Κατόπιν πρόσκλησης της αγαπητής Mafaldaq, την οποία και ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία των απόψεων μας στο blog της, παραθέτουμε τις καθημερινές γκρίνιες (εάν όχι παραξενιές) του κόμητος Monte – Cristo.
Να σημειωθεί ότι το παρακάτω κείμενο απηχεί αποκλειστικά απόψεις του γράφοντος και σε καμία περίπτωση δεν φέρει ευθύνη η διαχειρίστρια του blog, κάθε δε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, θα πρέπει να θεωρηθεί καθαρά συμπτωματική.
Να λοιπόν οι δικές μου καθημερινές γκρίνιες:
1. Με ενοχλεί αφάνταστα το διαζύγιο που παίρνουν κάποιοι χειμώνα καλοκαίρι από το σαπούνι και το νερό, και ειδικά όσοι μετακινούνται με μέσα μαζικής συγκοινωνίας (βλέπε λεωφορεία Ο.Α.Σ.Θ.). Αυτή η μασχαλίλα που με διαφορά στήθους (λόγω και της σχετικής γειτνιάσεως) ξεπερνά ακόμα και την πασίγνωστη ανά τον κόσμο Θερμαϊκίλα, απλά δεν υποφέρεται. Επίσης, κάτι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν ακουστεί ότι και καλά με το πλύσιμο μειώνεται η παραγωγή των φυσικών φερεμονών, που προσελκύουν το αντίθετο φύλο δεν ευσταθούν. Τρανή απόδειξη, γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, πρέσβειρα της παραπάνω άποψης, που από τη νέα τηλεοπτική σεζόν θα πίνει τον καφέ της σπίτι της, αφού οι συνεργάτες της ζήτησαν από την παραγωγή της εκπομπής να τους κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά, εξαιτίας της υποβάθμισης του αέρα του εργασιακού τους περιβάλλοντος. We love soap(operas)!
2. Γκρινιάζω, όμως, και εξαιτίας της κακώς εννοούμενης οικειότητας, τόσο τη λεκτικής, όσο και τη σωματικής. Γίνομαι πιο σαφής: Απευθύνομαι σε έναν υπάλληλο μιας δημόσιας υπηρεσίας ή ενός καταστήματος στον πληθυντικό, και το λιγότερο που περιμένω είναι να μου αποκριθεί ομοίως. Αμ, δε! Που ζω στο Παρίσι; Ενικός και μάλιστα του τύπου γνωριζόμαστε παιδιόθεν, φάγαμε από την ίδια κουραμάνα στο στρατό, φάγαμε τα μουστάκια μας και πάει λέγοντας. Επίσης, το γεγονός ότι είμαι με κάποιο άτομο συνάδελφος ή έχουμε κοινούς φίλους δεν μας κάνει αυτομάτως και φίλους μεταξύ μας. Κατά συνέπεια υποψήφιε φίλε/φίλη, επειδή έχω μια ευαισθησία στην έννοια «ζωτικός χώρος», κάποιες πρωτοβουλίες / κινήσεις του τύπου χτυπήματα στην πλάτη, στην κοιλίτσα (κοινώς σκεμπέ) ή το κορυφαίο πιάσιμο του μάγουλου σαν να είμαι το πεντάχρονο ανιψάκι σου, με ωθούν στο να σου αφιερώσω το σουξέ της Lady Angie (καθώς είμαι και της πχιότητας): «μπήκες μόνος σου στη μαύρη λίστα.».
3. Σε συνάρτηση με το προηγούμενο με ενοχλεί πολύ και το γεγονός ότι αν και η νέα ελληνική διαθέτεί κλιτική πτώση και για τα κύρια ονόματα: π.χ. Γιώργο, Γιάννη, Γεράσιμε, Μαρία, Αννα κ.ο.κ., προτιμώνται «ευγενέστερες» προσφωνήσεις του τύπου Μακακα , Μακακω κ.ο.κ. Η μετατροπή δε του γενούς προσώπων, τύπου : η Γιώργος, η Κώστας, και προσφωνήσεις τύπου : μωρή αχλάδω, μωρή κοντούλα λεμονιά, τις βρίσκω χαριτωμένες μόνο δια στόματος Ηλία Ψινάκη. Από εκπροσώπους του ωραίου φύλου και δη ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ τις βρίσκω το λιγότερο αποκρουστικές.
