Ρε παλιογκρινιάρηδες... σας αγαπάω πολύ!

Τελικά κάνω παρέα, με πολλούς μη politically correct γκρινιάρηδες… Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος.

Η ανταπόκριση του κούνελου και δημοσιεύω σε άλλο post, τις γκρίνιες του "άστεγου" blogger Κόμη, που θέλω να επιβεβαιώσει δημόσια, ότι δεν «πείραξα» το κείμενο του και να ομολογήσει, άμεσα, ότι το χάρηκε πολύ που γκρίνιαξε με την άδεια μου και την ευλογία μου!

5 μη politically correct γκρίνιες του Κόμη

Κατόπιν πρόσκλησης της αγαπητής Mafaldaq, την οποία και ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία των απόψεων μας στο blog της, παραθέτουμε τις καθημερινές γκρίνιες (εάν όχι παραξενιές) του κόμητος Monte – Cristo.

Να σημειωθεί ότι το παρακάτω κείμενο απηχεί αποκλειστικά απόψεις του γράφοντος και σε καμία περίπτωση δεν φέρει ευθύνη η διαχειρίστρια του blog, κάθε δε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, θα πρέπει να θεωρηθεί καθαρά συμπτωματική.

Να λοιπόν οι δικές μου καθημερινές γκρίνιες:
1. Με ενοχλεί αφάνταστα το διαζύγιο που παίρνουν κάποιοι χειμώνα καλοκαίρι από το σαπούνι και το νερό, και ειδικά όσοι μετακινούνται με μέσα μαζικής συγκοινωνίας (βλέπε λεωφορεία Ο.Α.Σ.Θ.). Αυτή η μασχαλίλα που με διαφορά στήθους (λόγω και της σχετικής γειτνιάσεως) ξεπερνά ακόμα και την πασίγνωστη ανά τον κόσμο Θερμαϊκίλα, απλά δεν υποφέρεται. Επίσης, κάτι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν ακουστεί ότι και καλά με το πλύσιμο μειώνεται η παραγωγή των φυσικών φερεμονών, που προσελκύουν το αντίθετο φύλο δεν ευσταθούν. Τρανή απόδειξη, γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, πρέσβειρα της παραπάνω άποψης, που από τη νέα τηλεοπτική σεζόν θα πίνει τον καφέ της σπίτι της, αφού οι συνεργάτες της ζήτησαν από την παραγωγή της εκπομπής να τους κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά, εξαιτίας της υποβάθμισης του αέρα του εργασιακού τους περιβάλλοντος. We love soap(operas)!

2. Γκρινιάζω, όμως, και εξαιτίας της κακώς εννοούμενης οικειότητας, τόσο τη λεκτικής, όσο και τη σωματικής. Γίνομαι πιο σαφής: Απευθύνομαι σε έναν υπάλληλο μιας δημόσιας υπηρεσίας ή ενός καταστήματος στον πληθυντικό, και το λιγότερο που περιμένω είναι να μου αποκριθεί ομοίως. Αμ, δε! Που ζω στο Παρίσι; Ενικός και μάλιστα του τύπου γνωριζόμαστε παιδιόθεν, φάγαμε από την ίδια κουραμάνα στο στρατό, φάγαμε τα μουστάκια μας και πάει λέγοντας. Επίσης, το γεγονός ότι είμαι με κάποιο άτομο συνάδελφος ή έχουμε κοινούς φίλους δεν μας κάνει αυτομάτως και φίλους μεταξύ μας. Κατά συνέπεια υποψήφιε φίλε/φίλη, επειδή έχω μια ευαισθησία στην έννοια «ζωτικός χώρος», κάποιες πρωτοβουλίες / κινήσεις του τύπου χτυπήματα στην πλάτη, στην κοιλίτσα (κοινώς σκεμπέ) ή το κορυφαίο πιάσιμο του μάγουλου σαν να είμαι το πεντάχρονο ανιψάκι σου, με ωθούν στο να σου αφιερώσω το σουξέ της Lady Angie (καθώς είμαι και της πχιότητας): «μπήκες μόνος σου στη μαύρη λίστα.».

