε ένας πανικός.

Αισθάνθηκα ότι αν συνεχίζαμε θα βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε κουκουλοφόρους και πλέον το μένος τους δεν θα εκτονωνόταν μόνο σε άψυχα αντικείμενα. Η Βας. Ηρακλείου φαινόταν «ελεύθερη» από κρυμμένους, διάφορους και μπήκαμε. Μερικοί φίλοι συνεχισαν μέχρι το Υπουργείο. Εκεί, πραγματικά, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μπλόκο της αστυνομίας και στους κουκουλοφόρους. Έπεσαν επιπλέον δακρυγόνα και σχεδόν όλοι τράπηκαν σε φυγή.



Αργότερα, μαζευτήκαμε σπίτι μου. Από τα στόρια, παρακολουθούσαμε τον ανταρτοπόλεμο μεταξύ αστυνομικών και κουκουλοφόρων. Από εκεί είναι και το βίντεο. Με κλειστά παράθυρα και πάλι ανασαίναμε με δυσκολία. Οι επιθέσεις, συνεχίστηκαν μέχρι αργά τη νύχτα. Ήταν αδύνατο να κοιμηθώ.



Το επόμενο πρωί, έφυγα νωρίς, για να πάω στη δουλειά μου. Οι δρόμοι ήταν καθαροί και με δυσκολία, πίστευα ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν συμβεί όλα αυτά. Παρακολουθούσα ραδιόφωνο όλη μέρα και προετοιμαζόμουν για τα χειρότερα. Το απόγευμα πήγαμε στο Α.Τ. Λευκού Πύργου για να το γιουχάρουμε. Μείναμε εκεί λιγάκι και αργότερα, περπατήσαμε στην πόλη για να δούμε τι γινόταν. Με τα μάτια μας. Έτσι και αλλιώς η ΕΡΤ3 παίζει διαρκώς εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ, λες και είτε την έχουν κάψει, είτε το ρολόι της γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στη Χούντα. Στα υπόλοιπα κανάλια, ακούσαμε «Κάψανε το Zara», μόνο.

Συναντήσαμε κόσμο, μπροστά στο δικηγορικό σύλλογο. Ακούσαμε διάφορες ανακοινώσεις και αιφνιδιαστήκαμε, ευχάριστα, όταν ακούσαμε «Ξέρουμε ότι υπάρχουν 3 ασφαλίτες ανάμεσα μας. Παρακαλούμε να αποχωρήσουν γιατί θα τους γαμ…». Ανεβήκαμε και Καμάρα, όπου υπήρχε ησυχία αλλά και η αδιόρατη αίσθηση ότι κάτι ετοιμαζόταν. Αποφασίσαμε να πάμε σπίτι. Αύριο, πάλι, θα είμαστε έξω. Ελπίζουμε να συναντάμε κόσμο, όπως τα παιδιά, μπροστά στο δικηγορικό σύλλογο. Ήρεμα, αλλά εκεί.

Αύριο, θα είμαστε όλοι στους δρόμους;

Ο Αλέξης ήταν στα Εξάρχεια. Ποιος θα μπορούσε να το απαγορεύσει; Και για ποιο λόγο; Δεν ήταν ο πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος.

Ο Αλέξης είχε προκλητική συμπεριφορά. Ποιος θα μπορούσε να το απαγορεύσει; Και για ποιο λόγο; Δεν ήταν ο πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος.

Ο Αλέξης ήταν 16 χρονών. Όπως πολλοί άλλοι, που κυκλοφορούν στα Εξάρχεια, αλλά και όχι και έχουν προκλητική συμπεριφορά αλλά και όχι.

Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Δεν ήταν ο πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος. Για ποιο λόγο; Ποιος θα μπορούσε να το έχει απαγορεύσει αυτό;

Μια ζωή χάθηκε, άδικα, εξαιτίας κακής χρήσης εξουσίας και όλοι έχουν στήσει πλιάτσικο, πάνω από το κορμί του. Κυβέρνηση, δημοσιογράφοι, φασίστες, μπάτσοι, εξτρεμιστές. Αν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, γιατί όλοι αυτοί χορεύουν, πάνω του; Γιατί θέλω να βγω να διαμαρτυρηθώ, αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να είμαι η επόμενη; Γιατί πιστεύω, ότι αν δεν βγω, θα είμαι σίγουρα η επόμενη;

Πως ακριβώς περιμένω, να λυθεί το πρόβλημα, από τον καναπέ ή από το σπίτι; Το ξέρω, ότι παράλληλα με τα 2000 άτομα, που περπατούσαν ήρεμα, πάνω στην Εγνατία και φώναζαν συνθήματα, κατά του κράτους και των αστυνομικών, κάποιοι λεηλατούσαν, τα πάντα στο διάβα μας. Ήμουν εκεί και τους έβλεπα. Και τους γιουχάριζα και τους έβριζα. Και όταν εγώ γύρισα σπίτι μου και έγινα θεατής των γεγονότων, αυτοί συνέχιζαν. Είτε κατέβω στη διαμαρτυρία, είτε καθίσω σε ένα σημείο και τους κοιτάω και τους γιουχάρω, θα είναι γιατί δεν φοβάμαι το κράτος και δεν φοβάμαι και το παρακράτος.

Φοβάμαι τον φόβο και την απάθεια. Πόσα παιδιά πρέπει να δολοφονηθούν, μέχρι να καταλάβουμε, ότι η απάθεια μας και ο φόβος μας, τα σκοτώνει;

Ο Αστέρης έγραψε στο twitter και με κάλυψε:

«Όλοι στους δρόμους αύριο. Απ' τον καναπέ έλεγχος σ' οποιονδήποτε τα σπάει ή δείχνει τα @@ του όντας ένστολος δε γίνεται»