4. Με ενοχλεί, επίσης, η νοοτροπία που έχουν οι νεοέλληνες στις διακοπές τους, να μεταφέρουν όλα τα άγχη και τις συνήθειες τους, στον τόπο των διακοπών τους, και να κάνουν κριτική επί παντός επιστητού. Φανταστικό παράδειγμα: Καλοκαίρι. Νησί κάπου στις Κυκλάδες:
- Ax, να μην πάμε σ’ αυτό το εστιατόριο με την μεξικανική
κουζίνα, ίσως κάτι να μας πειράξει (και που να τρέχουμε για τουαλέτα;)
- Να πάμε σε εκείνο εστιατόριο, που έχει γεμιστά. Πεθύμησα τα γεμιστά της μαμάς μου
(Πας, λοιπόν, στο εστιατόριο, που στην ουσία πρόκειται για ταβερνείο, και αφου ντερλικώσει τα γεμιστά, αποκρίνεται:)
– Αχ, δεν ήταν σαν τα γεμιστά της μαμάς μου, η μαμά μου κάνει καλύτερα και η πατάτα τους ήταν προτηγανισμένη.
Ω, Ναι! Σου έχει @*% τις διακοπές και τα νεύρα.
5. Τέλος, γκρινιάζω, σχεδόν καθημερινά με ένα στοιχεία στενά συνδεδεμένο με το DNA του Νεοέλληνα, στοιχείο που δεν λείπει και από εμένα. Πρόκειται για την αναβλητικότητα. Αυτό το ρητό του «ό,τι δεν μπορείς να κάνεις σήμερα, άστο γι’ αύριο», είναι νομίζω το μεγαλύτερο τροχοπέδη για οποιαδήποτε εξέλιξη σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, και πρέπει να αποφεύγεται, γιατί μόνο άγχος και γκρίνια δημιουργεί.
Με τη σειρά μου να καλώ να παίξουν το παιχνίδι τις Koishii και Panigirtzou.
3 comments:
lol!
(ποιά είναι η παρουσιάστρια?)
@Κούνελε είναι λίγο περίπλοκο το θέμα, θέλει πολύ μελέτη για να σου απαντήσω. :)
Παίρνω τη σκυτάλη από τον κόμη, με μια «μικρή» καθυστέρηση και ξεκινώ τις γκρίνιες μου:
1. Μου τη δίνει κατ’ αρχάς το πρωινό ξύπνημα! Γιατί να υπάρχει μωρέ? Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το πρωινό ξύπνημα μ’ ακολουθεί! «Ξύπνα θ’ αργήσεις στο σχολείο» Ευτυχώς, το σχολείο ήταν δίπλα στο σπίτι έτσι, πάντα 8.15, ήμουν στο σχολείο, εννοείται μετά την προσευχή πήγαινα, εκμεταλλευόμουν τα λεπτά ύπνου! Έφυγα, από το σχολείο, αλλά το πρωινό ξύπνημα είναι εκεί! «Ξύπνα θ’ αργήσεις στη δουλειά»…γργργργρ!
2. Ναι έχω και γω θέμα με τα λεωφορεία, ειδικά τώρα με τη ζέστα, ουι, αλι αλί και τρισαλί…και ειδικά που εγώ (1,50 με τα χέρια στην ανάταση ;οP) φτάνω στη μασχαλίτσα του συνεπιβάτη μου, (γιατί εκεί του φτάνω), ενώ αυτός κρατιέται από τη χειρολαβή, εκεί αρχίζω και λιποθυμάω!!!
3. Γκρινιάζω με τον εαυτό μου, όταν δε μπορώ να επιβληθώ! Με πυγμή, να πω «Ναι, ρε γαμώτο αυτό θέλω πραγματικά να κάνω, και σε όποιον αρέσει»!
4. Γκρινιάζω με τη γειτόνισσά μου, που τόσα (χ) χρόνια τινάζει το τραπεζομάντιλο με τα ΨΙΧΟΥΛΑ, στο δικό μου το μπαλκόνι….
5. Γενικά έχω ένα θέμα μεγάλο, που δεν περιμένουν να βγεις από κάπου, π.χ. λεωφορείο, μαγαζί, μπαράκι wherever! Και τσουπ σε τσαλαπατάν, σε ξενυχιάζουν, για συγνώμη, δε το συζητώ ούτε για πλάκα, για να μπουν! Που πας ρε Καραμήτρο! Έτυχε σε λεωφορείο πάντως, να πιαστώ «όμηρος» γιατί μπούκαραν οι βάρβαροι πριν κατέβω, γργργργργρ!!!!!
Post a Comment