3. Σε συνάρτηση με το προηγούμενο με ενοχλεί πολύ και το γεγονός ότι αν και η νέα ελληνική διαθέτεί κλιτική πτώση και για τα κύρια ονόματα: π.χ. Γιώργο, Γιάννη, Γεράσιμε, Μαρία, Αννα κ.ο.κ., προτιμώνται «ευγενέστερες» προσφωνήσεις του τύπου Μακακα , Μακακω κ.ο.κ. Η μετατροπή δε του γενούς προσώπων, τύπου : η Γιώργος, η Κώστας, και προσφωνήσεις τύπου : μωρή αχλάδω, μωρή κοντούλα λεμονιά, τις βρίσκω χαριτωμένες μόνο δια στόματος Ηλία Ψινάκη. Από εκπροσώπους του ωραίου φύλου και δη ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ τις βρίσκω το λιγότερο αποκρουστικές.

4. Με ενοχλεί, επίσης, η νοοτροπία που έχουν οι νεοέλληνες στις διακοπές τους, να μεταφέρουν όλα τα άγχη και τις συνήθειες τους, στον τόπο των διακοπών τους, και να κάνουν κριτική επί παντός επιστητού. Φανταστικό παράδειγμα: Καλοκαίρι. Νησί κάπου στις Κυκλάδες:

- Ax, να μην πάμε σ’ αυτό το εστιατόριο με την μεξικανική

κουζίνα, ίσως κάτι να μας πειράξει (και που να τρέχουμε για τουαλέτα;)

- Να πάμε σε εκείνο εστιατόριο, που έχει γεμιστά. Πεθύμησα τα γεμιστά της μαμάς μου

(Πας, λοιπόν, στο εστιατόριο, που στην ουσία πρόκειται για ταβερνείο, και αφου ντερλικώσει τα γεμιστά, αποκρίνεται:)

– Αχ, δεν ήταν σαν τα γεμιστά της μαμάς μου, η μαμά μου κάνει καλύτερα και η πατάτα τους ήταν προτηγανισμένη.

Ω, Ναι! Σου έχει @*% τις διακοπές και τα νεύρα.

5. Τέλος, γκρινιάζω, σχεδόν καθημερινά με ένα στοιχεία στενά συνδεδεμένο με το DNA του Νεοέλληνα, στοιχείο που δεν λείπει και από εμένα. Πρόκειται για την αναβλητικότητα. Αυτό το ρητό του «ό,τι δεν μπορείς να κάνεις σήμερα, άστο γι’ αύριο», είναι νομίζω το μεγαλύτερο τροχοπέδη για οποιαδήποτε εξέλιξη σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, και πρέπει να αποφεύγεται, γιατί μόνο άγχος και γκρίνια δημιουργεί.

Με τη σειρά μου να καλώ να παίξουν το παιχνίδι τις Koishii και Panigirtzou.

Κορίτσια, τα σπάσατε πάλι

Εχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες

που χρόνια τ'ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά

Κι ανάψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες

και λέω στο θάνατο θα φύγω απ'τη δουλειά
Τα μεσημέρια μου η καρδιά στεναχωριέται

που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό

της λέω αγάπη μου η αγάπη δεν κρατιέται

μ'ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό

Δεν απαντά

Δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει

Κι ούτε ρωτά

Μήπως την γύρεψαν δεν είναι εδώ

Εχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι

του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί

κι αυτούς που μέσα μου με κλείδωσαν ποιος ξέρει

Μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να 'χουν βγει

Δεν απαντά

Η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει

Είναι καλά

Και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς

Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δήμητρα Γαλάνη

Θέατρο Δάσους - Θεσσαλονίκη 23/6/2008

Καθημερινές γκρίνιες

Κατά καιρούς, εντοπίζω διάφορα blogoπαίχνιδα και καμιά φορά, δέχομαι και πρόσκληση να συμμετέχω. Σήμερα αποφάσισα να κάνω και εγώ ένα και ελπίζω να μην έχει ξαναγίνει από τους φίλους, που θα προσκαλέσω αλλά και γενικότερα. Αν πάλι έχει γίνει, δεν πειράζει.

