Μπήκα να ξεσκονίσω λίγο, να ρίξω μια ματιά στα λουλούδια, να μαζέψω την αλληλογραφία και φεύγω βιαστικά πάλι. Σκέφτηκα πολλές φορές να το κλείσω τελείως. Να μαζέψω τα διάφορα και να το αδειάσω. Δεν είμαι ακόμα όμως έτοιμη. Ίσως αργότερα.
Για την ώρα παλεύω να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Όσοι με ξέρετε προσωπικά, ξέρετε πως υπάρχει κάποιο σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγείας.
Συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι μεγάλος σε ηλικία και η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση, οπότε και κάποια στιγμή θα συμβεί το μοιραίο. Ένας, ένας οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τον εγκαταλείπουν. Δυστυχώς μετά από μια ηλικία, οι προτεραιότητες αλλάζουν και οι ευθύνες μιας απόφασης αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας. Δεν έχω να κατηγορήσω κάποιον για αυτό.
Αυτό με το οποίο παλεύω να βρω την ισορροπία μου είναι η ρευστότητα της κάθε στιγμής, της κάθε απόφασης, της κάθε ενέργειας. Τον πρώτο καιρό προσπαθούσα και έκανα σχέδια, πρόγραμμα, έβαζα σε μια τάξη τις σκέψεις και τις ενέργειες μου. Το αντιμετώπιζα ακόμα επιφανειακά. Αργότερα αναγκάστηκα να ακυρώσω τις διακοπές μου, για να αποδειχθεί εκ των υστέρων πως δεν υπήρχε ανάγκη. Τότε κατάλαβα πόσο δύσκολα θα είναι όλα.
Είναι αδύνατο να ξέρω το πρωί, τι με περιμένει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό ως γενικότητα θα μπορούσε να ισχύει για όλους, απλά για εμένα είναι καθεστώς. Έχω μοιραστεί τις επισκέψεις στο νοσοκομείο, με τις δυο μεγαλύτερες αδερφές μου, με τις οποίες μιλάμε κάθε 2 ώρες. «Άλλαξε κάτι;», «Θα πας εσύ;», «Είναι σειρά μου;», «Εντάξει άμα δεν μπορείς πετάγομαι εγώ». Τα όσα συμβαίνουν στο νοσοκομείο, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις, τακτικές και έκτακτες, των αδερφών μου και των δικών μου, δημιουργούν ένα χαοτικό 24ωρο, που αλλάζει διαρκώς και χωρίς απαραίτητα προφανή λόγο.
12:15 μ.μ.
- Πάμε για καφέ μετά τη δουλειά;
- Δεν μπορώ έχω βάρδια. Πρέπει να ανέβω
12:23 μ.μ.
- Μπορώ να ανέβω εγώ σήμερα και εσύ αύριο γιατί έχω να πάω σε έναν γιατρό;
- Ναι οκ.
12:26 μ.μ.
- Χριστινάκι, να ακυρώσουμε τον καφέ αύριο; Η θεία δεν μπορεί να πάει αύριο και πρέπει να πάω στη θέση της
- Να κανονίσουμε για μεθαύριο;
- Μωρέ να τα πούμε το πρωί καλύτερα; 3 φορά που σου το αλλάζω. Μην το ξαναπάθω.
12:30 μ.μ.
- άμα θέλεις ακόμα πάμε για καφέ μετά
- Κανόνισα να πάω για ψώνια. Να το ακυρώσω;
- Όχι, όχι.
12:35 μ.μ.
- Οι γιατροί λένε ότι μπορεί αύριο να μπει χειρουργείο οπότε ακύρωσα τον γιατρό μου. Πάνε κανονικά σήμερα εσύ και αύριο πάω εγώ.
Και ο κύκλος συνεχίζεται. Και συνεχίζεται. Και άλλες φορές φεύγω από το σπίτι στις 8:00 το πρωί και γυρίζω στις 23:00 και άλλες σχολάω στην ώρα μου και τρέχω να προλάβω να κάνω όλα όσα πιθανόν είχα αναβάλει για αργότερα και για άλλη μέρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Έχω αποθέματα υπομονής. Διάθεση και κουράγιο δεν έχω, να ασχοληθώ με κάτι, να το προγραμματίσω, να σκεφτώ πώς και πότε θα το κάνω και να το δω να διαλύεται μέσα σε δυο λεπτά. Δεν θέλω να στριμώχνω στα κενά μου και με το ζόρι κάτι, που θέλω να κάνω. Άμα θέλει εκείνο, θα βρει τη στιγμή να έρθει.
Μην με ρωτάτε, αν μπορώ να κάνω κάτι αύριο. Ρωτήστε με μόνο για σήμερα και πάλι σίγουρη δεν θα είμαι. Μη θυμώνετε άμα ακυρώνω κάτι τελευταία στιγμή ή άμα δεν εμφανίζομαι πολύ. Μη με μαλώνετε που δεν γράφω εδώ. Δεν θα γράφω εδώ παρά μόνο αν γεννηθεί μια ιδέα, καθίσω εκείνο το λεπτό και την γράψω και ταυτόχρονα την ανεβάσω. Αν στο παρελθόν η παρότρυνση «γράψε κάτι» με βοηθούσε να ξεκολλήσω και να αρχίσω πάλι, τώρα δεν είναι το ίδιο. Απλά με αγχώνει. Και δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος.
