Αυτή η πόλη, έχει κάτι το απίστευτα αποπνικτικό. Από την πρώτη φορά, που την επισκέφτηκα, ένιωσα ξένη. Transit παρά destination. Και αυτό το συνεχόμενο, αρρωστημένο ψιλόβροχο. Σε κάνει να νιώθεις γριά με αρθριτικά, που γκρινιάζει κάθε που συννεφιάζει. Πριν καν έρθω ήξερα ότι δεν θα με κερδίσει και δεν είχα άδικο.
Είναι βέβαια και η αρχιτεκτονική… Από το gothic Δημαρχείο, που ρίχνει βλοσυρά την σκιά του, στην Baroque Grand Place ως το Art Nouveau, μουσείο των κόμικ και το Art Deco Κέντρο Καλών τεχνών. Σαν ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο, που το σου το διηγείται κάποιος, που δεν ξέρει να λέει ανέκδοτα. Εύχεσαι να μην το είχε πει και προσπαθείς να το φανταστείς με έναν καλύτερο αφηγητή.
Και όλως παραδόξως όποτε πρόκειται να επισκεφτώ το κέντρο της Ευρώπης, διάφορα απαράδεκτα μου συμβαίνουν, όπως κρυολογήματα, λάθος ώρες, χιονοθύελλες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα, που ως στόχο έχουν να με κρατήσουν μακριά. Μπορεί μια τόσο επαναλαμβανόμενη κατάσταση να είναι τυχαία;
Και αυτή η σχεδόν μαγική ιδιότητά της, να μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης; Θα σε προσπεράσουν βιαστικοί και κουμπωμένοι, θα καθίσουν στο κάθισμα του μετρό με θρησκευτική ευλάβεια, θα χαμογελάσουν μουδιασμένα αν τους χαμογελάσεις και θα συνεχίσουν σαν να μην σε συνάντησαν. Θα τους συναντήσεις, στο μικρό και άβολο γραφειάκι τους, να παλεύουν με τον χρόνο και την συνήθεια και θα αναζητήσεις μάταια, θραύσματα χαράς και ικανοποίησης. Κι όμως φαίνεται ότι έχουν μεγαλώσει διαφορετικα. Φέρουν την ψυχή της καταγωγής τους, κρυμμένη κάτω από το προσωπείο «ζω και εργάζομαι στις Βρυξέλλες».
Πως μπορώ και απορρίπτω, με περισσή άνεση μια πόλη, που οι δρόμοι μυρίζουν φρεσκοψημένη βάφλα και λιωμένη σοκολάτα; Το κέντρο των κόμικ όλης της Ευρώπης; Την πόλη, που ενέπνευσε τον Horta, να εκφραστεί με μεγαλοπρέπεια; Είναι απλά για εμένα, μια πόλη χωρίς ψυχή. Μια πόλη χωρίς ψίθυρους, τις πρώτες πρωινές ώρες, χωρίς ανοιξιάτικα χαμόγελα και κυρίως χωρίς χαρακτηριστική μυρουδιά!