Το σκέφτηκα, λοιπόν, ως εξής: Θέλω 5 καθημερινές γκρίνιες. Κυρίως ανομολόγητες, εξαιτίας του ότι η αποκάλυψη τους, θα σας κατέτασσε στους μη political correct συμπεριφερόμενους. Βρε παιδί μου, σε ενοχλεί κάτι, αλλά αν γκρινιάξεις, θα σε πούνε το λιγότερο, γκρινιάρη και σίγουρα θα ακούσεις το «Μα με τι βλακείες ασχολείσαι»… Δεν ξύπνησα με γκρίνια, απλά έχω ένα θέμα με τις Κυριακές γενικότερα και είπα να το διασκεδάσω.

Να λοιπόν οι δικές μου καθημερινές γκρίνιες:
1. Με ενοχλούν απίστευτα οι άνθρωποι, που περπατάνε πολύ αργά στο δρόμο. Η ενόχληση προσαυξάνεται, με γεωμετρικό ρυθμό, όταν περπατάνε, συνασπισμένοι σε μικρά γκρουπάκια και μπλοκάρουν όλο το πεζοδρόμιο. Καθότι ελάχιστοι πεζοί, έχουν οδική παιδεία, απλώνονται και στην μέση του πεζοδρομίου και τακτικά ελίσσονται. Αν έχω καλή διάθεση, μπορεί και να το δω σαν παιχνίδι. Βρες προς τα πού θα πάει για να τον προσπεράσεις.

2. Η γκρίνια μου βρίσκεται ακόμα έξω στο πεζοδρόμιο, οπότε και θέλω, το έχω πολύ ανάγκη, να αναφερθώ στους μηχανοκίνητους πεζούς. Μιλάω για εκείνη την δίτροχη, συνήθως, φυλή, που προκειμένου να αποφύγει την κίνηση στο δρόμο, ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και συμπεριφέρεται σαν βιαστικός πεζός αλλά με κόρνα. Για να ξεκαθαριστώ, αγαπάω πάρα πολύ όλες τις μηχανές. Αλλά τις θέλω στη θέση τους. Στο δρόμο. Περπατάω ανέμελη στον πεζόδρομο (όχι αργά… ανέμελα) και ξαφνικά αισθάνομαι την αφόρητη παρενόχληση μιας μηχανής, που το θεωρεί φυσιολογικό το γεγονός, ότι εγώ πρέπει να κάνω στην άκρη να περάσει.

3. Και για να ολοκληρώσω την οδική γκρίνια, οφείλω μια ειδική μνεία στους οδηγούς του κέντρου κυρίως, που παρκάρουν όπου βρουν και μπλοκάρουν την είσοδο στο πεζοδρόμιο. Και πάλι αν έχω καλή διάθεση, το αντιμετωπίζω σαν παιχνίδι. Βρες άνοιγμα για να περάσεις. Έλεος πια. Καταλαβαίνω την δυσκολία εύρεσης θέσης για παρκάρισμα, αλλά δεν πιστεύω ότι είμαι η μόνη. Δεν αποτελεί μυστικό το ότι αν κατέβεις στο κέντρο με το αυτοκίνητο, θα δυσκολευτείς να βρεις θέση. Άρα γιατί το παίρνεις; Πάνω σε αυτό να αναφέρω πόσο όμορφα νιώθω που υπάρχουν οι Street Panthers. Μπράβο ρε παιδιά.

4. Θεματική ψώνια. Το φαινόμενο εντοπίζεται σε όλα σχεδόν τα καταστήματα. Μπορώ χαλαρά να το ονομάσω καταναλωτική παρενόχληση. Θέλω να πάω να αγοράσω μια μπλούζα. Γεια σας. Γεια σας. Τι θα θέλατε; Να ρίξω μια ματιά. Ααα ωραία, αν χρειαστείτε κάτι μπορείτε να με φωνάξετε. Δεν θα ήταν πολύ ωραία αν ο διάλογος τελείωνε εκεί; Αλλά στο 95,34% δεν τελειώνει εκεί και εκτός του ότι αποκτάς ξαφνικά επίμονη παρέα, έχει και στιλιστική άποψη. Ξαφνικά όλα μου ταιριάζουν γάντι και ας μην χωράω, όλα τα χρώματα είναι υπέροχα πάνω μου και με «φωτίζουν» (δεν μιλάω για τα φωσφορίζοντα) και πρέπει να τα αποκτήσω. Και πάλι, καταλαβαίνω ότι η αγορά περνάει μεγάλη κρίση, αλλά εμένα αυτή η συμπεριφορά με διώχνει.

5. Τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης καταναλωτών-πελατών, βλ. Internet providers, παρόχους κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, τράπεζες, ραδιοταξί και άλλα κοινωφελή ιδρύματα. Πόσες ώρες έχω αναμείνει με κακή μουσικούλα συντροφιά, κάνοντας άλλες δουλειές που δεν απαιτούν και τα δυο μου χέρια; Προσπαθώ να είμαι δημιουργική. Ζωγραφίζω, σημειώνω τα ψώνια για το supermarket, στέλνω μηνύματα με το κινητό μου και αν ήμουν αγοράκι θα είχα άλλα πιο δημιουργικά πράγματα να κάνω, πολύ κοντά στην κατάσταση, αλλά τι να γίνει… Λαϊκίζω, αλλά δεν μπορώ, να φανταστώ πολιτισμένο εκνευρισμό. Ελληνίδα είμαι.

Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές σας, καταλάβατε τι θέλω να πω. Και τώρα θα καλέσω τον ZlatkoGr, που τον θεωρώ master στο μη politically correct γκρινιάζειν και για αυτό και τον πάω με χίλια, τον κούνελο, που είναι λίγο λιγότερο γκρινιάρης αλλά έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο, να το δείχνει και τη Γιωργίτσα, που ξέρω ότι καθημερινά ταλαιπωρείται με διάφορες καταστάσεις και σίγουρα θα έχει έτοιμη μια σχετική λίστα. Όσο για τους υπόλοιπους, που δεν έχουν blog, όπως ο Κόμης, η Efou κ.λπ., μπορούν να μου τις γράψουν εδώ στα comments.

Σαν να έφτιαξε κάπως η Κυριακή. Πάω και για ένα καφεδάκι, και ίσως και να γίνει, μια καλή μέρα.

Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα, που θα παίζεις μέχρι τις 4 η ώρα...

Αν και δεν μας το είπες... σου το αφιερώνω.

"Δεκέμβρης 1903"

στίχοι: Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω

Αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια

Όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου

Ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου

Ημέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

Ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν

Εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω

Σωκράτης Μάλαμας

Θέατρο Δάσους - Θεσσαλονίκη - 9/6/2008

Κάτι σαν απολογισμός...

«Πριν ξεκινήσουμε, να βλέπουμε τις φωτογραφίες, που έχετε διαλέξει, θα ήθελα να μου πείτε, πως ήταν αυτό το τετράμηνο για εσάς», είπε ο Δάσκαλος Μάνος και μας άφησε μερικά λεπτά να σκεφτούμε. Κάτι σαν μικρός απολογισμός δράσης, σκέψης και δημιουργίας.

Όταν τελείωσε το προηγούμενο τετράμηνο και αρχίσαμε τα τυπώματα για την έκθεση, κάθισα σε μια γωνίτσα και ξεφύλλιζα το ντοσιέ με τα contact. Πάρα πολλά φιλμάκια αλλά όλα έμοιαζαν άδεια. Λες και κάηκαν στην εμφάνιση ή λες και άνοιξε η φωτογραφική και πήραν φως. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν προσπάθειες και απόπειρες, αλλά ήταν τόσο αδιάφορες και τόσο ανούσιες, που ήθελα να τα φαντάζομαι άδεια. Καμένα. Με πήρε το παράπονο. Μα τι έχω πάθει; Πήρα το ντοσιεδάκι μου και πήγα στην Αμάντα. «Θέλεις να δεις και να μου πεις, τι έχω πάθει;». Κοίταξε πολύ προσεκτικά και για πάρα πολύ ώρα. Και εγώ έτρωγα τα νύχια μου, κοιτώντας την να παρατηρεί τις φωτογραφίες. Και μετά μου μίλησε με πολύ αγάπη και μου είπε τι είχα πάθει.