Ελπίζω να έκλεισα όλα τα παράθυρα, πριν βγω. Φθινοπώριασε και φυσάει πολύ τα βράδια. Μπορεί να κάνω πολύ καιρό να μπω και να ελέγξω αν όλα καλά.
Για την ώρα παλεύω να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Όσοι με ξέρετε προσωπικά, ξέρετε πως υπάρχει κάποιο σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγείας.
Συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι μεγάλος σε ηλικία και η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση, οπότε και κάποια στιγμή θα συμβεί το μοιραίο. Ένας, ένας οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τον εγκαταλείπουν. Δυστυχώς μετά από μια ηλικία, οι προτεραιότητες αλλάζουν και οι ευθύνες μιας απόφασης αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας. Δεν έχω να κατηγορήσω κάποιον για αυτό.
Αυτό με το οποίο παλεύω να βρω την ισορροπία μου είναι η ρευστότητα της κάθε στιγμής, της κάθε απόφασης, της κάθε ενέργειας. Τον πρώτο καιρό προσπαθούσα και έκανα σχέδια, πρόγραμμα, έβαζα σε μια τάξη τις σκέψεις και τις ενέργειες μου. Το αντιμετώπιζα ακόμα επιφανειακά. Αργότερα αναγκάστηκα να ακυρώσω τις διακοπές μου, για να αποδειχθεί εκ των υστέρων πως δεν υπήρχε ανάγκη. Τότε κατάλαβα πόσο δύσκολα θα είναι όλα.
Είναι αδύνατο να ξέρω το πρωί, τι με περιμένει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό ως γενικότητα θα μπορούσε να ισχύει για όλους, απλά για εμένα είναι καθεστώς. Έχω μοιραστεί τις επισκέψεις στο νοσοκομείο, με τις δυο μεγαλύτερες αδερφές μου, με τις οποίες μιλάμε κάθε 2 ώρες. «Άλλαξε κάτι;», «Θα πας εσύ;», «Είναι σειρά μου;», «Εντάξει άμα δεν μπορείς πετάγομαι εγώ». Τα όσα συμβαίνουν στο νοσοκομείο, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις, τακτικές και έκτακτες, των αδερφών μου και των δικών μου, δημιουργούν ένα χαοτικό 24ωρο, που αλλάζει διαρκώς και χωρίς απαραίτητα προφανή λόγο.
12:15 μ.μ.
- Πάμε για καφέ μετά τη δουλειά;
- Δεν μπορώ έχω βάρδια. Πρέπει να ανέβω
12:23 μ.μ.
- Μπορώ να ανέβω εγώ σήμερα και εσύ αύριο γιατί έχω να πάω σε έναν γιατρό;
- Ναι οκ.
12:26 μ.μ.
- Χριστινάκι, να ακυρώσουμε τον καφέ αύριο; Η θεία δεν μπορεί να πάει αύριο και πρέπει να πάω στη θέση της
- Να κανονίσουμε για μεθαύριο;
- Μωρέ να τα πούμε το πρωί καλύτερα; 3 φορά που σου το αλλάζω. Μην το ξαναπάθω.
12:30 μ.μ.
- άμα θέλεις ακόμα πάμε για καφέ μετά
- Κανόνισα να πάω για ψώνια. Να το ακυρώσω;
- Όχι, όχι.
12:35 μ.μ.
- Οι γιατροί λένε ότι μπορεί αύριο να μπει χειρουργείο οπότε ακύρωσα τον γιατρό μου. Πάνε κανονικά σήμερα εσύ και αύριο πάω εγώ.
Και ο κύκλος συνεχίζεται. Και συνεχίζεται. Και άλλες φορές φεύγω από το σπίτι στις 8:00 το πρωί και γυρίζω στις 23:00 και άλλες σχολάω στην ώρα μου και τρέχω να προλάβω να κάνω όλα όσα πιθανόν είχα αναβάλει για αργότερα και για άλλη μέρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Έχω αποθέματα υπομονής. Διάθεση και κουράγιο δεν έχω, να ασχοληθώ με κάτι, να το προγραμματίσω, να σκεφτώ πώς και πότε θα το κάνω και να το δω να διαλύεται μέσα σε δυο λεπτά. Δεν θέλω να στριμώχνω στα κενά μου και με το ζόρι κάτι, που θέλω να κάνω. Άμα θέλει εκείνο, θα βρει τη στιγμή να έρθει.
Μην με ρωτάτε, αν μπορώ να κάνω κάτι αύριο. Ρωτήστε με μόνο για σήμερα και πάλι σίγουρη δεν θα είμαι. Μη θυμώνετε άμα ακυρώνω κάτι τελευταία στιγμή ή άμα δεν εμφανίζομαι πολύ. Μη με μαλώνετε που δεν γράφω εδώ. Δεν θα γράφω εδώ παρά μόνο αν γεννηθεί μια ιδέα, καθίσω εκείνο το λεπτό και την γράψω και ταυτόχρονα την ανεβάσω. Αν στο παρελθόν η παρότρυνση «γράψε κάτι» με βοηθούσε να ξεκολλήσω και να αρχίσω πάλι, τώρα δεν είναι το ίδιο. Απλά με αγχώνει. Και δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος.
Ελπίζω να έκλεισα όλα τα παράθυρα, πριν βγω. Φθινοπώριασε και φυσάει πολύ τα βράδια. Μπορεί να κάνω πολύ καιρό να μπω και να ελέγξω αν όλα καλά.
Θεσσαλονίκη 8/9/2009
