Φωτοεργασίες ΙΙΙ – Το τελικό studio

Ήταν πολύ ευχάριστα την τελευταία φορά στο studio αλλά κάτι με βασάνιζε. Συμπαθητικός ο αυτοσχεδιασμός, όταν λειτουργείς σε πολλαπλούς ρόλους, αλλά λιγάκι απροσδιόριστος. Ήταν περισσότερο σαν εξάσκηση παρά σαν φωτογράφηση νομίζω. Το ίδιο βράδυ, αφού έκανα το post, έπεσα να κοιμηθώ και κάτι με «έτρωγε».

Πώς να φωτογραφίσεις ένα πορτρέτο και να μην θυμίζει φωτογραφία διαβατηρίου; Πώς να φωτογραφίσεις μια προσωπικότητα, χωρίς να προσπαθείς να αναδείξεις μόνο την εξωτερική ομορφιά; Έχω κουραστεί να ξεφυλλίζω περιοδικά με φωτογραφίσεις «πλαστικών» προσώπων, τέλειων και αψεγάδιαστων σαν να μην έχουν ζήσει, σαν να μην έχουν χαρεί, σαν να μην έχουν κλάψει.

Έβγαλα το μαύρο μου τετράδιο και άρχισα να σημειώνω ότι σκέψη μου ερχόταν.
- Τα μάτια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο ενός πορτρέτου, λέει ο δάσκαλος Μάνος, όταν περιγράφει «δυνατά» πορτρέτα.
- Πως μπορώ να μην συμπαθήσω έναν άνθρωπο που γυαλίζουν τα μάτια του; Είναι σίγουρα πολύ ζωντανός και έχει πάθη, λέει η Μελίνα, όταν την ρωτάω την γνώμη της για κάποιον/α.
- Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, έλεγε η μάνα μου, όταν προσπαθούσα με χαμόγελο να της κρύψω μια στεναχώρια μου.
- Ο καθρέφτης είναι ο πιο κυνικός και καλός σου φίλος, λέει η αδερφή μου, όταν πάμε για ψώνια.

Και συνέχιζα να γράφω μέχρι το πρωί. Κατέβασα και από την βιβλιοθήκη, διάφορα αγαπημένα βιβλία και τα άπλωσα στο καθιστικό, ανοιχτά, σε αγαπημένα πορτρέτα. Περπατούσα δεξιά και αριστερά και έγραφα. Κατ το πρωί, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος πάνω από το «φουσκωμένο» μπρίκι του διπλού ελληνικού, είχα μια πολύ δημιουργική στιγμή και ακολούθησαν μερικές πολύ «άτσαλες» και «καυτές» από το ατύχημα στιγμές… Άφησα την κουζίνα σε κακά χάλια και έφυγα για το γραφείο.

Στον δρόμο, μορφοποίησα πλήρως το concept. Έστειλα τα απαραίτητα μηνύματα για να οργανώσω την εκτέλεση, μίλησα με τον μπαμπά Παύλο, για να πάρω τις ευλογίες του και την άδειά του να χρησιμοποιήσω και πάλι το studio και έφτασα ήρεμη στην εργασία μου.

Η ιδέα είχε πρωταγωνίστριες αγαπημένες φίλες. Βρίσκω απίστευτη ομορφιά, στα πρόσωπα, που αγαπάω. Είναι καθημερινά πρόσωπα, με ζωή και πάθη, με χαρά και λύπη, που αναπνέουν και υπάρχουν όπως όλα τα υπόλοιπα καθημερινά πρόσωπα αλλά έχουν και κάτι ξεχωριστό. Όπως είπε και ο Duane, το δώρο τους προς εμένα είναι ότι είναι διαφορετικές από εμένα και το δώρο μου προς αυτές είναι ότι είμαι διαφορετική από εκείνες. Αλλά συνυπάρχουμε. Και ξεκίνησα με την Ευαγγελίτσα, την Μελίνα και την Πόπη. Ήθελα πολύ να είναι εκεί και η Γαλήνη αλλά ατύχησα.

Την Κυριακή έξω από το studio, βγάλαμε τα παπουτσάκια μας και καθίσαμε κατάχαμα να τους εξηγήσω, πως ήθελα να με βοηθήσουν. Θέλω μια σειρά φωτογραφιών, όπου ανάμεσα σε εμένα και σε εσάς, υπάρχει κάτι. Κάτι που να μην μου επιτρέπει να σας δω καθαρά, να μου κρύβει τις περιττές λεπτομέρειες του προσώπου, αλλά να αφήνει να δω τα μάτια σας. Έτσι προέκυψε η σειρά με το βρεγμένο τζάμι. Κάναμε διάφορους συνειρμούς. Σαν βροχή, σαν βροχερή μέρα μπροστά στο παράθυρο και μας βγήκε μια μελαγχολία.

Θέλω μια σειρά, με διάλογο με τον εαυτό σας αλλά και με εμένα. Δεν θέλω ένα απλό καλημέρα στον καθρέπτη, πριν φύγετε από το σπίτι. Θέλω μια ιδιαίτερη στιγμή, που θα την επισφραγίσει, ένα πολύ προσωπικό κόσμημα. Έδωσα έναν μεγαλούτσικο καθρέφτη να αγκαλιάσουν και στριφογύριζα γύρω τους. Τι συναισθήματα σου ξυπνάει αυτό το κόσμημα; Τι θυμάσαι, όταν το φοράς; Τι συνειρμούς κάνεις; Ήταν πολύ μοναδικές στιγμές και «γεννήθηκαν» κάποιες φωτογραφίες, για τις οποίες είμαι πολύ περήφανη, αρχικά που ήμουν εκεί και κατά δεύτερο, που έκανα την λήψη.

Θέλω μια σειρά, μόνο με τα μάτια σας. Χρησιμοποιήσαμε ένα πολύ ιδιαίτερο φουλάρι, που η καθεμία το φόρεσε διαφορετικά, με στόχο να επιτρέπει μόνο στα μάτια να με αγγίξουν. Θύμιζε λίγο ανατολή και μυστικισμό αλλά είχε και μια γυμνή αλήθεια, πολύ αφοπλιστική. Αυτή του απομονωμένου βλέμματος. Που ανήκει σε όλους αλλά και σε κανέναν ταυτόχρονα.

Ήταν μια πολύ όμορφη Κυριακή. Και όταν άρχισα να μελετάω το αποτέλεσμά της, χάρηκα, που δεν άγγιξε μόνο εμένα. Μετά από πολλές ώρες στο τηλέφωνο και σε έντονες κουβέντες για τις δυνατότητες της ιδέας, αποφάσισα να το επαναλάβω. Για κάθε καθημερινή μοναδική φίλη. Σύντομα θα λάβετε επίσημη πρόσκληση αν δεν σας το έχω πει ήδη. Και μετά, όταν νιώσω ότι έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος με τα γυναικεία πορτρέτα… τρέμετε οι φίλοι… Μετά την φωτογράφηση και πάλι την ώρα του ψησίματος του διπλού ελληνικού, είχα δημιουργική στιγμή και για αντρικά πορτρέτα…