«Είσαι πολύ μακριά από το θέμα σου. Στέκεσαι σε πολύ μεγάλη απόσταση και κρύβεσαι για να μην σε δει και τρομάξει και φύγει. Ξέρεις… με αυτό τον τρόπο δεν σέβεσαι τον χώρο του. Απλά, χάνεις το θέμα, κλέβεις την φωτογραφία ενώ σου ανήκει και άρα χάνει την αξία της. Όταν το βλέμμα σου στάθηκε στο θέμα, κάτι σου τράβηξε την προσοχή. Είδες κάτι διαφορετικό και ήθελες να το φωτογραφίσεις. Άρα ήταν κάτι σημαντικό για εσένα. Και εσύ αντί να το πλησιάσεις, απομακρύνθηκες. Δεν το αγάπησες; Δεν θέλησες να το πλησιάσεις; Να το παρατηρήσεις; Να το γνωρίσεις καλύτερα; Να δεις πως φαίνεται από κάθε πλευρά; Να βρεις ποια είναι η καλύτερη στιγμή να το φωτογραφίσεις;»

Σιωπή και σκέψη… Ίσως και παράπονο. Μου είπε και άλλα πολλά. Αν ζητούσα από κάποιον, να κάνει μια στεγνή περίληψη, της συζήτησης, θα έπρεπε εγώ να έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. Αλλά έφυγα με χαμόγελο, γιατί ήξερα τι είχα πάθει. Φαινόταν τόσο καθαρά, πλέον.

Αποφάσισα να συνεχίσω στο δεύτερο τετράμηνο. Όχι από κεκτημένη ταχύτητα. Ούτε γιατί πίστευα, ότι έχω κάποια ελπίδα, να αλλάξω ως άνθρωπος. Έτσι. Χωρίς γιατί. Διαίσθηση ότι ίσως κάτι αλλάξει γενικά. Και άλλαξε.

Αρχικά ήταν η κουβέντα για τον Roy DeCarava. Ακόμα και αν ο κόσμος σου όλος να είναι μόνο μια μικρή γειτονιά, αν τον αγαπάς, έχεις εικόνες. Ήταν και εκείνη η υπέροχη κουβέντα για τον Bernard Plossu και την ποίηση της περιπλάνησης και για τους «θηλυκούς» και τους «αρσενικούς» φωτογράφους. Ήταν και εκείνες οι ατελείωτες ώρες συζήτησης πάνω σε φωτογραφίες και «φωτογραφιούλες». Ακόμα και εκείνο το ντοκιμαντέρ, για έναν από τους σημαντικότερους φωτογράφους όλων των εποχών, που χάρισε απίστευτα χαμόγελα και γέλια ένα μεγάλο βράδυ στο φιλικό υπόγειο. Μετά ήρθε και η 2η Photoday και χάρηκα τόσο πολύ, που συμμετείχα σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι της φωτογραφίας και μάλιστα με πολύ αγαπημένα πρόσωπα.

Στις συναντήσεις, σημείωνα τα πάντα και ειδικά τις εργασίες. Γύριζα σπίτι και καθόμουν όλο το βράδυ και έγραφα ιδέες. Μετά έστελνα μερικά sms και κανόνιζα συνάντηση την επόμενη κιόλας για την ολοκλήρωση των ιδεών. Με την Μελίνα, μέσα στην παγωνιά, στην Πλατεία Αριστοτέλους, μέχρι να εξαφανιστούν όλοι οι περαστικοί. Με την Ευαγγελίτσα, να «σκουπίζει» τα πεζούλια πίσω από το Μέγαρο, μέχρι να πέσει ο ήλιος. Με την Έφη, τον Γιάννη και την Δαφνούλα να με υποδέχονται «παπάκι» στα ξαφνικά στο σπίτι, να ξεφορτώσω τα περιττά και να συνεχίσω. «Ήμουν εκεί μπροστά στο Μακεδονία Παλλάς και μετά ήρθε το κύμα». Με την Πόπη να κάθεται υπομονετικά με το τιραντάκι, μπροστά στον ανεμιστήρα, μέχρι να βρω τη σωστή θέση. Με την Γαλήνη να στεναχωριέται, που αρρώστησε και δεν θα μπορούσε να έρθει.

Και ανακάλυψα ότι μπορώ να πλησιάζω το θέμα μου, όταν το αγαπάω. Δεν φεύγει. Φεύγουν, μόνο όσα, δεν αξίζουν. Και χαιρέτησα μερικά, αυτό το τετράμηνο. Με μεγάλη χαρά. Ότι αγαπάς και σε αγαπάει, μένει. Και όσο πιο πολύ πλησιάσεις, τόσο καλύτερα το βλέπεις και τόσο περισσότερο το αγαπάς.

Δάσκαλε, ήταν ένα πολύ ωραίο τετράμηνο. Μου έλειψε πολύ, να βλέπω το Δάσκαλο Κοσμά, να κοιτάει με γουρλωμένα μάτια φωτογραφίες και να μιλάει για αυτές, σαν να ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες αγάπες. Μου έλειψε πολύ και ο Δάσκαλος Πασχάλης, με το ζεστό χαμόγελο, την ήρεμη δύναμη και τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά αυτό το τετράμηνο, θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπάω τη φωτογραφία. Ένιωσα, πραγματικά, ότι δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αναζητώντας την τελειότητα στις λεπτομέρειες, αλλά ζώντας.

Από κοντά.

Οσκε, σιορ-Νιόνιο μου...

Μωρέ ψυχούλα μου, να μας έχει ο θεός γερούς,
πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε...

12/6/2008 - Θέατρο Δάσους - Θεσσαλονίκη

Hey Nick...

You were fucking fantastic man....

6/6/2008 - Μονή Λαζαριστών - Θεσσαλονίκη

Φωτοεργασίες ΙΙΙ – Το τελικό studio

Ήταν πολύ ευχάριστα την τελευταία φορά στο studio αλλά κάτι με βασάνιζε. Συμπαθητικός ο αυτοσχεδιασμός, όταν λειτουργείς σε πολλαπλούς ρόλους, αλλά λιγάκι απροσδιόριστος. Ήταν περισσότερο σαν εξάσκηση παρά σαν φωτογράφηση νομίζω. Το ίδιο βράδυ, αφού έκανα το post, έπεσα να κοιμηθώ και κάτι με «έτρωγε».

Πώς να φωτογραφίσεις ένα πορτρέτο και να μην θυμίζει φωτογραφία διαβατηρίου; Πώς να φωτογραφίσεις μια προσωπικότητα, χωρίς να προσπαθείς να αναδείξεις μόνο την εξωτερική ομορφιά; Έχω κουραστεί να ξεφυλλίζω περιοδικά με φωτογραφίσεις «πλαστικών» προσώπων, τέλειων και αψεγάδιαστων σαν να μην έχουν ζήσει, σαν να μην έχουν χαρεί, σαν να μην έχουν κλάψει.

Έβγαλα το μαύρο μου τετράδιο και άρχισα να σημειώνω ότι σκέψη μου ερχόταν.
- Τα μάτια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο ενός πορτρέτου, λέει ο δάσκαλος Μάνος, όταν περιγράφει «δυνατά» πορτρέτα.
- Πως μπορώ να μην συμπαθήσω έναν άνθρωπο που γυαλίζουν τα μάτια του; Είναι σίγουρα πολύ ζωντανός και έχει πάθη, λέει η Μελίνα, όταν την ρωτάω την γνώμη της για κάποιον/α.
- Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, έλεγε η μάνα μου, όταν προσπαθούσα με χαμόγελο να της κρύψω μια στεναχώρια μου.
- Ο καθρέφτης είναι ο πιο κυνικός και καλός σου φίλος, λέει η αδερφή μου, όταν πάμε για ψώνια.

Και συνέχιζα να γράφω μέχρι το πρωί. Κατέβασα και από την βιβλιοθήκη, διάφορα αγαπημένα βιβλία και τα άπλωσα στο καθιστικό, ανοιχτά, σε αγαπημένα πορτρέτα. Περπατούσα δεξιά και αριστερά και έγραφα. Κατ το πρωί, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος πάνω από το «φουσκωμένο» μπρίκι του διπλού ελληνικού, είχα μια πολύ δημιουργική στιγμή και ακολούθησαν μερικές πολύ «άτσαλες» και «καυτές» από το ατύχημα στιγμές… Άφησα την κουζίνα σε κακά χάλια και έφυγα για το γραφείο.

Στον δρόμο, μορφοποίησα πλήρως το concept. Έστειλα τα απαραίτητα μηνύματα για να οργανώσω την εκτέλεση, μίλησα με τον μπαμπά Παύλο, για να πάρω τις ευλογίες του και την άδειά του να χρησιμοποιήσω και πάλι το studio και έφτασα ήρεμη στην εργασία μου.

Η ιδέα είχε πρωταγωνίστριες αγαπημένες φίλες. Βρίσκω απίστευτη ομορφιά, στα πρόσωπα, που αγαπάω. Είναι καθημερινά πρόσωπα, με ζωή και πάθη, με χαρά και λύπη, που αναπνέουν και υπάρχουν όπως όλα τα υπόλοιπα καθημερινά πρόσωπα αλλά έχουν και κάτι ξεχωριστό. Όπως είπε και ο Duane, το δώρο τους προς εμένα είναι ότι είναι διαφορετικές από εμένα και το δώρο μου προς αυτές είναι ότι είμαι διαφορετική από εκείνες. Αλλά συνυπάρχουμε. Και ξεκίνησα με την Ευαγγελίτσα, την Μελίνα και την Πόπη. Ήθελα πολύ να είναι εκεί και η Γαλήνη αλλά ατύχησα.

Την Κυριακή έξω από το studio, βγάλαμε τα παπουτσάκια μας και καθίσαμε κατάχαμα να τους εξηγήσω, πως ήθελα να με βοηθήσουν. Θέλω μια σειρά φωτογραφιών, όπου ανάμεσα σε εμένα και σε εσάς, υπάρχει κάτι. Κάτι που να μην μου επιτρέπει να σας δω καθαρά, να μου κρύβει τις περιττές λεπτομέρειες του προσώπου, αλλά να αφήνει να δω τα μάτια σας. Έτσι προέκυψε η σειρά με το βρεγμένο τζάμι. Κάναμε διάφορους συνειρμούς. Σαν βροχή, σαν βροχερή μέρα μπροστά στο παράθυρο και μας βγήκε μια μελαγχολία.

Θέλω μια σειρά, με διάλογο με τον εαυτό σας αλλά και με εμένα. Δεν θέλω ένα απλό καλημέρα στον καθρέπτη, πριν φύγετε από το σπίτι. Θέλω μια ιδιαίτερη στιγμή, που θα την επισφραγίσει, ένα πολύ προσωπικό κόσμημα. Έδωσα έναν μεγαλούτσικο καθρέφτη να αγκαλιάσουν και στριφογύριζα γύρω τους. Τι συναισθήματα σου ξυπνάει αυτό το κόσμημα; Τι θυμάσαι, όταν το φοράς; Τι συνειρμούς κάνεις; Ήταν πολύ μοναδικές στιγμές και «γεννήθηκαν» κάποιες φωτογραφίες, για τις οποίες είμαι πολύ περήφανη, αρχικά που ήμουν εκεί και κατά δεύτερο, που έκανα την λήψη.

Θέλω μια σειρά, μόνο με τα μάτια σας. Χρησιμοποιήσαμε ένα πολύ ιδιαίτερο φουλάρι, που η καθεμία το φόρεσε διαφορετικά, με στόχο να επιτρέπει μόνο στα μάτια να με αγγίξουν. Θύμιζε λίγο ανατολή και μυστικισμό αλλά είχε και μια γυμνή αλήθεια, πολύ αφοπλιστική. Αυτή του απομονωμένου βλέμματος. Που ανήκει σε όλους αλλά και σε κανέναν ταυτόχρονα.

Ήταν μια πολύ όμορφη Κυριακή. Και όταν άρχισα να μελετάω το αποτέλεσμά της, χάρηκα, που δεν άγγιξε μόνο εμένα. Μετά από πολλές ώρες στο τηλέφωνο και σε έντονες κουβέντες για τις δυνατότητες της ιδέας, αποφάσισα να το επαναλάβω. Για κάθε καθημερινή μοναδική φίλη. Σύντομα θα λάβετε επίσημη πρόσκληση αν δεν σας το έχω πει ήδη. Και μετά, όταν νιώσω ότι έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος με τα γυναικεία πορτρέτα… τρέμετε οι φίλοι… Μετά την φωτογράφηση και πάλι την ώρα του ψησίματος του διπλού ελληνικού, είχα δημιουργική στιγμή και για αντρικά πορτρέτα…